Το παρακάτω κείμενο είχε γραφτεί στην αρχή ως ανεξάρτητο άρθρο μεγαλύτερης έκτασης στα πλαίσια του πρώτου έτους από την έναρξη της πανδημίας κορωνοϊού. Ξαναγράφτηκε για να ενσωματωθεί στις Θέσεις της οργάνωσης για την 6η Συνδιάσκεψη. Καθώς η ημερομηνία διεξαγωγής της Συνδιάσκεψης απομακρύνεται λόγω και των εξελίξεων της πανδημίας (από άνοιξη του ’21, σε φθινόπωρο του ’21 και πλέον ακόμα αργότερα), νομίζουμε ότι είναι σημαντικό να το δημοσιεύσουμε με τα στοιχεία που περιέχει. Τα βασικά συμπεράσματά του σε σχέση με την πανδημία ισχύουν. Το καινούργιο στοιχείο που δεν καταγράφεται στο άρθρο αυτό είναι η παραγωγή εμβολίων κατά του ιού.

Α3.  Πανδημία κορωνοϊού: προϊόν του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής

Τα αστικά επιτελεία ανά τον κόσμο προσπαθούν να πείσουν την παγκόσμια εργατική τάξη ότι η πανδημία είναι ένας εξωγενής παράγοντας που προσέβαλε ένα, κατά τα άλλα, υγιή οργανισμό (την καπιταλιστική οικονομία) και, επομένως, τώρα που υπάρχει το φάρμακο (τα εμβόλια) μας περιμένει όλους ένα λαμπρό μέλλον.  Καθόλου περίεργο βέβαια: οι απολογητές του καπιταλισμού θεωρούν το σύστημα της μισθωτής δουλείας τον καλύτερο από όλους τους δυνατούς κόσμους: ως ένα σύστημα σε πλήρη ισορροπία η οποία διαταράσσεται μόνο από εξωγενείς παράγοντες.

Η αλήθεια είναι ότι η πανδημία δεν είναι εξωγενής παράγοντας.  Είναι ένα ακόμα σύμπτωμα ενός άρρωστου κοινωνικο-οικονομικού συστήματος, ενός συστήματος που η σήψη του είναι προχωρημένη και εκφράζεται με συνεχείς και οξύτερες κρίσεις κάθε φορά.

Οι κρίσεις στον καπιταλισμό, είτε ονομάζονται χρηματοπιστωτικές, είτε κρίσεις χρέους, είτε υγειονομικές, δεν είναι η εξαίρεση στον κανόνα, δεν είναι εξωγενή σοκ που πλήττουν ένα, κατά τα άλλα, αρμονικό κοινωνικό-οικονομικό σύστημα.  Οι κρίσεις είναι έκφραση της ουσίας του καπιταλισμού, απόδειξη ότι πρόκειται για ένα σύστημα που υπάρχει για να υπηρετεί την ανάγκη παραγωγής κέρδους για τους καπιταλιστές και όχι για την κάλυψη των αναγκών της κοινωνίας.  Η κρίση είναι αποτέλεσμα της ίδιας της καπιταλιστικής παραγωγής, που οδηγεί αναπόδραστα στη μείωση του ποσοστού κέρδους, και ταυτόχρονα ο απαραίτητος όρος για να εκκαθαρίζεται το σύστημα από ό,τι δεν είναι κερδοφόρο, ώστε να μπορεί να επανεκκινεί η παραγωγή από μια καλύτερη για την κερδοφορία βάση.

Αυτά το βασικό χαρακτηριστικό του καπιταλισμού επιβεβαιώνεται και με την υγειονομική κρίση που διατρέχουμε τον τελευταίο χρόνο.

Περί εμβολιασμού και υποχρεωτικότητας

Όταν μια αριστερή δύναμη θεωρεί ότι για την εξάλειψη του ιού και το σταμάτημα της πανδημίας χρειάζεται να επιβληθούν, ανάμεσα στα άλλα, σκληρά lockdown και υποχρεωτικοί εμβολιασμοί, μήπως γίνεται καθεστωτική, «αριστεροί δικηγορίσκοι της κυβέρνησης»;

Μήπως συνολικά η αριστερά, εκτός από δυνάμεις σαν την Avantgarde και αναρχικές και αναρχοσυνδικαλιστικές συλλογικότητες, έχουν χάσει από την οπτική τους ότι εγκαθιδρύεται ένα «κοινωνικό απαρτχάιντ» με υγειονομικό πρόσχημα;[1]

Κίνημα για την υπεράσπιση των μη εμβολιασμένων ή των αντιεμβολιαστών;

Ο σ. Μαραγκός και η αρθρογραφία που αναπτύσσεται στον ιστότοπο της Avantgarde, δεν υπερασπίζεται απλά όσους αρνούνται να εμβολιαστούν γιατί η σύγκρουση ανάμεσα σε εμβολιασμένους και μη εμβολιασμένους διασπά την εργατική τάξη και αφήνει στο απυρόβλητο την κυβέρνηση. Αυτό το κάνει και η υπόλοιπη αριστερά και το κάνει γιατί το αντιμετωπίζει ως «πλήγμα στα εργασιακά δικαιώματα», όπως γράφει ο σ. Μαραγκός, μάλλον με διάθεση να ψέξει αυτήν τη στάση ως υπεκφυγή ή ως μη αντίληψη του πραγματικού καθήκοντος.

Ο σ. Μαραγκός υπερασπίζεται αυτό καθαυτό το «δικαίωμα» μη εμβολιασμού. Τα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί είναι τα εξής:

Μαζικός υποχρεωτικός εμβολιασμός.

Η εργατική τάξη θα σώσει τον εαυτό της, το λαό και συνολικά την κοινωνία, όχι ο Μητσοτάκης

Η πανδημία του κορωνοϊού είναι πραγματικό γεγονός και όχι πλαστή κατασκευή ή fakenews των κυρίαρχων τάξεων. Είναι αποτέλεσμα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης της φύσης που οδηγεί στην εισβολή στο άγριο φυσικό περιβάλλον απελευθερώνοντας πλήθος ιών που παρασιτούν στο ζωικό βασίλειο.

Μαζικός εμβολιασμός σημαίνει υποχρεωτικός και καθολικός εμβολιασμός του πληθυσμού και μάλιστα σε παγκόσμια κλίμακα. Ο εμβολιασμός του πληθυσμού στις πλούσιες χώρες, την ώρα που ο εμβολιασμός στον τρίτο κόσμο κινείται σε μονοψήφια ποσοστά, δεν λύνει το πρόβλημα. Οι πλούσιες χώρες πρέπει να επωμιστούν το κόστος του εμβολιασμού για το σύνολο του παγκόσμιου πληθυσμού.

Το καθήκον κάθε συνειδητού εργάτη και εργάτριας είναι να εμβολιαστεί. Αυτό είναι το μοναδικό όπλο που διαθέτει αυτή τη στιγμή για να προστατέψει ο καθένας και η καθεμιά όχι μόνο τον εαυτό του/της αλλά κυρίως τους συναδέλφους του/της και συνολικά την εργατική τάξη που δέχεται σοβαρά πλήγματα στην υγεία και στο εισόδημα από την πανδημία, που τα παιδιά της πετάγονται εκτός εκπαιδευτικής διαδικασίας, που το βιοτικό της επίπεδο χειροτερεύει. Υποχρεωτικός εμβολιασμός a la carte, όπως και γιαλαντζί lockdown, δεν πρόκειται να οδηγήσουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα: την εξάλειψη του ιού.

Οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις τους είναι ανίκανοι να σταματήσουν τις πανδημίες γιατί αυτό που τις προκαλεί είναι η κινητήρια δύναμη του καπιταλισμού: η επιδίωξη της μεγιστοποίησης του καπιταλιστικού κέρδους. Οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις τους είναι ανίκανες να προστατέψουν τον γενικό πληθυσμό από τον κορωνοϊό γιατί πάνω απ’ όλα βάζουν το κέρδος. Δεν μπορούν και δεν θέλουν να επιβάλλουν περικοπές στα καπιταλιστικά κέρδη, ώστε να διατεθούν χρήματα για μαζικό, υποχρεωτικό και δωρεάν εμβολιασμό ολόκληρου του πλανήτη, για την ισχυροποίηση του δημόσιου συστήματος υγείας, για μέτρα προστασίας του γενικού πληθυσμού (μαζικά διαγνωστικά τεστ, ενδελεχή ιχνηλασία, πλήρη διακοπή μετακινήσεων και επαφών, μαζική διάθεση μέσων ατομικής προστασίας, κτλ). Όλα αυτά είναι κόστος για τους καπιταλιστές και τις κυβερνήσεις τους και τα κάνουν μόνο όταν τίθεται σε κίνδυνο η αναπαραγωγή του κεφαλαίου. Ακόμα και μια τέτοιας έκτασης πανδημία, γίνεται αφορμή για να ενισχυθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου: οι πολυεθνικές του φαρμάκου αλλά και οι μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις που πλήττονται από την πανδημία (αεροπορικές εταιρείες, τουριστικές επιχειρήσεις, επιχειρήσεις εστίασης, κτλ) μπουκώνονται με χρήμα. Ενώ από την άλλη, η ανάγκη των εργαζομένων να εργάζονται χωρίς να κινδυνεύει η υγεία τους μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Η επιδίωξη των αστικών δυνάμεων δεν είναι η εξάλειψη του ιού αλλά το να μάθουμε να ζούμε με αυτόν, με μειωμένες απαιτήσεις: αποδοχή των θανάτων, των περικοπών στους μισθούς, της επιβολής κατασταλτικών μέτρων από κυβέρνηση και εργοδότες.

Οι δυνάμεις που αντιτίθενται στον εμβολιασμό και στην υποχρεωτικότητά του, έχουν υιοθετήσει την ιδεολογία του ατομικισμού και τον ανορθολογισμό. Δεν είναι αριστερές δυνάμεις και αρκεί μια ματιά στα συλλαλητήρια τους στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες για να το καταλάβει κανείς αυτό. Η Αριστερά, κάθε δύναμη εργατικής αναφοράς, δεν μπορεί και δεν πρέπει να έχει καμία σχέση με αυτές τις δυνάμεις ή να σιγοντάρει με δήθεν αριστερά και αντικαπιταλιστικά επιχειρήματα τα ρεύματα που αντιτίθεται στην υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού ή τον εμβολιασμό γενικά. Η αντίσταση στον εμβολιασμό δεν συνιστά αντίσταση στην κυβέρνηση. Αντιθέτως, εξωραΐζει την κυβέρνηση στα μάτια κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου και τροφοδοτεί την ακροδεξιά.

Για την Αριστερά το εμβόλιο πρέπει να είναι και υποχρεωτικό και δικαίωμα κάθε εργαζόμενου, κάθε πολίτη. Αυτό που θα έπρεπε να είχε απαιτηθεί είναι:

• να είχε γίνει υποχρεωτικό το εμβόλιο από την πρώτη στιγμή για κάθε ενήλικα ή κάθε πληθυσμιακή ομάδα για την οποία έχει εγκριθεί,
• να είχε εφοδιαστεί η χώρα με επαρκή αριθμό εμβολίων από κάθε δυνατή πηγή, αρκεί να έχει τεκμηριωθεί η αποτελεσματικότητα και η ασφάλειά τους με επιστημονικές εργασίες και να έχουν πάρει έγκριση, ώστε να εμβολιαστεί όλος ο πληθυσμός με ταχύτατους ρυθμούς, αντί να αγοράζει η κυβέρνηση τα εμβόλια μόνο από τις εταιρείες παραγωγής που εγκρίνει η ΕΕ.

Ο αγώνας για ενίσχυση του Δημόσιου Συστήματος Υγείας είναι ιδιαίτερα σημαντικός: αφορά όχι μόνο τη διαχείριση των νοσούντων από τον κορωνοϊο αλλά συνολικά την περίθαλψη όλων των ασθενών, το δικαίωμα όλων στην δημόσια υγεία. Όμως, δεν μπορούμε να αρκεστούμε σ’ αυτό: στόχος πρέπει να είναι η εξάλειψη της πανδημίας, αυτό δηλαδή που δεν μπορεί να κάνει ο καπιταλισμός, παρά μόνο μέσω της ανοσίας της αγέλης που προκαλεί και θα συνεχίσει να προκαλεί εκατόμβες θυμάτων.

Η κυβέρνηση της ΝΔ και ο ίδιος ο Μητσοτάκης φέρουν εγκληματικές ευθύνες για τους πάνω από 14.000 νεκρούς, πολλοί εκ των οποίων δεν θα είχαν χάσει τη ζωή τους, αν είχαν παρθεί τα κατάλληλα μέτρα: αν η πλειοψηφία των νοσούντων δεν έμεναν εκτός ΜΕΘ, αν τα lockdown δεν ήταν προσχηματικά και εξαρτώμενα από τις ανάγκες των επιχειρήσεων, ιδιαίτερα του τουριστικού κεφαλαίου, αν η πρωτοβάθμια υγεία δεν ήταν ανύπαρκτη, αν τα δημόσια νοσοκομεία δεν είχαν αποψιλωθεί, αν οι χώροι μαζικής εργασίας και οι μαζικές μεταφορές δεν έμεναν εντελώς ανεξέλεγκτα, αν δεν μετατρέπονταν η επιτροπή ειδικών σε τσιράκι της κυβέρνησης. Η εργατική τάξη πρέπει να τα θυμάται αυτά και να αποδώσει τις ευθύνες που πρέπει.

Η κυβέρνηση της ΝΔ καταφεύγει σε μια ψευτο-υποχρεωτικότητα για τον εμβολιασμό, σε περιορισμένες ομάδες εργαζομένων, για να κρύψει τις δικές της εγκληματικές ευθύνες. Όπως όλο το προηγούμενο διάστημα απέδωσε την ευθύνη για τους νεκρούς και τους νοσούντες στους ίδιους, με το ιδεολόγημα της ατομικής ευθύνης, έτσι και τώρα μεταθέτει τη δική της ανικανότητα να αντιμετωπίσει την πανδημία στους ανεμβολίαστους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό.Στην πραγματικότητα, ενδιαφέρεται πιο πολύ να προωθήσει την ιδιωτικοποίηση του δημόσιου συστήματος υγείας παρά να υποχρεώσει τους εργαζόμενους στην υγεία να κάνουν το εμβόλιο. Ταυτόχρονα, δεν υποχρεώνει ούτε τους παπάδες, ούτε τις δυνάμεις καταστολής, ούτε τους στρατιωτικούς, ούτε τους δικαστές να εμβολιαστούν. Στον ιδιωτικό τομέα, η υποχρεωτικότητα εξαρτάται από τους εργοδότες που βρίσκουν ένα ακόμα πεδίο να αυθαιρετήσουν.

Οι μόνοι που δεν έχουν δικαίωμα να κόψουν μισθούς και να απολύσουν εργαζόμενους είναι ο Μητσοτάκης και η κουστωδία του. Γιατί είναι αυτοί που το έχουν κάνει ήδη κατά κόρον για όλους τους εργαζόμενους, που έχουν διαλύσει (όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις) το δημόσιο σύστημα υγείας, που η μόνη τους έννοια είναι να τα ιδιωτικοποιήσουν όλα, που στήριξαν κάθε ανορθολογική τάση (τις εθνικοπατριωτικές ανοησίες, την αντιμεταναστευτική υστερία, τους μακεδονομάχους), που δεν έβαλαν χέρι στους παπάδες και την εκκλησία, που ήταν οι εισηγητές και θιασώτες του ατομικισμού, και που ψηφίζουν στη Βουλή, εν τω μέσω της πανδημίας, σωρεία αντεργατικών-αντιλαϊκών νόμων (απαγόρευση των διαδηλώσεων, ασφυκτικός έλεγχος των σωματείων, κατάργηση του οκταώρου και νομιμοποίηση της απλήρωτης εργασίας, ιδιωτικοποίηση του ασφαλιστικού, κ.ά.).

Η μόνη ασπίδα προστασίας απέναντι στην πανδημία είναι η ίδια η αγωνιζόμενη εργατική τάξη. Η εργατική τάξη πρέπει να απαιτήσει, εκτός από την ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας, μέτρα ώστε:

• Κανένας να μη χάσει τη δουλειά του ή το μισθό του Οι ανεμβολίαστοι να συνεχίσουν να παρέχουν τις υπηρεσίες του με όλα τα μέτρα προστασίας.
• Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και τα σωματεία τους πρέπει να αναλάβουν μέτρα ενημέρωσης και πειθούς για να γίνουν μαζικοί εμβολιασμοί στους χώρους εργασίας με έξοδα των εργοδοτών.
• Να αναλάβει το κράτος τον προ-εμβολιαστικό έλεγχο για κάθε ανεμβολίαστο και να εγγυηθεί τη φροντίδα κάθε εμβολιασμένου στις σπάνιες περιπτώσεις που υπάρξουν παρενέργειες.
• Να υπάρξουν μαζικά, δωρεάν διαγνωστικά τεστ για κάθε πολίτη, εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων.
• Να παρθούν όλα τα αναγκαία μέτρα περιορισμού της μετάδοσης του ιού, με τον περιορισμό των μετακινήσεων και των επαφών στο απολύτως αναγκαίο, όταν απαιτείται, και την τήρηση όλων των μέτρων προστασίας σε κάθε κοινόχρηστο χώρο, ιδίως στους χώρους εργασίας, στις μεταφορές, στην εκπαίδευση.

Η νίκη της ανθρωπότητας με την εξάλειψη του ιού μπορεί να επιβληθεί μόνο από την εργατική τάξη με όπλα την κοινωνική αλληλεγγύη, την επιστήμη και τον καθολικό υποχρεωτικό εμβολιασμό. Απέναντι σε αυτό, οι κυρίαρχες τάξεις αντιμετωπίζουν την πανδημία με τον καταναγκασμό, τη διολίσθηση σε φασιστικές πρακτικές, την ενίσχυση του ανορθολογισμού και τη λογική του «να μάθουμε να ζούμε με τον ιό».

κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ

Η επιστροφή των Ταλιμπάν: ο αφγανικός λαός πληρώνει τα εγκλήματα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού

Η ταχύτατη προέλαση των δυνάμεων των Ταλιμπάν έπιασε απροετοίμαστους τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές και τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που διατηρούν στρατούς κατοχής στο Αφγανιστάν. Οι ιμπεριαλιστές θεωρούσαν ότι η κατάληψη της χώρας από τους Ταλιμπάν θα αργούσε λίγο παραπάνω. Πάνω από 900 δισεκ. δολ., η εκπαίδευση ενός στρατού 300 χιλ. ανδρών, και η εγκατάσταση δοτών κυβερνήσεων εξαφανίστηκαν σαν σαπουνόφουσκες. Οι Ταλιμπάν χρειάστηκαν μόνο εννέα μέρες από την κατάληψη της πρώτης επαρχιακής πρωτεύουσας μέχρι την κατάληψη της πρωτεύουσας της χώρας Καμπούλ. Και βέβαια, νέες εκατόμβες νεκρών θα προστεθούν στους εκατοντάδες χιλιάδες Αφγανούς που πλήρωσαν με τη ζωή τους τα παιχνίδια των ιμπεριαλιστών, ενώ χιλιάδες άλλοι θα προστεθούν στα εκατομμύρια των Αφγανών προσφύγων.

Τώρα, διάφοροι - πρώτοι και καλύτεροι οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές - δείχνουν υποκριτικό ενδιαφέρον για τη μοίρα των Αφγανών, για το μέλλον των γυναικών και γενικά για το είδος της δημοκρατίας και του καθεστώτος που θα επιβληθεί στο Αφγανιστάν. Και το ενδιαφέρον τους είναι υποκριτικό γιατί το ζήτημα δεν είναι ότι οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές εγκατέλειψαν τους Αφγανούς στο έλεος των Ταλιμπάν αλλά ότι τα κροκοδείλια δάκρυά τους δεν συνοδεύονται από την καταδίκη του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, του ιμπεριαλισμού γενικά και του καπιταλισμού που είναι η βάση του. Οι ίδιοι -Βρετανοί, Γερμανοί, Γάλλοι, και άλλοι, και φυσικά Έλληνες- ιμπεριαλιστές που κρίνουν ως βιαστική την αποχώρηση των Αμερικάνων, βιάστηκαν και οι ίδιοι να στείλουν στρατό και να στηρίξουν την αρχική εισβολή και κατοχή του Αφγανιστάν.

Οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές έχουν εμπλακεί στο Αφγανιστάν όχι τα τελευταία 20 χρόνια, που διατηρούν στρατό κατοχής, αλλά τουλάχιστον τα τελευταία σαράντα, όταν εξόπλιζαν και ενίσχυαν τους Μουτζαχεντίν οπλαρχηγούς εναντίον της «κομμουνιστικής» κυβέρνησης που στήριζαν οι Σοβιετικοί. Εξέθρεψαν το τέρας του ισλαμισμού και στο Αφγανιστάν αλλά και σε άλλες χώρες της Μ. Ανατολής και της Β. Αφρικής ως εργαλείο για να εμποδίσουν ανερχόμενα λαϊκά κινήματα.

Το 2001, η εισβολή στο Αφγανιστάν και μετά στο Ιράκ και στη συνέχεια οι ανατροπές, ή η προσπάθεια ανατροπής, καθεστώτων σε χώρες της Β. Αφρικής και της Μέσης Ανατολής (Λιβύη, Συρία, και αλλού) ήταν αποτέλεσμα της προσπάθειας των Αμερικάνων να μετατρέψουν όλη αυτήν τη ζώνη σε χώρο ανοικτό στα συμφέροντα των αμερικανικών μονοπωλίων, ελέγχου πλουτοπαραγωγικών πηγών και αγωγών (πετρέλαιο, φυσικό αέριο) και κεφαλαιοποίησης της γεωστρατηγικής τους υπεροχής μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Οι λαοί όλων αυτών των χωρών πλήρωσαν και συνεχίζουν να πληρώνουν βαρύ τίμημα για τους σχεδιασμούς των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών.

Η κατάληξη στο Αφγανιστάν αποδεικνύει για μια ακόμα φορά ότι οι λαοί δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από τους ιμπεριαλιστές παρά μόνο το χαμό τους. Αποδεικνύονται ότι όλα τα λόγια των ιμπεριαλιστών για την «εμπέδωση της δημοκρατίας», την «εφαρμογή των ανθρώπινων δικαιωμάτων», τους «ανθρωπιστικούς λόγους», όλες οι διακηρύξεις για την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας» ή της βαρβαρότητας των Ταλιμπάν, δεν ήταν παρά προσχήματα για την εξυπηρέτηση της δικής τους βαρβαρότητας: της βαρβαρότητας των συμφερόντων και της κερδοφορίας των μονοπωλίων τους.

Είναι σίγουρο ότι οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές αποχωρούν στρατιωτικά από το Αφγανιστάν αλλά δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν την προσπάθεια ελέγχου της χώρας. Η αποχώρηση των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων γίνεται τα πλαίσια της αναδιάταξης των δυνάμεων του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, ώστε να επικεντρωθεί στην προσπάθεια αναχαίτισης της Ρωσίας και της Κίνας που έχουν αναδειχθεί σε στρατηγικοί αντίπαλοι και ανταγωνιστές. Επομένως, είναι ένα βήμα στην όξυνση των ανταγωνισμών ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές.

Από την πλευρά της παγκόσμιας εργατικής τάξης, η απόσυρση των αμερικανικών και νατοϊκών δυνάμεων από το Αφγανιστάν είναι μια νίκη του αφγανικού λαού. Μένει να καταφέρει ο λαός του Αφγανιστάν να ξεφορτωθεί και τους Ταλιμπάν και τους άλλους ισλαμιστές οπλαρχηγούς και γενικότερα τον ίδιο τον καπιταλισμό, ώστε να γίνει πραγματικά κυρίαρχος στη χώρα του.

Το δικός μας καθήκον είναι να στηρίξουμε αυτόν τον αγώνα. Αυτό, ανάμεσα στα άλλα, σημαίνει να στηρίξουμε τους Αφγανούς πρόσφυγες που ο Μηταράκης και οι υπόλοιποι χαρτογιακάδες της ΕΕ θα προσπαθήσουν να «πνίξουν» στα νερά του Αιγαίου για να μη «εισβάλλουν» στη δική μας χώρα και την Ευρώπη. Δεν είχαν κανένα πρόβλημα όλο αυτά τα καθάρματα, όταν οι δικοί τους στρατοί εισέβαλαν στον Αφγανιστάν.

Σημαίνει να πολεμήσουμε τη δική μας αστική τάξη, που τόσα χρόνια στήριξε την εισβολή στο Αφγανιστάν στέλνοντας στρατιωτικές δυνάμεις για να βοηθήσουν στην κατοχή του Αφγανιστάν και που χρόνια τώρα, μέσω των κυβερνήσεων της, έχει θέσει τη χώρα στην υπηρεσία των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών για να κερδίσει και αυτή κάποιο κομμάτι από τη λεία, την καταλήστευση δηλαδή των πιο αδύναμων χωρών. Η κατάσταση στο Αφγανιστάν δείχνει και στους πιο δύσπιστους ότι οι Αμερικάνοι δεν αποτελούν εγγύηση για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού αλλά μόνο για τα συμφέροντα των λίγων καπιταλιστών της. Γι’ αυτό πρέπει να κλείσουν οι αμερικανικές βάσεις και να εκδιωχθούν οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές από τη χώρα μας, όπως εκδιώχθηκαν από το Αφγανιστάν. Να αποδεσμευτεί η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Να σταματήσουν οι αγορές οπλικών συστημάτων και να διοχετευθούν τα κονδύλια για την προστασία των εργαζομένων, Ελλήνων και μεταναστών, και τις ανάγκες τους για δουλειά, υγεία, παιδεία, ασφάλιση.

Ο καπιταλισμός και οι κυβερνήσεις του μας έκαψαν!

Ο ΣΥΡΙΖΑ νόμιζε, όσο κυβέρνησε, ότι το πιο βασικό πράγμα που έπρεπε να προστατεύσει είναι η «τιμή» του, την οποία ταύτιζε με την τιμή συνολικά της αριστεράς. Δηλαδή, νόμιζε ότι έπρεπε να προστατέψει το «ηθικό πλεονέκτημα», το ότι οι αριστεροί δεν είναι διεφθαρμένοι (πράγμα που κανένας δεν εξηγεί πώς προκύπτει). Αυτή η μικροαστική αντίληψη περί ηθικής κυριάρχησε στην ιδεολογική φυσιογνωμία του ηγετικού πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ από τη στιγμή που έγινε φανερό ότι θα υπηρετήσει τα μνημόνια. Έτσι, μπορούσε να δικαιολογεί ότι δεν έκανε τίποτα για να προστατέψει την εργατική τάξη, πράγμα που θα απαιτούσε να επιτεθεί η κυβέρνηση της «αριστεράς» με βία στους καπιταλιστές και τα συμφέροντά τους. «Εφαρμόσαμε μνημόνιο αλλά είμαστε τίμιοι και ηθικοί», ήταν η βασική ιδεολογική φόρμουλα.  Η μόνη «ηθική» αρχή, όμως, που χρειάζεται ένας αριστερός είναι μια πολιτική που θα υπηρετεί τα ταξικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και την ιστορική της αποστολή, και επομένως θα επιτεθεί στα συμφέροντα των καπιταλιστών, στην προκειμένη περίπτωση, στην εφαρμογή μνημονιακής πολιτικής. Η υπόλοιπη «ηθική» συμπεριφορά του πρέπει να πηγάζει από αυτήν την αρχή.

Έτσι, οι πυρκαγιές στο Μάτι βρήκαν εντελώς απροετοίμαστη την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία χρεώθηκε και τις τραγικές συνέπειές τις εξ ολοκλήρου.

Οι πυρκαγιές στο Μάτι, όπως και άλλες προηγούμενες και επόμενες φυσικές καταστροφές –που μόνο «φυσικές» δεν είναι– αποκάλυψαν όλη την αθλιότητα του ελληνικού καπιταλισμού: τις εξαρθρωμένες υποδομές δασοπροστασίας και δασοπυρόσβεσης, τις ανεπαρκείς δομές πολιτικής προστασίας, τις ανύπαρκτες πολεοδομικές ρυθμίσεις. Απέναντι σ’ αυτά τα «κακά» θα έπρεπε να είχε στραφεί η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά αν είχε στραφεί ενάντια σε τέτοια «κακά», όπως και στα «κακά» του μνημονίου, θα άνοιγε τη σύγκρουση με το αστικό κράτος και την τάξη των καπιταλιστών, θα άνοιγε δηλαδή μια σύγκρουση που η ολοκλήρωσή της μπορούσε να γίνει μόνο με προλεταριακή επανάσταση. Όμως, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι επαναστάτες. Έτσι, ανάμεσα στις άλλες πολιτικές που ακολούθησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και οι οποίες συνιστούσαν υποταγή στα αστικά συμφέροντα (ό,τι έχει να κάνει με την εφαρμογή του μνημονίου δηλαδή), προστέθηκε και η κηλίδα από την τραγική κατάληξη της πυρκαγιάς στο Μάτι.

Η κυβέρνηση της ΝΔ έβαλε ως στόχο της να υπηρετήσει την αστική πολιτική, και ιδιαίτερα την μνημονιακή πολιτική, στο ακέραιο καταργώντας κάθε εργατική κατάκτηση (ο νόμος του Χατζηδάκη για τις εργασιακές σχέσεις και ο νόμος που ετοιμάζεται για το ασφαλιστικό είναι μόνο οι κορυφές από τις ανατροπές που έχει ή θέλει να επιφέρει). Το μόνο «φιλολαϊκό» πρόταγμα που διατηρεί είναι «να μην καούν άνθρωποι» στις πυρκαγιές, καθώς γνωρίζει ότι αυτό θα την έκανε να φαίνεται το ίδιο ανίκανη με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ακριβώς όπως τον ΣΥΡΙΖΑ τον ενδιάφερε να μην φαίνεται διεφθαρμένος. Με αυτόν τον τρόπο, η ΝΔ δεν χρειάζεται να λογοδοτεί για το γεγονός ότι δεν έχει κάνει τίποτα για να αλλάξουν τα πραγματικά προβλήματα που καθορίζουν μια επιτυχημένη πολιτική για την πολιτική προστασία: ενίσχυση των δασικών υπηρεσιών, της πυροσβεστικής, των έργων αντιπυρικής, αντιπλημμυρικής προστασίας, κτλ.

Και, πράγματι, τα έχει καταφέρει να μη έχει καεί κανείς ζωντανός μέχρι στιγμής.[1]  Αποτέλεσμα οι πυρκαγιές κατασπαράζουν τα πάντα στο πέρασμά τους, εκτός από ανθρώπους. Δεν καίγονται μόνο τα δάση, οι καλλιέργειες και τα ζώα, αλλά ολόκληρα χωριά και πόλεις, αφού προηγουμένως έχουν εγκαταλειφθεί. Οι πυρκαγιές κρατάνε μέρες. Οι πυκνοί καπνοί έχουν καλύψει ακόμα μεγαλύτερες εκτάσεις από αυτές που καίγονται.

Το κύριο έργο αντιμετώπισης της πυρκαγιάς το έχει αναλάβει η αστυνομία, που όλο το προηγούμενο διάστημα εξοπλιζόταν με έμψυχο και άψυχο υλικό, σε αντίθεση με την πυροσβεστική. Η επιλογή δεν ήταν τυχαία: η αστυνομία είναι αναγκαία για να προστατέψει το σάπιο καθεστώς του καπιταλισμού, τώρα μάλιστα που οι καπιταλιστές με την κυβέρνησή τους βρίσκονται στην επίθεση, ιδιαίτερα λόγω των μνημονιακών υποχρεώσεων, και οδηγούν όλο και μεγαλύτερα τμήματα εργαζομένων και νεολαίας στη φτώχεια, στην ανεργία, στην εξαθλίωση. Οι πυροσβέστες, οι γιατροί, οι δάσκαλοι είναι λιγότερο αναγκαίοι. Στην πυρκαγιά η αστυνομία έχει το δικό της ρόλο: να εξασφαλίσει, με το ζόρι αν δεν γίνεται αλλιώς, την εκκένωση των περιοχών που πλήττονται.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν διασώζει ζωές γιατί σέβεται τη ζωή. Αν τη σεβόταν, θα είχαμε πολύ λιγότερα από τα 13.000 θύματα του κορωνοϊού, παρά πολλά εκ των οποίων πέθαναν εκτός ΜΕΘ. Ο μόνος λόγος που στις πυρκαγιές προσπαθεί να επιτύχει μηδενικούς νεκρούς –αλήθεια πώς θα ήταν τα πράγματα αν είχε θέσει τον ίδιο στόχο και με την πανδημία– είναι τα φαντάσματα από τους νεκρούς στο Μάτι. Τα φαντάσματα από τους νεκρούς της πανδημίας έχει καταφέρει, για την ώρα τουλάχιστον, να τα εξορκίσει, δηλαδή, να μη τα χρεώνεται η ίδια.

Το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής είναι να σώζονται ανθρώπινες ζωές και να καίγονται όλα τα άλλα. Η πολιτική του επιτελικού κράτους του Μητσοτάκη συμπυκνώνεται στο «τρέξτε να σωθείτε», στα μηνύματα του «112», και στους πανταχού παρόντες αστυνόμους. Η αστυνομία και η καταστολή είναι άλλωστε η απάντηση αυτής της κυβέρνησης σε κάθε πρόβλημα (στην πανδημία, στην εκπαίδευση, τώρα και στις πυρκαγιές).

Μια και μιλάμε για επιτελικό κράτος, τι άλλαξε αλήθεια για τις δομές της πολιτικής προστασίας επί ΝΔ σε σχέση με τη διακυβέρνηση επί ΣΥΡΙΖΑ; Εν συντομία: τίποτα. Η ΝΔ ψήφισε με πολλές φανφάρες το νόμο 4662 το Φεβρουάριο του 2020[2] για την πολιτική προστασία ισχυριζόμενη ότι το νέο νομοθετικό πλαίσιο είναι απαραίτητο «ώστε να μην υπάρξει νέο Μάτι». Λίγες μέρες μετά, στα μουλωχτά αυτή τη φορά, με μια απλή απόφαση του Γενικού Γραμματέα Πολιτικής Προστασίας, αποφασίστηκε η «αναβίωση ή εξακολούθηση λειτουργίας επιχειρησιακών και διοικητικών δομών, λειτουργιών και οργάνων της ΓΓ Πολιτικής Προστασίας και άλλων οργάνων, σύμφωνα με το κανονιστικό πλαίσιο λειτουργίας τους προ της δημοσίευσης του ν. 4662/2020»,[3] δηλαδή, με τις δομές και λειτουργίες που οδήγησαν στο να υπάρξει το Μάτι. Το μόνο που άλλαξε ήταν ότι ο κ. Χαρδαλιάς, ένας μέτριος αλλά με πολύ τουπέ Γενικός Γραμματέας Πολιτικής Προστασίας, έγινε ένας μέτριος αλλά με πολύ περισσότερο τουπέ Υφυπουργός Πολιτικής Προστασίας. Αναβάθμιση, όπως και να το κάνεις, αφού το αξίωμα συνοδεύεται πλέον με υπερεξουσίες. Παρεμπιπτόντως, αν το πρόβλημα που προσπαθεί να λύσει το επιτελικό κράτος είναι το ξεκαθάρισμα αρμοδιοτήτων και απόδοσης ευθυνών, τότε για ό,τι γίνεται αυτή τη στιγμή την ευθύνη φέρει μόνο ένας: ο κ. Χαρδαλιάς.

Από την πλευρά των συμφερόντων των εργαζομένων αυτής της χώρας, οι πυρκαγιές είναι ένα συντριπτικό χτύπημα που θα χειροτερέψει τους όρους ζωής τους ακόμα περισσότερο. Δεν είναι απλώς ότι υποβαθμίζεται το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζει και εργάζεται η πλειοψηφία των εργαζομένων. Είναι μια σειρά από άλλα πράγματα: η αδυναμία ολόκληρων περιοχών να συγκρατήσουν τους κατοίκους τους, ιδιαίτερα τους νέους, καθώς η υποβάθμιση του περιβάλλοντος σημαίνει και πτώση της οικονομικής δραστηριότητας (ιδιαίτερα σε περιοχές που αυτή η δραστηριότητα σχεδόν ταυτίζεται με τον τουρισμό και την αγροτική παραγωγή)· τα ελλείμματα που θα δημιουργηθούν από τις δαπάνες που προκαλεί η αντιμετώπιση των πυρκαγιών και των συνεπειών της, που κατά την προσφιλή τους τακτική οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις τους θα τα φορτώσουν στην εργατική τάξη (άγρια φορολογία, συμπίεση μισθών και κοινωνικών δαπανών, κτλ)· οι μετακινήσεις πληθυσμών και η αύξηση της μετανάστευσης από τις πυρόπληκτες περιοχές· η συγκέντρωση της γης και της παραγωγικής δραστηριότητας σε όλο και λιγότερους ιδιοκτήτες, καθώς οι μικροί αγρότες και οι υπόλοιποι μικροαστοί του χωριού θα είναι αδύνατο να συντηρήσουν την παραγωγή τους και τις επιχειρήσεις τους.

Η Ελλάδα μετατρέπεται μέσω της πολιτικής που ακολουθούν οι καπιταλιστές σε μια χώρα με όλο πιο φτωχή εργατική τάξη, τα μεσαία της στρώματα καταστρέφονται, η εργατική της δύναμη μεταναστεύει στο εξωτερικό, τα μέσα παραγωγής και ο πλούτος συγκεντρώνεται στα χέρια μιας ολιγομελούς αστικής τάξης, ενώ το περιβάλλον της –στο οποίο στηρίζεται το βασικό εμπορεύσιμο προϊόν του ελληνικού καπιταλισμού, ο τουρισμός– υποβαθμίζεται.

Σε κανέναν εργαζόμενο δεν πρέπει να διαφύγει ότι όλα αυτές οι εξελίξεις δεν είναι αναπόφευκτες, δεν είναι «θέλημα θεού»: είναι οι συνέπειες της λειτουργίας του ελληνικού καπιταλισμού. Δεν είναι δημιούργημα γενικά των ανθρώπων, αλλά δημιούργημα των πολιτικών των καπιταλιστών και των κυβερνήσεων τους. Είναι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι η αστική πολιτική δεν δίνει σημασία στην προστασία του περιβάλλοντος και των ανθρώπων, αν δεν υπάρχει άμεσο καπιταλιστικό κέρδος από αυτό (ή αν αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι οι ίδιοι καπιταλιστές). Αυτό σημαίνει ότι:

-Σε παγκόσμιο επίπεδο η καπιταλιστική δραστηριότητα συνεχίζεται σε βάρος του περιβάλλοντος, επιβαρύνοντάς το, ενώ ταυτόχρονα το κλίμα αλλάζει προς το χειρότερο. Τα περί «πράσινης οικονομίας» είναι κυριολεκτικά «στάχτη στα μάτια», καθώς η «πράσινη» οικονομία συνεχίζει να είναι επιβλαβής για το περιβάλλον, όπως και κάθε άλλου χρώματος καπιταλιστική οικονομία. Το «πράσινο» δεν αφορά το περιβάλλον, αλλά μάλλον το «πράσινο» χρώμα των δολαρίων, των κερδών που προσδοκούν οι καπιταλιστές από την απαξίωση των παλιότερων τεχνολογιών και την πώληση καινούργιων.

Δεν θα είναι έκπληξη αν στις καμένες εκτάσεις ξεπηδήσουν αιολικά ή φωτοβολταϊκά πάρκα, αντικαθιστώντας δάση με «πράσινη ενέργεια». Οι αστοί άλλωστε είναι οι πρώτοι που παρακάμπτουν το Σύνταγμά τους, που απαιτεί προστασία των δασών και αναδάσωση. Η σημερινή πρόεδρος της Δημοκρατίας, ως δικαστικός του ΣτΕ, άνοιξε το δρόμο με τη νομιμοποίηση των εξορύξεων στις Σκουριές, ενώ ο νόμος Χατζηδάκη νομιμοποίησε αυτές τις «παρεμβάσεις» των καπιταλιστών όχι μόνο στα δάση αλλά ακόμα και σε περιοχές Natura.

-Όλες οι υποδομές που έχουν σκοπό να προστατέψουν τις ζωές του γενικού πληθυσμού καταρρέουν γιατί οι καπιταλιστές δεν θέλουν τα κέρδη τους να επενδυθούν σε έργα για την προστασία του γενικού πληθυσμού από τις καταστροφές που προκαλεί, εν τέλει, η δική τους δραστηριότητα.

-Ειδικότερα, για την Ελλάδα, είναι πάγια τακτική του ελληνικού αστικού κράτους να δίνει ψίχουλα για τις ανάγκες πολιτικής προστασίας (αντιπυρική, αντιπλημμυρική, αντισεισμική προστασία, κτλ), όπως και γενικά για κοινωνικές δαπάνες. Η μνημονιακή συνθήκη έκανε ακόμα χειρότερη την κατάσταση: τα δασαρχεία και η πυροσβεστική έχουν αποδεκατιστεί από προσωπικό, τα δάση δεν καθαρίζονται, αντιπλημμυρικά έργα δεν γίνονται, κ.ο.κ.

Είναι απέναντι σ’ αυτές τις πολιτικές που πρέπει να εναντιωθεί η εργατική τάξη της χώρας και στις οποίες θα κληθούν να δοκιμαστούν οι συνδικαλιστικές και πολιτικές δυνάμεις που έχουν αναφορά στην εργατική τάξη και επικαλούνται τα ταξικά της συμφέροντα, απαιτώντας πράγματα που βρίσκονται στο αντίποδα της αστικής πολιτικής:

-Την καθολική προστασία του φυσικού πλούτου όλων των μορφών. Αυτό απαιτεί να καθοριστούν με ακρίβεια οι χρήσεις γης. Εκτάσεις που έχουν καταπατηθεί σε δάση ή ακτές να επιστρέψουν στην αρχική τους μορφή. Όλα τα οικοσυστήματα (δασικά, λιμνιαία, ποτάμια, θαλάσσια, υποθαλάσσια κ.ά.) πρέπει να τύχουν αυστηρής προστασίας. Οι ίδιες οι κοινότητες που ζουν σε εγγύτητα με αυτά θα πρέπει να εκπαιδευτούν και να αναλάβουν ενεργά την προστασία τους ώστε να μπορούν να τα χαρούν οι κάτοικοί τους, οι επισκέπτες, οι επόμενες γενιές. Κάθε προσπάθεια κερδοσκοπίας σε βάρος τους που αλλοιώνει τη λειτουργία τους πρέπει να απαγορευτεί. Για να προστατευθεί το περιβάλλον είναι εν τέλει αναγκαία προϋπόθεση όλη η γη να περάσει στα χέρια του κράτους το οποίο θα καθορίσει τη χρήση της με κριτήριο να γίνει το φυσικό και αλλά και το ανθρωπογενές περιβάλλον (χωριά και πόλεις) βιώσιμο.

-Στα πλαίσια αυτά εννοείται ότι ο περιβαλλοντοκτόνος νόμος του Χατζηδάκη πρέπει να καταργηθεί, όπως και προηγούμενες σχετικές διατάξεις.

-Άμεση ενίσχυση των δασαρχείων με προσωπικό που θα βρίσκεται όλο το χρόνο στο δάσος, θα το γνωρίζει, θα το φροντίζει και θα δημιουργεί τις υποδομές για την πρόληψη και τη γρήγορη αντιμετώπιση πυρκαγιών (παρατηρητήρια, δασικούς δρόμους, αντιπυρικές ζώνες, δεξαμενές νερού, διασφάλιση παροχής ενέργειας για τη λειτουργία των κρουνών κτλ).

-Άμεση ενίσχυση της πυροσβεστικής υπηρεσίας, σε έμψυχο υλικό και υποδομές, αποστρατικοποίησή της, εκπαίδευση και επανεκπαίδευση των πυροσβεστών. Οι δυνάμεις καταστολής είναι άχρηστες για το κοινωνικό σύνολο, όχι οι πυροσβέστες και οι δασοφύλακες. Είναι εξοργιστικό και ενδεικτικό των προτεραιοτήτων του ελληνικού καπιταλισμού το ότι αγοράζονται Αίαντες για να καταστέλλονται οι διαδηλωτές όχι όμως πυροσβεστικά οχήματα για να καταστέλλονται οι πυρκαγιές.

-Μέτρα για τους πυρόπληκτους και τις πυρόπληκτες περιοχές: πλήρεις αποζημιώσεις για τις απώλειες σε οικίες, επιχειρήσεις, ζώα, καλλιέργειες, μέτρα αντιπλημμυρικής προστασίας, μέτρα για αυτούς που μένουν άνεργοι λόγω καταστροφής επιχειρήσεων.

-Λεφτά για αντιπυρικά, αντιπλημμυρικά και αντισεισμικά έργα, για την υγεία και την παιδεία και όχι για τους τοκογλύφους, τις πολεμικές δαπάνες, την καταστολή του κινήματος και τους καπιταλιστές.

-Τέλος, όλη η καμένη γη πρέπει να προστατευθεί για να ξαναγίνει δάσος. Καμιά αγοροπωλησία σε καμένες εκτάσεις, καμιά αλλαγή χρήσης γης.

ΒΠ

16 ΙΟΥΝΙΟΥ: ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ

Κάτω το αντεργατικό έκτρωμα του Χατζηδάκη και της ΝΔ.

Μόνο εμάς φοβούνται. Να μην τους αφήσουμε να ησυχάσουν.

ΟΥΤΕ ΛΕΠΤΟ ΑΠΛΗΡΩΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ.

ΑΥΞΗΣΗ ΜΙΣΘΩΝ ΚΑΙ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΩΝ, ΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΣ.

ΔΕΝ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ.

ΚΑΜΙΑ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ.

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ. ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ.

ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ.

Όλοι και όλες στην πανεργατική απεργία στις 10 Ιούνη!

Να μην ψηφιστεί η κατάργηση του 8ωρου και η παρεμπόδιση της απεργίας!

Η κυβέρνηση της ΝΔ και των καπιταλιστών επιχειρεί να γυρίσει την κοινωνία 135 χρόνια πίσω, στο Σικάγο, όπου οι εργάτες πάλευαν για το 8ωρο. Επιχειρεί να νομοθετήσει την κατάργηση του 8ώρου, την 10ωρη εργασία με τις απλήρωτες υπερωρίες, τη δουλειά το Σαββατοκύριακο, την ελαστικοποίηση του ωραρίου εργασίας, τη γενικευμένη εφαρμογή των ατομικών συμβάσεων σε βάρος των συλλογικών, την περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της κοινωνικής ασφάλισης με τη μίσθωση ιδιωτών δικηγόρων και λογιστών για την περαίωση των συντάξεων, με το κόστος να βαραίνει τους συνταξιούχους, την παρεμπόδιση και τον περιορισμό των απεργιών και τον παραπέρα ασφυκτικό έλεγχο του συνδικαλιστικού κινήματος.

Η κυβέρνηση της ΝΔ κατέθεσε νομοσχέδιο με το οποίο:

1) Καταργεί το 8ωρο και μας ξαναγυρνάει στις 10 ώρες δουλειά την ημέρα. Το ωράριο εργασίας θα ρυθμίζεται σύμφωνα με τις ανάγκες των καπιταλιστών, με ατομική σύμβαση.

2) Αυξάνονται οι ώρες της υπερωρίας σε 150 για όλους τους κλάδους, ενώ καταργείται η πληρωμή τους. Ειδικά στους κλάδους όπως του τουρισμού, των συγκοινωνιών, στις κατασκευές κ.ά., για όλους τους μήνες που οι εργαζόμενοι λιώνουν στη δουλειά θα εργάζονται 50ωρο, ενώ ακόμα και η «επιστροφή των ωρών» είναι παραμύθι καθώς οι περισσότεροι από αυτούς είτε δουλεύουν μεροκάματο, είτε θα απολύονται πριν φθάσουν να δουλέψουν με μειωμένο ωράριο! Ήδη στα εργοτάξια η 10ωρη δουλειά και η δουλειά το Σαββατοκύριακο αποτελεί καθεστώς.

3) Προωθεί τη γενικευμένη κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. Μετά το άνοιγμα του εμπορίου τις Κυριακές τώρα επεκτείνουν τη δουλειά τα Σαββατοκύριακα και σε νέους κλάδους (πληροφορική, data centers, αποθήκες και logistics, έτοιμο σκυρόδεμα κλπ).

4) Υψώνει νέα εμπόδια στο δικαίωμα της οργάνωσης και αντίστασης και περιορίζεται το δικαίωμα στην απεργία. Το νομοσχέδιο εισάγει υποχρεωτικά τις «ηλεκτρονικές ψηφοφορίες» για τα σοβαρά ζητήματα του σωματείου και για την κήρυξη απεργίας φακελώνοντας τους εργαζόμενους. Δημιουργεί έναν νόμιμο απεργοσπαστικό μηχανισμό καθώς υποχρεώνει τα συνδικάτα να καθορίζουν «προσωπικό ασφαλείας» και στον ιδιωτικό τομέα, που πρακτικά καθιστούν την απεργία κενό γράμμα.

Επιπροσθέτως, η κυβέρνηση, εισήγαγε στο νομοσχέδιο την απαγόρευση«επαναπροκήρυξη απεργίας που έχει κριθεί παράνομη από τη Δικαιοσύνη, από τη δευτεροβάθμια ή τριτοβάθμια συνδικαλιστική οργάνωση».

Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση επεξεργάζεται τα νέα αντεργατικά μέτρα, η πανδημία θερίζει και η κυβέρνηση έχει επιφορτιστεί με εγκληματικές ευθύνες για τους 12.500 θανάτους του COVID-19, οι περισσότεροι από τους οποίους συνέβησαν εκτός ΜΕΘ, διότι δεν προχώρησε στην αποφασιστική ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας με εξοπλισμό και προσωπικό, με νέες ΜΕΘ, στον πολλαπλασιασμό των δρομολογίων των ΜΜΜ, σε ελέγχους σε χώρους εργασίας και τεστ, στην υποχρέωση των καπιταλιστών για αποσυμφόρηση των εργασιακών χώρων χωρίς καμιά περικοπή μισθών και μίσθωση λεωφορείων για την ασφαλή μεταφορά των εργαζομένων στην εργασία και αποσυμφόρηση των ΜΜΜ, κ.ά.

Αντίθετα, η κυβέρνηση της ΝΔ μπούκωσε με χρήμα τους καπιταλιστές, περιόρισε ακόμα περισσότερο τα δικαιώματα των εργαζομένων, του λαού και της νεολαίας και οι κατασταλτικοί της μηχανισμοί ξεσάλωσαν. Επιπλέον, για το χατίρι των καπιταλιστών της τουριστικής βιομηχανίας, άνοιξε την αγορά με 3.000 κρούσματα και με δεκάδες νεκρούς, όταν επέβαλε λοκ-νταουν με κάτω από 1.000 κρούσματα!

Απέναντι στη νέα καπιταλιστική και υγειονομική κρίση και στον αυταρχικό κατήφορο της κυβέρνησης Μητσοτάκη, η εργατική τάξη μπορεί να νικήσει μόνο με επανάσταση για την ανατροπή του σάπιου μνημονιακού καθεστώτος. Του καθεστώτος που φόρτωσε τα βάρη της κρίσης στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, ώστε να προστατεύσει τα δικά της προνόμια: το αφορολόγητο των εφοπλιστών και των «κεφαλαίων εξωτερικού», την ιδιωτική ιδιοκτησία των τραπεζών που όμως χρυσοπληρώθηκαν με δεκάδες δις ευρώ κρατικά κεφάλαια που φορτώθηκαν στο δημόσιο χρέος, τη φορολογική ασυλία και τα προνόμια της εκκλησιαστικής μαφίας, τη συνεχιζόμενη ληστεία μέσω των διοδίων από τις τεχνικές εταιρείες, τις κρατικές επιδοτήσεις σε επιχειρηματίες. Για όλους αυτούς το κρατικό χρήμα συνέχισε να ρέει στις τσέπες τους, ενώ τσακίστηκαν μισθοί, συντάξεις και κοινωνικές δαπάνες για υγεία, παιδεία, δημόσιες συγκοινωνίες κλπ. Επιπλέον, με τη μνημονιακή αντεργατική νομοθεσία βάθυνε η εκμετάλλευση των εργαζόμενων τάξεων και πάλι προς όφελος των κεφαλαιοκρατών. Αυτό είναι το μνημονιακό παρόν και ακόμα χειρότερο είναι το μέλλον που μας επιφυλάσσουν.

Η εργατική τάξη να δώσει απάντηση με το δικό της πρόγραμμα:

Διαγραφή του χρέους. Παρά τους κομπασμούς των μνημονιακών κομμάτων, το χρέος είναι σήμερα μεγαλύτερο από το 2010 σαν ποσοστό του ΑΕΠ. Και παρά την προσωρινή  εξυπηρέτησή του, είναι θέμα χρόνου να επανεμφανιστεί σαν πρόβλημα. Η διαγραφή του δημόσιου χρέους είναι προς το συμφέρον της εργατικής τάξης και μπορεί να γίνει μόνο με έναν τρόπο: Με την παύση πληρωμής του και την άρνησή του. Δηλαδή, με τη μονομερή διαγραφή του, εκτός από το μέρος του που οφείλεται στα ασφαλιστικά ταμεία.

Εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος: Η διαγραφή του χρέους μηδενίζει την αξία των χρεογράφων του ελληνικού δημοσίου και οδηγεί σε χρεοκοπία το καραβοτσακισμένο τραπεζικό σύστημα. Η μοναδική λύση που είναι συμβατή με τη διαγραφή του χρέους, είναι η κρατικοποίηση των τραπεζών χωρίς αποζημίωση και η συγχώνευσή τους σε ένα τραπεζικό ίδρυμα.

Κρατικοποίηση των μεγάλων επιχειρήσεων: Με την κρατικοποίηση των τραπεζών, κρατικοποιούνται αυτόματα και οι επιχειρήσεις που ελέγχονται από τις τράπεζες, είτε μέσω συμμετοχής των τραπεζών στο μετοχικό τους κεφάλαιο είτε μέσω δανεισμού. Στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις και επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας πρέπει επίσης να κρατικοποιηθούν χωρίς αποζημίωση (π.χ. εταιρείες ενέργειας, ΟΤΕ, αεροδρόμια)

Χωρισμός κράτους – εκκλησίας: Διακοπή της μισθοδοσίας των παπάδων από το κράτος, δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας, κατάργηση του μεσαιωνικού άβατου του Αγίου Όρους. Το κράτος της εργατικής τάξης πρέπει να είναι ένα κοσμικό κράτος, στο οποίο η θρησκεία είναι ιδιωτική υπόθεση.

Έξοδος από την ΕΕ και την ευρωζώνη: Η διαγραφή του χρέους και οι συνέπειές της παραβιάζουν καταστατικές αρχές της ΕΕ και θέτουν αυτόματα τη χώρα εκτός της ένωσης. Η έξοδος από την ευρωζώνη και η εισαγωγή εθνικού νομίσματος είναι παράπλευρη συνέπεια της αναγκαίας για την εργατική τάξη πολιτικής.

Έξοδος από το ΝΑΤΟ – κλείσιμο των αμερικανικοΝΑΤΟϊκών βάσεων: Το ΝΑΤΟ σαν παγκόσμιος χωροφύλακας περιφρουρεί – μεταξύ άλλων – και την εξουσία και τα προνόμια της αστικής τάξης στις χώρες – μέλη του. Η υλοποίηση του προγράμματος που υπηρετεί τα εργατικά συμφέροντα, απαιτεί το ξεδόντιασμα των ΝΑΤΟϊκών μηχανισμών με το κλείσιμο των βάσεων.

Η επαναστατική ανατροπή του αστικού καθεστώτος είναι ο μοναδικός δρόμος για την ικανοποίηση των αιτημάτων της εργατικής τάξης εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης. Ο αγώνας για ψωμί, δουλειά, υγειονομική περίθαλψη, παιδεία, μείωση των ωρών εργασίας, κοινωνική ασφάλιση, είναι αγώνας για την προλεταριακή επανάσταση. Είναι αγώνας ενάντια στα προνόμια της αστικής τάξης που οι μνημονιακές κυβερνήσεις προστάτευσαν σφαγιάζοντας μισθούς, συντάξεις, κοινωνικές παροχές και εργατικά δικαιώματα.

Σε αυτήν την προοπτική πρέπει να κινηθεί η εργατική τάξη παλεύοντας ταυτόχρονα για την βελτίωση της ζωής της διεκδικώντας συλλογικές συμβάσεις, αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, αύξηση των κοινωνικών δαπανών και προστασία των ανέργων .

Με ενιαίο εργατικό μέτωπο η εργατική τάξη πρέπει επίσης να δώσει τη μάχη για τον εκδημοκρατισμό του συνδικαλιστικού της κινήματος, ενάντια στην αστική επιρροή, τον κυβερνητικό και κρατικό παρεμβατισμό και την παραταξιοποίηση. Απέναντι στην αδράνεια της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, να προβάλει τον αγωνιστικό συντονισμό σωματείων, ΕΚ και Ομοσπονδιών διεκδικώντας άμεσα την υπογραφή ΕΓΣΣΕ με αυξήσεις στους μισθούς τα μεροκάματα και τις συντάξεις.

Οργάνωση του συνδικαλιστικού κινήματος σε νέα βάση, με κλαδικά πανεθνικά συνδικάτα κατά κλάδο παραγωγής.

 Είναι επίσης, ανάγκη να προχωρήσει η αναδιάρθρωση, να μειωθούν οι Ομοσπονδίες σε 20-25 (από 74 κλαδικές και συνταξιουχικές Ομοσπονδίες που είναι σήμερα) σύμφωνα με το σχέδιο του οργανωτικού συνεδρίου της ΓΣΕΕ, που μένει στα χαρτιά, αφού γίνουν ορισμένες αναγκαίες τροποποιήσεις. Η ΓΣΕΕ πρέπει να είναι ένωση μόνο των Ομοσπονδιών και τα Εργατικά Κέντρα να μετατραπούν σε όργανα συντονισμού της ΓΣΕΕ σε τοπικό επίπεδο χωρίς παραπέρα δικαιώματα.

Ολόκληρη η εργατική τάξη πρέπει να αποκτήσει ενιαία οργάνωση, να καταργηθούν οι αναχρονιστικές δομές, να συγχωνευτεί η ΑΔΕΔΥ με τη ΓΣΕΕ.

 Εμπρός να μετατρέψουμε τα συνδικάτα σε όργανα πάλης στα χέρια των εργατών, σε φρούρια αγώνα, σε πραγματικό σπίτι του εργάτη, σε σχολειά της νέας κοινωνίας, σε σχολειά του σοσιαλισμού!

Η απάντηση βρίσκεται στην επίμονη δουλειά μέσα στο υπάρχον κίνημα για την επαναστατικοποίησή του και τη μετατροπή του σε πραγματικά ταξικό κίνημα που θα δρα στην κατεύθυνση της υλοποίησης της ιστορικής αποστολής της εργατικής τάξης, η οποία προέκυψε από την θέση της στην παραγωγή, και που δεν είναι άλλη από την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας, χωρίς φτώχεια, ανεργία, εξαθλίωση, χωρίς πολέμους. Χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο.

Όλοι και όλες στην απεργία στις 10 Ιούνη και στις συγκεντρώσεις!

Κλιμάκωση του αγώνα για να μην ψηφιστεί το αντεργατικό νομοσχέδιο!

Ιούνης 2021,

κομμουνιστική οργάνωση ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, www.anasyntaxi.gr

Το κράτος απαρτχάιντ του Ισραήλ δολοφονεί

Αλληλεγγύη στους εξεγερμένους Παλαιστίνιους

Το καθεστώς απαρτχάιντ που έχει δημιουργήσει το κράτος του Ισραήλ για τους μη Εβραίους κατοίκους της κυρίαρχης επικράτειάς του και των κατεχόμενων περιοχών είναι η αιτία για τη βία που βλέπουμε αυτές τις μέρες στην Παλαιστίνη. Το κράτος του Ισραήλ είναι ένα εγκληματικό κράτος που καταπιέζει τον παλαιστινιακό πληθυσμό και ασκεί μια μορφή «ήπιας» εθνοκάθαρσης. Σκοπός του είναι να αρπάξει όλη τη γη, να ληστέψει όλες τους πόρους και τελικά να μειώσει στο ελάχιστο τον αραβικό πληθυσμό που ζει εγκλωβισμένος εντός των ορίων του. Είναι σίγουρο ότι αν δεν παρακολουθούσε ο υπόλοιπος πλανήτης και αν δεν αντιστέκονταν οι Παλαιστίνιοι θα προχωρούσε σε κανονική εθνοκάθαρση. Οι ακροδεξιές δυνάμεις του Ισραήλ, δηλαδή, δυνάμεις που διαφέρουν από τους ναζιστές μόνο ως προς τους ποιους θεωρούν κατώτερους και άξιους να θανατωθούν, έχουν γιγαντωθεί τα τελευταία χρόνια. Έπαιξαν κρίσιμο ρόλο, ως «τάγματα εφόδου» του εβραϊκού εθνικισμού, στα επεισόδια των τελευταίων ημερών επιτιθέμενες εδώ και καιρό στους άραβες αλλά και στους αριστερούς Ισραηλινούς.

Το καθεστώς απαρτχάιντ ενισχύεται σε θεσμικό αλλά και σε οικονομικό-κοινωνικό επίπεδο. Από τον νόμο με συνταγματική ισχύ που ψηφίστηκε το 2018 που αναγνωρίζει το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό μόνο στους Εβραίους και αντιμετωπίζει ως απειλή τους Παλαιστίνιους, ακόμα και αυτούς που είναι πολίτες του Ισραήλ, μέχρι την καθημερινή πρακτική που βιώνουν οι Παλαιστίνιοι: τις εξώσεις από τα σπίτια τους, το άρπαγμα της γης τους για να εποικισθεί από Εβραίους, τον εγκλωβισμό των Παλαιστινίων σε απομονωμένους θύλακες, την έλλειψη πολιτικών δικαιωμάτων για τους Παλαιστίνιους των κατεχομένων, το καθεστώς πολίτη δεύτερης κατηγορίας για τους άραβες που ζουν στο κυρίαρχο Ισραήλ, τον πλήρη έλεγχο της ζωής των παλαιστινιακών πληθυσμών, τις καθημερινές ταπεινώσεις που υφίστανται. Κανένας λόγος δεν γίνεται πλέον για ανεξάρτητο κράτος των Παλαιστινίων και κάθε αναφορά σ’ αυτό αντιμετωπίζεται με έχθρα από το κράτος το Ισραήλ.

Το κράτος του Ισραήλ στηρίχθηκε σ’ αυτήν την πολιτική από τους μεγάλους ιμπεριαλιστές της γης, κυρίως τις ΗΠΑ και την ΕΕ, που συνεχίζουν να κλείνουν τα μάτια τους στις αγριότητες που διαπράττει και τη ναζιστικού τύπου πολιτική που ασκεί. Τα πάνω από τρία δισ. δολ. της ετήσιας επιχορήγησης των ΗΠΑ προς το Ισραήλ έχουν εξοπλίσει το Ισραήλ με τα πιο σύγχρονα όπλα, ένα εξελιγμένο σύστημα αντιπυραυλικής άμυνας (τον «Σιδερένιο Θόλο»), μαχητικά αεροσκάφη και drones, για να μπορεί να ασκεί αυτήν την πολιτική με επιτυχία. Το γεγονός ότι οι ΗΠΑ όχι μόνο κάνουν πώς δεν βλέπουν την εγκληματική πολιτική του κράτους του Ισραήλ αλλά την ενθαρρύνουν κιόλας (π.χ., με την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του κράτους του Ισραήλ), δίνει ώθηση στην αποθράσυνση της αστικής τάξης  και των ακροδεξιών-φασιστικών δυνάμεων του Ισραήλ.

Η σύγκρουση στην Παλαιστίνη δεν είναι σύγκρουση ανάμεσα σε ισοδύναμες δυνάμεις. Είναι σύγκρουση ανάμεσα σε ένα οργανωμένο, πάνοπλο κράτος με διεθνή ιμπεριαλιστικά στηρίγματα και προστασία που εκμεταλλεύεται, καταπιέζει και τρομοκρατεί το μισό πληθυσμό του (τους Παλαιστίνιους) που ζει εντός του με ατιμωρησία, ενώ από την άλλη βρίσκεται ένας λαός που στερείται δικαιωμάτων, που ζει ως φυλακισμένος στις πατρογονικές του εστίες, όταν δεν εκδιώκεται από αυτές, που είναι έκθετος στις αυθαιρεσίες των κατακτητών του. Η μόνη πραγματική υποστήριξη που μπορούν να έχουν οι Παλαιστίνιοι είναι από τους άλλους λαούς.

Για κάθε εργαζόμενο της Ελλάδας και για κάθε έντιμο πολίτη είναι φανερό ποιανού το μέρος πρέπει να πάρει. Η στήριξη του αγώνα των Παλαιστινίων, η καταδίκη της πολιτικής του Ισραήλ δεν είναι αντισημιτισμός: είναι στοιχειώδες έκφραση αλληλεγγύης και διεθνισμού απέναντι σε μια πολιτική απαρτχάιντ, απέναντι σε μια ιμπεριαλιστική και ρατσιστική πολιτική. Στο ίδιο το Ισραήλ υπάρχουν Εβραίοι εργαζόμενοι και πολίτες που το κατανοούν αυτό και με μεγάλη αυτοθυσία υπερασπίζονται τα δικαιώματα των Παλαιστινίων.

Το δικό μας καθήκον στην Ελλάδα πρέπει να μεταφραστεί σε κάθε ενέργεια που εμποδίζει το κράτος του Ισραήλ να εφαρμόζει ανεμπόδιστα την πολιτική του και σε στήριξη των Παλαιστινίων. Μεταφράζεται ακόμα σε αγώνα ενάντια στις αστικές κυβερνήσεις της Ελλάδας που τα τελευταία χρόνια έχουν συνάψει στενή σχέση με το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου. Πρόκειται για μια εξωτερική πολιτική που είναι η άλλη όψη της εσωτερικής μνημονιακής πολιτικής, του ταξικού απαρτχάιντ που εφαρμόζει η αστική τάξη σε βάρος της εργατικής τάξης της Ελλάδας.

Για να εξασφαλιστούν τα συμφέροντα, τα κέρδη και τα προνόμια των εφοπλιστών, των βιομηχάνων, των τραπεζιτών και των αρχιεπισκόπων, οι ελληνικές αστικές κυβερνήσεις «μάτωσαν» την ελληνική εργατική τάξη, περιόρισαν και συνεχίζουν να περιορίζουν τα δικαιώματά της στη δουλειά, στη μόρφωση, στην υγεία, στην αξιοπρέπεια.

Για να εξασφαλιστούν τα ίδια συμφέροντα η αστική τάξη έβαλε τη χώρα στη δούλεψη των αμερικανών ιμπεριαλιστών ως ένα κομμάτι γης προς ενοικίαση για τις στρατιωτικές δυνάμεις των αρχι-μακελλάρηδων του κόσμου.

Για να προστατευθούν αυτά τα συμφέροντα, οι κυβερνήσεις της Ελλάδας κάνουν συμφωνίες με τους Ισραηλινούς για το πώς θα αρπάζουν το φυσικό αέριο που βρίσκεται στα ανοικτά των ακτών της Λωρίδας της Γάζας, το οποίο φυσικά ανήκει στους Παλαιστίνιους, για να το μεταφέρουν στην Ευρώπη.

Για να προστατευθούν αυτά τα συμφέροντα αγοράζουν τεχνογνωσία από τους Ισραηλινούς (έχουν πείρα αυτοί) για να μπορούν να τη χρησιμοποιήσουν σε βάρος του αγωνιζόμενου λαού της Ελλάδας και συνάπτουν συμφωνίες για κοινές στρατιωτικές ασκήσεις.

Οι εχθροί των Παλαιστινίων είναι και δικοί μας εχθροί.

Κάτω το κράτος-απαρτχάιντ του Ισραήλ.

Ανεξάρτητο κράτος για τους Παλαιστίνιους.

Να πληρώσουν οι σιωνιστές για τα εγκλήματά τους.

Καμιά ανοχή στην φιλοϊσραηλινή πολιτική της κυβέρνησης.

κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ