50 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

Κάτω η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Έξω οι Αμερικανοί.

Λευτεριά στην Παλαιστίνη.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι μια κορυφαία στιγμή του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα, πιάνει το νήμα της εξέγερσης του Μάη του ’36 και του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.

Στα 50 χρόνια του, πολλοί είναι αυτοί που έχουν προσπαθήσει και ακόμα επιδιώκουν να ξεδοντιαστεί εντελώς το εξεγερτικό μήνυμα του Πολυτεχνείου. Είναι αυτοί που λένε ότι η στρατιωτική δικτατορία ήταν κεραυνός εν αιθρία, που αφορούσε λίγους επίορκους αξιωματικούς. Είναι αυτοί που θεωρούν ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν επίσης ένας απροσδόκητο γεγονός που αφορούσε κάποιους ηρωικούς φοιτητές. Όμως, η στρατιωτική δικτατορία ήταν εσωτερική ανάγκη ενός παραπαίοντος ελληνικού καπιταλισμού και προετοιμαζόταν από καιρό. Και η αντίσταση στην στρατιωτική δικτατορία υπήρξε από την πρώτη στιγμή. Το ίδιο το Πολυτεχνείο συμπύκνωσε τη συνεχή άνοδο του εργατικού και φοιτητικού κινήματος και την όλο πιο ανοικτή σύγκρουση με τη χούντα και τα σχέδια της για νομιμοποίησή της μέσω εκλογών.

Όπως κάθε γνήσια λαϊκή εξέγερση, η εξέγερση του Πολυτεχνείου χάλασε τα σχέδια της χούντας και όλων των δυνάμεων, αστικών αλλά και ρεφορμιστικών, όπως το ΚΚΕ και το ΚΚΕ Εσωτερικού, που έβλεπαν τη λύση σε μια ειρηνική θεσμική μετάβαση στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Το εξεγερτικό φως του Πολυτεχνείου φώτισε τους αγώνες που έκαναν δυνατές όλες τις κατακτήσεις του εργατικού και νεολαιΐστικου κινήματος της μεταπολίτευσης: τον ελεύθερο συνδικαλισμό, την ενίσχυση της δημόσιας παιδείας, υγείας, ασφάλισης, τον εκδημοκρατισμό (μέσα σε αστικά πλαίσια βέβαια) της ελληνικής κοινωνίας.

Είναι αυτό το φως που θέλει να σβήσει η σημερινή κυβέρνηση αλλά και όλες οι αστικές κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων, πατώντας πάνω στην ήττα της εργατικής τάξης και της νεολαίας και στην αδυναμία τους να ανατρέψουν τα μνημόνια την περίοδο του 2010-2015.

Η ήττα του αντιμνημονιακού αγώνα, με βασική ευθύνη των ρεφορμιστικών δυνάμεων, είναι η βάση για την αντεπίθεση που εκδηλώνεται σήμερα από τις αστικές δυνάμεις ενάντια σε όλες τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Είναι το έδαφος που λιπαίνει την κυριαρχία της ΝΔ και της επιτρέπει να εγκληματεί ατιμώρητα σε βάρος της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Γιατί εγκλήματα της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι οι νεκροί της πανδημίας, οι νεκροί και οι καταστροφές των πυρκαγιών και των πλημμυρών, οι νεκροί των Τεμπών και του ναυαγίου στην Πύλο, οι εκατοντάδες νεκροί εργάτες των εργατικών ατυχημάτων, δηλαδή, των εργοδοτικών εγκλημάτων.

Πάνω στη βάση αυτής της κυριαρχίας, η ΝΔ ξηλώνει, ακόμα πιο γοργά από ό,τι οι προηγούμενες κυβερνήσεις, όλο το θεσμικό πλαίσιο που αποτελούσε κατάκτηση της εργατικής τάξης και της νεολαίας της μεταπολίτευσης. Η ΝΔ ψήφισε νόμους με τους οποίους οι διαδηλώσεις θα ελέγχονται από την αστυνομία, τα σωματεία θα καταγράφονται στο Υπουργείο Εσωτερικών, η απεργία θα είναι περίπου αδύνατη και η υπεράσπισή της από τους απεργούς θα επισύρει φυλακίσεις, η αστυνόμευση σε βάρος του κινήματος γίνεται ασφυκτική, το οκτάωρο καταργείται. Το δόγμα του «νόμος και τάξη» οδηγεί σε ατιμωρησία τις δολοφονικές επιθέσεις των αστυνομικών σε βάρος αγωνιστών και πολιτών. Η πολιτική της καταστολής είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τα απανωτά μέτρα ιδιωτικοποίησης της υγείας, της παιδείας, του ασφαλιστικού συστήματος και όλων των υποδομών (ενέργεια, εθνικές οδοί, λιμάνια, αεροδρόμια, κτλ), αλλά και της συνεχούς υποστήριξης προς το μεγάλο κεφάλαιο (στις τράπεζες, στους εφοπλιστικούς ομίλους, στις εταιρείες ενέργειας, στις κατασκευαστικές εταιρείες).

Πραγματικά, το καθεστώς που εγκαθιδρύει η ΝΔ με τα μέτρα που παίρνει μοιάζει όλο και πιο πολύ με το καθεστώς της δικτατορίας. Συμπιεσμένοι μισθοί και μεροκάματα, αστυνόμευση του κινήματος, ασυδοσία της εξουσίας (υποκλοπές, παρακολούθηση του κινήματος, δολοφονίες της αστυνομίας), χαριστικές πολιτικές ενίσχυσης του κεφαλαίου. Όπως και την περίοδο ’67-’73, έτσι και τώρα στήριγμα της εσωτερικής εξουσίας της αστικής τάξης είναι οι αμερικανοί και ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές. Όπως η στρατιωτική διδακτορία πρόσφερε στους ξένους υποστηρικτές της, τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές, γη και ύδωρ, το ίδιο κάνει και η σημερινή (όπως και η προηγούμενη κυβέρνηση). Η αστική κυβέρνηση της ΝΔ συμμετέχει ενεργά στους πολέμους στην Ουκρανία και στο σφαγιασμό του λαού της Παλαιστίνης από το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ, κάνοντας τα χατίρια των ιμπεριαλιστών για να εξασφαλίσει οφέλη για το ελληνικό κεφάλαιο.

Όμως, όπως και τότε, η αύξηση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης είναι απόδειξη των αδιεξόδων του ελληνικού καπιταλισμού και της κρίσης που τον μαστίζει. Η ελληνική αστική τάξη δεν μπορεί να κρύψει τη συνολικότερη καθοδική πορεία του ελληνικού καπιταλισμού. Η συμμετοχή στις εγκληματικές εφόδους του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην Ουκρανία, η εμπλοκή στον πόλεμο στην Γάζα στο πλευρό του εγκληματιών πολέμου του σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ είναι προσπάθειες να αναβαθμιστεί η θέση της ελληνικού καπιταλισμού, δηλαδή των ελλήνων κεφαλαιοκρατών, μετατρέποντας τη χώρα σε πιστό σύμμαχο των πιο ισχυρών ιμπεριαλιστών. Όμως, παρά τον αυτοθαυμασμό της κυβέρνησης και τους διθυράμβους για την αναβάθμιση της ελληνικής οικονομίας, δεν μπορεί να κρυφτεί το γεγονός ότι ο ελληνικός καπιταλισμός επιβιώνει σε βάρος της εργατικής τάξης: άθλιοι όροι εργασίας, χαμηλοί μισθοί, έξοδος εργατικού δυναμικού στο εξωτερικό. Ότι απομένει από τους χαμηλούς μισθούς, το τρώει η ακρίβεια και η αύξηση της κερδοφορίας των καπιταλιστών, οι οποίοι εισβάλλουν σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής μετατρέποντας σε κερδοφόρες επιχειρήσεις την υγεία, την παιδεία, την κατοικία, τις συγκοινωνίες, την κοινωνική ασφάλιση, την ενέργεια, κτλ. Από την άλλη, η τεράστια υπεραξία που αποσπούν οι καπιταλιστές δεν μετατρέπεται σε νέες επενδύσεις, ενώ ένα μεγάλο κομμάτι από αυτήν την υπεραξία κατασπαταλείται στους πολεμικούς εξοπλισμούς, στην ενίσχυση των μηχανισμών καταστολής και στο φαγοπότι των χρυσοκάνθαρων της εξουσίας.

Αργά ή γρήγορα, η αντίδραση της εργατικής τάξης και της νεολαίας δεν θα μπορεί να καναλιζάρεται από τον φόβο της καταστολής και της ανεργίας, από τους πανίσχυρους μηχανισμούς μαζικής προπαγάνδας των αστικών μέσων ενημέρωσης, τις ρεφορμιστικές ή ανοιχτά ξεπουλημένες ηγεσίες των συνδικαλιστικών οργάνων ή των πολιτικών κομμάτων.

Όπως και τότε, η καθημερινή αντίσταση και οι αγώνες για μια καλύτερη ζωή, ενάντια στη φτώχεια, στην καταπίεση, στον πόλεμο, στον υφέρποντα φασισμό θα οδηγηθούν σε κορύφωση.

Καθήκον των δυνάμεων της επαναστατικής Αριστεράς είναι να οδηγήσουν αυτούς τους αγώνες στην τελική τους κατάληξη: στην ανατροπή του συστήματος του καπιταλισμού.

Μ’ αυτόν τον τρόπο τιμάμε την εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Πενήντα χρόνια μετά οργανώνουμε την αντεπίθεση. Όπως τότε χρειάστηκε πολλή προσπάθεια για να γίνουν κυρίαρχα τα συνθήματα «Κάτω η χούντα», «Έξω οι Αμερικανοί», έτσι και τώρα απαιτείται συστηματική δουλειά από τις δυνάμεις που έχουν αναφορά στην εργατική τάξη και την ιστορική της αποστολή για να γίνουν κυρίαρχα τα συνθήματα:

«Κάτω η κυβέρνηση Μητσοτάκη και κάθε κυβέρνηση που εφαρμόζει μνημονιακά μέτρα», «Έξω οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ», «Έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση».

Πολυτεχνεία θα υπάρξουν και στο μέλλον. Για να υπάρξουν αλλά και να νικήσουν πρέπει να δημιουργηθεί μια οργανωμένη και συνειδητή πρωτοπορία της εργατικής τάξης, που θα βασίζεται στον μαρξισμό, που θα δρα στο εργατικό λαϊκό κίνημα, που θα συγχωνεύεται με τις μάζες και στο μόνο που θα διαφέρει είναι ότι στους αγώνες θα εκπροσωπεί το νικηφόρο μέλλον του κινήματος.

Η πάλη για την κατάκτηση αυτής της πρωτοπορίας και της απάντησης της εργατικής τάξης και του λαού στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, για την ανατροπή της αστικής εξουσίας, είναι η μεγαλύτερη τιμή για το Πολυτεχνείο και τους νεκρούς του.

15.11.2023, κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ

ΤΕΤΑΡΤΗ 1 ΝΟΕΜΒΡΗ

18:30, ΗΣΑΠ ΝΕΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ

ΟΥΤΕ ΣΠΙΘΑΜΗ ΓΗΣ ΣΤΟΥΣ ΝΑΖΙ

ΤΣΑΚΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΓΕΝΝΑ

Διαδήλωση στην Ελευσίνα ενάντια στην στρατιωτική στήριξη του Ισραήλ

ΤΕΤΑΡΤΗ 25 ΟΚΤΩΒΡΗ – 7.30 ΜΜ ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΥΜΟΛΠΙΔΩΝ

(ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΑΠΟ GOODY’S)

Αλληλεγγύη στον λαό της Παλαιστίνης

Να σταματήσει η εισβολή στη Γάζα

Να σταματήσει η γενοκτονία των Παλαιστινίων

Εδώ και χρόνια το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ, έπαψε ακόμα και στα λόγια να αναφέρεται στη λύση των δύο ελεύθερων κρατών. Οι όλο και πιο δεξιές και φασίζουσες κυβερνήσεις του φαίνονται αποφασισμένες να προχωρήσουν στην πλήρη υποταγή του παλαιστινιακού λαού και τη μετατροπή του σε σκλάβους, ή στην εξολόθρευσή τους, αν δεν δεχτούν την υποταγή. Κάθε προσπάθεια να δοθούν στοιχειώδη δικαιώματα στον παλαιστινιακό λαό, από το δικαίωμα να εκλέγουν τις αρχές τους, μέχρι τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών τους πηγών, από το να μπορούν να κινούνται ελεύθερα εντός και εκτός των παλαιστινιακών περιοχών μέχρι να μην εκδιώκονται από τα σπίτια τους για να μείνουν σ’ αυτά εβραίοι έποικοι, απαντώνται από το κράτος του Ισραήλ με το άρπαγμα της γης των Παλαιστινίων, με δολοφονίες και εξοντωτικές φυλακίσεις, με εξαθλίωση για όλο τον παλαιστινιακό λαό. Και όλα αυτά γίνονται μπροστά τα μάτια της λεγόμενης «διεθνούς κοινότητας», δηλαδή, των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ και της ΕΕ, οι οποίοι είναι λαλίστατοι για κάθε είδους δικαιώματα αλλά στην περίπτωση των Παλαιστινίων στηρίζουν ενεργά τον καταπιεστή.

Η αναζωπύρωση της σύγκρουσης προκλήθηκε από τη διακηρυγμένη προσπάθεια του φασίστα Νετανιάχου και των ακροδεξιών συμμάχων του για την ένταση του εποικισμού στις παλαιστινιακές περιοχές, ειδικά στην Ανατολική Ιερουσαλήμ και τη Δυτική Όχθη, που έχει δώσει θάρρος στους εβραίους εποίκους να συμπεριφέρονται με δολοφονικό τρόπο απέναντι στους Παλαιστίνιους.

Οι Παλαιστίνιοι μετά από 75 χρόνια κατοχής, δολοφονιών και καταπάτησης κάθε ανθρώπινου δικαιώματος από το κράτος του Ισραήλ έχουν ακόμα φωνή και αντιστέκονται.

Όλοι οι εργάτες και οι εργάτριες, όλοι οι δημοκρατικοί άνθρωποι, ανάμεσά τους και πολλοί Εβραίοι, βλέπουν πολύ καλά τι γίνεται στην Παλαιστίνη και δεν έχουν ταλαντεύσεις για το ποιος έχει δίκιο. Γι’ αυτό στέκονται στο πλευρό των Παλαιστινίων, παρά τις προσπάθειες των ιμπεριαλιστών να μας πείσουν για το δικαίωμα των κατακτητών να εξοντώνουν τους κατακτημένους, όταν αυτοί αντιστέκονται.

Η δεξιά κυβέρνηση της ΝΔ, από την πλευρά της, και ο άθλιος ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, δίνουν τα ρέστα τους για να στηρίξουν τον άξονα Ελλάδας-Ισραήλ. Δεν υπάρχουν εγκληματίες και καθάρματα με τα οποία θα αρνούνταν να συνεργαστούν οι ελληνικές κυβερνήσεις, αν αυτό ωφελεί τα κέρδη των ελλήνων καπιταλιστών και τις επιλογές των επικυρίαρχων ιμπεριαλιστών, ΗΠΑ και ΕΕ.

Ενάντια στις δικές τους επιλογές για μια Ελλάδα-στρατιωτική βάση των Αμερικανών και υποστήριξης του σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ:

-Να σταθούμε αλληλέγγυοι και να ενισχύσουμε τη φωνή των Παλαιστινίων για ελεύθερη Παλαιστίνη.

-Να καταδικαστούν οι επιδρομές του Ισραήλ στη Γάζα και αλλού. Να προστατευθούν οι άμαχοι πληθυσμοί, να σταματήσουν οι βομβαρδισμοί. Να εμποδιστεί η εισβολή που σχεδιάζει ο ισραηλινός στρατός. Να δοθεί βοήθεια στους Παλαιστίνιους.

-Να απαιτήσουμε την έξοδο από το ΕΕ και το ΝΑΤΟ, το κλείσιμο των στρατιωτικών βάσεων των Αμερικανών. Καμιά συμμετοχή στα εγκλήματα του Ισραήλ.

κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, www.anasyntaxi.gr

19.10.2023

Απόφαση Πολιτικής Επιτροπής κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ

Η ρεβάνς των ηττημένων του 2015 συνεχίζεται,

η απόσυρση των νικητών του 2015 παρατείνεται

Οι κάλπες της 8ης Οκτωβρίου επιβεβαίωσαν την εικόνα που αποτυπώθηκε στις τελευταίες εθνικές εκλογές και την αλλαγή του αστικού κομματικού συστήματος από το μοντέλο του δικομματισμού στο μοντέλο του κυρίαρχου κόμματος.

Η αλλαγή αυτή είναι προϊόν της κρίσης και της ήττας του κινήματος της εργατικής τάξης.  Η κρίση ανέδειξε τη Νέα Δημοκρατία ως τον πιο αξιόπιστο και ανθεκτικό πόλο του αστικού κομματικού συστήματος.  Η αστική τάξη όντας κοινωνική μειοψηφία, διατηρεί την κυριαρχία της οικοδομώντας συμμαχίες με τους μικροαστούς και με τμήματα της εργατικής τάξης, αλλά και διαιρώντας και αποπροσανατολίζοντας την εργατική τάξη, μεταξύ άλλων και με τον έλεγχο συνδικαλιστικών και πολιτικών οργανώσεών της.

Η συγκεκριμένη μορφή που κάθε φορά παίρνει το αστικό κομματικό σύστημα είναι δευτερεύουσας σημασίας τακτικό ζήτημα.  Η λειτουργία επί πολλές δεκαετίες της δικομματικής εναλλαγής δεν συνεπάγεται ότι οι κεφαλαιοκράτες αναζητούν καλά και σώνει να αναστηλώσουν ξανά ένα τέτοιο μοντέλο, προσπαθώντας να οικοδομήσουν έναν κυβερνητικό δεύτερο πόλο απέναντι στη ΝΔ.  Προσπάθειες τέτοιες γίνονται, αλλά οι αστοί μπορούν να πορευτούν και με τα σημερινά δεδομένα και να διατηρήσουν την κυριαρχία τους και με τη σημερινή κατάσταση, όσο η εργατική τάξη παραμένει πολιτικά αδρανής χωνεύοντας την ήττα της προηγούμενης δεκαετίας.

Τα εκλογικά αποτελέσματα και η αυξανόμενη αποχή δείχνουν την απόσταση που τηρεί από τα πολιτικά δρώμενα, η βασική μερίδα του εκλογικού σώματος που είναι η εργατική τάξη, μη διακρίνοντας διέξοδο.  Οι νικητές του 2015, δηλαδή η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, παραμένουν αποτραβηγμένοι από το προσκήνιο.

Τα στοιχεία της εκλογικής αναμέτρησης για τις διοικήσεις των περιφερειών είναι τα εξής:

Η συμμετοχή κινήθηκε στο 52,5% έναντι 59,4% το 2019.  Υπάρχει πτώση της συμμετοχής κατά 7 μονάδες ή αλλιώς πήγαν στις κάλπες 674 χιλιάδες λιγότεροι ψηφοφόροι.  Τα άκυρα είναι 161.830 (3,2%) από 219.163 (3,8%) και τα λευκά 170.844 (3,3%) από 175.709 (3,0%).

Υπολογίζοντας μόνο τα αυτόνομα κατεβάσματα των κομμάτων, τα συνολικά αποτελέσματα είναι: ΝΔ 46,1%, ΣΥΡΙΖΑ 10,6%, ΚΚΕ 10,0% και ΠΑΣΟΚ 8,9%.  Τα «αντάρτικα» ψηφοδέλτια της ΝΔ συγκεντρώνουν 9,1%, το κοινό ψηφοδέλτιο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ στην Κρήτη 5,1% (επί των εγκύρων πανελλαδικά) και τα 3 κοινά ψηφοδέλτια ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ 3,7% (το 2019 υπήρχαν 4 κοινά ψηφοδέλτια).  Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καταγράφει 1,5%, η ΛΑΕ 1,3%, ενώ σε μία περιφέρεια (Δ. Μακεδονία) στήριξαν κοινό ψηφοδέλτιο.  Τέλος, οι φασίστες κατέγραψαν 0,68%, κατεβαίνοντας σε μία μόνο περιφέρεια.

Η πολιτική κυριαρχία της ΝΔ και της ευρύτερης δεξιάς επιβεβαιώνεται και σε αυτήν την κάλπη. Η ΝΔ χάνει 130.000 ψήφους περίπου, όμως λόγω πτώσης συμμετοχής αυξάνει το ποσοστό της  από 43,6% (στις περιφερειακές του 2019) στο 46,1%.  Το κοντράστ με τις εκλογές του 2014 όταν έγραφε 26,3% είναι εντυπωσιακό.  Ιδιαίτερη σημασία έχει το αποτέλεσμα στην περιφέρεια Αττικής όπου αυξάνει ψήφους και ποσοστό.  Στις περιφέρειες που πάνε σε δεύτερο γύρο, εκτός από τη Θεσσαλία, το αποτέλεσμα θα κριθεί σε «οικογενειακό ντέρμπι» με τον επίσημο νεοδημοκράτη να αντιμετωπίζει αντάρτη νεοδημοκράτη ή ανεξάρτητο προερχόμενο από τη ΝΔ.  Τα συνολικά ποσοστά των ψηφοδελτίων της δεξιάς κινούνται πάνω από το 55% των εθνικών εκλογών.

Ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει την καθοδική του πορεία.  Από τότε που εκτοξεύτηκε η εκλογική του επιρροή, είχε γίνει φανερό ότι δεν ήταν δυνατό του σημείο οι τοπικές εκλογές και πάντα η επιρροή του γινόταν βορά των τοπικών δικτύων, με αποτέλεσμα να γράφει σημαντικά μικρότερα ποσοστά σε σχέση με αυτό που έπαιρνε στην κάλπη των βουλευτικών εκλογών.  Η νέα πτώση στις περιφερειακές εκλογές, απλά επιβεβαιώνει τη γενικότερη τάση.  Σημαντικό τμήμα πρώην ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να κινήθηκαν προς τα Αριστερά, ενισχύοντας το ΚΚΕ, αλλά και τους μικρότερους σχηματισμούς.

Ο Ανδρουλάκης βιάστηκε να απονείμει στο ΠΑΣΟΚ τη 2η θέση στην τοπική αυτοδιοίκηση.  Κάτι τέτοιο μπορεί να προκύψει μόνο με διασταλτική ερμηνεία των αποτελεσμάτων.  Το αποτέλεσμα δεν δείχνει κάποια ιδιαίτερη δυναμική του ΠΑΣΟΚ.

Το ΚΚΕ έχει λόγους να είναι ευχαριστημένο.  Πλησιάζει τις ψήφους που πήρε το 2014 και το ποσοστό που είχε το 2010.  Φαίνεται ότι κέρδισε τμήμα των αποχωρούντων ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι φασίστες εμφάνισαν μόλις ένα ψηφοδέλτιο (στην Κεντρική Μακεδονία), ενώ το ψηφοδέλτιο Κασιδιάρη στον Δήμο της Αθήνας παρουσίασε νέα πτώση σε ψήφους και ποσοστό.  Οι αντιλήψεις τους είναι παρούσες στην κοινωνία και οι υποστηρικτές αυτών των αντιλήψεων ζουν ανάμεσά μας, όμως, η οργανωτική τους διάλυση οδηγεί σε αδυναμία ισχυρής πολιτικής τους έκφρασης και η επιρροή τους λεηλατείται εκλογικά από τη Νέα Δημοκρατία.

Η ΛΑΕ κατέβηκε σε μόλις 6 περιφέρειες (από 10 το 2019) και παρά την υποστήριξη του ΜΕΡΑ25 δεν πέρασε πουθενά το όριο του 3% και δεν εξέλεξε κανέναν περιφερειακό σύμβουλο.  Στις 6 περιφέρειες που κατέβηκε έγραψε 2,23%.  Στις ίδιες περιφέρειες το 2019 είχε 1,96%, άρα καταγράφει μια μικρή ενίσχυση, όπου εμφάνισε ψηφοδέλτιο.  Κι εδώ φαίνεται να κατευθύνθηκε ένα μικρό ρεύμα πρώην ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ.

Το ίδιο ισχύει και για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η οποία κατέβηκε σε 9 περιφέρειες (από 12 το 2019).  Στις περιφέρειες αυτές καταγράφει 1,95% έναντι 1,71% στις ίδιες περιφέρειες το 2019.  Σε μία περιφέρεια (Δυτ. Μακεδονία) το ψηφοδέλτιο είναι σε συνεργασία με τη ΛΑΕ και είναι αυτό που καταγράφει το πιο ψηλό ποσοστό από τα ψηφοδέλτια που στηρίζει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ (2,58%).

Στις εκλογές σε δήμους, σημαντική επιτυχία για την Αριστερά ήταν το 6,1% του Παπαδάκη, αλλά και το 5,5% της «Πόλης Ανάποδα» στη Θεσσαλονίκη.  Το αποτέλεσμα του Παπαδάκη στην Αθήνα ξεπέρασε κατά πολύ το άθροισμα των αποτελεσμάτων του 2019 των συνδυασμών που τον στήριξαν και ήταν το καλύτερο ιστορικά αποτέλεσμα του χώρου της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς στον Δήμο.  Με βάση τα αποτελέσματα στον Δήμο και την κατάκτηση της 2ης θέσης από συνδυασμό που πήρε μόλις 14,2%, είναι βάσιμο να υποστηριχθεί ότι, αν η καμπάνια του Παπαδάκη είχε ξεκινήσει νωρίτερα, θα μπορούσε να διεκδικήσει την είσοδο στον 2ο γύρο.

Βασικό ρόλο στο θετικό αποτέλεσμα έπαιξαν οι τοποθετήσεις του επικεφαλής της «Ανατρεπτικής συμμαχίας για την Αθήνα» οι οποίες ξέφευγαν από τη συνήθη μιζέρια της μη κυβερνητικής Αριστεράς που αυτοπεριορίζεται σε ρόλο διαμαρτυρίας και έβαζαν τον τόνο στη διεκδίκηση της πλειοψηφίας και της εξουσίας.

Η μάχη του 2ου γύρου

Η Νέα Δημοκρατία επιδιώκει να ολοκληρώσει τη μάχη των εκλογών για τοπική διοίκηση χωρίς ψεγάδια και ρωγμές.  Θέλει το χάρτη να βάφεται μπλε σε όλες τις περιφέρειες (ακόμα κι αν οι νικητές δεν έχουν το επίσημο χρίσμα του κόμματος) και να κερδίσει όσο περισσότερους Δήμους μπορεί και ειδικά τον Δήμο της Αθήνας.  Η εικόνα της σαρωτικής νίκης της κυβέρνησης και της Νέας Δημοκρατίας μπορεί να «λεκιαστεί» μόνο από ήττες των «γαλάζιων» υποψήφιων που διεκδικούν την Περιφέρεια Θεσσαλίας, τον Δήμο της Αθήνας και τον Δήμο της Πάτρας.

Στο Δήμο της Πάτρας, ο υποψήφιος που προέρχεται από τη Νέα Δημοκρατία αντιμετωπίζει τον δήμαρχο Πελετίδη που έχει την υποστήριξη σχεδόν του συνόλου της Αριστεράς.

Στη Θεσσαλία ο νυν περιφερειάρχης Αγοραστός φέρει εγκληματικές ευθύνες για την κατάσταση που επικρατεί στη Θεσσαλία.  Είναι υπεύθυνος για έργα που εξαγγέλθηκαν και δεν έγιναν και πόρους που σπαταλήθηκαν, π.χ. από τον Ιανό, που χαραμίστηκαν σε μερεμέτια σε χωριά, με μόνους κερδισμένους τους εργολάβους που έκαναν πάρτι.  Είναι επίσης υπεύθυνος διότι, παρόλο που οι μετεωρολόγοι προειδοποιούσαν, δεν έλαβε τα απαραίτητα μέτρα και δεν ενεργοποίησε έγκαιρα και πλήρως όλο τον μηχανισμό της Περιφέρειας και ευρύτερα τον κρατικό μηχανισμό πολιτικής προστασίας με αποτέλεσμα να έχουμε νεκρούς.  Αυτές οι ευθύνες του καταλογίζονται από το λαό της Θεσσαλίας, όπως δείχνει το εκλογικό αποτέλεσμα του συνδυασμού του που χάνει 78 χιλιάδες ψήφους και 14 μονάδες από το 2019, αλλά και το γεγονός ότι εκατοντάδες στρέφονται νομικά εναντίον του.

Στην Αθήνα, ο νυν δήμαρχος Μπακογιάννης διακρίθηκε για την ανικανότητά του με εμβληματικό παράδειγμα τον «μεγάλο περίπατο» στην Πανεπιστημίου και τις σχέσεις του με εργολάβους και ιδιωτικά συμφέροντα.

Οι αντίπαλοί τους δεν πρεσβεύουν κάποια διαφορετική πολιτική, καθώς προέρχονται και στηρίζονται από μνημονιακά κόμματα (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ), ωστόσο τα ψηφοδέλτιά τους είναι τα μοναδικά διαθέσιμα «όπλα» που υπάρχουν για να πληρώσουν το πολιτικό κόστος που τους αναλογεί, τόσο οι Μπακογιάννης και Αγοραστός, όσο και το κόμμα τους και η κυβέρνηση που τους στηρίζει.

14.10.2023, Π.Ε. της κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ

Στήριξη στον υποψήφιο Δήμαρχο του ΚΚΕ Κώστα Πελετίδη

Ο Κώστας Πελετίδης είναι ο μοναδικός δήμαρχος της Ελλάδας που είναι κομμουνιστής και στηρίζεται από ένα κομμουνιστικό κόμμα. Διεκδικεί την επανεκλογή του στις εκλογές της 8ης Οκτωβρίου 2023 για τη Δημαρχία της Πάτρας για τρίτη φορά. Ως οργάνωση έχουμε στηρίξει με κριτικό τρόπο την εκλογή του από τις προηγούμενες εκλογές του 2019.

Στο διάστημα που διαχειρίστηκε τον Δήμο Πατρέων η δημοτική αρχή Πελετίδη, η Πάτρα παρέμεινε μια πόλη στην οποία εφαρμόζονται απαρέγκλιτα οι αστικές πολιτικές:

-οι υποχρεώσεις που απορρέουν από την εφαρμογή των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, στο βαθμό που επηρεάζουν την τοπική αυτοδιοίκηση, εφαρμόζονται και στην Πάτρα (αποπληρωμή δανείων, σφικτή δημοσιονομική πολιτική, κ.τ.λ.)

-η πολιτική του αστικού κράτους στην τοπική αυτοδιοίκηση εφαρμόζεται, με εξαίρεση τις πιο ακραίες μορφές ιδιωτικοποίησης λειτουργιών των δήμων (π.χ., της καθαριότητας) στην οποία η κομμουνιστική ηγεσία του Δήμου αντιστέκεται (και καλά κάνει). Όμως, η λειτουργία του Δήμου στηρίζεται στη συμμετοχή σε ευρωπαϊκά προγράμματα (π.χ., ΕΣΠΑ για τους παιδικούς σταθμούς, για διάφορα έργα, κ.τ.λ.), στην απασχόληση με συμβάσεις ορισμένου χρόνου πολλών εργαζομένων (π.χ., στην καθαριότητα), στην κατάρτιση «ισοσκελισμένων» προϋπολογισμών, σε αρκετές απευθείας αναθέσεις σε διάφορες εταιρείες.

Στην πραγματικότητα, η δημαρχία Πελετίδη στην Πάτρα ξεχωρίζει από μια χρηστή διαχείριση ενός οποιουδήποτε αστού δημάρχου κυρίως από τη ρητορεία των αποφάσεων του δημοτικού συμβουλίου που κατακεραυνώνουν τις αστικές νεοφιλελεύθερες, μνημονιακές, φιλοεπιχειρηματικές πολιτικές των αστικών πολιτικών δυνάμεων –αλλά δεν αποφασίζουν και κάτι που να τις ανατρέπει– και από την τάση της να ρίχνει ένα μεγαλύτερο βάρος στην κοινωνική πολιτική (π.χ., προγράμματα για την απασχόληση των παιδιών τους καλοκαιρινούς μήνες, λαϊκό φροντιστήριο, κ.λπ.) και στην πολιτιστική πολιτική (κινηματογράφος στις γειτονιές, θεατρικές παραστάσεις στις γειτονιές, θεματολογία διαφόρων πολιτιστικών εκδηλώσεων, κ.τ.λ.). Πράγμα που εμπεδώνει την αντίληψη ότι οι κομμουνιστές είναι για να βοηθάνε τους αδύναμους (κάτι σαν νοσοκόμες του λαού) και είναι καλοί στα πολιτιστικά, δηλαδή, σε ό,τι δεν αφορά την ανατροπή της κυριαρχίας της αστικής τάξης. Μια αριστερά που θέλει να κυριαρχήσει στο ηθικό πεδίο αλλά όχι στο πολιτικό-ταξικό. Φυσικά, όσο δεν κυριαρχεί στο δεύτερο, δεν πρόκειται να γίνει και κυρίαρχη και στο πρώτο. Και όσο περισσότερο η ηγεσία Πελετίδη θα παραμένει στην εξουσία του Δήμου τόσο πιο πολύ θα θίγεται και το ηθικό πλεονέκτημα, καθώς θα εμπλέκεται πιο βαθιά στη διαχείριση της αστικής εξουσίας.

Δυστυχώς, το ΚΚΕ, που στηρίζει τον Πελετίδη, αλλά και η υπόλοιπη αριστερά αντιλαμβάνονται τη συμμετοχή στις εκλογές ως «αντίσταση» στην αστική πολιτική όχι όμως ως μέρος μιας προσπάθειας ανατροπής της. Και αυτό ισχύει όχι μόνο για τις αυτοδιοικητικές εκλογές αλλά για κάθε εκλογική μάχη και εν τέλει για κάθε κινηματική διαδικασία.

Παρόλα αυτά, η οποιαδήποτε αριστερά θέλει να αυτοπροσδιορίζεται ως κομμουνιστική και ως επαναστατική δεν κατάφερε στην Πάτρα να δημιουργήσει ένα διακριτό πόλο που θα παλεύει όχι μόνο για να υπάρχει αντίσταση αλλά για να ανατραπούν οι επιχειρούμενες αστικές πολιτικές. Δεν υπάρχει πολιτική δύναμη της αριστεράς που να αντιλαμβάνεται τη συμμετοχή της στις δημοτικές εκλογές ως αγώνα για να αποσπασθεί ο δήμος από τον ιστό της αστικής εξουσίας με ένα πρόγραμμα που ανοικτά θα δηλώνει την άρνηση υπακοής στο αστικό σύστημα, πρόγραμμα που θα είναι παράνομο με βάση τις ανάγκες του καπιταλισμού, νόμιμο όμως με βάση τις ανάγκες της εργατικής τάξη και των εργαζόμενων μικροαστών.

Ένα τέτοιο πρόγραμμα θα συμπεριλάμβανε διεκδικήσεις όπως:

-την άρνηση αποπληρωμής των χρεών προς τις τράπεζες.

-την επίθεση στα συμφέροντα της αστικής τάξης της πόλης με την απαλλοτρίωση των περιουσιακών στοιχείων που αδρανούν και περιμένουν να βρουν ιδιώτες προς πώληση, και τη μετατροπή τους σε δημόσιους χώρους. Το ίδιο ισχύει και για τα περιουσιακά στοιχεία που έχουν περάσει στο ΤΑΙΠΕΔ ή σε άλλα ταμεία του αστικού κράτους.

-την επίθεση στην εκκλησία και την περιουσία της με τη μετατροπή ακινήτων της σε δημόσια περιουσία.

-την άγρια φορολόγηση ειδικά εκείνων των τμημάτων της αστικής τάξης που εκμεταλλεύεται φυσικούς πόρους της πόλης (π.χ., νερό) έως και τη απαλλοτρίωση τους.

-την επιβολή πλαφόν στα ενοικιοστάσια, την απαλλοτρίωση εγκαταλελειμμένων κατοικιών και την απόδοσή τους σε άπορες και άστεγες οικογένειες, σε φοιτητές που σπουδάζουν στην Πάτρα, σε φτωχούς εργαζόμενους.

-τη μετατροπή του Δήμου σε μια υπηρεσία που θα εκτελεί μόνη της τα έργα που έχει ανάγκη η πόλη για τη βελτίωση της ζωής των κατοίκων (από πάρκα και πλατείες, μέχρι αντιπυρικά και αντιπλημμυρικά έργα, από το δίκτυο ύδρευσης-αποχέτευσης μέχρι τη διαχείριση λυμάτων και απορριμμάτων), χωρίς τη συμμετοχή των εργολάβων.

-την κατάργηση των ληστρικών διοδίων και τη διεκδίκηση της εθνικοποίησης των εθνικών οδών.

Φυσικά, μια δημοτική αρχή που θα εφάρμοζε τέτοιο πρόγραμμα θα καθαιρούνταν και θα συλλαμβάνονταν στα πλαίσια της αστικής νομιμότητας. Μόνο η μαχητική υποστήριξη της εργατικής τάξης στο πλευρό της θα μπορούσε να προστατέψει μια τέτοια πολιτική γενικεύοντας τη σύγκρουση με την αστική εξουσία και το κράτος της.

Η αριστερά στην Ελλάδα όμως, δεν κτίζει την πολιτική της στην προοπτική της σύγκρουσης με το αστικό κράτος, αλλά στην προοπτική της απάλυνσης των συνεπειών από την εφαρμογή της αστικής πολιτικής, δηλ. στην προοπτική της «αντίστασης». Με απλά λόγια, η αριστερά στην Ελλάδα είναι κατά βάση ρεφορμιστική.

Παρόλα αυτά, αυτή τη στιγμή, στην Πάτρα τουλάχιστον, δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική από τον Πελετίδη του ΚΚΕ. Η αδυναμία της υπόλοιπης αριστεράς στην Πάτρα (από την κομμουνιστική ως της σοσιαλδημοκρατική και τους αναρχικούς) διαπιστώνεται από το γεγονός ότι, ενώ στις προηγούμενες εκλογές κατέβαζε τρία διαφορετικά ψηφοδέλτια (μόνο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είχε δύο), φέτος δεν κατεβάζει κανένα. Αυτό από μόνο του είναι ενδεικτικό για το ότι η εξωκοινοβουλευτική αριστερά αδυνατεί να ενώσει την εργατική τάξη, αφού, όπως φαίνεται, αδυνατεί να ενωθεί και η ίδια σε ένα μέτωπο. Έτσι, μένει μόνο το ΚΚΕ και ο Πελετίδης.

Καλούμε την εργατική τάξη της πόλης, τους εργαζόμενους μικροαστούς, τη νεολαία να ψηφίσει μαζικά το ψηφοδέλτιο της Λαϊκής Συσπείρωσης στην Πάτρα και τον υποψήφιο δήμαρχο Κώστα Πελετίδη.

Αν ο δήμος της Πάτρας παραμείνει στα χέρια της Λαϊκής Συσπείρωσης δεν θα υπάρξει κανένα σοβαρό ρήγμα στην αστική εξουσία. Η εργατική τάξη της πόλης όμως, έχει να ελπίζει ότι θα συνεχιστούν κάποιες φιλολαϊκές πολιτικές και κυρίως ότι θα καθυστερήσει η επιδρομή των ιδιωτικών συμφερόντων που ετοιμάζουν τα ψηφοδέλτια που στηρίζονται από αστικές δυνάμεις.

Τα άλλα τρία ψηφοδέλτια που διεκδικούν τη δημοτική αρχή της Πάτρας δεν εκφράζουν τίποτα περισσότερο παρά την ανησυχία της αστικής τάξης ότι με τον Πελετίδη Δήμαρχο μένουν μακριά από την «κουτάλα» διάφοροι εργολάβοι και καπιταλιστές που όλα τα προηγούμενα χρόνια άρμεγαν τον δήμο. Ιδιαίτερα, η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ να στηρίξει, μαζί με το ΠΑΣΟΚ, έναν εκπρόσωπο των εργολαβικών συμφερόντων είναι απαράδεκτη και ενδεικτική της πλήρους αστικοποίησης αυτού του κόμματος που θέλει να παριστάνει και το αριστερό. Είναι αστείο ότι κανένα από τα άλλα ψηφοδέλτια δεν έχει να προτείνει τίποτα διαφορετικό για την Πάτρα εκτός από περισσότερη ιδιωτικοποίηση. Δεν μπορούν να προτείνουν, για παράδειγμα, περισσότερη απορρόφηση ευρωενωσιακών κονδυλίων, αφού αυτό το κάνει και ο Πελετίδης και τα χρησιμοποιεί για καλύτερους σκοπούς από ό,τι θα τα χρησιμοποιήσουν οι ίδιοι (που σκέφτονται κατά βάση τον προσωπικό τους πλουτισμό και την ενίσχυση των σχέσεων τους με την ντόπια αστική τάξη).

Επομένως, η υποστήριξη του Πελετίδη με όλα τα αρνητικά και τα θετικά του είναι μονόδρομος για την εργατική τάξη της πόλης. Η εργατική τάξη και οι αριστερές δυνάμεις εργατικής αναφοράς θα πρέπει να αντιμετωπίζουν κάθε μέτωπο που ανοίγεται στο Δήμο ως ευκαιρία για να προωθήσουν πιο ριζοσπαστικά αιτήματα και αγώνες παρασέρνοντας και τις δυνάμεις του ΚΚΕ και τη δημοτική αρχή σε σύγκρουση με τις αστικές πολιτικές και την αστική εξουσία.

κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, οργάνωση Πάτρας

Νομοσχέδιο Γεωργιάδη για εργασιακά

Ακόμα ένα βήμα για την αύξηση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης

Ενίσχυση των εργατικών συνδικάτων, υπογραφή συλλογικών συμβάσεων ενάντια στους νόμους των αφεντικών

Ο Υπουργός (Υπερ)εργασίας και Υπερεκμετάλλευσης της ΝΔ, ο γνωστός νεοφιλελεύθερος Άδωνις Γεωργιάδης, με γελοία επιχειρήματα εισάγει νομοσχέδιο για τα εργασιακά, που αυξάνει την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και εξασφαλίζει την ασυδοσία των καπιταλιστών.

• Πατώντας στο νόμο του προκατόχου του Χατζηδάκη, που νομιμοποίησε την 10ωρη εργασία που θα πληρώνεται με …ρεπό, ο Γεωργιάδης νομιμοποιεί τη δεύτερη εργασία μετά το 8ωρο, δηλαδή, επιπλέον 5ωρη εργασία μερικής απασχόλησης. Αυτό σημαίνει σύνολο 13 ωρών εργασίας την ημέρα, 65 ωρών την εβδομάδα, αν είσαι τυχερός να δουλεύεις πενθήμερο.
• Γιατί ο Γεωργιάδης καταργεί και το πενθήμερο επιτρέποντας να απασχολείται ο ίδιος εργαζόμενος έξι μέρες την εβδομάδα σε βιομηχανικές επιχειρήσεις για να μην «προσβάλλεται η παραγωγικότητα» των επιχειρήσεων και να «μην σταματήσουν να δουλεύουν οι μηχανές». Οι ανθρώπινες μηχανές, οι εργάτες, επίσης δεν πρέπει να σταματήσουν να δουλεύουν για να αυξηθούν τα κέρδη των καπιταλιστών.
• Οι καπιταλιστές αποκτούν το δικαίωμα να έχουν εργαζόμενους σε δοκιμαστική περίοδο για ένα ολόκληρο εξάμηνο, εντός του οποίου μπορούν να τους απολύουν χωρίς καμιά αποζημίωση. Στην πραγματικότητα, στον ίδιο νόμο παραμένει σε ισχύ η διάταξη που επιτρέπει την απόλυση χωρίς αποζημίωση έως και ένα έτος μετά την πρόσληψη.
• Κατοχυρώνεται η κατά παραγγελία εργασία, δηλαδή, το να δουλεύει ένας εργαζόμενος χωρίς σύμβαση, απλώς μετά από ειδοποίηση του αφεντικού του με μήνυμα 24 ώρες πριν την ανάληψη της υπηρεσίας του. Στην πραγματικότητα, πρόκειται όχι για εργαζόμενους αλλά για άνεργους (χωρίς κανένα δικαίωμα που απορρέει από το καθεστώς ανέργου, όπως επίδομα, κτλ), οι οποίοι βρίσκονται stand by για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες του αφεντικού.
• Ενισχύεται η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων μέσω των απευθείας συμφωνιών αφεντικών-καπιταλιστών και εργατών.
• Καταργείται η κυριακάτικη αργία και σε άλλες κατηγορίες εργαζομένων (εργαζόμενοι στην εμφιάλωση, αναψυκτικά, κτλ).
• Σταματάει ο έλεγχος της καταπάτησης του ωραρίου εργασίας για τις επιχειρήσεις που εφαρμόζουν το σύστημα της ψηφιακής κάρτας από την, έτσι και αλλιώς, ξεδοντιασμένη Επιθεώρηση Εργασίας.
• Και βέβαια απαγορεύεται, με βαρύτατα πρόστιμα και ποινές φυλάκισης, στους εργαζόμενους να προστατεύουν την απεργία τους με απεργιακές επιτροπές. Το δικαίωμα στην απεργία βέβαια έχει πρακτικά καταργηθεί με τους νόμους Χατζηδάκη, αλλά ο Γεωργιάδης απαιτεί να προστατεύεται ο απεργοσπάστης.

Σταθεροί στο πλευρό των καπιταλιστών, σταθεροί στο ξεζούμισμα της εργατικής τάξης

Η ΝΔ επιδεικνύει σταθερότητα μόνο σε ένα μέτωπο: στην επίθεση σε βάρος των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και στην νομιμοποίηση της θέλησης των καπιταλιστών. Όλες οι αντεργατικές διατάξεις του νομοσχεδίου Γεωργιάδη, όπως και του προηγούμενου νόμου Χατζηδάκη, είναι απαιτήσεις των καπιταλιστών. Τα επιχειρήματα της κυβέρνησης για να στηρίξουν αντεργατική τους πολιτική είναι γελοία και το ξέρουν και οι ίδιοι. Κανένας εργαζόμενος δεν θέλει να δουλεύει απλήρωτες υπερωρίες, δεύτερες δουλειές, εξαήμερο ή όποτε γουστάρει το αφεντικό του. Είναι τα χαμηλά μεροκάματα που η κυβέρνηση έχει θεσπίσει για να στηρίξει «την ανταγωνιστικότητα» της ελληνικής οικονομίας, δηλαδή, για να έχουν υψηλή κερδοφορία οι καπιταλιστές, που εξαναγκάζουν τους εργαζόμενους να τα κάνουν όλα αυτά.

Οι εργάτες δεν επιλέγουν τη δουλειά μέχρι εξαντλήσεως από ευχαρίστηση αλλά από τον φόβο της πείνας.

Ο Γεωργιάδης έφτασε στο σημείο γελοιότητας να υποστηρίζει ότι το να έχει ένας εργαζόμενος δύο αφεντικά αυξάνει τη διαπραγματευτική του δύναμη. Υποθέτουμε ότι και για ένα δούλο το να έχει δύο δουλοκτήτες είναι καλύτερα, καθώς μ’ αυτόν τον τρόπο θα τρώει διπλές βουρδουλιές, θα εξευτελίζεται δύο φόρες σε καθημερινή βάση, δεν θα μπορεί να δημιουργήσει οικογένεια ή δεν θα μπορεί να τη δει, αν έχει.

Το σίγουρο είναι ότι με τέτοιους νόμους που νομιμοποιούν τη «μαύρη» εργασία και την υπερεκμετάλλευση, όχι μόνο δεν πρόκειται να σταματήσει η «μαύρη» εργασία και η υπερεκμετάλλευση, αλλά θα αυξηθούν ακόμα περισσότερο. Μαζί με αυτά, θα αυξηθούν τα εργατικά «ατυχήματα», δηλαδή, οι φόνοι των εργατών από τα αφεντικά στο βωμό της κερδοφορίας. Θα παραμείνει υψηλή η ανεργία, θα ελαστικοποιηθούν ακόμα περισσότερο οι εργασιακές σχέσεις και θα συνεχιστεί η φυγή των εργαζόμενων στο εξωτερικό, ειδικά των πιο νέων και ειδικευμένων. Το πιο γελοίο τμήμα του νομοσχεδίου είναι οι διατάξεις για να την επιστροφή «εγκεφάλων» στην Ελλάδα. Αλήθεια, ποιος νέος θα επιστρέψει στην Ελλάδα για να δουλεύει 13 ώρες την ημέρα, έξι μέρες την εβδομάδα και να πληρώνεται με χαρτζιλίκι;

Η εργατική τάξη δεν έχει κανένα λόγο να είναι «ευχαριστημένη» με το νέο ν/σ της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Στον αντίποδα των μέτρων που προωθούνται πρέπει να αγωνιστεί για:

-Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και Κλαδικές Συμβάσεις εργασίας που θα επιβάλλουν αυξήσεις σε μισθούς, μεροκάματα, συντάξεις, επιδόματα και σταθερές συνθήκες εργασίας (8ωρο-5θημερο).

-Απαγόρευση των απολύσεων δια νόμου.

-Επέκταση της κυριακάτικης αργίας στο σύνολο της οικονομίας.

-Εξάλειψη της εργασίας κατά παραγγελία και των συμβάσεων μηδενικών ωρών εργασίας.

Ο μόνος τρόπος να κατακτήσει η εργατική τάξη δικαιώματα και καλύτερες συνθήκες εργασίας είναι η ισχυροποίηση των σωματείων και των συνδικάτων, ώστε κάθε εργαζόμενος να καλύπτεται από συλλογική σύμβαση εργασίας. Και αυτό απαιτεί σωματεία και συνδικάτα έξω από κάθε «αστική επιρροή», που θα ελέγχονται από τα μέλη τους. Απαιτεί συνδικάτα που δεν θα υπακούνε στην αστική νομιμότητα, δηλαδή, στη νομιμοποιημένη θέληση των καπιταλιστών, αλλά μόνο στη συλλογικά και ελεύθερα εκφρασμένη θέληση των μελών τους. Επομένως, συνδικάτα που δεν θα ελέγχονται από το Υπουργείο Εργασίας ή από τα δικαστήρια και δεν θα λογοδοτούν σ’ αυτά. Που το δικαίωμα της απεργίας θα αποφασίζεται από τα μέλη του και θα προστατεύεται από τα μέλη του.

Συμμετοχή όλων στις απεργίες και στις συγκεντρώσεις ενάντια στο νομοσχέδιο Γεωργιάδη.

Αγώνας τώρα για ισχυρά σωματεία και συνδικάτα.

Πολιτικός αγώνας για να ανατραπεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη και κάθε κυβέρνηση που ακολουθεί αντεργατική πολιτική.

κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, www.anasyntaxi.gr