Νομοσχέδιο Γεωργιάδη για εργασιακά

Ακόμα ένα βήμα για την αύξηση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης

Ενίσχυση των εργατικών συνδικάτων, υπογραφή συλλογικών συμβάσεων ενάντια στους νόμους των αφεντικών

Ο Υπουργός (Υπερ)εργασίας και Υπερεκμετάλλευσης της ΝΔ, ο γνωστός νεοφιλελεύθερος Άδωνις Γεωργιάδης, με γελοία επιχειρήματα εισάγει νομοσχέδιο για τα εργασιακά, που αυξάνει την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και εξασφαλίζει την ασυδοσία των καπιταλιστών.

• Πατώντας στο νόμο του προκατόχου του Χατζηδάκη, που νομιμοποίησε την 10ωρη εργασία που θα πληρώνεται με …ρεπό, ο Γεωργιάδης νομιμοποιεί τη δεύτερη εργασία μετά το 8ωρο, δηλαδή, επιπλέον 5ωρη εργασία μερικής απασχόλησης. Αυτό σημαίνει σύνολο 13 ωρών εργασίας την ημέρα, 65 ωρών την εβδομάδα, αν είσαι τυχερός να δουλεύεις πενθήμερο.
• Γιατί ο Γεωργιάδης καταργεί και το πενθήμερο επιτρέποντας να απασχολείται ο ίδιος εργαζόμενος έξι μέρες την εβδομάδα σε βιομηχανικές επιχειρήσεις για να μην «προσβάλλεται η παραγωγικότητα» των επιχειρήσεων και να «μην σταματήσουν να δουλεύουν οι μηχανές». Οι ανθρώπινες μηχανές, οι εργάτες, επίσης δεν πρέπει να σταματήσουν να δουλεύουν για να αυξηθούν τα κέρδη των καπιταλιστών.
• Οι καπιταλιστές αποκτούν το δικαίωμα να έχουν εργαζόμενους σε δοκιμαστική περίοδο για ένα ολόκληρο εξάμηνο, εντός του οποίου μπορούν να τους απολύουν χωρίς καμιά αποζημίωση. Στην πραγματικότητα, στον ίδιο νόμο παραμένει σε ισχύ η διάταξη που επιτρέπει την απόλυση χωρίς αποζημίωση έως και ένα έτος μετά την πρόσληψη.
• Κατοχυρώνεται η κατά παραγγελία εργασία, δηλαδή, το να δουλεύει ένας εργαζόμενος χωρίς σύμβαση, απλώς μετά από ειδοποίηση του αφεντικού του με μήνυμα 24 ώρες πριν την ανάληψη της υπηρεσίας του. Στην πραγματικότητα, πρόκειται όχι για εργαζόμενους αλλά για άνεργους (χωρίς κανένα δικαίωμα που απορρέει από το καθεστώς ανέργου, όπως επίδομα, κτλ), οι οποίοι βρίσκονται stand by για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες του αφεντικού.
• Ενισχύεται η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων μέσω των απευθείας συμφωνιών αφεντικών-καπιταλιστών και εργατών.
• Καταργείται η κυριακάτικη αργία και σε άλλες κατηγορίες εργαζομένων (εργαζόμενοι στην εμφιάλωση, αναψυκτικά, κτλ).
• Σταματάει ο έλεγχος της καταπάτησης του ωραρίου εργασίας για τις επιχειρήσεις που εφαρμόζουν το σύστημα της ψηφιακής κάρτας από την, έτσι και αλλιώς, ξεδοντιασμένη Επιθεώρηση Εργασίας.
• Και βέβαια απαγορεύεται, με βαρύτατα πρόστιμα και ποινές φυλάκισης, στους εργαζόμενους να προστατεύουν την απεργία τους με απεργιακές επιτροπές. Το δικαίωμα στην απεργία βέβαια έχει πρακτικά καταργηθεί με τους νόμους Χατζηδάκη, αλλά ο Γεωργιάδης απαιτεί να προστατεύεται ο απεργοσπάστης.

Σταθεροί στο πλευρό των καπιταλιστών, σταθεροί στο ξεζούμισμα της εργατικής τάξης

Η ΝΔ επιδεικνύει σταθερότητα μόνο σε ένα μέτωπο: στην επίθεση σε βάρος των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και στην νομιμοποίηση της θέλησης των καπιταλιστών. Όλες οι αντεργατικές διατάξεις του νομοσχεδίου Γεωργιάδη, όπως και του προηγούμενου νόμου Χατζηδάκη, είναι απαιτήσεις των καπιταλιστών. Τα επιχειρήματα της κυβέρνησης για να στηρίξουν αντεργατική τους πολιτική είναι γελοία και το ξέρουν και οι ίδιοι. Κανένας εργαζόμενος δεν θέλει να δουλεύει απλήρωτες υπερωρίες, δεύτερες δουλειές, εξαήμερο ή όποτε γουστάρει το αφεντικό του. Είναι τα χαμηλά μεροκάματα που η κυβέρνηση έχει θεσπίσει για να στηρίξει «την ανταγωνιστικότητα» της ελληνικής οικονομίας, δηλαδή, για να έχουν υψηλή κερδοφορία οι καπιταλιστές, που εξαναγκάζουν τους εργαζόμενους να τα κάνουν όλα αυτά.

Οι εργάτες δεν επιλέγουν τη δουλειά μέχρι εξαντλήσεως από ευχαρίστηση αλλά από τον φόβο της πείνας.

Ο Γεωργιάδης έφτασε στο σημείο γελοιότητας να υποστηρίζει ότι το να έχει ένας εργαζόμενος δύο αφεντικά αυξάνει τη διαπραγματευτική του δύναμη. Υποθέτουμε ότι και για ένα δούλο το να έχει δύο δουλοκτήτες είναι καλύτερα, καθώς μ’ αυτόν τον τρόπο θα τρώει διπλές βουρδουλιές, θα εξευτελίζεται δύο φόρες σε καθημερινή βάση, δεν θα μπορεί να δημιουργήσει οικογένεια ή δεν θα μπορεί να τη δει, αν έχει.

Το σίγουρο είναι ότι με τέτοιους νόμους που νομιμοποιούν τη «μαύρη» εργασία και την υπερεκμετάλλευση, όχι μόνο δεν πρόκειται να σταματήσει η «μαύρη» εργασία και η υπερεκμετάλλευση, αλλά θα αυξηθούν ακόμα περισσότερο. Μαζί με αυτά, θα αυξηθούν τα εργατικά «ατυχήματα», δηλαδή, οι φόνοι των εργατών από τα αφεντικά στο βωμό της κερδοφορίας. Θα παραμείνει υψηλή η ανεργία, θα ελαστικοποιηθούν ακόμα περισσότερο οι εργασιακές σχέσεις και θα συνεχιστεί η φυγή των εργαζόμενων στο εξωτερικό, ειδικά των πιο νέων και ειδικευμένων. Το πιο γελοίο τμήμα του νομοσχεδίου είναι οι διατάξεις για να την επιστροφή «εγκεφάλων» στην Ελλάδα. Αλήθεια, ποιος νέος θα επιστρέψει στην Ελλάδα για να δουλεύει 13 ώρες την ημέρα, έξι μέρες την εβδομάδα και να πληρώνεται με χαρτζιλίκι;

Η εργατική τάξη δεν έχει κανένα λόγο να είναι «ευχαριστημένη» με το νέο ν/σ της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Στον αντίποδα των μέτρων που προωθούνται πρέπει να αγωνιστεί για:

-Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και Κλαδικές Συμβάσεις εργασίας που θα επιβάλλουν αυξήσεις σε μισθούς, μεροκάματα, συντάξεις, επιδόματα και σταθερές συνθήκες εργασίας (8ωρο-5θημερο).

-Απαγόρευση των απολύσεων δια νόμου.

-Επέκταση της κυριακάτικης αργίας στο σύνολο της οικονομίας.

-Εξάλειψη της εργασίας κατά παραγγελία και των συμβάσεων μηδενικών ωρών εργασίας.

Ο μόνος τρόπος να κατακτήσει η εργατική τάξη δικαιώματα και καλύτερες συνθήκες εργασίας είναι η ισχυροποίηση των σωματείων και των συνδικάτων, ώστε κάθε εργαζόμενος να καλύπτεται από συλλογική σύμβαση εργασίας. Και αυτό απαιτεί σωματεία και συνδικάτα έξω από κάθε «αστική επιρροή», που θα ελέγχονται από τα μέλη τους. Απαιτεί συνδικάτα που δεν θα υπακούνε στην αστική νομιμότητα, δηλαδή, στη νομιμοποιημένη θέληση των καπιταλιστών, αλλά μόνο στη συλλογικά και ελεύθερα εκφρασμένη θέληση των μελών τους. Επομένως, συνδικάτα που δεν θα ελέγχονται από το Υπουργείο Εργασίας ή από τα δικαστήρια και δεν θα λογοδοτούν σ’ αυτά. Που το δικαίωμα της απεργίας θα αποφασίζεται από τα μέλη του και θα προστατεύεται από τα μέλη του.

Συμμετοχή όλων στις απεργίες και στις συγκεντρώσεις ενάντια στο νομοσχέδιο Γεωργιάδη.

Αγώνας τώρα για ισχυρά σωματεία και συνδικάτα.

Πολιτικός αγώνας για να ανατραπεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη και κάθε κυβέρνηση που ακολουθεί αντεργατική πολιτική.

κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, www.anasyntaxi.gr

 Η παρακάτω ανακοίνωση πρώην μελών του Μετώπου Δράσης (Ιωάννινα) γράφτηκε πριν τις καταστροφικές πλημμύρες στη Θεσσαλία. Έχει όμως επικαιρότητα, καθώς δείχνει το δρόμο που θα έπρεπε να ακολουθήσει η επαναστατική αριστερά απέναντι στις Δημοτικές και Περιφερειακές εκλογές, δηλαδή, το δρόμο της μαχητικής διεκδίκησης της δημοτικής και περιφερειακής αρχής και όχι γενικά της καταγραφής ή της καταγγελίας. Μετά τις εγκληματικές ευθύνες Δημάρχων και Περιφερειάρχη στη Θεσσαλία λείπει έντονα μια παράταξη που να εκφράζει τα ταξικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και να διεκδικεί την εξουσία από αυτούς τους κυρίους.

Ανακοίνωση πρώην μελών του Μετώπου Δράσης για τις Δημοτικές Εκλογές

Αυτοδιοίκηση, το πιο σύντομο ανέκδοτο

Οι εκλογές για τις δημοτικές και περιφερειακές αρχές θα διεξαχθούν σε περίοδο όπου εντείνεται η οικονομική ανασφάλεια στην εργατική τάξη, τους μικρούς αγρότες, τους φτωχούς αυτοαπασχολούμενους, τους άνεργους, τους νέους και τις νέες. Η ακρίβεια στα σουπερμάρκετ, τα υψηλά ενοίκια που ψηλώνουν όλο και περισσότερο, οι αυξήσεις στην ηλεκτρική ενέργεια, κατατρώγουν το εισόδημα όσων έχουν εργασία και δημιουργούν ασφυξία σε όσους μπαινοβγαίνουν στην αγορά εργασίας. Τα διάφορα επιδόματα δεν μπορούν να λύσουν το πρόβλημα, καθώς στην αγορά εργασίας παραμένουν και ενισχύονται συνθήκες πλήρους ασυδοσίας των καπιταλιστών: χαμηλοί μισθοί και μεροκάματα, απλήρωτες υπερωρίες, διεύρυνση των ελαστικών σχέσεων εργασίας, κατάργηση ντε φάκτο των συλλογικών συμβάσεων, και διεύρυνση της ιδιωτικοποίησης. Κι αν οι συνθήκες ζούγκλας που επικρατούν στους χώρους εργασίας και οι οποίες νομιμοποιούνται με τους νόμους της ΝΔ (νόμος Χατζηδάκη παλιότερα, νόμος Γεωργιάδη τώρα) υποτίθεται ότι υπάρχουν για να προσελκυσθούν επενδύσεις, η πραγματικότητα δείχνει ότι επενδύσεις γίνονται κατά βάση στην αγορά ακινήτων και στην οικοδομή (ακριβώς εκεί που γίνονταν πριν την έναρξη της κρίσης του 2010) και όχι σε παραγωγικούς τομείς. Η πραγματική συνέπεια αυτών των μέτρων είναι η διαρροή όλο και περισσότερο εργαζομένων στο εξωτερικό για ανεύρεση εργασίας με καλύτερους όρους από αυτούς που έχει επιβάλει η τάξη των καπιταλιστών και των πολιτικών της εκπροσώπων στην Ελλάδα.

Σ’ αυτά τα πλαίσια, η κυβέρνηση της ΝΔ δείχνει ως μοναδικός ικανός διαχειριστής της καπιταλιστικής οικονομίας, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ καταρρέει από το 2016 και μετά, εξαιτίας της κυβερνητικής του θητείας ως εφαρμοστής των αντιλαϊκών πολιτικών των μνημονίων. Η ΝΔ έχει πίσω της την αμέριστη υποστήριξη του συνόλου των καπιταλιστών της Ελλάδας, αλλά και των ευρωπαίων και αμερικανών ιμπεριαλιστών. Στη βάση αυτή και μετά την ήττα του κινήματος και την αδυναμία της εργατικής τάξης να ανατρέψει τα μνημόνια, έχει προχωρήσει και συνεχίζει να προχωρά σε ολομέτωπη επίθεση στα δικαιώματα της εργατικής τάξης, τσακίζοντας τις οργανώσεις της και τις δυνατότητες αντίδρασής της (νόμοι για τη συνδικαλιστική δράση, για τις συγκεντρώσεις, για τις απεργίες, διευκόλυνση των απολύσεων, κτλ).

Ζούμε πλέον σε μια συνθήκη, όπου η θέληση των καπιταλιστών μετατρέπεται άμεσα σε νόμο και κάθε αντίδραση της εργατικής τάξης ποινικοποιείται ή λοιδορείται και εξαφανίζεται από τα αστικά μέσα ενημέρωσης.

Ο λαός πνίγεται στις πλημμύρες,

καίγεται στις πυρκαγιές, σκοτώνεται στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς

Αυτή είναι η κανονικότητα σε συνδυασμό με την απρόσκοπτη καπιταλιστική εκμετάλλευση και κερδοφορία.

Ανασφάλεια, αταξία, εγκληματικές ευθύνες, ανικανότητα. Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά της κυβέρνησης της ΝΔ, και του κεντρικού, τοπικού και περιφερειακού κράτους.

Όταν ο λαός χρειάζεται κάτι περισσότερο για να επιβιώσει και να ζήσει, τότε ανακαλύπτει ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός. Η ψήφος στη σταθερότητα της κυβέρνησης Μητσοτάκη πριν λίγους μήνες μεταφράζεται σε αστάθεια και ανασφάλεια της εργατικής τάξης για την ίδια της ζωή, και σε παχυλά κέρδη για εργολάβους και εταιρείες που ασχολούνται με έργα υποδομών (ΑΚΤΩΡ –εμπλεκόμενη στο σιδηροδρομικά έγκλημα στα Τέμπη, ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ, κ.ά.).

Η Ελλάδα γίνεται διάσημη στον κόσμο για τις καταστροφές της: σιδηροδρομικά δυστυχήματα με δεκάδες νεκρούς, πρωταθλήτρια σε καμένες εκτάσεις από τις πυρκαγιές, πνιγμένους πρόσφυγες σε Αιγαίο και Ιόνιο, ανθρώπους που τους σπρώχνουν στο θάνατο από τους καταπέλτες των πλοίων, και τώρα πλημμυρισμένες πόλεις και χωριά. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα πίσω από τη βιτρίνα και την «αγωνία» των καπιταλιστών και της κυβέρνησης για την επιστροφή στην επενδυτική βαθμίδα («βιτρίνα» που ραγίζει από τις «αναποδιές», κατά την έκφραση του Μητσοτάκη, όπως αυτής του σβησίματος από τον χάρτη της Θεσσαλίας).

Αντιπλημμυρικά και αντιπυρικά έργα και έργα υποδομής που έπρεπε να έχουν γίνει και δεν έγιναν, συστήματα ασφαλείας που και αυτά έπρεπε να υπάρχουν αλλά δεν υπήρχαν, μηχανισμοί αντιμετώπισης καταστάσεων έκτακτης ανάγκης που μας έλεγαν πως υπάρχουν αλλά, όπως φάνηκε, δεν υπήρχαν, απουσία στοιχειώδους άμεσης βοήθειας σε νερό και τροφή για τους εγκλωβισμένους, απουσία σοβαρής και συντονισμένης κινητοποίησης του συνόλου του κρατικού μηχανισμού για τη βοήθεια του πληθυσμού που κινδυνεύει, απουσία σχεδίου για την εκτόνωση της πλημμύρας. Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά του λεγόμενου επιτελικού κράτους και της τάχα αναβαθμισμένης πολιτικής προστασίας.

Μετά την επέλαση του Ιανού, πριν λίγο καιρό, όπου η κυβέρνηση, το κράτος, η Περιφέρεια πιάστηκαν απροετοίμαστοι, δόθηκαν κάποια κονδύλια για κάποια έργα τα οποία, υποτίθεται, θα προστάτευαν την παραγωγή και τους ανθρώπους από παρόμοια φαινόμενα. Κάποιοι εργολάβοι, σε γνώση του κράτους και της Περιφέρειας, έκαναν πάρτι, και κάποιο τοπικοί παράγοντες έκαναν κάποια μερεμέτια βιτρίνας με μέρος αυτών των κονδυλίων, πάλι σε γνώση του κράτους, των Δήμων και της Περιφέρειας.

Η πρόσφατη υπερχείλιση των ποταμών της περιοχής της Θεσσαλίας και η πλημμύρα που προκλήθηκε αποκάλυψε την πραγματικότητα: με πορδές δεν βάφονται αυγά!

Οι θάνατοι ανθρώπων είναι αρκετοί, χωρίς ακόμα να μπορεί να διευκρινιστεί ο αριθμός τους. Να που και επί Μητσοτάκη χάνονται όχι μόνο στρέμματα αλλά και ανθρώπινες ζωές. Και πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει, αφού τα κέρδη των καπιταλιστών μπαίνουν πάνω από τις ζωές των ανθρώπων. Οι υλικές ζημιές που προκλήθηκαν είναι τεράστιες. Χιλιάδες ζώα πνίγηκαν, περιουσίες χάθηκαν, σπίτια γκρεμίστηκαν, άλλα σκεπάστηκαν από το νερό ή πλημμύρισαν.

Θα πάρει αρκετό καιρό για να κλείσουν αυτές οι πληγές.

Μετά από όσα προηγήθηκαν, η κυβέρνηση Μητσοτάκη στέκεται στη θέση της γιατί δεν υπάρχει κανείς να την αμφισβητήσει. Οι κομμουνιστές οφείλουν να προβάλουν ήδη από σήμερα την ανάγκη της πάλης για την ανατροπή της και για την ανάδειξη μιας εργατικής κυβέρνησης.

Η εργατική τάξη, ο εργαζόμενος λαός και η νεολαία στις περιοχές που επλήγησαν, πρέπει να οργανώσουν άμεσα πλατιές επιτροπές αλληλεγγύης και διεκδίκησης. Βοηθώντας ο ένας τον άλλο και διεκδικώντας αποφασιστικά και αγωνιστικά από το κράτος, την κυβέρνηση, τους Δήμους και την Περιφέρεια:

• Άμεση μέριμνα για τη στέγαση, την τροφή, το νερό, την υγεία όλων όσων επλήγησαν από την πλημύρα.
• Άμεση οικονομική στήριξη όλων των νοικοκυριών που επλήγησαν.
• Άμεση αποζημίωση των παραγωγών.
• Άμεσος έλεγχος και καταγραφή των ζημιών και της κατάστασης των σπιτιών, επιχειρήσεων και άλλων κτηρίων. Μέριμνα για την αποκατάσταση των ζημιών με κρατικά κονδύλια.
• Να πληρωθούν οι εργαζόμενοι που δεν μπορούσαν να πάνε για εργασία και να προσμετρήσει ο χρόνος συντάξιμος.
• Μέτρα για την αποφυγή ασθενειών από τα απόνερα, τα λύματα, τα σκουπίδια, τη λάσπη της πλημμύρας.
• Κονδύλια για αντιπλημμυρικά και αντιπυρικά έργα και έργα υποδομής.
• Αναστολή-κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, διαγραφή χρεών σε τράπεζες και εφορία.

κομμουνιστική οργάνωση ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, www.anasyntaxi.gr

Αυξήσεις δημοσίων υπαλλήλων

ΜΑΣ ΔΙΝΟΥΝ ΤΑ ΨΙΧΟΥΛΑ, ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΡΒΕΛΙ

Αφού η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ κονταροχτυπήθηκαν για τις αυξήσεις που θα δώσουν στους Δημόσιους Υπαλλήλους πριν τις εκλογές, ήρθε η ώρα της αλήθειας . Η ΝΔ, ως κυβέρνηση πλέον, θα δώσει αυξήσεις κάτω από τον πληθωρισμό στους δημοσίους υπαλλήλους από το 2024!

Συγκεκριμένα, όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι θα πάρουν αύξηση κάτι λιγότερο από 70 ευρώ το μήνα, και επίσης αυξήσεις στα επιδόματα παιδιών (από 50 σε 70 ευρώ για ένα τέκνο, από 70 σε 120 ευρώ για δύο τέκνα, κτλ). Δεδομένου ότι με την αύξηση του εισοδήματος, αυξάνεται η φορολογία, τα καθαρά χρήματα που θα μπουν στην τσέπη ενός δημόσιου υπαλλήλου είναι γύρω στα 40 με 50 ευρώ από τις αυξήσεις μισθού και περίπου 15 ευρώ καθαρά για κάθε παιδί. Πρακτικά αυτό σημαίνει μεσοσταθμικές αυξήσεις για το 2024 που δεν ξεπερνούν το 4,5%, όταν μόνο το 2022, λόγω πληθωρισμού, ο πραγματικός μισθός του υπαλλήλου μειώθηκε κατά 7,4%.

Η κυβέρνηση σκοπεύει επίσης να αυξήσει κατά 30% τα επιδόματα θέσεων ευθύνης στους προϊσταμένους. Καθόλου περίεργη αυτή η προνομιακή μεταχείριση προς τους προϊσταμένους: η κυβέρνηση της ΝΔ θέλει να μετατρέψει το δημόσιο τομέα (δημόσια διοίκηση, δημόσια υγεία, δημόσια εκπαίδευση, κτλ) σε όργανο εφαρμογής αντιλαϊκών πολιτικών (κυρίως, της ιδιωτικοποίησης και της εφαρμογής της θέλησης των κεφαλαιοκρατών σε κάθε πλευρά της κοινωνικής ζωής). Για να το καταφέρει αυτό απαιτείται ένα πειθαρχημένο και υποταγμένο εργατικό δυναμικό. Οι προϊστάμενοι θα αναλάβουν το ρόλο των μάνατζερς που θα φέρουν σε πέρας αυτόν το στόχο και επομένως η κυβέρνηση θέλει να τους δώσει κίνητρο.

Για τους απλούς υπαλλήλους, αυτούς που βγάζουν όλη τη δουλειά και κρατάνε όρθια την κοινωνία –τους υπαλλήλους Υπουργείων, Δήμων, σχολείων, νοσοκομείων, κτλ – εκτός από τα ψίχουλα των αυξήσεων, η κυβέρνηση προωθεί την αξιολόγηση. Η αξιολόγηση είναι ο ψευδεπίγραφος τίτλος που δίνουν οι «άριστοι» της κυβέρνησης για την απαίτηση της πλήρους συμμόρφωσης των δημοσίων υπαλλήλων στην εφαρμογή της εγκληματικής πολιτική προς όφελος του κεφαλαίου. Ο/Η εκάστοτε «άριστος/η» Υπουργός Υγείας, που βαρύνεται με τα εγκλήματα των χιλιάδων νεκρών της πανδημίας και αυτών που πεθαίνουν στο δρόμο από έλλειψη ασθενοφόρων, θα έχει το δικαίωμα να αξιολογεί τους εργαζόμενους των νοσοκομείων στο κατά πόσο προωθούν τη εισβολή του ιδιωτικού κεφαλαίου στη δημόσια υγεία. Ο/Η εκάστοτε «άριστος/η» Υπουργός Παιδείας, που βαρύνεται με την κατακρεούργηση του μέλλοντος χιλιάδων παιδιών, θα αξιολογεί τους εκπαιδευτικούς για το κατά πόσο βρίσκουν χορηγούς για τα σχολεία και στέλνουν πελατεία στα ιδιωτικά κολέγια και (προσεχώς) πανεπιστήμια. Και ο/η εκάστοτε «άριστος/η» Υπουργός Εσωτερικών θα αξιολογεί τους υπαλλήλους της Δημόσιας Διοίκησης στο κατά πόσο ο δημόσιος τομέας γίνεται πιο φιλικός στην επιχειρηματικότητα και τους καπιταλιστές.

Δυστυχώς, οι δημόσιοι υπάλληλοι, καθώς δεν «βγαίνουν» με τους μισθούς τους, θα αποδεχτούν αυτές τις πενιχρές αυξήσεις περισσότερο με ανακούφιση παρά με οργή και αγωνιστική διάθεση να διεκδικήσουν κάτι καλύτερο. Οι περισσότεροι έχουν αποδεχτεί την κατάργηση του 13ου-14ου μισθού, την απώλεια του μισθολογικού κλιμακίου για την περίοδο 2026-17, το γεγονός ότι οι υπάλληλοι κατηγορίας ΥΕ και ΔΕ έχουν μισθολογική εξέλιξη κάθε τρία χρόνια αντί για κάθε δύο, κτλ.

Η παραίτηση από αγώνες πατάει πάνω στην ήττα του κινήματος όλης της προηγούμενης δεκαετίας ενάντια στα μνημονιακά μέτρα. Οι συσχετισμοί που έχουν διαμορφωθεί εμποδίζουν την ανάπτυξη αγώνων. Αγώνας για ουσιαστική αύξηση των μισθών, επαναφορά 13ου-14ου μισθού, κατάργηση της «ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης», του ΕΝΦΙΑ, και όλα τα υπόλοιπα που έχουν κάθε λόγο να διεκδικούν οι δημόσιοι υπάλληλοι βρίσκουν μπροστά τους ένα ανυπέρβλητό εμπόδιο: η εφαρμογή τους απαιτεί την ανατροπή της κυβέρνησης της ΝΔ, την ανατροπή της μνημονιακής πολιτικής, και σε τελική ανάλυση την ανατροπή του μνημονιακού καθεστώτος στην Ελλάδα. Καμία όμως πολιτική ή συνδικαλιστική δύναμη δεν συνδέει τα δικαιολογημένα οικονομικά αιτήματα των δημοσίων υπαλλήλων με την πάλη για την εξουσία και την ανατροπή της σημερινής κατάστασης. Αυτό οδηγεί στην περαιτέρω παραίτηση, απογοήτευση και στις ατομικές πρακτικές.

Πάνω σε αυτήν την κατάσταση πατάει η κυβέρνηση για να εμφανίζει τις αυξήσεις-κοροϊδία στους δημόσιους υπαλλήλους ως σημαντική ενίσχυση τους εισοδήματος και φιλολαϊκή πολιτική, αλλά και για να εφαρμόσει την αντιδραστική αξιολόγηση και την ακόμα μεγαλύτερη διάλυση του ενιαίου μισθολογίου. Πρόκειται για την ίδια κυβέρνηση, που επιτρέπει στους επιχειρηματίες να έχουν κέρδη δισεκατομμυρίων (150 εταιρείες  στο χρηματιστήριο είχαν αύξηση κερδών κατά 303% το 2022), αλλά η δημοσιονομική πειθαρχία δεν επιτρέπει αυξήσεις πάνω από ένα 50ευρω για τους δημόσιους υπάλληλους.

Μόνο η απειλή προς την αστική εξουσία μπορεί να δημιουργήσει πραγματικές νίκες για τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα.

Προς μια τέτοια κατεύθυνση πρέπει να εργάζονται συστηματικά όλες οι συνδικαλιστικές και πολιτικές δυνάμεις που αναφέρονται στα ταξικά συμφέροντα των εργαζομένων. Αυτό απαιτεί κάτι παραπάνω από έκδοση προκηρύξεων με τα δικαιολογημένα αιτήματα, όπως:

• Αυξήσεις 20% στου μισθούς – επαναφορά 13ου-14ου μισθού.
• Αποσύνδεση μισθού από την αξιολόγηση και την στοχοθεσία – ακώλυτη μισθολογική εξέλιξη – μισθολογική εξέλιξη για τους υπαλλήλους όλων των κατηγοριών στα 2 έτη.
• Κατάργηση της ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης και του ΕΝΦΙΑ – αφορολόγητο στα 12.000 ευρώ με προσαύξηση 3.000 ευρώ για κάθε παιδί.
• Αγώνας για συλλογικές συμβάσεις και στο δημόσιο με μισθολογικά αιτήματα.

Απαιτεί την οργάνωση της πάλης για ενιαιοποίηση του αγώνα ανάμεσα σε όλα τα τμήματα των δημοσίων υπαλλήλων και τη σύνδεσή τους με τον αγώνα της εργατικής τάξης του ιδιωτικού τομέα.

Απαιτεί να υπάρχει ένα σωματείο σε κάθε χώρο εργασίας, ένα συνδικάτο για κάθε κλάδο της οικονομίας, μια ενιαία ΓΣΕΕ για όλους εργαζόμενους, δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.

Απαιτεί συνδικάτα που δεν θα φοβούνται να βάλουν στόχους που ξεπερνάνε την απλή απαρίθμηση των οικονομικών αναγκών μας και θα στρέφονται κατευθείαν εναντίον της κυβέρνησης και του καπιταλισμού.

Απαιτεί πολιτικές δυνάμεις που παλεύουν σήμερα για την κατάκτηση της εξουσίας και διεκδικούν την ανατροπή του καπιταλισμού.

κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, www.anasyntaxi.gr

Την ώρα που καίγονται δάση στη μισή Αττική, ο Μπακογιάννης κόβει δέντρα στην καρδιά της Αθήνας.

Επίθεση των ΜΑΤ στους κατοίκους των Πατησίων που υπερασπίζονται το Πάρκο Δρακόπουλου

Επίθεση των ΜΑΤ σε κατοίκους των Πατησίων που υπερασπίζονται το Πάρκο Δρακόπουλου σημειώθηκε το βράδυ της Δευτέρας 17 Ιουλίου. Το γεγονός της αστυνομικής επίθεσης αποσιωπήθηκε από τα περισσότερα ΜΜΕ, ενώ όσα το ανέφεραν διαστρέβλωσαν τα γεγονότα παρουσιάζοντας τους συγκεντρωμένους σαν «άτομα» άγνωστης προέλευσης, ενώ πρόκειται για κατοίκους της περιοχής, και εμφανίζοντας ψευδώς τις αστυνομικές δυνάμεις να αμύνονται.

Η δημοτική αρχή Μπακογιάννη προσπαθεί να υλοποιήσει ένα έργο «αναμόρφωσης» του πάρκου, το οποίο προβλέπει την κοπή 90 δέντρων. Η αναμόρφωση του πάρκου εξυπηρετεί το σχέδιο ανέγερσης κτιρίου από τον Ερυθρό Σταυρό, στον οποίο θα παραχωρηθεί το πάρκο μετά από 8 χρόνια.

Η δημοτική αρχή Μπακογιάννη δεν φαίνεται να πείθει τους κατοίκους της περιοχής για τις καλές προθέσεις του και για τη χρησιμότητα του έργου. Κι αυτό παρά το λιβάνισμα του έργου από τα συστημικά ΜΜΕ, με πρώτο βιολί το site «e-nikos» του γνωστού αργυρώνητου δημοσιογράφου Χατζηνικολάου. Οι κινητοποιήσεις των κατοίκων συνεχίζονται με στόχο την ακύρωση της αναμόρφωσης.

Νέα συγκέντρωση πραγματοποιείται σήμερα στις 7:30.

Ανοιχτή Συνέλευση Υπεράσπισης Πάρκου Δρακόπουλου | Θα υπερασπιστούμε το πάρκο ως ελεύθερο χώρο πρασίνου, πολιτισμού και κινηματικής δράσης | Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. (noblogs.org)

Για τον σ. Στέργιο Παπαθεοδώρου

Πριν λίγες μέρες έφυγε από τη ζωή ο σ. Στέργιος Παπαθεοδώρου.

Ο σ. Στέργιος γεννήθηκε στα Τρίκαλα το 1967. Ο πατέρας του ήταν οικοδόμος, ενώ η μητέρα του πάσχιζε να αναστήσει στο σπίτι πέντε παιδιά, τους τρεις αδερφούς του και την  αδερφή του.

Από μικρός μπήκε στη βιοπάλη. Τελείωσε Νυχτερινό Σχολείο, ενώ το πρωί δούλευε σε σούπερ-μάρκετ. Τελειώνοντας τη στρατιωτική θητεία, δούλεψε εργάτης-οικοδόμος, κατόπιν στο συνεταιρισμό ηλεκτρολόγων, στο συνεταιρισμό σιδηρουργών και πάλι στην οικοδομή.

Οργανώθηκε στην ΚΝΕ το 1988, και έκτοτε δεν υποχώρησε ποτέ από τον συνειδητό αγώνα για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης από την εκμετάλλευση και τη μισθωτή σκλαβιά. Αποχώρησε μαζί με άλλους συντρόφους από την ΚΝΕ το 1989 δηλώνοντας την αντίθεσή του στην συμμετοχή του κόμματος στις αστικές κυβερνήσεις Τζαννετάκη και Ζολώτα.

Κατόπιν, οργανώθηκε στην Αριστερή Ανασύνταξη, και στην μετέξέλιξή της, την κομμουνιστική οργάνωση Ανασύνταξη.

Διατέλεσε για αρκετά χρόνια μέλος της Διοίκησης του Σωματείου Ιδιωτικών Υπαλλήλων και αντιπρόσωπος στο Εργατικό Κέντρο Τρικάλων και συμμετείχε με πρωταγωνιστικό ρόλο στην Αγωνιστική Πρωτοβουλία Εργαζομένων-Ανέργων. Το 2014 ήταν υποψήφιος για τη Δημοτική Κοινότητα Τρικάλων με το συνδυασμό Φυσάει Κόντρα για την Ανατροπή. Διακρίθηκε για τη συνέπειά του, την αγωνιστικότητά του, την ανιδιοτέλεια, την πίστη του στα ιδανικά της εργατικής τάξης και πάλεψε ακούραστα για την υλοποίηση της ιστορικής αποστολής της τάξης του, για μια κοινωνία χωρίς φτώχεια και εξαθλίωση, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, χωρίς ρατσισμό, χωρίς πολέμους.

Υπερασπίστηκε τα δίκαια αιτήματα των εργαζομένων, όπως για παράδειγμα, των καθαριστριών του Νοσοκομείου Τρικάλων ενάντια στην εκμετάλλευσή τους από τους εργολάβους. Ενάντια στην καταπάτηση των δικαιωμάτων τους, ενάντια στις απολύσεις και ενάντια στη βιομηχανία των δηλώσεων μετανοίας που έστησε ο εργολάβος.

Αντιπάλεψε το φασισμό και τους χρυσαυγίτες. Δεν δίστασε να τους καταγγείλει και ονομαστικά, όταν αυτοί ανέλαβαν μαζί με μπράβους να τρομοκρατήσουν εργαζόμενους που διεκδικούσαν τα δικαιώματά τους ενάντια σε ντόπιο καπιταλιστή.

Για τους αγώνες του, σύρθηκε αρκετές φορές στα Δικαστήρια από τους καπιταλιστές-εργολάβους και τα τσιράκια τους, χωρίς ούτε στιγμή να δειλιάσει, να μετανιώσει ή να λιγοψυχήσει.

Ο καπιταλισμός τού επιφύλαξε τη μοίρα που επιφυλάσσει στους προλετάριους. Έμεινε αρκετά χρόνια άνεργος μετά την έναρξη της κρίσης το 2010, προσπαθώντας να επιβιώσει με όποια ελάχιστα μεροκάματα, όπου τα έβρισκε. Αντιμετώπισε τα προβλήματα με το κεφάλι ψηλά, αλλά και το γνωστό, σε όσους τον ήξεραν, υπονομευτικό του χιούμορ. Παρά την πίεση της βιοπάλης, έβρισκε χρόνο να ασχολείται με τη φωτογράφιση τοπίων, το αγαπημένο του χόμπι.

Τα τελευταία χρόνια δούλευε σε γαλακτοβιομηχανία της περιοχής, φροντίζοντας ταυτόχρονα και τον μικρότερο αδερφό του, χωρίς ποτέ να αποκοπεί από τους αγώνες του κινήματος.

Ο σ. Στέργιος αποτελεί άξιο τέκνο της τάξης του, ένα από τα καλύτερα παραδείγματα εργάτη που συνειδητοποιεί την ιστορική αποστολή της τάξης του και την υπηρετεί με όλες του τις δυνάμεις.

Νέοι εργάτες και νέες εργάτριες, που θα βαδίζουν το δρόμο της ταξικής πάλης και του αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση της εργατικής τάξης, θα ανακαλύπτουν το παράδειγμά του, μαζί με κάθε άλλου επαναστάτη εργάτη και εργάτριας. Θα αποτελεί για αυτούς, όπως και για μας, τους συντρόφους του που τον γνωρίσαμε, φωτεινό παράδειγμα ανιδιοτελούς προσφοράς στον αγώνα, επιμονής και υπομονής απέναντι στις αντιξοότητες, ανυπόταχτης προλεταριακής συνείδησης, μέχρι την τελική νίκη της εργατικής τάξης, την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας, την εγκαθίδρυση της προλεταριακής εξουσίας και μέχρι την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.

Σε ευχαριστούμε για όλα σύντροφε Στέργιο.

Καλό ταξίδι.

Το ναυάγιο και οι νεκροί μετανάστες στην Πύλο είναι έγκλημα του ελληνικού κράτους και της ελληνικής κυβέρνησης

Για μια ακόμα φορά η Μεσόγειος έγινε υγρός τάφος για εκατοντάδες εργάτες, εργάτριες και τα παιδιά τους που προσπαθούν να φτάσουν στην Ευρώπη. Άνθρωποι που τους κυνηγάει η φτώχεια και η εξαθλίωση του καπιταλισμού και οι πόλεμοι, δηλαδή, το άθλιο μέλλον που έχει προδιαγράψει για τις χώρες τους ο ιμπεριαλισμός. Αυτοί οι άνθρωποι ανήκουν στην παγκόσμια εργατική τάξη, στο πιο φτωχό, καταπιεσμένο κομμάτι της εργατικής τάξης.

Οι ιμπεριαλιστές, αφού έχουν ρημάξει τις χώρες τους, τους αντιμετωπίζουν ως φθηνό και υποταγμένο εργατικό δυναμικό για τις δικές τους ανάγκες. Γι’ αυτό μόνο ως σύγχρονους σκλάβους τους δέχονται στις χώρες τους. Και η ζωή των σκλάβων είναι φθηνή.

Στις ανεπτυγμένες χώρες, το σύνολο του πολιτικού προσωπικού γνωρίζει ότι η λύση του δημογραφικού προβλήματος (το οποίο αντιμετωπίζουν όλες αυτές οι χώρες) περνάει από την ενσωμάτωση μεταναστευτικών πληθυσμών.

Η μοναδική χώρα που δεν δέχεται μετανάστες και προσπαθεί να αυξήσει τον πληθυσμό της με «τις δικές της δυνάμεις», δηλαδή με αύξηση του δείκτη γεννητικότητας, είναι η Ουγγαρία, η οποία έχει πετύχει μια μικρή αύξηση του δείκτη από το 1,2 στο 1,6 τα τελευταία 10 χρόνια, με αποτέλεσμα ο πληθυσμός της να συνεχίζει να μειώνεται, έχοντας χάσει 1 εκατομμύριο τα τελευταία 40 χρόνια ή το 9% του πληθυσμού της (10,7 εκ. το 1981, 9,7 εκ. το 2020). Αυτό αποτελεί ένα καλό παράδειγμα για το τι ΔΕΝ πρέπει να κάνεις για να αυξηθεί ο εγχώριος πληθυσμός.

Την απλή αυτή αλήθεια αποφεύγουν να την πουν δημόσια οι κρατικοί λειτουργοί και έτσι οι πολιτικές δυνάμεις συνεχίζουν να «πουλάνε φούμαρα» για «λύσεις του δημογραφικού» και σχετικά προγράμματα, που όμως δεν μπορούν να λύσουν τίποτα. Η πολιτική αυτή υποδαυλίζει την εχθρική στάση απέναντι στους μετανάστες. Οι καπιταλιστές χρειάζονται τη μετανάστευση, αλλά θέλουν οι μετανάστες να έρχονται «με σκυμμένο κεφάλι» κυνηγημένοι και φοβισμένοι, χωρίς δικαιώματα και χωρίς απαιτήσεις.

Οι Έλληνες καπιταλιστές, μικροί και μεγάλοι, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να προσλαμβάνουν μετανάστες ως φθηνό εργατικό δυναμικό για τις δουλειές που κανένας ντόπιος εργάτης με δικαιώματα δεν θα ανεχόταν να κάνει με τους όρους που έχουν επιβάλλει τα αφεντικά και έχουν καθαγιάσει σε επίσημη νομοθεσία οι ελληνικές κυβερνήσεις: άθλια μεροκάματα, μηδέν ασφάλιση, μηδέν μέτρα ασφάλειας και υγιεινής, και τη μόνιμη απειλή της φυλάκισης και της απέλασης.

Και το ελληνικό κράτος φροντίζει να επιβάλλει αυτήν την αντίληψη, την αντίληψη ότι ή θα σας πνίξουμε ή θα σας κρατήσουμε ως σκλάβους. Τους πνίγει στο Αιγαίο και τώρα και στο Ιόνιο. Πνίγει ακόμα και αυτούς που δεν θέλουν να περάσουν καν από την Ελλάδα, καθώς τα μέτρα από την πλευρά του Αιγαίου και του Έβρου τους σπρώχνουν να επιλέγουν πιο μακρινές και δύσκολες διαδρομές.

Το ναυάγιο στην Πύλο είναι έγκλημα του ελληνικού κράτους, του ελληνικού λιμενικού, που όχι μόνο άφησε αυτούς τους ανθρώπους να χαθούνε, αλλά είναι πιθανόν να προκάλεσε και το ίδιο το ναυάγιο, όπως φαίνεται από τα στοιχεία που βγαίνουν στην επιφάνεια, παρά τις προσπάθειες της κυβέρνησης και του γνωστού Ντογιάκου να επιβάλλουν πλήρη σιωπή.

Άθλιοι διακινητές είναι η ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Αυτοί ρήμαξαν τις χώρες από όπου προέρχονται οι πρόσφυγες.

Η κυβέρνηση του Μητσοτάκη και προσωπικά ο ίδιος και οι υπουργοί του,  βαρύνονται με το αίμα των χιλιάδων νεκρών της πανδημίας, των νεκρών των εργατικών ατυχημάτων, των νεκρών των Τεμπών και των νεκρών μεταναστών στα νερά της Μεσογείου.

Και κάποτε απέναντι στην παγκόσμια εργατική τάξη αυτά τα τομάρια θα πληρώσουν για τα εγκλήματά τους.

Για να φτάσουμε σ’ αυτή την στιγμή, οι επαναστατικές δυνάμεις πρέπει να ξεκόψουν μια και καλή από τον μικροαστικό φιλανθρωπισμό και την υποταγή στην αστική τάξη.

Δεν μπορεί το δήθεν «κόμμα της εργατικής τάξης», το ΚΚΕ, και η ηγεσία του να καταγγέλλουν γενικά τον καπιταλισμό, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ αλλά να μην τολμούν να ψελλίσουν μια κουβέντα ενάντια στην κυβέρνηση του Μητσοτάκη.

Η Αριστερά έχει ξεκόψει από την ουσία της επαναστατικής πολιτικής: την πάλη για την εξουσία, για τη δημιουργία προλεταριακής εξουσίας στην Ελλάδα και στον κόσμο.

Γι’ αυτό μόνο αμήχανα και συναισθηματικά μπορεί να αντιμετωπίσει τις ήττες που δέχεται η παγκόσμια εργατική τάξη, και μια τέτοια ήττα είναι και το ναυάγιο της Πύλου και οι νεκροί του, όσο οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί του παραμένουν ατιμώρητοι.

-Άσυλο και ασφαλή διέλευση για τους μετανάστες.

-Πλήρη πολιτικά δικαιώματα για κάθε μετανάστη που συμπληρώνει 6 μήνες εργασίας στην Ελλάδα.

κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, www.anasyntaxi.gr

Εκτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος της 21ης Μάη

Α.  Τα αποτελέσματα των εκλογών της 21ης Μάη

1.  Οι εκλογές της 21ης Μάη χαρακτηρίστηκαν από τον ανεπανάληπτο θρίαμβο της Νέας Δημοκρατίας.  Ανεπανάληπτος, καθώς, για πρώτη φορά στη μεταπολίτευση, κόμμα που ήδη κυβερνάει καταφέρνει μεταξύ δύο εκλογικών αναμετρήσεων να αυξήσει τις ψήφους του (+150.000 ψήφοι) και τα ποσοστά του (+0,95%).  Επίσης, γιατί αυτό το –πρωτοφανές στα χρόνια της μεταπολίτευσης αποτέλεσμα– συμπίπτει με το σπάνιο γεγονός της εκλογικής καθίζησης του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και βασικού διεκδικητή της κυβέρνησης.

Με βάση τα στοιχεία, η νίκη της ΝΔ δεν οφείλεται –όπως το 2019– στην αποσυσπείρωση της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ και την αυξημένη αποχή στις εργατικές περιοχές.  Στις 21 Μάη, η –παλιά πλέον– εκλογική «βάση» του ΣΥΡΙΖΑ πήγε στην κάλπη και ψήφισε άλλα κόμματα και κατά προτεραιότητα Νέα Δημοκρατία.  Η πρωτιά της ΝΔ στην Β’ Πειραιά, με πρωτιά σε όλους τους δήμους της περιοχής και διαφορά 16% από τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι χαρακτηριστική.

2.  Στις κάλπες πήγαν 291.000 παραπάνω ψηφοφόροι σε σχέση με τον Ιούλιο του 2019, αν και οι εγγεγραμμένοι ήταν λιγότεροι κατά 39.432 στους απηρχαιωμένους εκλογικούς καταλόγους που περιλαμβάνουν εκατοντάδες χιλιάδες αποβιώσαντες.  Με βάση τα επίσημα στοιχεία, η αποχή κινήθηκε στο 39%.  Με βάση, όμως, τα πραγματικά δημογραφικά στοιχεία της απογραφής του 2021, η αποχή υπολογίζεται κοντά στο 31% και η συμμετοχή περίπου στο 69%.

Παρά την αύξηση των ψηφισάντων κατά 291.000, είχαμε μόνο 253.000 παραπάνω έγκυρα ψηφοδέλτια, καθώς τα άκυρα αυξήθηκαν κατά 46.000, φτάνοντας τα 123.484 (2,04% των ψηφισάντων).  Αντίθετα, είχαμε μείωση στα λευκά κατά περίπου 8.000.  Το ποσοστό των άκυρων ψηφοδελτίων είναι το μεγαλύτερο που έχει καταγραφεί από τότε που υπάρχουν στοιχεία που καταχωρούν χωριστά τα λευκά και τα άκυρα (από το 2004) και συνδέεται με την απαγόρευση ορισμένων κομμάτων της άκρας δεξιάς.

Η δεξιά μαζί με την άκρα δεξιά συγκεντρώνουν πάνω από 3 εκατομμύρια ψήφους και 51,29%, ποσοστό που είναι το μεγαλύτερο από το 1974.  Αν σε αυτό αθροίσουμε δεξιόστροφα ψηφοδέλτια με πατριωτικές ως εθνικιστικές θέσεις και εμπλοκή με το αντιεμβολιαστικό κίνημα, όπως η Συμμαχία Ανατροπής και η Πλεύση Ελευθερίας, το ποσοστό ξεπερνάει το 55%.  Το 2019, η δεξιά συνολικά (μαζί με την άκρα δεξιά) κατέγραφε σχεδόν 48% και το 2015 μόλις 34%.

Από τα αποτελέσματα προκύπτει ότι οι απώλειες του ΣΥΡΙΖΑ πάνε κατά προτεραιότητα στη ΝΔ, η οποία έχει απώλειες προς τα δεξιότερα κόμματα.  Η ΝΔ πέφτει σχεδόν σε ολόκληρη τη Βόρεια Ελλάδα, όπου εμφανίζεται ενισχυμένη η Ελληνική Λύση και η ΝΙΚΗ.

Οι απώλειες του ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να συγκεντρώνονται κάπου, δηλαδή να υπάρχει ένας κύριος υποδοχέας των απωλειών του.  Οι ψηφοφόροι του διασκορπίζονται από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ μέχρι την Αριστερά.

Η Αριστερά στο σύνολό της παίρνει 632.000 ψήφους, από 547.000 το 2015, και 10,71%, από 9,68%.  Στο συνολικό αποτέλεσμα αθροίζεται η σημαντική άνοδος του ΚΚΕ, με τη μικρή άνοδο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και την πτώση της συνεργασίας ΜΕΡΑ25-ΛΑΕ κατά 55.000 ψήφους (σε σύγκριση με τις ψήφους που είχαν χωριστά το 2019).

Τα κόμματα που διεκδικούν την πολιτική εκπροσώπηση του 61% του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του 2015 μετά βίας ξεπερνάνε το 25% (αν θεωρήσουμε ότι το μονοπρόσωπο «κόμμα» της Κωσταντοπούλου διεκδικεί και αυτό την εκπροσώπηση του ΟΧΙ), από 37% το 2019 και 39% το 2015.

Από τα αριθμητικά δεδομένα, είναι σαφής η μετατόπιση του εκλογικού σώματος προς τα δεξιά κόμματα.

Β.  Αποτίμηση

3.  Από το αποτέλεσμα των εκλογών της 21ης Μαΐου, όπως και από το αποτέλεσμα των επόμενων εκλογών, της 25ης Ιουνίου, η εργατική τάξη, ο εργαζόμενος λαός και η νεολαία, δεν είχαν και εξακολουθούν να μην έχουν, τίποτα το θετικό να περιμένουν σε σχέση με τη βελτίωση της ζωής τους και την ικανοποίηση των αιτημάτων και διεκδικήσεών τους.  Αντίθετα, το μόνο που μπορούν να περιμένουν είναι η επισφράγιση της ήττας των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που είπαν ΟΧΙ στα μνημόνια και αντιστάθηκαν στις μνημονιακές πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, διεκδικώντας την ανατροπή τους.

Είχαμε από πολύ νωρίς επισημάνει ότι η υποχώρηση και ο συμβιβασμός με τις μνημονιακές δυνάμεις και η υιοθέτηση των επιχειρημάτων τους για το τέλος του κόσμου, αν δεν ψηφιζόταν νέα συμφωνία με την Τρόικα και νέο μνημόνιο, με την ταυτόχρονη απουσία της επαναστατικής πρότασης –της μόνης βιώσιμης εναλλακτικής πρότασης– από την πλευρά των δυνάμεων εργατικής αναφοράς, οδήγησε στην ιδεολογική και πολιτική κυριαρχία του βασικού κόμματος της αστικής τάξης, της Ν.Δ.  Αυτή η απλή αλήθεια επιβεβαιώθηκε στις εκλογές και θα επιβεβαιωθεί, όπως όλα δείχνουν, και στις επόμενες.

Το εκλογικό αποτέλεσμα είναι μια ακόμα εκδήλωση της γενικότερης ήττας του εργατικού κινήματος από το μνημονιακό καθεστώς.  Εκδήλωση της ίδιας ήττας ήταν και η ανέφελη πρώτη τετραετία Μητσοτάκη, χωρίς σημαντικές αντιστάσεις και κινητοποιήσεις, με την εξαίρεση των δύο πανεργατικών απεργιών το Μάρτη του 2023, μετά το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη.

Ο κύριος λόγος της νίκης της ΝΔ είναι η απουσία άλλης πολιτικής πρότασης.  Τα κόμματα που έχουν δεσμευτεί στο μνημονιακό πλαίσιο δεν μπορούν να έχουν άλλο πρόγραμμα πέρα από αυτό της ΝΔ, με κάποιες πινελιές κοινωνικής ευαισθησίας.  Αυτό έγινε φανερό μετά το γεγονός των Τεμπών, όταν ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ δεν μπόρεσαν να ψελλίσουν τίποτε διαφορετικό από αυτό που έλεγε η κυβέρνηση (διερεύνηση από τη δικαιοσύνη, τιμωρία των ενόχων, ολοκλήρωση της τηλεδιοίκησης).

Ο δεύτερος λόγος είναι η διαχείριση από την κυβέρνηση της δημοσιονομικής χαλάρωσης και των έκτακτων ενισχύσεων της ΕΕ, που της έδωσε τη δυνατότητα να «μοιράσει χρήμα» και να δημιουργήσει μια ζωηρή αντίθεση με την περιοριστική πολιτική του 2015-2019.  Μπόρεσε, δηλαδή, να εφαρμόσει μια επιδοματική πολιτική, την οποία καταδίκαζε επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.  Τμήμα της εργατικής τάξης επέλεξε τη ΝΔ, επιβραβεύοντας αυτήν την «κεϋνσιανή» πλευρά της πολιτικής της και όχι το συνολικό φιλελεύθερο αφήγημά της.

Και ο τρίτος βασικός λόγος είναι ότι η αστική τάξη στην Ελλάδα δεν έχει πλέον άλλο κυβερνητικό κόμμα και στοιχίζεται κυρίως πίσω από τη ΝΔ.  Το ΠΑΣΟΚ, μετά την κατάρρευση του 2012, δεν αποτελεί κυβερνητική λύση, αν και προσπαθεί να ξανακερδίσει την παλιά θέση του στο αστικό κομματικό σύστημα και στο τραπέζι των ολιγαρχών, ποντάροντας στην εμπειρία του και στην άνευ όρων υποταγή του στους κεφαλαιοκράτες.  Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ, παρόλο που έδωσε «γη και ύδωρ» στην αστική τάξη, φέρει πάντα το στίγμα του 2015, δηλαδή του κόμματος που απείλησε να τινάξει στον αέρα βασικές κατακτήσεις των ελλήνων κεφαλαιοκρατών και έφερε τη χώρα ένα βήμα πριν τον εμφύλιο, αναγκάζοντας την αστική τάξη και τους μηχανισμούς της να προετοιμάζουν πραξικόπημα.  Επίσης, είναι ένα κόμμα που δεν μπορεί να αντέξει τη διαχείριση μιας νέας κρίσης, καθώς δεν έχει το πολιτικό δυναμικό, δεν έχει οργανωτικό βάθος και δεν μπορεί να ελέγξει την εκλογική του βάση.  Η στήριξη της αστικής τάξης στη ΝΔ μεταφράζεται σε στήριξη χωρίς όρια των ΜΜΕ προς την κυβέρνηση και σε σημαντικό πολιτικό πλεονέκτημα στο κυβερνητικό κόμμα, καθώς η –μικρή και μεγάλη– αστική τάξη, παρόλο που είναι κοινωνική μειοψηφία, έχει δυσανάλογα μεγάλη ισχύ και πολιτική επιρροή που περιλαμβάνει και τμήματα της εργατικής τάξης.

Το πολιτικό πλεονέκτημα της ΝΔ προέκυψε μέσα από την πολιτική σύγκρουση της μνημονιακής περιόδου.  Στη σύγκρουση αυτή, η Δεξιά (με την ευρεία έννοια) υποστήριξε ότι δεν υπήρχε άλλη λύση πέρα από τη βάρβαρη ταξική πολιτική που συμπυκνώθηκε στον όρο «μνημόνιο».  Και η Αριστερά –στη συντριπτική της πλειοψηφία– υποστήριξε ότι υπήρχε δυνατότητα άλλης φιλολαϊκής πολιτικής παρά την κρίση και τη χρεοκοπία.  Η σύγκρουση αυτή έληξε με θρίαμβο της Δεξιάς και συντριπτική ήττα της Αριστεράς, τόσο στην «κυβερνητική» εκδοχή που εκπροσώπησε ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο και στις κινηματίστικες εκφράσεις της ίδιας αντίληψης, όπως ότι «το κίνημα μπορεί να ανατρέψει τα μνημόνια», που είναι στην ουσία άλλες εκδοχές της ίδιας θέσης, ότι δηλαδή είναι δυνατόν να υπάρξει φιλολαϊκή πολιτική εν μέσω κρίσης και κρατικής χρεοκοπίας.

Η Νέα Δημοκρατία πάτησε στο μεγάλο πολιτικό της πλεονέκτημα και εκπροσώπησε την κανονικότητα και τη σταθερότητα.  Στις 21 Μάη, ψηφίστηκε η σταθερότητα και τα κόμματα που την εκπροσωπούσαν και καταψηφίστηκαν τα κόμματα που ταυτίστηκαν με την αστάθεια και τις πολιτικές περιπέτειες.  Φυσικά, σταθερότητα και κανονικότητα στον καπιταλισμό σημαίνει υποταγή της εργατικής τάξης στις ανάγκες του κεφαλαίου.

Αυτό ακριβώς εκφράζεται και στα οικονομικά στοιχεία που ευνοούν τη Νέα Δημοκρατία και τη διακυβέρνηση της χώρας από αυτήν.  Πράγματι, η ελληνική οικονομία παρουσίασε μια σχετική (έμφαση στο σχετική) ανάκαμψη στα χρόνια διακυβέρνησης από τη ΝΔ.  Ο μέσος ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ την περίοδο 2019-2023 (1,8%) ήταν τριπλάσιος από ό,τι την περίοδο 2014-2018 (0,5%), και είναι υψηλότερος και από τον μέσο όρο της ΕΕ (1,3%).  Οι επενδύσεις ανέκαμψαν επίσης: από ένα μέσο ετήσιο ρυθμό 0,7% την περίοδο 2014-2018 έφτασαν στο 7,7% την περίοδο 2019-2022, ενώ ο μέσος ετήσιος ρυθμός στην ΕΕ έπεσε στα αντίστοιχα διαστήματα από 3,6% στο 2,2%.  Ακόμα κι αν ένα μεγάλο μέρος των επενδύσεων είναι σε μη παραγωγικούς τομείς που δεν παράγουν άμεσα νέα υπεραξία (τουρισμό, ακίνητα)·  ακόμα κι αν οι επενδύσεις ξεκινάνε από ένα πολύ χαμηλότερο επίπεδο σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη χώρα της ΕΕ·  ακόμα κι αν η ελληνική οικονομία παραμένει κατά 20% μικρότερη σε σχέση με τα προ της οικονομικής κρίσης του 2009-2010 επίπεδα·  ακόμα κι αν τα ποσοστά ανεργίας και χρέους είναι τα υψηλότερα στην ΕΕ· ακόμα κι αν ισχύουν όλα τα παραπάνω, η ΝΔ στηρίζεται σ’ αυτήν την σχετική βελτίωση της οικονομίας για να κτίσει τις πολιτικές και κοινωνικές της συμμαχίες με στρώματα της μεγάλης και μικρής αστικής τάξης αλλά ακόμα και με στρώματα της εργατικής τάξης.  Φυσικά, όπως είπαμε, καμιά τέτοια ανάκαμψη δεν θα ήταν δυνατή, αν δεν είχε πρώτα ηττηθεί η εργατική τάξη και το κίνημά της.  Δηλαδή, αν δεν είχαν επιβληθεί τα μέτρα ελαστικοποίησης της εργασίας, απελευθέρωσης των απολύσεων, ιδιωτικοποιήσεων, ελέγχου και καταστολής της συνδικαλιστικής δράσης της περιόδου ψήφισης και εφαρμογής των μνημονίων.  Αυτή είναι η ουσία του «Σταθερά, Τολμηρά, Μπροστά», του κεντρικού συνθήματος της ΝΔ.

4. Σημαντικός λόγος της συνολικής μετατόπισης προς τα δεξιά, είναι η ατζέντα της περασμένης τετραετίας και το πώς απαντήθηκαν τα ζητήματα που προέκυψαν από τις πολιτικές δυνάμεις και ιδιαίτερα της Αριστεράς.

Στον πόλεμο της Ουκρανίας, ελάχιστες ήταν οι δυνάμεις της Αριστεράς που δεν αισθάνθηκαν την ανάγκη να καταγγείλουν τη Ρωσία, ακόμα κι όταν απέδιδαν τη βασική ευθύνη στο ΝΑΤΟ.  Μια τέτοια στάση, όμως, οδηγεί σε εγκλωβισμό στον ευρύχωρο εθνικό φιλοΝΑΤΟικό μέτωπο.  Μια δύναμη της Αριστεράς σε ΝΑΤΟική χώρα πρέπει να στρέψει τα πυρά της στο δικό της στρατόπεδο.

Ανάλογη –και χειρότερη– ήταν η στάση μεγάλου μέρους της Αριστεράς και στην περίοδο της έντασης στο Αιγαίο.  Τα ψέματα της αστικής τάξης που βάφτιζε ελληνική ΑΟΖ μια τεράστια περιοχή για την οποία δεν υφίσταται καμία συμφωνία, δεν βρήκαν ισχυρή αντίσταση.  Ακόμα και δυνάμεις της υποτιθέμενης «ριζοσπαστικής» ή «αντισυστημικής» αριστεράς, στοιχήθηκαν πίσω από το εθνικό αφήγημα, μιλώντας για ελληνικά «κυριαρχικά δικαιώματα» σε περιοχές που τέτοια δικαιώματα δεν υφίστανται.

Ακόμα πιο άθλια ήταν η στάση του μεγαλύτερου μέρους της Αριστεράς στο μακεδονικό ζήτημα, που και αυτό αποτέλεσε θέμα της περασμένης τετραετίας.  «Ανακαλύφθηκε» αλυτρωτισμός στο Σύνταγμα της γειτονικής χώρας και αμφισβητήθηκε ο εθνικός αυτοπροσδιορισμός «Μακεδόνες».  Το ΚΚΕ, μάλιστα, προσπάθησε να στηρίξει τη θέση για την ανυπαρξία «μακεδονικού έθνους» με μια κατάπτυστη σειρά άρθρων στο Ριζοσπάστη, φτύνοντας κατάμουτρα την ίδια την ιστορία του ΚΚΕ και ξερνώντας εθνικιστικό δηλητήριο στους τάφους των χιλιάδων αγωνιστών του ΔΣΕ που δήλωναν εθνικά Μακεδόνες.

Τέλος, την περίοδο της πανδημίας, κυριάρχησαν φιλελεύθερες και νεοσυντηρητικές αντιλήψεις και στους χώρους της Αριστεράς, δημιουργώντας χώρο για ανορθολογικές–ψευδοεπιστημονικές αντιλήψεις, που πλέον έχουν και εκλογική έκφραση, διεκδικώντας είσοδο στη Βουλή.

Με αυτήν τη στάση της Αριστεράς, δεν είναι περίεργο που βασικές θέσεις της άκρας δεξιάς συναντούν ευρύτερη αποδοχή, όπως φάνηκε και στο εκλογικό αποτέλεσμα.

Γ.  Το νέο πολιτικό σκηνικό

5. Το αποτέλεσμα της 21ης Μάη αποτυπώνει ένα νέο πολιτικό σκηνικό.  Από το σύστημα του δικομματισμού και τον ανταγωνισμό δύο κομμάτων για την κυβέρνηση, βρισκόμαστε πλέον στο μοντέλο του «κυρίαρχου κόμματος», με ένα βασικό κυβερνητικό κόμμα και πολλά μικρότερα αντιπολιτευόμενα που μπορεί και να συμμετέχουν στην κυβέρνηση κατά περίπτωση.

Κυρίαρχο κόμμα είναι φυσικά η Νέα Δημοκρατία, στην οποία είναι πλέον απόλυτα κυρίαρχη η φιλελεύθερη πτέρυγα, ενώ η πλευρά της «λαϊκής δεξιάς» και των λεγόμενων «καραμανλικών» έχει περιθωριοποιηθεί.  Η σημερινή κυρίαρχη πτέρυγα της ΝΔ έχει αποδειχθεί ικανότερη και διορατικότερη και γι’ αυτό είναι και πιο επικίνδυνη για την εργατική τάξη και το κίνημά της.  Στην προηγούμενη κρίση, πήρε θέση υπέρ της στήριξης του πρώτου μνημονίου από τη ΝΔ, θέση που η Ντόρα Μπακογιάννη έφτασε στα άκρα υπερψηφίζοντας το μνημόνιο και αποχωρώντας από τη ΝΔ.  Η θέση αυτή αποδείχθηκε πιο διορατική από αυτήν του Σαμαρά, που έχοντας θέση το «να μην αφήσουμε το πεζοδρόμιο στην Αριστερά», έριξε τελικά λάδι στη φωτιά του κινήματος.

Το αποτέλεσμα είναι καταδικαστικό για τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αντιμετωπίζει δομικό–στρατηγικό πρόβλημα, το οποίο δεν μπορεί να κατανοήσει, ούτε φυσικά να το λύσει.  Είναι πλέον δεδομένο ότι δεν πρόκειται να ξανακερδίσει εκλογές.  Η συζήτηση στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, από μέλη και ψηφοφόρους κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δείχνει αδυναμία κατανόησης του αποτελέσματος και χαρακτηρίζεται από οργή για τη λαϊκή ψήφο και από προσβλητικούς χαρακτηρισμούς για τους ψηφοφόρους (κυρ Παντελήδες, «κοιτάνε την πάρτη τους», κ.λπ.).

Θα βοήθαγε ίσως τα μέλη και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να θυμηθούν ότι το 2015 ήταν πολλά τα –σημερινά προβεβλημένα– στελέχη τους που «κοίταξαν την πάρτη τους» και δεν δίστασαν καθόλου να προδώσουν τους συντρόφους τους μαζί με αρχές και αξίες, εξασφαλίζοντας τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς και το επαγγελματικό τους μέλλον, αποκτώντας ένα «βαρύ» βιογραφικό με έναν βαρύγδουπο τίτλο, όπως «Υπουργός», «Γενικός Γραμματέας Υπουργείου» ή «Σύμβουλος».  Ειδικότερα, ας προσέξουν τα νεότερα –και προβεβλημένα από τα ΜΜΕ– στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς δεν θα είναι περίεργο να επιδιώξουν να συνεχίσουν την καριέρα τους σε άλλους πολιτικούς χώρους, τώρα που τα πράγματα δυσκολεύουν για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Το ΠΑΣΟΚ επιβίωσε χάρη σε έναν συνδυασμό παραγόντων.  Κυρίως λόγω της δικτύωσής του στο συνδικαλιστικό κίνημα και στους ΟΤΑ, αλλά και επειδή δεν χρειάστηκε να «βάλει πλάτη» στον σχηματισμό κυβέρνησης ούτε το 2015, ούτε το 2019, πράγμα που θα ήταν καταδικαστικό για το μέλλον του.  Δύσκολα θα μπορέσει να ανταγωνιστεί τη ΝΔ και δεν μπορεί να προσδοκά τίποτε άλλο από το ρόλο του ελάσσονος κυβερνητικού εταίρου σε κάποια δύσκολη φάση, καθώς έχει το ίδιο προγραμματικό πρόβλημα με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Το ΚΚΕ κατάφερε να ξεκολλήσει από τα όρια της εκλογικής πανωλεθρίας του 2012, ανακτώντας τμήμα των ψηφοφόρων του.  Η ικανοποίηση μελών και στελεχών του είναι κατανοητή, αλλά οι δημόσιοι πανηγυρισμοί τη νύχτα των εκλογών, την ώρα που η δεξιά κατέγραφε το καλύτερο αθροιστικά ποσοστό της μετά το 1974, είναι ακατανόητοι και δείχνουν απέραντη ανοησία.  Είναι αξιοπρόσεχτη η διακριτική του μεταχείριση από τα ΜΜΕ, καθώς φάνηκε να έχει ασυλία στα δύσκολα ερωτήματα (π.χ., απλή αναλογική που ήταν κάποτε πάγια θέση του, εθνικά θέματα, πόλεμος), ενώ ακόμα και το αντικομμουνιστικό μένος ορισμένων στελεχών της ΝΔ δεν εκδηλωνόταν ποτέ απέναντι σε στελέχη του ΚΚΕ, αλλά μόνο σε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.  Στις εκλογές της 25ης Ιούνη έχει εξασφαλισμένη κοινοβουλευτική παρουσία και από αυτήν την άποψη είναι μια ασφαλής επιλογή ψήφου διαμαρτυρίας για όσους θέλουν να περιορίσουν την κοινοβουλευτική πλειοψηφία της ΝΔ, ψηφίζοντας Αριστερά.

Το ΜΕΡΑ25 παρόλο που ήταν το μοναδικό κόμμα που κατέθεσε πολιτική κυβερνητική πρόταση άμεσης εφαρμογής, κατέγραψε ένα πολύ κακό αποτέλεσμα.  Ο μηχανισμός των ΜΜΕ το ταύτισε με την πολιτική αστάθεια που σε αυτήν την εκλογική μάχη ήταν συνταγή αποτυχίας.  Δεν κατάφερε, επίσης, να πείσει τον κόσμο της Αριστεράς με αυτό που πρόβαλε σαν βασικό του όπλο, το πρόγραμμά του, που όμως δεν ήταν συνεκτικό, αλλά με αντιφάσεις και κενά.  Στις 25 Ιούνη δίνει μια πολύ δύσκολη μάχη επιβίωσης.  Η ενδεχόμενη είσοδός του στη Βουλή, θα στερήσει 4 με 5 έδρες από τη ΝΔ και πιθανώς και την αυτοδυναμία, στην περίπτωση που ταυτόχρονα με το ΜΕΡΑ25 μπουν στη Βουλή τόσο η Πλεύση Ελευθερίας, όσο και η θρησκόληπτη ΝΙΚΗ.  Πέρα από την πίεση των ΜΜΕ, σε αυτές τις εκλογές θα έχει να αντιμετωπίσει και την πίεση των δημοσκοπήσεων, που μπορεί να λειτουργήσουν σαν «αυτοεκπληρούμενη προφητεία», δημιουργώντας αμφιβολίες για την αξία μιας ψήφου που μπορεί να καταλήξει να αθροίζεται στις ψήφους εκτός Βουλής.

Η εντυπωσιακή επίδοση της Πλεύσης Ελευθερίας διαμόρφωσε δυναμική εισόδου στη Βουλή για αυτό το προσωποκεντρικό μόρφωμα, το οποίο δεν έχει ούτε όργανα, ούτε οργανώσεις, αλλά ούτε και διαδικασίες.  Το αβαντάρισμα από τα ΜΜΕ –που κατηγορούν το ΜΕΡΑ25 σαν προσωποκέντρικό κόμμα, αλλά δεν φαίνεται να έχουν τέτοιες ευαισθησίες για το κόμμα της Κωσταντοπούλου– δείχνει ότι δεν ενοχλεί το «σύστημα Μητσοτάκη» μια τέτοια παρουσία στα κοινοβουλευτικά έδρανα.  Με υποψήφιους χωρίς πολιτική εμπειρία και χωρίς σχέση με το κίνημα, αναμένουμε μια κοινοβουλευτική ομάδα του τύπου «Η Ζωή και οι 7 νάνοι», που θα προσφέρεται για λεηλασία βουλευτών, αν η ΝΔ χρειαστεί, π.χ., μερικές κρίσιμες ψήφους για την αναθεώρηση του Συντάγματος.

Ο χώρος της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς κατέγραψε μια μικρή ενίσχυση σε εκλογές που προσφέρονταν για ψήφο διαμαρτυρίας.  Η κάθοδος τους στις επόμενες εκλογές μπορεί να έχει ένα νόημα για την πολιτική τους επιβίωση (στο περιθώριο όμως της ταξικής πάλης), αλλά δεν έχει να προσφέρει τίποτα ουσιαστικό, στο βαθμό που δεν υπάρχει καμιά κριτική αποτίμηση της μέχρι τώρα δράσης τους, στην ανασυγκρότηση της προλεταριακής πολιτικής, και πολύ περισσότερο στην ανάσχεση της δυναμικής της ΝΔ και τον περιορισμό της κοινοβουλευτικής της αυτοδυναμίας, στο βαθμό που αυτό είναι ένα ζητούμενο για τις επόμενες εκλογές.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ εξακολουθεί να προβάλει ένα ασαφές «αντικαπιταλιστικό» πρόγραμμα, το οποίο επιμένει ότι μπορεί να αρχίσει να κατακτιέται από σήμερα, καθώς «στο σύνολό [...] μπορεί να το υλοποιήσει η εξουσία και η κυβέρνηση των εργαζόμενων», χωρίς να διευκρινίζει τι μπορεί να κατακτηθεί σε περιβάλλον αστικής κυριαρχίας και τι από «την εξουσία και την κυβέρνηση των εργαζομένων» στο μέλλον.  Στην προσπάθεια να απαντηθεί η πίεση που της ασκείται για το γεγονός ότι δεν έχει πολιτική πρόταση, στην Εργατική Αλληλεγγύη της 2/6, δημοσιεύτηκε άρθρο του Α. Χάγιου με τίτλο «Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει πρόταση εξουσίας που δεν είναι κυβερνητική».  Στο άρθρο επαναλαμβάνεται ο τίτλος: «Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει πρόταση εξουσίας που δεν είναι κυβερνητική γιατί γνωρίζει πως ό,τι κατέκτησε ο λαός μας δεν έγινε από κυβερνήσεις [...]», επιμένοντας σε μια γραμμή αριστερού κινηματισμού και αποχής από τη διεκδίκηση της εξουσίας.

Φυσικά, δεν υπάρχει πρόταση εξουσίας που δεν είναι και κυβερνητική πρόταση.  Η κατάκτηση της εξουσίας συνεπάγεται και την κατάκτηση της κυβέρνησης.  Και σε σχέση με αυτά που «κατέκτησε ο λαός μας», πολλά θα μπορούσαν να γραφτούν. Π.χ., ο αρθρογράφος εντάσσει και το 8ωρο σε αυτά που «κατέκτησε ο λαός μας»;  Μήπως αυτή η κατάκτηση διευκολύνθηκε από το ότι μια επαναστατική κυβέρνηση στη Ρωσία το θεσμοθέτησε πρώτη;

Σε προγραμματική αφωνία και μάλιστα εκούσια κινείται και ο μαοϊκός χώρος, ο οποίος κατηγορεί όποια δύναμη καταθέτει πολιτικό πρόγραμμα ότι είναι ρεφορμιστική και δημιουργεί αυταπάτες, όμως σταθερά προβάλει (και καλά κάνει) τα συνθήματα «Έξω από την ΕΕ» και «Έξω από το ΝΑΤΟ», που είναι βασικά στοιχεία ενός πολιτικού προγράμματος.  Κατά τα άλλα, επιμένει σταθερά στην επίκληση της αντίστασης με κείμενα και αφίσες που θα μπορούσαν να έχουν γραφτεί 10, 20 ή και 40 χρόνια πριν, απλά αλλάζοντας τα ονόματα και τις χρονολογίες.

Το ενδιαφέρον σύνθημα για μια κυβέρνηση των εργαζομένων επιλέγει σταθερά η ΟΚΔΕ στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις και αποτελεί τη μόνη δύναμη της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς που συμμετείχε στις εκλογές και μπορεί να προσφέρει κάτι ουσιαστικό στο διάλογο της Αριστερας.  Το ερώτημα που προκύπτει είναι, αν αυτό το σύνθημα είναι αντίστοιχο με ένα εκλογικό κατέβασμα που δεν ξεπερνάει τις 2.000 ψήφους.  Ίσως, οι σύντροφοι της ΟΚΔΕ να θεωρούν ότι δεν υπάρχει κάποια άλλη τακτική να ακολουθήσουν, αν κρίνουμε από το ότι σε ένα πιο ευνοϊκό πεδίο, όπως αυτό των δημοτικών εκλογών, το σύνθημα που επιλέγουν τα ψηφοδέλτια της ΟΚΔΕ είναι απόλυτα σωστό («Να μετατρέψουμε τους Δήμους σε όργανα πάλης»), χωρίς όμως και πάλι να απευθύνονται στις δυνάμεις της Αριστεράς για ένα πλατύτερο ψηφοδέλτιο, που θα μπορούσε να κάνει το σύνθημα αυτό πράξη, καταλήγοντας και πάλι σε ένα πολύ μειοψηφικό αποτέλεσμα.

Η κατάσταση που επικρατεί στο στρατόπεδο των κομμουνιστικών δυνάμεων και των δυνάμεων εργατικής αναφοράς είναι ίσως το πιο κρίσιμο πολιτικό ζήτημα για το επόμενο διάστημα, από την σκοπιά της συγκρότησης μιας νικηφόρας αντεπίθεσης από την πλευρά της εργατικής τάξης.  Το βασικό δυναμικό των πολιτικών δυνάμεων που έχουν αναφορά στην εργατική τάξη, ακόμα και κομμουνιστικές δυνάμεις, έχουν «λησμονήσει» εντελώς την ουσία της προλεταριακής πολιτικής.  Η ταξική πάλη είναι συνειδητή πάλη για την εξουσία.  Χωρίς συνειδητοποίηση αυτού του στόχου, χωρίς καθημερινή προσπάθεια για την εξουσία, δεν έχουμε πάλη ταξική, έχουμε τα πρώτα αδύναμα έμβρυά της, δεν έχουμε προλεταριακή πολιτική, αλλά συρρίκνωσή της σε πολιτική στα πλαίσια του συστήματος, πολιτική για μεταρρυθμίσεις, δηλαδή, αστική εργατική πολιτική.  Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, το πλαίσιο της αστικής εργατικής πολιτικής, συνεχίζει να βουλιάζει η πλειοψηφία των κομμουνιστικών δυνάμεων, παρά τις διαβεβαιώσεις τους για το αντίθετο.

6. Το αποτέλεσμα –όπως και κάθε εκλογικό αποτέλεσμα– αποτυπώνει αυτά που έχουν προηγηθεί, αλλά και καθορίζει σε κάποιο βαθμό αυτά που θα συμβούν.  Το συγκεκριμένο αποτέλεσμα είναι αποτύπωση της ήττας της μνημονιακής δεκαετίας, αλλά συνιστά και μια ακόμα ήττα για την εργατική τάξη.  Το αποτέλεσμα των εκλογών της 25ης Ιούνη δεν μπορεί να είναι πολύ διαφορετικό, ωστόσο είναι μια μάχη που πρέπει να δοθεί στο πλάι όσων θα παλέψουν για να αποτρέψουν τον σχηματισμό μιας παντοδύναμης μνημονιακής κυβέρνησης.  Φυσικά, καμία ήττα δεν διαρκεί για πάντα και ούτε η εργατική τάξη μπορεί ποτέ να ενσωματωθεί ή να πάψει να αγωνίζεται.  Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι χιλιάδες εργαζόμενοι που ψήφισαν ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του 2015 και ψήφιζαν κόμματα που ήταν ή δήλωναν τοποθετημένα στην Αριστερά, μετατοπίστηκαν σε δεξιά ψήφο.  Είναι οι ίδιοι που θα αναγκαστούν να βγουν στους δρόμους κάτω από την πίεση μιας νέας κρίσης και θα αναζητήσουν νέα πολιτική διέξοδο στα αδιέξοδα του καπιταλισμού.

Η όποια μικρή αύξηση των κομμάτων και οργανώσεων εργατικής αναφοράς που διεκδικούν μονίμως την αντιπολίτευση, δεν φτάνει επ’ ουδενί για να αλλάξει το τοπίο το οποίο επισκιάζει η βαριά ιδεολογική και πολιτική ήττα από τις αστικές και άλλες αντιδραστικές δυνάμεις, οι οποίες υπερβαίνουν σε εκλογικό ποσοστό το 50% των ψηφισάντων.

Και ακόμα-ακόμα, οι όποιοι πανηγυρισμοί, εκεί που υπήρξαν, από τις δυνάμεις εργατικής αναφοράς για την όποια αύξηση του ποσοστού τους, θυμίζουν τον τρελό του χωριού που περνούσε μπροστά του η κηδεία και αυτός έλεγε «πέντε-πέντε την ημέρα και εκατό την εβδομάδα».  Η απάντηση των δυνάμεων εργατικής αναφοράς σε αυτήν την ήττα δεν μπορεί να είναι άλλη από τη γενναία αυτοκριτική σε ότι αφορά τις ευθύνες τους/μας, την υιοθέτηση, τον ενστερνισμό και την προβολή του λεγόμενου μεταβατικού προγράμματος, το οποίο απαντάει στα εργατικά και λαϊκά προβλήματα από τη σκοπιά των συμφερόντων τους και η πολιτική ταχτική για την προπαγάνδιση και την εκλαΐκευση του, πράγμα που θα κατατείνει στην κατάχτηση της πολιτικής εξουσίας για την υλοποίηση αυτού του προγράμματος.

Οι κομμουνιστές, όπου και αν βρίσκονται, πρέπει να κατανοήσουν το μέγεθος και το βάθος της ήττας, να διασπαστούν από τον ρεφορμισμό και τον οπορτουνισμό, να περιθωριοποιήσουν τους «τρελούς του χωριού» και να κινηθούν στην κατεύθυνση της ενότητάς τους για την αποτελεσματική προώθηση των παραπάνω στόχων.

Το εκλογικό αποτέλεσμα της 21ης Μάη, κλείνει οριστικά τον πολιτικό κύκλο που ξεκίνησε με την προηγούμενη κρίση.  Η αστική τάξη έχει σήμερα στα χέρια της περισσότερα εργαλεία για να αντιμετωπίσει μια νέα οικονομική κρίση.  Τα εργαλεία αυτά είναι τρόπαιο της νίκης της επί του εργατικού κινήματος και επιβλήθηκαν με την εφαρμογή των μνημονίων.

Στη νέα κρίση που έρχεται, το ζήτημα της επανάστασης θα μπει και πάλι στην ημερήσια διάταξη.  Άλλωστε, η καπιταλιστική κρίση είναι μήτρα της επανάστασης.  Η αστική τάξη απέναντι στη νέα κρίση είναι καλύτερα προετοιμασμένη και πιο έμπειρη.  Η εργατική τάξη έχει κι αυτή πιο πλούσια εμπειρία, από τις μάχες που έδωσε την περασμένη δεκαετία, αντιμετωπίζει όμως την αυγή της επερχόμενης κρίσης με πιο αδύναμες οργανώσεις και λιγότερα όπλα στα χέρια της.  Το χτίσιμο αυτών των εργαλείων απαιτεί επίπονη και συστηματική προσπάθεια, εξαντλητική προγραμματική και θεωρητική συζήτηση.  Σε αυτό το καθήκον θα προσπαθήσουμε να ανταποκριθούμε.

κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ

www.anasyntaxi.gr