ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ

Σάββατο 5 Ιουλίου, 7:30 μ.μ.

Αίθουσα «Κώστας Μπατίκας»

 Χαλκοκονδύλη 1 (Πλατεία Κάνιγγος) - 4^ος όροφος

10 χρόνια από το δημοψήφισμα

Η επέτειος που θέλουν να ξεχάσουν οι καπιταλιστές

Η μάχη ενάντια στη μνημονιακή πολιτική

και η δυνατότητα της επανάστασης

Ομιλητές: Πάνος Κοσμάς  (δημοσιογράφος της Εφ. Συν.)

Βασίλης Θεοφανόπουλος (κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ)

Βασίλης Λιόσης (Πρωτοβουλία για την ανασυγκρότηση του ΚΚ)

Παρεμβαίνουν: Χάρης Κωστούλας (ΜΕΡΑ25)

Κλεάνθης Αντωνίου (ΟΚΔΕ – Σπάρτακος)

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ, ΗΤΤΑ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΙ ΤΩΝ ΗΠΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ

Οι ΗΠΑ και το σιωνιστικό καθεστώς της κυβέρνησης Νετανιάχου στο Ισραήλ ξεκίνησαν έναν ακόμα πόλεμο στη Μ. Ανατολή, εναντίον του Ιράν. Σε συνέχεια των σφαγών των Παλαιστινίων, των βομβαρδισμών του Λιβάνου, της Συρίας και της Υεμένης, και προηγούμενων βομβαρδισμών του Ιράν, τώρα επιτίθενται στον ισχυρότερο ανταγωνιστή τους στην περιοχή.

Οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και οι πιστοί τους υποτακτικοί, οι εγκληματίες πολέμου της κυβέρνησης του Ισραήλ, δεν βομβαρδίζουν το Ιράν επειδή το Ιράν αποτελεί πυρηνική απειλή για τους λαούς του κόσμου. Οι ΗΠΑ και το Ισραήλ είναι τέτοια απειλή. Βομβαρδίζουν το Ιράν γιατί είναι απειλή για τα ηγεμονικά τους σχέδια, γιατί το Ιράν δεν αποδέχεται και δεν συνεργάζεται με τους εγκληματίες του Ισραήλ, όπως κάνουν τα υπόλοιπα τυραννικά αραβικά καθεστώτα, γιατί το Ιράν είναι σύμμαχος της Ρωσίας και της Κίνας, των μεγάλων ανταγωνιστών των ΗΠΑ.

Οι λαοί της περιοχής πληρώνουν με το αίμα τους το ότι τους έτυχε να ζουν σε μια περιοχή πλούσια σε ορυκτά καύσιμα και πύλη του παγκόσμιου εμπορίου ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση. Αυτά που θα έπρεπε να είναι πλεονεκτήματα για τους λαούς έχουν γίνει η βάση της κόλασης που ζουν, γιατί οι ιμπεριαλιστές απαιτούν για τον εαυτό τους αυτά τα πλεονεκτήματα.

Οι ιμπεριαλιστές κυνηγιούνται και συγκρούονται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη για να αποκτήσουν μεγαλύτερη ισχύ. Το μόνο που μπορεί να σταματήσει αυτό κυνηγητό και τις καταστροφικές του συνέπειες είναι να μετατραπεί το πάθος των λαών για ειρήνη και για μια καλύτερη ζωή σε επαναστατική δράση.

Σ’ αυτήν την πλευρά να δώσει τη μάχη του ο καθένας από εμάς:

• Για να ηττηθούν οι αμερικανοί και σιωνιστές ιμπεριαλιστές.
• Για να ηττηθεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη που τους στηρίζει και έχει μετατρέψει τη χώρα μας σε αμερικανική βάση.
• Για να σταματήσει ο πόλεμος και η αιματοχυσία, για να απαλλαγούν οι λαοί της περιοχής από την εκμετάλλευση και την καταπίεση.
• Για βοηθήσουμε τον λαό της Παλαιστίνης να επιβιώσει από την κτηνώδη, ναζιστικού τύπου επίθεση του Ισραηλινού κράτος, και να αποκτήσει ελευθερία.

ΜΑΖΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΑ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΩΝ.

ΚΑΘΕ ΣΩΜΑΤΕΙΟ, ΓΕΙΤΟΝΙΑ, ΣΧΟΛΕΙΟ, ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΥΡΗΝΑΣ ΑΝΤΙ-ΝΑΤΟΪΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ.

κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, www.anasyntaxi.gr

Οι διεθνείς εξελίξεις μετά την εκλογή του Τραμπ

Ο παγκόσμιος ιμπεριαλισμός βρίσκεται αντιμέτωπος με τις αντιφάσεις του. Η εκλογή του Τραμπ στην ηγεσία της πιο ισχυρής ιμπεριαλιστικής δύναμης οξύνει αυτές τις αντιφάσεις, καθώς σηματοδοτεί μια πιο επιθετική εκδοχή του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, επιθετική τόσο απέναντι στους επίδοξους ανταγωνιστές του (την Κίνα), όσο και απέναντι στη δική του και την παγκόσμια εργατική τάξη. Αυτή η επιθετικότητα, μέχρι στιγμής, επιτείνει την όξυνση των συγκρούσεων (παρά τα φληναφήματα του Τραμπ για σταμάτημα των πολέμων), αυξάνει την αστάθεια στον παγκόσμιο καπιταλισμό και φέρνει πιο κοντά τον κίνδυνο πολεμικών συρράξεων παγκόσμιας διάστασης. Το ζητούμενο είναι η απάντηση της εργατικής τάξης, που ακόμα δεν έχει αποκτήσει τη δική της επαναστατική πολιτική, ούτε σε εθνικό ούτε, πολύ περισσότερο, σε διεθνές και παγκόσμιο επίπεδο.

Το γενικό πλαίσιο: η σχετική αποδυνάμωση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού

Το βασικό στοιχείο που καθορίζει τις διεθνείς εξελίξεις είναι η σύγκρουση των ΗΠΑ με την Κίνα.

Η σύγκρουση αυτή είναι αποτέλεσμα της σχετικής ανόδου της Κίνας στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα και της σχετικής υποχώρησης των ΗΠΑ.

Αυτές οι αλλαγές στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική αλυσίδα αποτυπώνονται σε διάφορους δείκτες.

Έφυγε από τη ζωή ο σ. Αχιλλέας Καρακίτσος

Ο σύντροφoς Αχιλλέας Καρακίτσος δεν είναι πλέον κοντά μας. Γόνος φτωχής αγροτικής οικογένειας με καταγωγή από τη Λαμπανίτσα Θεσπρωτίας, γνώρισε τη φτώχεια από τα παιδικά του χρόνια. Σε νεαρή ηλικία έφυγε μετανάστης σε αναζήτηση καλύτερων συνθηκών διαβίωσης. Μετά την πτώση της χούντας γύρισε στην Ελλάδα και συνδέθηκε με το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα. Έγινε μέλος του ΚΚΕ το 1976 . Δυστυχώς, όμως, ένα σοβαρό εργατικό ατύχημα τον ανάγκασε να βγει νεότατος σε αναπηρική σύνταξη και να προσφέρει στο εργατικό κίνημα μέσα από τις γραμμές του σωματείου συνταξιούχων από όπου και εκλέγεται στη διοίκηση του Εργατικού Κέντρου Ιωαννίνων την περίοδο 1986-1992.

Αποχώρησε από το ΚΚΕ το 1989 διαφωνώντας με τη συμμετοχή στην κυβέρνηση Τζαννετάκη και με άλλους συντρόφους συμμετέχει στη συγκρότηση του ΝΑΡ από όπου αποχωρεί εκ νέου διαφωνώντας με τη θεωρητική του κατεύθυνση. Ήταν ιδρυτικό μέλος της οργάνωσης Αριστερή Ανασύνταξη και το 2007 συμμετείχε στην ιδρυτική συνδιάσκεψη της κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ.

Τα θερμά μας συλλυπητήρια στη σύζυγό του Νίκη και τα παιδιά του Ζώη, Γλυκερία και Τζένη.

1η ΜΑΗ 2025

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ

ΕΡΓΑΤΕΣ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΝΩΘΕΙΤΕ! ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΤΑΞΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ,

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΣΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ

Η φετινή Εργατική Πρωτομαγιά βρίσκει την παγκόσμια εργατική τάξη αντιμέτωπη με μια καινούργια όξυνση των συγκρούσεων ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις του κόσμου. ΗΠΑ και Κίνα συγκρούονται για την πρωτοκαθεδρία, συγκρούονται για ποιανού τα μονοπώλια θα εκμεταλλεύονται ως κυρίαρχα την παγκόσμια εργατική τάξη. Η σύγκρουση αυτή τη στιγμή αφορά τους δασμούς αλλά η κατάσταση μυρίζει μπαρούτι.

Το αποτέλεσμα είναι η όξυνση του εθνικισμού και του φασισμού σε όλο τον κόσμο, η αύξηση των κοινωνικά άχρηστων πολεμικών εξοπλισμών, η φτωχοποίηση της εργατικής τάξης, ενώ γίνεται εμφανής ο κίνδυνος μιας παγκόσμιας πολεμικής σύρραξης στην οποία οι εργάτες θα κληθούν να χύσουν το αίμα τους για τα συμφέροντα και τα κέρδη των μεγάλων αφεντικών.

Στην Ελλάδα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη προσπαθεί να απαντήσει με μέτρα-ασπιρίνες στη φτωχοποίηση της εργατικής τάξης και στο σακάτεμά της στους χώρους εργασίας (60 νεκροί εργάτες/τριες μόνο στο α’ τετράμηνο του 2025). Το λένε όμως ξεκάθαρα: δεν σκοπεύουν να δώσουν χρήματα για τη δική μας ανακούφιση («και να είχαμε λεφτά δεν θα σας τα δίναμε»). Λεφτά υπάρχουν μόνο για τους καπιταλιστές, για εξοπλισμούς και για τους διάφορους χρυσοκάνθαρους κρατικοδίαιτους μεσάζοντες.

Η φθορά της κυβέρνησης δεν επαρκεί για να την ξεφορτωθούμε από την πλάτη μας. Πρέπει να δυναμώσουν οι αγώνες μας και να ανοίξουμε όσα περισσότερα μέτωπα εναντίον της:

• Αύξηση μισθών, μεροκάματων, συντάξεων, επιδομάτων ανεργίας, επιδομάτων πρόνοιας πάνω από το ύψους του πληθωρισμού.
• Ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις ανάμεσα σε εργάτες και εργοδότες για υπογραφή συμβάσεων με αυξήσεις.
• Μέτρα ασφάλειας και υγιεινής στους χώρους εργασίας. Παραδειγματική τιμωρία των εργοδοτών που παρανομούν.
• Δημόσια υγεία, παιδεία, ασφάλιση, συγκοινωνίες, ενέργεια, νερό. Καμιά εκχώρηση στο ληστρικό ιδιωτικό κεφάλαιο. Εργατικός έλεγχος παντού.
• Καμιά συμμετοχή στον πόλεμο της Ουκρανίας και τη σφαγή των Παλαιστινίων στην Παλαιστίνη. Να σπάσει η σύσφιξη των σχέσεων με το σιωνιστικό καθεστώς του Ισραήλ. Τα εγκλήματα της κυβέρνησης στου Ισραήλ είναι και εγκλήματα της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
• Σταμάτημα των εξοπλισμών. Έξοδος από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ του πολέμου.

Απέναντι στο μέτωπο των καπιταλιστών και των κυβερνήσεων τους, απέναντι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη που πρωτοστατεί στο μέτωπο των Νατοϊκών και ευρωπαϊκών δυνάμεων του πολέμου και του αυταρχισμού, να συγκροτήσουμε το δικό μας μέτωπο:

Εργάτες από όλο τον κόσμο έχουμε τη δύναμη ενωμένοι να σταματήσουμε τον πόλεμο και την εξαθλίωση στην οποία μας σέρνουν οι καπιταλιστές. Στον κοινό μας αγώνα βρίσκεται το φωτεινό μέλλον του κόσμου χωρίς πολέμους, βία και φτώχεια.

Εργάτες της Ελλάδας, έλληνες και ξένοι, στο δικό μας κοινό μέτωπο ενάντια στους καπιταλιστές και στην κυβέρνηση τους βρίσκεται η δύναμη. Να διεκδικήσουμε την ταξική και πολιτική εξουσία από τα αφεντικά. Να έχουμε τη δική μας, την ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, που θα νομοθετεί και θα εφαρμόζει τη δική μας θέληση.

Ζήτω η Εργατική Πρωτομαγιά! Ζήτω η παγκόσμια εργατική τάξη!

Όλοι στις συγκεντρώσεις της Εργατικής Πρωτομαγιάς.

κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, www.anasyntaxi.gr

ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ

 Διεθνείς εξελίξεις, γεωπολιτικές αλλαγές και τα καθήκοντα των κομμουνιστών

Τετάρτη 30 Απρίλη, 7 μ.μ.

Αίθουσα Κώστας Μπατίκας, Χαλκοκονδύλη 1, 4ος όροφος

Ομιλητές:

Γιάννης Τσίκολης,

Πρωτοβουλία για την Ανασυγκρότηση του Κομμουνιστικού Κινήματος, Ιστορικός 

Βασίλης Θεοφανόπουλος,

κομμουνιστική οργάνωση ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ

9 ΑΠΡΙΛΗ, ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ

Όλοι στις συγκεντρώσεις των σωματείων

Η κυβέρνηση συγκαλύπτει το μπάζωμα της ζωής μας!

Το πραγματικό έγκλημα στα Τέμπη δεν είναι η συγκάλυψη μετά το δυστύχημα. Είναι αυτά που έγιναν πριν από αυτό: οι ιδιωτικοποιήσεις και οι μνημονιακές πολιτικές που διέλυσαν εντελώς τους σιδηροδρόμους και είχαν ως εντελώς φυσιολογική απόληξη το δυστύχημα. Και για αυτές τις πολιτικές δεν λένε κουβέντα οι κυρίαρχες δυνάμεις γιατί είναι συνυπεύθυνες.

Η πραγματική συγκάλυψη είναι ότι καμιά από τις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις δεν μιλάει για τις εταιρείες ΑΚΤΩΡ (του γνωστού Μπόμπολα τότε) και ALSTOM. Οι εταιρείες αυτές είχαν αναλάβει από το 2014 να υλοποιήσουν τη σύμβαση 717 για την τηλεδιοίκηση των τρένων. Με συνεχή κόλπα και, προφανώς, με τις πλάτες όσων κυβέρνησαν, όχι μόνο δεν παρέδωσαν τηλεδιοίκηση στους σιδηροδρόμους μέχρι και σήμερα, αλλά αύξησαν το κόστος της υλοποίησης του έργου.

Η πραγματική συγκάλυψη είναι οι μνημονιακές πολιτικές που οδήγησαν το προηγούμενο σύστημα τηλεδιοίκησης σε αχρηστία, που μείωσαν το προσωπικό του ΟΣΕ (ως Υπουργός ο Κυριάκος Μητσοτάκης έθετε σε διαθεσιμότητα μαζικά τους σιδηροδρομικούς) και γενικά οδήγησαν τους σιδηροδρόμους στη διάλυση για να γίνει δυνατό να πουληθούν για ψίχουλα σε ιδιώτες (στην περίοδο ΣΥΡΙΖΑ).

Οι ίδιες πολιτικές, και οι ίδιοι άνθρωποι λίγο-πολύ, μπαζώνουν καθημερινά τη ζωή μας.

Ψηφίζουν νόμους για να δουλεύουμε 13 ώρες την ημέρα, καθώς με τους μισθούς πείνας είναι αδύνατο να επιβιώσουμε με μια δουλειά. Ταυτόχρονα, η φθηνή εργασία μας αβγατίζει τα κέρδη των καπιταλιστών.

Ιδιωτικοποιούν την ενέργεια και στέλνουν τον λογαριασμό στις τσέπες μας. Ταυτόχρονα, τα κέρδη των καπιταλιστών ενέργειας ρέουν με ηλεκτρική ταχύτητα στις δικές τους τσέπες.

Αφήνουν τη δημόσια εκπαίδευση να καταρρεύσει, ιδιωτικοποιούν τα πανεπιστήμια (παραβιάζοντας το δικό τους Σύνταγμα), πετάνε τα δικά μας παιδιά έξω από το εκπαιδευτικό σύστημα και μας ξεζουμίζουν για να καταφέρουμε να τα σπουδάσουμε. Ταυτόχρονα, οι καπιταλιστές της εκπαίδευσης πουλάνε την άθλια πραμάτεια της ημιμόρφωσης, παραμορφώνοντας τη νεολαία και υφαρπάζοντας το εισόδημα των γονιών.

Διαλύουν το σύστημα υγείας και το ιδιωτικοποιούν (απογευματινά χειρουργεία επί πληρωμή, κτλ) αυξάνοντας όχι μόνο το κόστος αλλά και τους θανάτους των εργαζομένων. Ταυτόχρονα, η υγεία των κερδών των καπιταλιστών της υγείας δεν ήταν ποτέ καλύτερα.

Κάθε άθλια πολιτική τους στρέφεται ενάντια στους εργαζόμενους και ισχυροποιεί τους καπιταλιστές.

Σαν να μη έφτανε η φτώχεια και ο θάνατος εν ειρήνη, έχουν το θράσος να μας λένε ότι θα ξοδέψουν δισεκατομμύρια, από το δικό μας ιδρώτα βγαλμένα, για οπλικά συστήματα και, επομένως, δεν περισσεύουν για τις δικές μας ανάγκες. Και βέβαια αύριο θα ζητήσουν να χύσουμε το δικό μας αίμα και αυτό των παιδιών μας, για να σωθεί το έθνος, δηλαδή, τα κέρδη τους.

Να τους σταματήσουμε!

Διεκδικούμε:

-Αυξήσεις σε μισθούς, μεροκάματα, συντάξεις. Υπογραφή συλλογικών συμβάσεων χωρίς παρέμβαση του κράτους.

-Αποκλειστικά δημόσια υγεία, παιδεία, ασφάλιση.

-Αντιστροφή των ιδιωτικοποιήσεων: αποκλειστικά δημόσιοι σιδηρόδρομοι, αερογραμμές, αυτοκινητόδρομοι, ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, ύδρευση.

-Καμιά εμπλοκή σε πολέμους. Τα χρήματά μας να γίνουν σχολεία και νοσοκομεία, όχι μαχητικά και φρεγάτες. Έξοδος από το ΝΑΤΟ, εκδίωξη των αμερικανο-νατοϊκών στρατευμάτων.

-Η βάση για να γίνουν όλα αυτά είναι η μη αποπληρωμή του χρέους, η μη αναγνώρισή του και η μονομερής διαγραφή του.

Μόνο μια κυβέρνηση που θα στηρίζεται στη δύναμη του λαού μπορεί να υλοποιήσει ένα πρόγραμμα ανακούφισης για την εργατική τάξη και βελτίωσης της κατάστασής της. Μόνο μια κυβέρνηση που θα ελέγχεται και θα στηρίζεται άμεσα από τις εργατικές μάζες μπορεί να τα βάλει με τους καπιταλιστές, το κράτος τους και τους ιμπεριαλιστικούς εταίρους τους (ΝΑΤΟ, ΕΕ). Αυτό είναι το καθήκον σήμερα: η κοινή πορεία εργατικών δυνάμεων, συνδικαλιστικών και πολιτικών, για την κατάκτηση όχι μόνο της πολιτικής αλλά και της ταξικής εξουσίας.

κ. ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, www.anasyntaxi.gr

Για το δυστύχημα των Τεμπών και την απεργία στις 28 Φλεβάρη

Πριν τις 28 Φλεβάρη

Ο πιο σκληρός αντίπαλος για μια κυβέρνηση είναι τα γεγονότα. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, η κυβέρνηση που ξεκίνησε τη διαδρομή της με το μεγαλύτερο πολιτικό πλεονέκτημα που γνώρισε ποτέ κυβέρνηση, τουλάχιστον στα μεταπολεμικά χρόνια, βρίσκεται πλέον σε πολύ δύσκολη θέση, με αφορμή το δυστύχημα των Τεμπών.

Το κολοσσιαίο πολιτικό πλεονέκτημα της κυβέρνησης Μητσοτάκη γεννήθηκε από τη στρατηγική νίκη τής αστικής τάξης στην κρίση. Η ήττα της εργατικής τάξης και των πολιτικών και συνδικαλιστικών της οργανώσεων προήλθε από την αδυναμία τους να απαντήσουν στην κρίση με ένα συνεκτικό πρόγραμμα εξουσίας. Το πολιτικό αποτέλεσμα ήταν: η εμπέδωση της αντίληψης ότι η μνημονιακή πολιτική είναι μονόδρομος και η θριαμβευτική εκλογή του βασικού εκφραστή αυτής της αντίληψης που ήταν η Νέα Δημοκρατία.

Το δυστύχημα στα Τέμπη με τους 57 νεκρούς συνέβη μόλις 3 μήνες πριν τις εκλογές του 2023 και φάνηκε ότι θα δημιουργούσε πρόβλημα στην κυβέρνηση και θα δυσκόλευε την επανεκλογή της. Όμως, η ΝΔ κέρδισε με άνεση τις εκλογές του 2023, ενώ ο – μέχρι τότε – βασικός της αντίπαλος (ο ΣΥΡΙΖΑ) οδηγήθηκε στη διάλυση.

Οι κινητοποιήσεις αμέσως μετά το δυστύχημα ήταν μαζικές και συνοδεύτηκαν από δύο απεργίες. Τα συνθήματα που κυριάρχησαν ήταν συναισθηματικά και απολίτικα. Η αβλαβής εκτόνωση εκείνου του πρώτου γύρου κινητοποιήσεων ήταν έργο του ΚΚΕ, το οποίο αμείφθηκε με την αμέριστη στήριξη των φιλοκυβερνητικών ΜΜΕ στις εκλογές, στήριξη που το βοήθησε να ξεκολλήσει από τις εκλογικές επιδόσεις που κινούνταν στην περιοχή των 300 χιλ. ψήφων, τις οποίες κατέγραφε σταθερά μετά την κατακρήμνιση του 2012.

Η μαζικότητα των κινητοποιήσεων του 2023 οδήγησε ορισμένους να συγκρίνουν τις κινητοποιήσεις με εκείνες του 2011, ενώ υπήρξε και ένα ακραίο – ανεκδοτολογικής αξίας πλέον – άρθρο κάποιου Ιωακείμογλου, που με βάση τη μαζικότητα των κινητοποιήσεων συμπέραινε ότι, παρά το 40% της ΝΔ το Μάιο, δεν υπάρχει δεξιά στροφή. Τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου, η ΝΔ ξαναπήρε 40% και η άκρα δεξιά έφτασε το 13% αθροίζοντας ένα ποσοστό κοντά στο 54%, ποσοστό που είχε να δει η δεξιά από το 1974.

Ενώ η ΝΔ δεν εμφάνισε πολιτική φθορά από τα Τέμπη, εμφανίστηκε να έχει πολιτική φθορά από την ψήφιση του νόμου για τα ομόφυλα ζευγάρια. Η φθορά εκδηλώθηκε στις ευρωεκλογές, στις οποίες η ΝΔ ήταν και πάλι πρώτο κόμμα, αλλά με σημαντική υποχώρηση του ποσοστού της. Η φθορά αυτή προέρχεται καταρχήν από τη δυσαρέσκεια της κοινωνικής βάσης της ΝΔ. Τα μέτρα για τον περιορισμό της φοροδιαφυγής (ηλεκτρονικά τιμολόγια, POS παντού) περιορίζουν τα περιθώρια κέρδους των μικροαστικών στρωμάτων. Η κυβέρνηση της ΝΔ με τα φορολογικά μέτρα χτύπησε κυρίως την εκλογική της βάση. Η δυσαρέσκεια αυτή δεν εκφράστηκε με κινητοποιήσεις (εκτός από τους ταξιτζήδες), αλλά εκδηλώθηκε με αφορμή το νόμο για τα ομόφυλα ζευγάρια με ψήφο προς κόμματα της άκρας δεξιάς.

Παρά τη φθορά, η κυβέρνηση φαινόταν να ελέγχει την κατάσταση. Το αστικό κομματικό σύστημα εξακολουθούσε να λειτουργεί στο μοντέλο του κυρίαρχου κόμματος και η ΝΔ παρέμενε η μοναδική κυβερνητική πρόταση.

Μετά τις 28 Φλεβάρη

Η απεργία και οι κινητοποιήσεις στις 28 Φλεβάρη δημιούργησαν πρόβλημα στην κυβέρνηση, αποδεικνύοντας ότι οι μάζες φτιάχνουν την ιστορία και όχι τα άτομα. Η μαζικότητα των κινητοποιήσεων δύο χρόνια από τα Τέμπη ήταν πολύ μεγαλύτερη από αυτή των συγκεντρώσεων του 2023. Στις 28 Φλεβάρη ζήσαμε τις μαζικότερες συγκεντρώσεις της μεταπολίτευσης.

Τι μεσολάβησε και πυροδότησε αυτήν την αντίδραση; Κυρίως, η αίσθηση ότι όχι μόνο δεν γινόταν σοβαρή διερεύνηση στο δυστύχημα, αλλά επιπλέον υπήρχε προσπάθεια συγκάλυψης. Κι αυτό πάνω σε ένα γεγονός το οποίο αυτό καθαυτό ήταν φριχτό και δημιουργούσε συγκινησιακή φόρτιση.

Υπάρχουν τρία ζητήματα που αναδεικνύονται από τα γεγονότα:

Το πρώτο είναι οι αιτίες της σύγκρουσης των τρένων:

-Η διαχρονική ανικανότητα/απροθυμία της αστικής τάξης να αναπτύξει τον σιδηρόδρομο.

-Η μνημονιακή διαχείριση που οδήγησε στην υποστελέχωση, την απομάκρυνση έμπειρου προσωπικού και τη στελέχωση του σιδηρόδρομου με εργαζόμενους χωρίς γνώση κι εμπειρία. Οι μνημονιακές δεσμεύσεις οδήγησαν και στην ιδιωτικοποίηση του εμπορικού τμήματος των σιδηροδρόμων αφήνοντας περισσότερο ανεξέλεγκτο το ιδιωτικό κεφάλαιο και οδηγώντας, όπως γίνεται παντού στον καπιταλιστικό κόσμο, στην κατάρρευση των υποδομών αλλά και στη χειροτέρευση των όρων εργασίας των εργαζομένων.

-Η καθυστέρηση της κατασκευής της τηλεδιοίκησης με ευθύνη συγκεκριμένων εταιρειών (ΑΚΤΩΡ, Alstom) και των κυβερνήσεων που ανέχτηκαν τα τερτίπια τους.

Το δεύτερο ζήτημα είναι η διερεύνηση του γεγονότος και η απόδοση ποινικών και πολιτικών ευθυνών. Η διαχείριση από την κυβέρνηση προσπάθησε αρχικά να περιορίσει την ευθύνη στον σταθμάρχη. Αλλά και η συνολική διαχείριση του δυστυχήματος προδίδει είτε πλήρη ανικανότητα είτε συνειδητή προσπάθεια να κλείσει η υπόθεση γρήγορα:

-ο χώρος εκχερσώθηκε και καλύφθηκε με πίσσα τέσσερεις μέρες μετά το δυστύχημα,

-οι ιατροδικαστικές εξετάσεις ήταν το λιγότερο ημιτελείς, ενώ το αιματολογικό υλικό τους καταστράφηκε,

-οπτικό υλικό δεν υπήρχε για να εμφανιστεί δύο χρόνια μετά,

-το ηχητικό υλικό του συστήματος καταγραφών του ΟΣΕ εμφανίστηκε αλλοιωμένο,

-κανένας δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα πότε και τι φορτώθηκε στην εμπορική αμαξοστοιχία, συμπεριλαμβανομένων των υπαλλήλων που τη φόρτωσαν,

-σαν αποτέλεσμα, παραμένει ανεξήγητη η έκρηξη που ακολούθησε τη σύγκρουση των τρένων, παρόλο που είναι φανερό ότι υπήρχε κάποια εύφλεκτη ουσία που δεν είχε δηλωθεί.

Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι αυτά τα συμβάντα έλαβαν χώρα μέσω αποφάσεων απλών υπαλλήλων που δρούσαν στο πεδίο χωρίς να υπάρχει κάλυψη (ή εντολές) άνωθεν.

Οι ενέργειες αυτές έχουν οδηγήσει σε μια έλλειψη εμπιστοσύνης, απολύτως δικαιολογημένη, των μαζών και προς την κυβέρνηση και προς τους μηχανισμούς του κράτους, ειδικά προς τη Δικαιοσύνη. Αυτή η σχετική απονομιμοποίηση κράτους και κυβέρνησης εκφράστηκε με μαζικό τρόπο στην απεργία και τα συλλαλητήρια. Το ζήτημα, βέβαια, είναι ότι αυτή η απονομιμοποίηση στη συνείδηση των μαζών, ακόμα και μαζών που ψηφίζουν αυτή την κυβέρνηση, δεν οδηγεί και σε δράση ενάντια στο κράτος και την κυβέρνηση, ειδικά στο βαθμό που δεν υπάρχει ορατή εφαρμόσιμη πολιτική και κοινωνική εναλλακτική.

Πέρα από τις όποιες ποινικές ή πολιτικές ευθύνες αναδειχθούν για τις πράξεις ή παραλείψεις που οδήγησαν στο έγκλημα των Τεμπών ή στην προσπάθεια συγκάλυψής του, πραγματική πολιτική τιμωρίας των ενόχων είναι:

-η τιμωρία των εταιρειών που έχουν την ευθύνη για το δυστύχημα (ΑΚΤΩΡ, Alstom, Hellenic Train) με δήμευση–κρατικοποίηση της ιδιοκτησίας τους,

-η πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη και η εξαφάνιση από το πολιτικό προσκήνιο όλων των αστών πολιτικών που εμπλέκονται στο δυστύχημα.

Το τρίτο ζήτημα είναι η παραφιλολογία και η συνωμοσιολογία που έχει αναπτυχθεί γύρω από το γεγονός: το φορτίο που προκάλεσε την πυρόσφαιρα (παράνομα καύσιμα ή εκρηκτικά). Σενάρια για λαθρεμπόριο καυσίμων στο οποίο εμπλέκονται μεγάλοι επιχειρηματίες ή/και κυβερνητικοί παράγοντες, ίσως και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός. Σενάρια για εκρηκτικά/πυρομαχικά που μεταφέρονταν στο Ισραήλ ή στην Ουκρανία. Σενάρια σχετικά με τους δύο σταθμάρχες που σκοτώθηκαν σε τροχαία και τον γιο της ανακρίτριας που βρέθηκε νεκρός.

Πολλά από αυτά τα γεγονότα είναι προφανώς άσχετα με το δυστύχημα, ίσως κάποια να αποδειχθούν σχετικά και ίσως ορισμένες από αυτές τις φήμες να έχουν τελικά σχέση με το δυστύχημα και πράγματι να σχετίζονται με πλευρές της συγκάλυψης. Προς το παρόν, όμως, οι συνωμοσιολογικές θεωρίες απλώς διαμορφώνουν μία εύπεπτη εξήγηση του εγκλήματος, κυρίως, γιατί απαλλάσσουν τον καπιταλισμό ως σύστημα που προκαλεί τέτοια εγκλήματα και τα φορτώνουν όλα σε κάποια μικρή κλίκα κακών ανθρώπων που συνωμοτούν πίσω από τις πλάτες μας. Απαλλάσσουν επίσης, τις εταιρείες και τις κυβερνήσεις που έχουν συγκεκριμένες ευθύνες που μπορούν να τεκμηριωθούν και μεταθέτουν τη συζήτηση σε αναπόδεικτα σενάρια.

Τέτοιες εξηγήσεις χρειάζονται προσοχή, καθώς η συνωμοσιολογία συνήθως πάει αντάμα με τη ροπή προς τον ανορθολογισμό. Η Αριστερά έχει πληρώσει ακριβά την εύκολη υιοθέτηση εντυπωσιακών καταγγελιών ή εύκολων «μαγικών» λύσεων που όμως ήταν αστήρικτες και τελικά ενίσχυσαν ανορθολογικές αντιλήψεις και τα κόμματα που ενστερνίζονται και προωθούν τον ανορθολογισμό (κυρίως της άκρας δεξιάς).

Ποια πολιτικά καθήκοντα;

Σύσσωμο το αστικό κομματικό σύστημα έχει επικεντρωθεί στη συζήτηση για το πόσο καλά έκαναν τη δουλειά τους η δικαιοσύνη και οι κρατικοί μηχανισμοί και για το αν υπάρχει απόπειρα συγκάλυψης ή όχι από τη μεριά της κυβέρνησης.

Η επικέντρωση της συζήτησης στο «μετά» του δυστυχήματος και ιδιαίτερα στη φωτιά που σκότωσε επιβάτες που είχαν επιβιώσει της σύγκρουσης, πάτησε στην – πολύ λογική – αναζήτηση των συγγενών των θυμάτων που ήθελαν να μάθουν τις αιτίες του θανάτου των παιδιών τους. Η αναζήτηση των συγγενών αξιοποιήθηκε από ΜΜΕ και πολιτικές δυνάμεις για να στρέψουν τους προβολείς της δημοσιότητας μακριά από τις αιτίες του δυστυχήματος.

Η μετάθεση της συζήτησης στο ζήτημα της συγκάλυψης συμβαίνει για δύο λόγους: ο πρώτος είναι ότι καμία πολιτική δύναμη δεν μπορεί να προτείνει κάποια πολιτική διαφορετική από αυτήν που οδήγησε τα τρένα στο σημερινό χάλι. Ειδικά τα κόμματα της αντιπολίτευσης που έχουν κατά καιρούς αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες ή στελέχη της αντιπολίτευσης που έχουν στηρίξει προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις (όπως π.χ. ο Βελόπουλος) σκόπιμα αποφεύγουν αυτή τη συζήτηση για να μην αναδειχθούν οι δικές τους ευθύνες.

Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με τις εμπλεκόμενες εταιρείες και ειδικά με την εταιρεία ΑΚΤΩΡ, η οποία φαίνεται ότι χρηματοδοτεί το σύνολο των κομμάτων. Δεν εξηγείται αλλιώς το ότι κανένα κόμμα δεν έχει τολμήσει να αναφέρει τη συγκεκριμένη εταιρεία, παρόλο που έχει την κύρια ευθύνη για την καθυστέρηση στην εγκατάσταση τηλεδιοίκησης στο σιδηρόδρομο. Το γεγονός ότι η συγκεκριμένη εταιρεία και η εμπλοκή της στο δυστύχημα δεν έχει απασχολήσει τη δημοσιότητα αποτελεί μεγάλη επιτυχία της εταιρείας και δείκτη του μεγέθους της διαφθοράς στο πολιτικό σύστημα και τα ΜΜΕ.

Η αντιπολίτευση, επομένως, μια και δεν μπορεί να μιλήσει επί της ουσίας: ποιες ήταν οι αιτίες της σύγκρουσης, ποιες πολιτικές ευθύνονται γι’ αυτό, με ποιον τρόπο θα έχουμε ασφαλή τρένα, ποιες εταιρείες ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση και με ποιο τρόπο πρέπει να τιμωρηθούν κ.λπ., επιλέγει το εύκολο μονοπάτι, της καταγγελίας για συγκάλυψη.

Η επιλογή να είναι κέντρο της συζήτησης οι αιτίες της σύγκρουσης οδηγεί σε συγκεκριμένα καθήκοντα. Οι πολιτικές δυνάμεις που εμπλέκονται στη συζήτηση πρέπει να μας πούνε ποιες είναι οι ευθύνες τους και ποιο το πρόγραμμά τους. Και με δεδομένο ότι η σημερινή κατάσταση στο σιδηρόδρομο διαμορφώθηκε από το μνημονιακό πλαίσιο, η θέση όσων το υπηρέτησαν γίνεται πολύ δύσκολη και είναι κατανοητό γιατί προτιμούν να σφυρίζουν αδιάφορα.

Το ίδιο ισχύει και για τις ευθύνες των εταιρειών. Ποιος έχει όρεξη τώρα να ανοίγει μέτωπο με τον ΑΚΤΩΡα;

Η ατζέντα της συγκάλυψης, όμως, οδηγεί σε διαφορετικά πολιτικά καθήκοντα. Αν το μόνο πρόβλημα είναι η συγκάλυψη και η συνειδητή προσπάθεια της κυβέρνησης να αποκρύψει στοιχεία, προσπαθώντας να καλύψει κάτι άλλο από τις αιτίες του δυστυχήματος, τότε απλά πρέπει να έρθουν στοιχεία στο φως, να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι και να εκλέξουμε μια τίμια κυβέρνηση που δεν θα κάνει ζαβολιές. Σε αυτό το πεδίο, όλες οι αντιπολιτευόμενες δυνάμεις αισθάνονται άνετα. Δεν χρειάζεται τίποτε άλλο από το να διατρανώσουν την τιμιότητά τους και ότι, αν οι ίδιες ήταν στην κυβέρνηση, θα διαχειρίζονταν την αναζήτηση των ευθυνών με διαφάνεια, ταχύτητα και αποτελεσματικότητα.

Όσο δύσκολη είναι η ενασχόληση με το «πριν» του δυστυχήματος, τόσο εύκολη είναι η επικέντρωση στο «μετά». Οι ολιγωρίες της δικαιοσύνης, η διαχείριση των στοιχείων και εντέλει η κατηγορία για συγκάλυψη. Κάθε στοιχείο ή «στοιχείο» που μπορεί να βρεθεί πέφτει στη συζήτηση. Αυτός είναι και ο λόγος που η δημόσια συζήτηση έχει μπατάρει προς τα εκεί. Η άκρα δεξιά και οι ακροδεξιοί δημοσιογράφοι σαν τον Στέφανο Χίο κάνουν πάρτι. Κάθε απίθανο στοιχείο διογκώνεται και παρουσιάζεται σαν αποκάλυψη.

Το κλίμα που έχει διαμορφωθεί πιέζει την κυβέρνηση, αλλά δεν απειλεί το σύστημα. Άλλωστε γι’ αυτό υπάρχουν οι κυβερνήσεις. Για να τρώνε αυτές την μπόρα και να την γλυτώνουν τα αφεντικά τους.

Τι συγκαλύπτεται τελικά;

Η συγκάλυψη αφορά κυρίως – αν όχι αποκλειστικά – το «πριν» του δυστυχήματος, δηλαδή τις αιτίες της σύγκρουσης και τις ευθύνες εταιρειών και πολιτικών. Και σε αυτήν τη συγκάλυψη εμπλέκονται και δυνάμεις της αντιπολίτευσης.

Η μνημονιακή λαίλαπα, όπως αποδυνάμωσε τη θέση των εργαζομένων, ισχυροποίησε τη θέση των εταιρειών σε όλους τους κλάδους. Όπως φαίνεται από το υπόμνημα Κατσιούλη, οι ανάδοχοι της σύμβασης 717, αισθάνονταν αρκετά ασφαλείς και ισχυροί, ώστε να φτάνουν στο σημείο να αλλάζουν μόνοι τους τις προδιαγραφές της σύμβασης. Οι ανάδοχοι της σύμβασης 717 δεν έκαναν τίποτα παραπάνω από το να εφαρμόζουν τα κόλπα που είχαν μάθει από τις συμβάσεις των εθνικών οδών. Ο ΑΚΤΩΡ (που συμμετέχει σχεδόν σε όλες τις κοινοπραξίες που ανέλαβαν εθνικές οδούς κι εκμεταλλεύονται τα διόδια) επί μια δεκαετία, αντί να φτιάχνει δρόμους, έστηνε πινακίδες και λαστιχένιους κώνους σε δρόμους-καρμανιόλες, ενώ διαπραγματευόταν και επαναδιαπραγματευόταν τις συμβάσεις. Τα κέρδη του ήταν βουτηγμένα στο αίμα των νεκρών των εθνικών δρόμων. Πλέον και στο αίμα των 57 νεκρών στα Τέμπη.

Για να μπορεί, όμως, μια εταιρεία να κινείται τόσο ανεξέλεγκτα, χρειάζεται πολιτική κάλυψη. Εκεί βρίσκονται οι ευθύνες της κυβέρνησης και των πολιτικών δυνάμεων που έχουν σχέσεις με τους αναδόχους της 717.

Το πολιτικό σκηνικό μετά τις 28 Φλεβάρη

Η Νέα Δημοκρατία συνεχίζει να φθείρεται δημοσκοπικά, χωρίς όμως να απειλείται η θέση της ως ισχυρότερης δύναμης. Κανείς άλλος δεν κερδίζει στις δημοσκοπήσεις, εκτός από την Πλεύση Ελευθερίας.

Η στρατηγική της κυβέρνησης είναι να πνίξει το θέμα, στρέφοντας αλλού τους προβολείς της δημοσιότητας. Η επικαιρότητα άλλωστε είναι πλούσια, ειδικά με τις γεωπολιτικές εξελίξεις. Η κίνηση Τριαντόπουλου στη Βουλή αυτήν τη στρατηγική υπηρετεί. Η απευθείας παραπομπή του στο δικαστικό συμβούλιο παρακάμπτει τη διαδικασία στη Βουλή, η οποία αναγκαστικά θα προσέλκυε τα φώτα της δημοσιότητας και θα καταλάμβανε χρόνο στα δελτία ειδήσεων. Η στρατηγική αυτή βολεύει και τα κόμματα της αντιπολίτευσης (πλην Πλεύσης), τα οποία δεν βλέπουν πολιτικά κέρδη από την υπόθεση και επίσης θα προτιμούσαν να πνιγεί το θέμα σιωπηλά (παρόλο που ωρύονται για το αντίθετο).

Η εκτόξευση της Πλεύσης δεν απειλεί τη ΝΔ ούτε άμεσα, ούτε μακροπρόθεσμα. Η Πλεύση είναι ένα πολιτικό μόρφωμα χωρίς μέλη, χωρίς στελέχη και χωρίς πρόγραμμα. Δεν μπορεί να συγκροτήσει πρόταση εξουσίας με τη σημερινή της μορφή. Κίνηση που θα την καθιστούσε διεκδικητή της εξουσίας θα ήταν η συγκρότηση μιας συνεργασίας με άλλες δυνάμεις. Αυτό, όμως, θα απαιτούσε ένα άνοιγμα-πρόταση προς άλλες δυνάμεις, κάτι που είναι ξένο στην αντίληψη που έχει η Κωσταντοπούλου για την πολιτική. Παρόλο που δεν μπορεί να αποτελέσει διεκδικητή της κυβέρνησης και δεν μπορεί να συγκροτήσει πρόταση εξουσίας, αποτελεί απειλή για ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, Ελληνική Λύση κ.λπ., καθώς ούτε αυτοί οι σχηματισμοί μπορούν να συγκροτήσουν σοβαρή πρόταση εξουσίας.

Η εντυπωσιακή δημοσκοπική ενίσχυση της Πλεύσης Ελευθερίας δείχνει την απαξίωση των κομμάτων της αντιπολίτευσης και αποτελεί δείκτη της πιθανότητας που έχει η ΝΔ για τρίτη τετραετία.

Η Πλεύση (και η Καρυστιανού στην περίπτωση που αποφασίσει να πολιτευτεί), στην καλύτερη περίπτωση, μπορούνε να προτείνουν μια κυβέρνηση «κάθαρσης», που θα αντικαταστήσει τη σημερινή κυβέρνηση.

Ποια πολιτική πρόταση;

Και σε αυτό το ζήτημα αναδεικνύεται το πολιτικό κενό. Το πολιτικό πλεονέκτημα που απολάμβανε η κυβέρνηση κινδυνεύει να γίνει θρύψαλα από το δυστύχημα στα Τέμπη, όμως, αν τελικά διασωθεί, αυτό θα συμβεί επειδή δεν υπάρχει άλλη πολιτική πρόταση εξουσίας.

Οι δυνάμεις της Αριστεράς κινούνται σε αδιέξοδες και ακίνδυνες κατευθύνσεις:

Το ΚΚΕ σηκώνει το ζήτημα πετώντας τη μπάλα στην εξέδρα. Γενικού τύπου τοποθετήσεις, χωρίς καμία συγκεκριμένη πρόταση. Παραμένει σταθερά εκτός πολιτικού παιχνιδιού.

Ορισμένες δυνάμεις του εξωκοινοβουλίου (και το ΜΕΡΑ25 σε αυτές) βάζουν μπροστά μια σειρά αιτήματα με πρώτο την κρατικοποίηση του σιδηρόδρομου, χωρίς κάποια σύνδεση με συνολικό πολιτικό πρόγραμμα και πρόταση.

Κάποιες άλλες δυνάμεις του εξωκοινοβουλίου βάζουν το στόχο της πτώσης της κυβέρνησης, χωρίς αυτό να συνοδεύεται από πολιτική πρόταση. Ορισμένοι επαναλαμβάνουν μια γνωστή – από τα παλιά – μπαρούφα: Θα ρίχνουμε κάθε κυβέρνηση, σε ένα κρεσέντο κινηματισμού, επίσης παραμένοντας χωρίς πρόταση εξουσίας κι επομένως, επίσης, εκτός πολιτικού παιχνιδιού. Ενώ, ορισμένες δυνάμεις αυτού του κλίματος, θεωρούν ότι δεν χρειάζεται να λέμε τίποτα προγραμματικό πέρα από το να πέσει η κυβέρνηση.

Η πτώση της κυβέρνησης είναι σίγουρα ο βασικός στόχος. Πτώση της κυβέρνησης για να αντικατασταθεί από μια εργατική κυβέρνηση που μπορεί να αποδώσει δικαιοσύνη εφαρμόζοντας το πρόγραμμά της:

-κρατικοποιώντας το σιδηρόδρομο με εργατικό έλεγχο,

-απαλλοτριώνοντας με όρους δήμευσης την περιουσία των εταιρειών που φέρουν την ευθύνη για το έγκλημα στα Τέμπη,

-τιμωρώντας τους πολιτικούς που είχαν οικονομικές συναλλαγές με τις εταιρείες-αναδόχους της σύμβασης 717.

κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ