Έφυγε από τη ζωή ο κομμουνιστής Νίκος Αδαμόπουλος

Ο Νίκος Αδαμόπουλος στρατεύτηκε από νωρίς στην κομμουνιστική αριστερά, εντασσόμενος στην ΚΝΕ. Το 1989 διαφωνώντας με τη συμμετοχή του κόμματος στις κυβερνήσεις Τζανεττάκη και Ζολώτα αποχώρησε από το ΚΚΕ. Ήταν ιδρυτικό μέλος του Νέου Αριστερού Ρεύματος, του οποίου διετέλεσε μέλος της Πολιτικής Επιτροπής και του Γραφείου του.

Εργαζόμενος στην τοπική αυτοδιοίκηση, στον Δήμο Νέας Ιωνίας, από το 1989 έως τη συνταξιοδότησή του το 2016, θα πρωταγωνιστήσει στο εργατικό κίνημα στον χώρο των ΟΤΑ. Διετέλεσε για πολλά χρόνια μέλος του Δ.Σ. και πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων στη Νέα Ιωνία, ενώ διετέλεσε και μέλος της διοίκησης της ΠΟΕ-ΟΤΑ, με τις Αγωνιστικές Κινήσεις στους ΟΤΑ. Συνέβαλε αποφασιστικά στην προώθηση της αντίληψης του νέου εργατικού κινήματος, του συντονισμού σωματείων και του ταξικού κέντρου αγώνα.

Είχε εκλεγεί περιφερειακός σύμβουλος Αττικής με την Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αττική, καθώς και μέλος της Πανελλαδικού Συντονιστικού Οργάνου και της ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Ο Νίκος Αδαμόπουλος διακρινόταν για την αφοσίωση στην επαναστατική υπόθεση της εργατικής τάξης, για τη μαχητικότητά του και την αποφασιστικότητά του να παλέψει για να νικήσει η εργατική τάξη και όχι απλά να κάνει αγώνες διαμαρτυρίας. Στήριξε συνειδητά τον στόχο και το έργο για ένα σύγχρονο κομμουνιστικό πρόγραμμα και κόμμα.

ΑΠΕΡΓΙΑ 28 Φλεβάρη 2024

Απεργούμε και διαδηλώνουμε ενάντια στη φτώχεια και τον αυταρχισμό

Απεργούμε και διαδηλώνουμε ενάντια στην κυβέρνηση Μητσοτάκη

Παλεύουμε για την ανατροπή της μνημονιακής πολιτικής και την ανατροπή του καπιταλισμού

Όταν οι εργαζόμενοι διεκδικούν καλύτερους μισθούς γιατί δεν φτάνουν τα χρήματα για να βγει ο μήνας, η κυβέρνηση της ΝΔ θυμάται τα στενά δημοσιονομικά περιθώρια. Όταν οι καπιταλιστές δηλώνουν υπερκέρδη και μοιράζουν μερίσματα στους εαυτούς τους, η κυβέρνηση πανηγυρίζει για την ανάπτυξη. Αυτή είναι η ουσία της πολιτικής της κυβέρνησης και όλων των μνημονιακών κυβερνήσεων: για την εργατική τάξη, μνημονιακή λιτότητα, για τους καπιταλιστές, κέρδη.

Η κυβέρνηση δεν κρύβει τους σκοπούς της. Προχωρά ακάθεκτη σε ιδιωτικοποιήσεις στην υγεία και την παιδεία, έχει μετατρέψει τους χώρους εργασίας σε πεδία ασυδοσίας για τα αφεντικά και παγίδες θανάτου για τους εργάτες, εξασφαλίζει τα κέρδη του κεφαλαίου από τις αυξήσεις των τιμών και τους δίνει και επιδοτήσεις από πάνω, αρπάζει τα σπίτια για να τα δώσει στα funds και τις τράπεζες.

Έχει μετατρέψει ολόκληρη τη χώρα σε βάση των αμερικανικών και νατοϊκών δυνάμεων και έχει θέσει τις ένοπλες δυνάμεις στην υπηρεσία τους, ενώ υπερασπίζεται το φασιστικό καθεστώς Ζελένσκι στην Ουκρανία και τη σφαγή των Παλαιστινίων από το καθεστώς απαρτχάιντ του Ισραήλ.

Στο εσωτερικό, υπάρχει ασυλία για τα κέρδη των εφοπλιστών, των εταιρειών ενέργειας, των σουπερμάρκετ. Υπάρχει ασυλία για την αστυνομία που δολοφονεί, βιαιοπραγεί, και καταπατά δικαιώματα με ατιμωρησία. Και ότι δεν το τσακίζει η αστυνομία, το φιμώνουν τα εξαγορασμένα μέσα μαζικής ενημέρωσης και οι δικαστές.

Με τέτοιες πολιτικές το έγκλημα των Τεμπών ήταν δεδομένο. Όπως δεδομένα είναι οι δεκάδες εργάτες που πέφτουν νεκροί στους χώρους εργασίας (182 νεκροί εργάτες το 2023), οι χιλιάδες νεκροί της πανδημίας που αφέθηκαν συνειδητά να πεθαίνουν από την κυβέρνηση, οι ακόμα περισσότεροι ασθενείς και νεκροί που θα προκύψουν από την ιδιωτικοποίηση του συστήματος υγείας. Η κυβέρνηση θεωρεί ότι τίποτα από όλα αυτά δεν την αγγίζει. Έχει δώσει ασυλία στον εαυτό της για τα εγκλήματά της.

Αυτό πρέπει να αλλάξει! Η κυβέρνηση πρέπει να πληρώσει για τις εγκληματικές πολιτικές της.

Εργάτες και εργάτριες, υπάλληλοι, νέοι και νέες, άνεργοι και άνεργες,

Αρκετά! Να μπουν μπροστά τα εργατικά συμφέροντα.

Να διεκδικήσουμε:

• Αύξηση στον κατώτατο μισθό, στο μεροκάματο και στις συντάξεις στο ύψος των αναγκών μας. Δεν θα χαρίζουμε τη δουλειά μας τζάμπα στα αφεντικά. Αγώνας τώρα για υπογραφή συλλογικών συμβάσεων εργασίας με ουσιαστικές αυξήσεις.
• Σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους. Απαγόρευση των απολύσεων δια νόμου. Δεν θέλουμε να είναι η ζωή μας λάστιχο στα χέρια των καπιταλιστών.
• Ουσιαστικά μέτρα ασφάλειας και υγιεινής στους χώρους εργασίας.
• Δημόσια υγεία, παιδεία, κοινωνική ασφάλιση. Η ιδιωτικοποίηση κάνει πλούσιους τους καπιταλιστές και οδηγεί εμάς σε εξαθλίωση.
• Εθνικοποίηση των τραπεζών, της ενέργειας, των δρόμων, των τηλεπικοινωνιών, των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής υπό εργατικό έλεγχο. Να δουλέψουν όλα αυτά για εμάς και όχι εμείς για να πλουτίζουμε τους ιδιοκτήτες τους.
• Περιστολή των πολεμικών δαπανών. Να σταματήσουμε να κάνουμε πλούσιους τους εμπόρους όπλων.
• Στεγαστική πολιτική ώστε κάθε εργαζόμενος να έχει στέγη χωρίς να πληρώνει παρασιτικά funds και εισοδηματίες. Να περάσουν στα χέρια του κράτους τα άδεια σπίτια. Να προστατευτεί η κατοικία των εργαζόμενων από τις κατασχέσεις. Δημόσια και δωρεάν φοιτητική στέγαση για κάθε φοιτητή που το έχει ανάγκη.

Απαραίτητος όρος για όλα τα παραπάνω είναι τελικά το σταμάτημα της αποπληρωμής του χρέους, η έξοδος από την ΕΕ, την Ευρωζώνη και το ΝΑΤΟ. Με λίγα λόγια, πρέπει να στοχεύσουμε στην ανατροπή του καπιταλισμού.

Εργάτες και εργάτριες, υπάλληλοι, νέοι και νέες, άνεργοι και άνεργες,

Τίποτα από τα παραπάνω δεν μπορούμε να διεκδικήσουμε και να επιτύχουμε όσο είμαστε κατακερματισμένοι. Ο Μητσοτάκης φαντάζει παντοδύναμος γιατί δεν έχει αντίπαλο. Αυτό τον αντίπαλο πρέπει να τον παρέχουμε εμείς. Είμαστε περισσότεροι, είμαστε αυτοί που παράγουμε όλο τον πλούτο. Είμαστε αυτοί που πληρώνουμε τον μισθό του Μητσοτάκη και όλων των παρασίτων σαν και αυτόν.

Η αριθμητική δύναμη, όμως, και η δύναμη από τη θέση μας στην παραγωγή, δεν σημαίνει τίποτα αν δεν είναι συσπειρωμένη, αν δεν χτυπάει ενιαία τον ταξικό μας αντίπαλο, την κυβέρνηση και τους καπιταλιστές και το ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης. Γι’ αυτό πρέπει τώρα να οργανώσουμε τις δυνάμεις μας. Να χτίσουμε σωματεία και συνδικάτα εκεί που δεν υπάρχουν, να ενισχύσουμε αυτά που υπάρχουν. Αλλά κυρίως να τους δώσουμε επαναστατική προοπτική: να στρέψουμε τον οργανωμένο συνδικαλιστικό αγώνα ενάντια στο ίδιο τον καπιταλισμό, σε ρήξη με υποταγμένες ηγεσίες και την αστική επιρροή. Να πάρουμε τα σωματεία στα χέρια μας και να τα κάνουμε προπύργια μάχης ενάντια στον καπιταλισμό.

Ταυτόχρονα, πρέπει να στηρίξουμε και τις πολιτικές οργανώσεις της εργατικής τάξης και να δημιουργήσουμε το επαναστατικό της κόμμα που θα αναλάβει την καθοδήγηση του αγώνα της ανατροπής του καπιταλισμού στην Ελλάδα. Τα αφεντικά εδώ και καιρό στηρίζουν τη ΝΔ και τα μνημόνια με κάθε τρόπο. Και εμείς χρειαζόμαστε τις δικές μας πολιτικές δυνάμεις που θα διεκδικήσουν την εξουσία για τα δικά μας ταξικά συμφέροντα, που θα φέρουν στην εξουσία τη δική μας τάξη.

Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα γιατί ο καπιταλισμός δεν έχει να μας προσφέρει τίποτα εκτός από μεγαλύτερη εξαθλίωση, πόλεμο, φτώχεια.

Στον αγώνα ενωμένοι!

κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, www.anasyntaxi.gr

Σχετικά με το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών

Ο νόμος για το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών επιδιώκει να λύσει δύο προβλήματα: 1. την κατοχύρωση νομικής σχέσης του παιδιού με τον σύντροφο του φυσικού γονέα και 2. τη δυνατότητα υιοθεσίας παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια.

Όπως προκύπτει από τον δημόσιο διάλογο, τα ζητήματα αυτά θα μπορούσαν να λυθούν από την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης. Η κυβέρνηση ακολούθησε τη διεθνή πρακτική της θέσπισης γάμου, έχοντας σαν επιπλέον επιχείρημα την άρση της διάκρισης σε βάρος των ομόφυλων ζευγαριών, τα οποία πλέον θα μπορούν να συνάπτουν γάμο, όπως και τα ετερόφυλα.

Ο νόμος επιδιώκει να ρυθμίσει μια ήδη υπάρχουσα κατάσταση. Δεν είναι ο νόμος που θα οδηγήσει τα ομόφυλα ζευγάρια να κάνουν οικογένεια και να υιοθετήσουν παιδιά. Υπάρχουν ήδη οικογένειες ομόφυλων ζευγαριών και κάποιες έχουν ήδη παρακάμψει τα εμπόδια (φυσικά και νομικά) για την απόκτηση παιδιών και ένας τέτοιος νόμος λύνει προβλήματα που δεν προβλέπονται από το ισχύον νομικό πλαίσιο. Όσοι ισχυρίζονται ότι η ψήφιση του νόμου θα δημιουργήσει οικογένειες ομόφυλων ζευγαριών, λένε κάτι τόσο παράλογο, όσο και το να ισχυριζόμαστε ότι η έκδοση πιστοποιητικού θανάτου οδηγεί κάποιον στον τάφο. Η οικογένεια άλλωστε δεν είναι μια «δοσμένη από το θεό» κατάσταση, εξελίσσεται με την εξέλιξη των κοινωνιών.

Το σχέδιο νόμου της κυβέρνησης δίνει το τυπικό δικαίωμα στα ομόφυλα ζευγάρια να υιοθετούν. Αυτό αφορά τα ανδρικά ομόφυλα ζευγάρια, τα οποία πλέον θα μπορούν να διεκδικήσουν την τεκνοθεσία ενός παιδιού. Τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ δείχνουν ότι οι πράξεις υιοθεσίας το 2022 ήταν 274 έναντι 184 το 2021. Οι περισσότερες πράξεις υιοθεσίας την περασμένη δεκαετία καταγράφηκαν το 2012 με 543. Με βάση αυτά, μάλλον θα περιμένουμε αρκετά χρόνια μέχρι να δούμε να εγκρίνεται υιοθεσία από ομόφυλο ζευγάρι. Φυσικά, στις φτωχές χώρες υπάρχουν χιλιάδες παιδιά τα οποία θα μπορούσαν να ζήσουν μια καλύτερη ζωή με την υιοθέτησή τους, αλλά δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για αυτό.

Η διαδικασία τεκνοθεσίας δεν αφορά τα πλούσια ομόφυλα ζευγάρια, τα οποία έχουν την οικονομική δυνατότητα να αποκτήσουν παιδιά μέσω παρένθετης μητρότητας και πολλά το έχουν ήδη κάνει. Η θέσπιση της δυνατότητας τεκνοθεσίας αφορά τα ανδρικά ομόφυλα ζευγάρια χαμηλού εισοδήματος.

Η παρένθετη κύηση είναι η σύγχρονη μορφή εμπορευματοποίησης του γυναικείου σώματος και αγοραπωλησίας παιδιών. Η γυναίκα νοικιάζει στην ουσία τη μήτρα της για 9 μήνες και αμείβεται για αυτό από τον πατέρα του παιδιού. Σε προηγούμενες – πολύ πρόσφατες – περιόδους, γίνονταν απευθείας αγοραπωλησίες βρεφών. Η εμπορευματοποίηση της τεκνοθεσίας επομένως, δεν είναι κάτι που ξαφνικά ξεκινάει με την παρένθετη μητρότητα.

Οι συναλλαγές αυτού του είδους, αγοραπωλησίες βρεφών, ενοικίαση μήτρας (κατ’ ευφημισμόν: παρένθετη κύηση), βρίσκουν τρόπο να γίνονται νόμιμες, μερικές φορές με νομική κατοχύρωση, όπως σε διάφορες Πολιτείες των ΗΠΑ (π.χ. στην Καλιφόρνια με το διόλου ευκαταφρόνητο αντίτιμο των 100.000 δολαρίων), άλλοτε με έμμεσους τρόπους, αρκεί να υπάρχουν χρήματα. Το γεγονός ότι το σχέδιο νόμου της κυβέρνησης σταματά λίγο πριν τη νομιμοποίησή τους για τα ομόφυλα ζευγάρια δεν σημαίνει ότι δεν θα συνεχίσουν να υπάρχουν και να αναπτύσσονται.

Μία αντίρρηση που διατυπώνεται για το μεγάλωμα παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, εστιάζει στα προβλήματα που θα δημιουργήσει στα παιδιά μια «περίεργη σύνθεση» γονέων. Η απάντηση που δίνεται από το ομοφυλοφιλικό κίνημα – και είναι πειστική – είναι ότι η εγκληματικότητα και οι κοινωνικές παθογένειες που έχουν παρατηρηθεί σε όλη την μέχρι τώρα ιστορία της ανθρωπότητας είναι προϊόντα της «παραδοσιακής οικογένειας», η οποία δεν φαίνεται να έχει σημειώσει ιδιαίτερη επιτυχία. Το ζήτημα επομένως των προβλημάτων των παιδιών, μάλλον αφορά άλλα ζητήματα και όχι τη «σύνθεση» της οικογένειας.

Η στάση της ελλαδικής εκκλησίας

Στην πρωτοπορία της αντίδρασης, όπως αναμενόταν, βρέθηκε η εκκλησία. Έχει σταθεί απέναντι σε όλες τις μεταρρυθμίσεις του οικογενειακού δικαίου: την αποποινικοποίηση της μοιχείας, τη θέσπιση πολιτικού γάμου, το σύμφωνο συμβίωσης. Τα ζητήματα αυτά είναι υπαρξιακά για το εκκλησιαστικό καρκίνωμα. Η θέσπιση του πολιτικού γάμου και του συμφώνου συμβίωσης αφαιρεί μεγάλα έσοδα από τα εκκλησιαστικά ταμεία. Το 2021 μόλις το 1/3 των γάμων έγιναν σε εκκλησία, καθώς είχαμε 18.487 θρησκευτικούς και 22.272 πολιτικούς γάμους και τα σύμφωνα συμβίωσης ανήλθαν σε 11.550.

Σήμερα, η ελλαδική εκκλησία υπερασπίζεται την εθνική παράδοση που θέλει τους ομοφυλόφιλους να γίνονται ιεράρχες και όχι οικογενειάρχες.

Η στάση του ΚΚΕ

Ένα άλλο ιερατείο της χώρας, αυτό της ηγεσίας του ΚΚΕ, υποκύπτει, όπως κάνει σταθερά αλλά με μεγαλύτερη συχνότητα τα τελευταία χρόνια (χρόνια κρίσης για τον ελληνικό καπιταλισμό), στην αστική ιδεολογία. Η ηγεσία του ΚΚΕ πετάει στα σκουπίδια το έργο του μαρξισμού που γελοιοποιούσε την αστική υποκρισία για την οικογένεια, την σπιτική ανατροφή, τον ρόλο των γυναικών (ως μητέρες-μηχανές παραγωγής παιδιών) και ανακαλύπτει την αντικειμενική βάση της σχέσης πατρότητα-μητρότητα. Αν το παπαδαριό στηρίζει την αντικειμενικότητα αυτής της σχέσης στο θεό (για να αποκτά το ίδιο εξουσία ως εκπρόσωπός του στη γη), το ιερατείο της ηγεσίας του ΚΚΕ την ανακαλύπτει στη βιολογία. Μόνο που τέτοια βάση δεν υπάρχει. Ο Ένγκελς, και όχι το ιερατείο της ηγεσίας του ΚΚΕ, έχει δίκιο όταν γράφει ότι «το καθοριστικό στοιχείο στην ιστορία είναι σε τελευταία ανάλυση: η παραγωγή και η αναπαραγωγή της άμεσης ζωής», και επομένως και οι κοινωνικοί θεσμοί καθορίζονται από τη βαθμίδα ανάπτυξης «από τη μεριά της εργασίας και από την άλλη της οικογένειας». Επομένως, και η οικογένεια εξελίσσεται κοινωνικά-ιστορικά και όχι βιολογικά-φυσικά.

Το ΚΚΕ με τη θέση του κάνει κακό στο εργατικό κίνημα και την υπόθεση της επανάστασης. Το βασικότερο επιχείρημα όλων των συντηρητικών και της αστικής τάξης για τη δικαίωση του καπιταλισμού και της εκμεταλλευτικής σχέσης είναι ότι αυτή η σχέση είναι «φυσική» γιατί βασίζεται στις φυσικές (δηλαδή, βιολογικές εν τέλει) διαφορές των ανθρώπων. (Θυμηθείτε τις δηλώσεις του Μητσοτάκη: «Δεν τρέφω αυταπάτες για μια κοινωνία χωρίς ανισότητες, κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση…»). Η ηγεσία του ΚΚΕ, που υπερασπίζεται τα εθνικά συμφέροντα και τις ανύπαρκτες ΑΟΖ, που ανακάλυψε ότι δεν υπάρχει μακεδονικό έθνος (φτύνοντας την ίδια την ιστορία του), δικαιώνει τώρα και τη βασική ιδεολογική γραμμή της αστικής τάξης για τη διαιώνιση της εκμετάλλευσης.

Μ’ αυτήν την γραμμή η ηγεσία του ΚΚΕ χαϊδεύει τα αυτιά της εκκλησίας και τον συντηρητικό-πατριωτικό κόσμο. Με τον τρόπο αυτό ετοιμάζει την επόμενη διάσπασή του, αυτή τη φορά προς την ακροδεξιά, εκτός αν όσοι θέλουν να παραμείνουν κομμουνιστές σηκωθούν και φύγουν πρώτοι.

Η προλεταριακή αντίληψη

Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο του Μητσοτάκη, και άλλα παρόμοια που ισχύουν σε άλλες αναπτυγμένες χώρες του κόσμου, απλώς ολοκληρώνει τις αστικές σχέσεις, ενσωματώνοντας τους ομοφυλόφιλους στους αστικούς θεσμούς της οικογένειας και του αστικού εργατικού δικαίου (για να μη ξεχνάμε ότι το νομοσχέδιο περιέχει και διατάξεις προστασίας των ομοφυλόφιλων από διακρίσεις στην εργασία). Ακριβώς όπως και ο νόμος της μισθωτής εργασίας δεν καταργείται με τον συνδικαλιστικό αγώνα (για αύξηση μισθών, μείωση χρόνου εργασίας κ.τ.λ.) αλλά φτάνει με αυτόν στην πλήρη ισχύ του, έτσι και η αναγνώριση δικαιωμάτων γάμου και τεκνοθεσίας στους ομοφυλόφιλους δεν καταργεί την αστική, εκμεταλλευτική ουσία των οικογενειακών σχέσεων στην καπιταλιστική κοινωνία αλλά την οδηγεί στην πλήρη της ισχύ. Επιβεβαιώνει ότι η οικογένεια στηρίζεται στην ατομική ιδιοκτησία και το αστικό κέρδος που πρέπει επίσης ατομικά να κληρονομούνται σύμφωνα με το αστικό δίκαιο. Επομένως, και οι ομοφυλόφιλοι θα πρέπει να έχουν δικαίωμα στην εφαρμογή αυτού του δικαίου στους ίδιους και στα μέλη των οικογενειών τους, όπως επίσης το εργατικό δίκαιο πρέπει να εφαρμόζεται το ίδιο και για αυτούς.

Το αστικό δίκαιο στην οικογένεια σημαίνει βέβαια ότι για το σύνολο των προλεταριακών οικογενειών δεν βρίσκει πλήρη ισχύ, αφού οι προλετάριοι δεν έχουν τίποτα να κληρονομήσουν στα παιδιά τους (εκτός βέβαια αν έχουν χρέη, όποτε το αστικό δίκαιο θα προστατέψει τους δανειστές κυνηγώντας τους απογόνους των χρεοφειλετών).

Οι κομμουνιστές, ακριβώς όπως αγωνίζονται για την αύξηση των μισθών και τη μείωση του χρόνου εργασίας, δηλαδή, για τη μείωση της εκμετάλλευσης, δηλαδή, για την εφαρμογή του νόμου της μισθωτής εργασίας, αγωνίζονται και για την πλήρη εφαρμογή του αστικού δικαίου της οικογένειας και της μισθωτής εργασίας για όλα τα μέλη της εργατικής τάξης, συμπεριλαμβανομένων και των ομοφυλόφιλων. Όμως, δεν σταματάνε εκεί.

Στα πλαίσια του οικονομικού αγώνα, κατανοούν ότι δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική απελευθέρωση της εργατικής τάξης ώσπου να γίνει η ίδια ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής και μαζί ιδιοκτήτης ολόκληρου του προϊόντος της δικής της εργασίας. Οι οικονομικοί αγώνες είναι το μέσο για την επίτευξη ενός υψηλότερου σκοπού: της κατάργησης της μισθωτής εργασίας.

Το ίδιο και η διεύρυνση των αστικών οικογενειακών και εργατικών δικαιωμάτων στους ομοφυλόφιλους δεν είναι ο τελικός σκοπός. Εντός του καπιταλισμού, το μόνο που μπορεί να επιτευχθεί είναι να εξασφαλιστούν τα δικαιώματα κληρονομιάς σε ομόφυλους συζύγους και τα τέκνα τους, όπως κι αν έχουν αποκτηθεί αυτά (και αντίστοιχα εργατικά δικαιώματα, όπως άδεια μητρότητας, προστασία από απολύσεις κ.τ.λ.). Δηλαδή, μπορούν μόνο να επιβεβαιωθούν τα δικαιώματα της ατομικής ιδιοκτησίας. Μέσα στα πλαίσια αυτά, ο γάμος είναι τελικά συναλλαγή και ο έρωτας αναπτύσσεται πιο εύκολα εκτός γάμου παρά εντός, ενώ το μόνιμο συνεπακόλουθό του είναι η γυναικεία αλλά και η ανδρική πορνεία.

Η πραγματική απελευθέρωση των διαπροσωπικών σχέσεων μπορεί να επέλθει μόνο με την κατάργηση των αστικών σχέσεων παραγωγής (και επομένως και αναπαραγωγής) της καθημερινής ζωής, δηλαδή, την κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Μόνο τότε θα σταματήσει η γυναίκα να αντιμετωπίζεται ως μηχανή παραγωγής νόμιμων τέκνων και θα αποκτήσει ουσιαστική ισότητα με τον άνδρα, καθώς αυτή θα βασίζεται στην ισότητα της σχέσης και των δύο με τα μέσα παραγωγής που η ιδιοκτησία τους θα είναι κοινωνική. Μόνο τότε τα παιδιά θα σταματήσουν να αντιμετωπίζονται ως ιδιοκτησία του πατέρα, ή έστω των γονιών, και θα ισχύσει η πραγματική κοινωνική σχέση, ότι τα παιδιά ανήκουν στην κοινωνία, μια σχέση που τη διαστρεβλώνει η ταξικότητα της αστικής κοινωνίας. Και μόνο σε μια αταξική κοινωνία οι ομοφυλόφιλοι δεν θα αντιμετωπίζονται σαν απόκλιση και ανωμαλία αλλά θα γίνονται αποδεκτοί για αυτό που είναι με βάση τη συνεισφορά τους στη συλλογική κοινωνική παραγωγή. Η εξάλειψη των νομικών περιορισμών σε βάρος των ομόφυλων ζευγαριών έχει για τους κομμουνιστές αξία γιατί αφαιρεί το νομικό έδαφος της ανισοτιμίας και βάζει μπροστά σε όλους, κυρίως τους προλετάριους, το πραγματικό έδαφος της ανισοτιμίας των τάξεων: την οικονομική ανισοτιμία, την ανισοτιμία στις σχέσεις ιδιοκτησίας.

Γι’ αυτό και οι κομμουνιστές δεν έχουν κανένα να πρόβλημα με τη διεύρυνση των αστικών δικαιωμάτων στους ομοφυλόφιλους. Δεν υιοθετούν, όμως, και τις αστικές αντιλήψεις περί του ατομικού δικαιωματισμού και του δικαιώματος αυτοδιάθεσης του σώματος.

Στον καπιταλισμό κανένας εκμεταλλευόμενος, άνδρας ή γυναίκα, ετεροφυλόφιλος ή ομοφυλόφιλος, δεν έχει ουσιαστικά ατομικά δικαιώματα και δικαιώματα αυτοδιάθεσης του σώματος του από τη στιγμή που είναι αναγκασμένος να πουλά την εργατική του δύναμη, επομένως, και το σώμα του, στον καπιταλιστή. Η βάση της αναγνώρισης των δικαιωμάτων των ομόφυλων ζευγαριών δεν μπορεί να είναι τα αστικά ατομικά δικαιώματα αλλά τα ταξικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και η αναγνώριση της ιστορικής της αποστολής, της κατάργησης του καπιταλισμού, της αντικατάστασής του από τη δικτατορία του προλεταριάτου και της οικοδόμησης του σοσιαλισμού-κομμουνισμού. Στον καπιταλισμό, μόνο τυπικά ατομικά δικαιώματα μπορούν να αναγνωριστούν και μόνο τυπική ισότητα. Στην καθημερινή ζωή αυτό μεταφράζεται σε έλλειψη δικαιωμάτων όσων δεν είναι καπιταλιστές. Στην πραγματικότητα, το μόνο ατομικό δικαίωμα που αναγνωρίζει ο καπιταλισμός είναι το δικαίωμα της εκμετάλλευσης των εργατών από τον καπιταλιστή.

Στο ζήτημα του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών και της τεκνοθεσίας, το ζητούμενο δεν μπορεί να είναι για τους κομμουνιστές μόνο αν πρέπει ή δεν πρέπει να παντρεύονται ή να τεκνοθετούν τα ομόφυλα ζευγάρια. Δεν θα έπρεπε να υπάρχει τίποτα στην φύση του πράγματος ή στην βιολογία που να το εμποδίζει αυτό. Αυτό που πρέπει να προβληθεί είναι όλα εκείνα τα ζητήματα που πραγματικά διαλύουν τις οικογένειες:

-Η υλική βάση που λείπει από τις περισσότερους εργαζόμενους για να συνάψουν οικογενειακές σχέσεις εξαιτίας των χαμηλών μισθών, της εργασιακής ανασφάλειας, του κόστους ζωής, της έλλειψης στεγαστικής πολιτικής καθολικής κάλυψης της στεγαστικής ανάγκης, της αποδιάρθρωσης της δημόσιας παιδείας και δημόσιας υγείας και παράδοσής τους στο ιδιωτικό κεφάλαιο, κτλ.

-Οι κυρίαρχες σχέσεις ιδιοκτησίας που μετατρέπουν τον γάμο σε αλισβερίσι, κάνουν δυνατή την υποταγή της γυναίκας και των παιδιών στον άνδρα και την αναγωγή αυτής της υποταγής σε φυσιολογική κατάσταση για τη λειτουργία της οικογένειας, και την αντιμετώπιση των ομοφυλόφιλων ως «ανώμαλες» περιπτώσεις, που πρέπει να «διορθωθούν».

-Η αποπνικτική επίδραση του συντηρητισμού, που στην Ελλάδα είναι πιο έντονος λόγω της αυξημένης σκοταδιστικής επίδρασης της εκκλησίας στην κοινωνική ζωή της χώρας.

Απέναντι σ’ αυτά θα πρέπει να προταχθούν και τα αιτήματα του εργατικού κινήματος και όχι απλώς του κινήματος των ΛΟΑΤΚΙ+:

• Η αναγνώριση μόνο του πολιτικού γάμου ή του συμφώνου συμβίωσης από το κράτος. Καμία αναγνώριση στους θρησκευτικούς γάμους.
• Στήριξη των παιδιών από την ώρα της γέννησής τους, με στελεχωμένα νοσοκομεία και εκπαιδευτικά ιδρύματα, από τη βρεφική ηλικία μέχρι το πανεπιστήμιο. Αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν υγεία και παιδεία. Διεύρυνση του σχολικού ωραρίου ώστε τα παιδιά να περνάνε στο σχολείο το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας αυξάνοντας τη δημόσια εκπαίδευση σε βάρος της οικογενειακής.
• Στήριξη των οικογενειών με αύξηση μισθών, με αύξηση των επιδομάτων για τα παιδιά, με αύξηση των γονικών αδειών (κύησης, λοχείας, γονικής φροντίδας κτλ) και για τους δύο γονείς.
• Απαγόρευση της παρένθετης κύησης και της εμπορευματοποίησης του γυναικείου σώματος. Ενίσχυση των δημόσιων δομών πρόνοιας για ορφανά και ενίσχυση των δομών ελέγχου της τεκνοθεσίας.
• Εξασφάλιση αξιοπρεπών μισθών και όρων εργασίας για όλους. Απαγόρευση των απολύσεων δια νόμου.
• Πλήρης διαχωρισμός εκκλησίας και κράτους. Αποδημοσιοϋπαλληλοποίση του κλήρου και εθνικοποίηση όλης της εκκλησιαστικής και της μοναστηριακής περιουσίας. Απαγόρευση της μοναστηριακής ζωής, κατάργηση του μεσαιωνικού καθεστώτος του Αγίου Όρους.

κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, www.anasyntaxi.gr

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ

ΣΑΒΒΑΤΟ 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 17:00, ΠΛΑΤΕΙΑ ΡΗΓΙΛΛΗΣ

28 χρόνια μετά τα Ίμια, στεκόμαστε απέναντι στην προσπάθεια των φασιστών να εκμεταλλευτούν τα γεγονότα εκείνης της νύχτας. Για 10η συνεχόμενη χρονιά αποτρέπουμε τη συγκέντρωση των ναζί στην πλατεία Ρηγίλλης.

Απάντηση στο ανοιχτό κάλεσμα της

«Πρωτοβουλίας για την ανασυγκρότηση του Κομμουνιστικού κινήματος»

Στο δημόσιο και ανοιχτό κάλεσμα της «Πρωτοβουλίας για την ανασυγκρότηση του Κομμουνιστικού κινήματος», απαντάμε – επίσης δημόσια – τα εξής:

1. Η συγχώνευση πολιτικών οργανώσεων για να επιτευχθεί μια ποιοτικά ανώτερη ενότητα είναι μια μεθοδολογία με την οποία καταρχήν συμφωνούμε. Άλλωστε, προερχόμαστε από μια τέτοια διαδικασία και αυτοπροσδιοριζόμαστε σαν μια μεταβατική κομμουνιστική οργάνωση, πάντοτε έτοιμοι να αναιρέσουμε την αυτοτέλειά μας για να συμβάλουμε σε μια νέα οργανωτική ενότητα.

2. Σωστά αναφέρεται στο κάλεσμα ότι «η ανασυγκρότηση του ΚΚ δεν μπορεί να συμβεί εν κενώ, μέσα μόνο ή κυρίως από πολιτικές και ιδεολογικές ζυμώσεις» [...] «Αντιθέτως, απαιτείται η από κοινού πολιτική παρέμβαση ...». Σε αυτό θα προσθέταμε ότι απαιτείται και η κοινή πολιτική εκτίμηση για την κατάσταση. Η αναγκαιότητα επαναστατικού κόμματος δεν είναι κάποιο φετίχ, αλλά προκύπτει – μεταξύ άλλων – και από την πολύ πρόσφατη εμπειρία όλων μας και τις επαναστατικές δυνατότητες που αναδείχτηκαν την περίοδο 2010-2015. Από την επαναστατική κατάσταση που κατά τη γνώμη μας εμφανίστηκε στα τέλη του 2011 (απότομη πτώση του βιοτικού επιπέδου, διχασμός στις κορυφές, ασυνήθιστη δραστηριότητα των μαζών), κατά την διάρκεια της οποίας έγινε εμφανές το κενό επαναστατικής ηγεσίας, αλλά και από την επαναστατική ευκαιρία του 2015. Η συζήτηση πάνω σε αυτά τα γεγονότα στα οποία ήμασταν όλοι παρόντες έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από οποιαδήποτε θεωρητική συζήτηση «εν κενώ». Χωρίς κοινή εκτίμηση για αυτήν την περίοδο, είναι αδύνατο να γίνουν σοβαρά βήματα ενοποίησης. Ο λόγος γι' αυτό είναι, τουλάχιστον στα μάτια μας, προφανής: η αναγκαιότητα κομμουνιστικού κόμματος πηγάζει από την αναγκαιότητα της επανάστασης, από την αναγκαιότητα της ανατροπής του καπιταλισμού. Η συζήτηση για την περίοδο 2010-2015 θέτει ακριβώς το ζήτημα τον όρων της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού: πότε έχουμε επαναστατική κατάσταση, με τι μέσα και με τι όρους γίνεται μια επανάσταση στην Ελλάδα, τι οικοδομείται στη θέση του καπιταλισμού, κτλ.

3. Η περίοδος 2010-2015 και ειδικά οι εξελίξεις το 2015, προσφέρουν απαντήσεις και στα προγραμματικά ζητήματα. Το καλοκαίρι του 2015 σχεδιάστηκε και ήταν έτοιμο να τεθεί σε κίνηση ένα σχέδιο πραξικοπηματικής ανατροπής της κυβέρνησης στο οποίο είχαν εμπλοκή πολιτικές ηγεσίες, υπηρεσιακοί παράγοντες, συνδικαλιστές, καθώς και ορισμένοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Σε αστικά έντυπα γράφτηκε ότι το 2015 «περάσαμε ξυστά από τον εμφύλιο», δείγμα ότι η αστική τάξη προετοιμαζόταν ακριβώς για αυτό και ότι ήταν διατεθειμένη να μεταχειριστεί όλα τα μέσα για να υπερασπιστεί τα προνόμιά της: τη συμμετοχή στην ΕΕ και την ευρωζώνη, το – συνταγματικά κατοχυρωμένο – αφορολόγητο του εφοπλιστικού κεφαλαίου, την ιδιωτική ιδιοκτησία των τραπεζών που διασώθηκαν με δημόσιο χρήμα, την εκμετάλλευση των εθνικών οδών από τις κατασκευαστικές εταιρείες, την απρόσκοπτη επιδότηση βιομηχάνων και επιχειρηματιών από τον κρατικό κορβανά, το αφορολόγητο της εκκλησίας και την κρατική μισθοδοσία του παπαδαριού. Το 2015 φάνηκε καθαρά ότι οι αναγκαίες για τα εργατικά συμφέροντα μεταρρυθμίσεις δεν θα είναι υπόθεση κοινοβουλευτικών ψηφοφοριών, αλλά θα υλοποιηθούν με τη φωτιά και το σίδερο. Φάνηκε τότε ότι απέναντι στην καπιταλιστική κρίση υπήρξαν τελικά μόνο δύο ρεαλιστικές απαντήσεις: η βάρβαρη ταξική πολιτική που συμπυκνώθηκε στον όρο «μνημόνιο» από τη μία και από την άλλη η σοσιαλιστική επανάσταση. Οι επαναστατικοί όροι πραγματοποίησης ενός φιλεργατικού προγράμματος, στον αντίποδα των μνημονίων, δεν είχαν συνειδητοποιηθεί τότε. Φαίνεται ούτε και σήμερα έχει γίνει κατανοητό πώς μπορούν να πραγματοποιηθούν στόχοι του εργατικού κινήματος όπως η διαγραφή του χρέους και η εθνικοποίηση των τραπεζών. Η συζήτηση για αυτά τα ζητήματα θα προσφέρει πολύ καλό έδαφος για την ανάπτυξη ενός προγράμματος, και κυρίως τους όρους πραγματοποίησής του, που θα μπορούσε να ενοποιήσει κομμουνιστικές δυνάμεις.

Θεωρούμε ότι κάθε προσπάθεια που κινείται στο παραπάνω πλαίσιο, έχει προϋποθέσεις να είναι γόνιμη και δηλώνουμε ότι θα την παρακολουθήσουμε.

Η Πολιτική Επιτροπή της κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, 06-01-2024

Η αόρατη αλλά υπαρκτή «ανθρώπινη σκόνη»

Το ελεεινό υποκείμενο που αποτελεί την ηγετική φυσιογνωμία των ναζί ορκίστηκε δημοτικός σύμβουλος Αθήνας ολομόναχος, στις 30 Δεκέμβρη, δύο μέρες μετά την ορκωμοσία του υπόλοιπου Δημοτικού Συμβουλίου. Ούτε ένας οπαδός του ναζί δεν τόλμησε να εμφανιστεί. Ούτε ένας από τους 11 χιλιάδες ψηφοφόρους του στην Αθήνα, ούτε ένας από  τους 240 χιλιάδες που ψήφισαν «Σπαρτιάτες» λίγους μήνες πριν. Πήγε, ορκίστηκε και απήλθε με μοναδική παρέα την αστυνομική συνοδεία.

Η χωριστή ορκωμοσία του ναζί επιβλήθηκε, βέβαια, από την πίεση του αντιφασιστικού κινήματος. Όμως, η ανυπαρξία χειροκροτητών οφείλεται στη φύση του φασιστικού κινήματος που τρέφεται από το μίσος για τους αδύναμους (τους εργάτες, τους μετανάστες, τους ομοφυλόφιλους κ.λπ.), αλλά για να ισχυροποιηθεί χρειάζεται τη στήριξη των ισχυρών.

Η σημερινή εξαφάνιση των ναζί από τον δρόμο δεν σημαίνει την οριστική εξάλειψη του φασιστικού κινδύνου. Ο κίνδυνος εξακολουθεί να είναι παρών. Η πολιτική τους συνέχεια στον Δήμο της Αθήνας βασίζεται στην παρουσία τους στο Δημοτικό Συμβούλιο και τα τοπικά διαμερισματικά συμβούλια. Η συνέχεια αυτή πρέπει να διακοπεί και αυτό είναι το καθήκον που σήμερα πέφτει στις πλάτες του αντιφασιστικού κινήματος.

ΜΠΛΟΚΟ ΣΤΟΥΣ ΝΑΖΙ

ΣΤΟΝ ΔΗΜΟ ΑΘΗΝΑΣ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

Αντιφασιστική συγκέντρωση

 Πέμπτη 28 Δεκέμβρη 10:00 π.μ.

Δημοτική Αγορά Κυψέλης

Στην ορκωμοσία του νέου δημοτικού συμβουλίου

Απόφαση Πολιτικής Επιτροπής

Για ένα πολιτικό σχέδιο για την επόμενη περίοδο

Α. Η θεωρητική διαπάλη

Η ήττα της μνημονιακής δεκαετίας είναι η δεύτερη μεγάλη ήττα των τελευταίων δεκαετιών για την εργατική τάξη, μετά τις καταρρεύσεις του ’89-’91 και την ιδεολογική επίθεση στον μαρξισμό από «φίλους» και εχθρούς.

Παλιές και «δοκιμασμένες» οπορτουνιστικές θεωρίες θα επανεμφανιστούν με νέο περιτύλιγμα. Κάποιες από αυτές μάλιστα θα είναι «επαναστατικές» θεωρίες και θα έχουν επίδραση στην Αριστερά και ειδικά στη ριζοσπαστική νεολαία. Το πολύ χαμηλό θεωρητικό επίπεδο των οργανωμένων δυνάμεων, η απουσία θεωρητικής συζήτησης και η έλλειψη οργανωμένων προσπαθειών ανακάλυψης και ανάπτυξης της μαρξιστικής θεωρίας, δημιουργούν εύφορο έδαφος για κάθε θεωρία του συρμού και άγονο έδαφος για τις μαρξιστικές θέσεις.

Παρόλο που η σημερινή ήττα έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά, θα πρέπει να περιμένουμε την επανεμφάνιση ορισμένων φαινομένων που είχαν εκδηλωθεί και τη δεκαετία του ’90, αν και με νέα μορφή. Αυτά είναι:

1. Η ενίσχυση του πεσιμισμού. Οι θεωρίες για το αδύνατο της επανάστασης στην Ελλάδα, που ήδη έχουν σημαντική διάδοση στους κόλπους της εργατικής τάξης και της Αριστεράς, θα ενισχυθούν. Οι κεφαλαιοκράτες σε ολόκληρο τον κόσμο και οι ιδεολογικοί και πολιτικοί τους εκπρόσωποι υποστηρίζουν ότι ο καπιταλισμός είναι το ανώτερο επίπεδο κοινωνικής οργάνωσης που μπορεί να κατακτήσει το ανθρώπινο γένος και ότι κάθε προσπάθεια ξεπεράσματός του οδηγεί σε καταστροφή. Αυτή η θέση συναντιέται από άλλο δρόμο με τις πεσιμιστικές θεωρίες που επίσης καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα.

Ειδικά για την Ελλάδα, το βασικό επιχείρημα των υποστηρικτών του «αδύνατου της επανάστασης» είναι ότι η Ελλάδα είναι μικρή και αδύναμη χώρα και μια επανάσταση θα μπορούσε εύκολα να καταπνιγεί από ΝΑΤΟ – ΕΕ  – ΗΠΑ – Τουρκία. Στην αριστερά, ειδικά μετά τα όσα έγιναν στην περίοδο 2010-2015, παίζει ακόμα πιο έντονο ρόλο η προσπάθεια να δικαιολογηθεί το αδύνατο της επανάστασης στη βάση ότι οι υποκειμενικές συνθήκες δεν είναι ώριμες. Σε κάποια τμήματα της αριστεράς αυτή η θέση φτάνει στο να ρίχνει την ευθύνη στην εργατική τάξη για τις επιλογές της («τι ψηφίσατε ρε μαλάκες;»). Άλλοι δικαιολογούν την ανωριμότητα στη βάση της εκτεταμένης ύπαρξης μικροαστικών στρωμάτων στην ελληνική κοινωνία. Όλα αυτά και πολλά άλλα δεν είναι παρά φθηνές δικαιολογίες για να συγκαλυφθεί η υποχώρηση διαφόρων τμημάτων της αριστεράς από τα επαναστατικά τους καθήκοντα και να ριχθούν αλλού οι ευθύνες για τις δικές τους ρεφορμιστικές και εν τέλει αντεπαναστατικές επιλογές.

Κάθε επανάσταση, φυσικά, θα αντιμετωπίσει την επίθεση από το διεθνή ιμπεριαλισμό. Ισχυρό όπλο της για να υπερνικήσει τις επιθέσεις και τις δυσκολίες είναι η αλληλεγγύη και η συμπαράσταση της παγκόσμιας εργατικής τάξης. Δείγμα αυτής της συμπαράστασης είδαμε το 2015, όταν γίνονταν συγκεντρώσεις ενάντια στη λιτότητα σε 300 ευρωπαϊκές πόλεις. Κι αυτό απλά και μόνο επειδή μια αριστερούτσικη κυβέρνηση διαπραγματευόταν ένα καλύτερο μνημόνιο. Μια επαναστατική ανατροπή μπορεί βάσιμα να υπολογίζει σε πολύ μαζικότερη και ισχυρότερη συμπαράσταση και αλληλεγγύη.

Στρατηγική του παγκόσμιου καπιταλισμού δεν είναι να καταπνίγει τις όποιες επαναστατικές εκδηλώσεις εκ των υστέρων, αλλά να τις προλαμβάνει. Να διασπά την εργατική τάξη, να εξαγοράζει τις πολιτικές και συνδικαλιστικές της οργανώσεις να ενισχύει τις θεωρίες που είναι ακίνδυνες για την ταξική κυριαρχία των κεφαλαιοκρατών και να καταπνίγει τις θεωρίες που είναι επικίνδυνες για το κεφαλαιοκρατικό σύστημα. Μέρος αυτής της διαρκούς εκστρατείας είναι και η ενίσχυση του πεσιμισμού που ήδη εκδηλώνεται αυθόρμητα κάτω από το βάρος της ήττας.

2. Επανεμφάνιση της τεχνολαγνείας και της λατρείας του «νέου». Η «Νέα εποχή» θα γίνει και πάλι έκφραση της μόδας, ενώ θα προάγεται η έκσταση απέναντι στα «θαύματα» της τεχνητής νοημοσύνης. Θα επανεμφανιστούν θεωρίες που υποστηρίζουν ότι η αξία και η υπεραξία παράγεται από τις μηχανές, εμπλουτισμένες με δυστοπικές εκτιμήσεις για κυριαρχία των μηχανών επί του ανθρώπινου γένους.

Φυσικά, πάντα η νέα αξία, όπως και η υπεραξία, παράγεται από την ανθρώπινη εργασία. Η ανάπτυξη της τεχνολογίας σημαίνει μόνο ότι λιγότερη ανθρώπινη εργασία κινεί μεγαλύτερο όγκο κεφαλαίου. Ενώ οι δυστοπικές φαντασιώσεις για έναν κόσμο κυριαρχούμενο από τα ρομπότ και την τεχνητή νοημοσύνη προσκρούουν στο όριο της αναπαραγωγής των μηχανών. Καμία μηχανή, όσο «έξυπνη» κι αν είναι, δεν μπορεί και ποτέ δεν θα μπορέσει να παράγει μια άλλη «έξυπνη» μηχανή τελείως από μόνη της και χωρίς να χρειαστεί ανθρώπινη βοήθεια.

Υπάρχει και μια ουτοπική παραλλαγή της δυστοπικής θεώρησης: ότι οι νέες τεχνολογίες θα οδηγήσουν σε μια καλύτερη κοινωνία (χωρίς επανάσταση). Πολλές θεωρήσεις που στηρίζονται σε τέτοιες αταξικές αναλύσεις της τεχνολογικής και επιστημονικής προόδου μιλάνε ταυτόχρονα για συμπεριληπτικό καπιταλισμό κ.τ.λ. Η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία βρίθει από τέτοιες αναλύσεις.

3. Αναδρομική επανεξέταση και «αναθεώρηση» του παρελθόντος. Μετά τις καταρρεύσεις του 1989-91 εξελίχτηκε μια εκτεταμένη προσπάθεια να ξαναγραφτεί η ιστορία. Στην Ελλάδα, αυτή η προσπάθεια επικεντρώθηκε στην περίοδο της κατοχής και τη δράση του ΕΑΜ.

Σήμερα, ο στόχος της αναθεώρησης είναι οι δύο κρίσιμες καμπές της μνημονιακής σύγκρουσης. Κυρίως το 2015 με τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και το δημοψήφισμα, ενάντια στο οποίο ήδη εξελίσσεται λυσσαλέα επίθεση διαρκείας από τους ηττημένους της κάλπης του Ιουλίου για να δικαιώσουν τη στάση τους. Αλλά τελευταία γίνεται επίθεση και στο 2011, δηλαδή τη χρονιά που διαμορφώθηκε επαναστατική κατάσταση.

Μια απολύτως χαρακτηριστική προσπάθεια ξαναγραψίματος της ιστορίας, είχαμε τον Μάρτιο του 2023 από την εταιρεία δημοσκοπήσεων Public Issue, η οποία δημοσίευσε «έρευνα» (Πολιτικό Βαρόμετρο 197), σύμφωνα με την οποία στις διαδηλώσεις για τα Τέμπη συμμετείχε το 30% όσων είναι πάνω από 17 έτη και η εταιρεία υπολόγιζε τον αριθμό τους σε 2,5 εκατομμύρια και σύμφωνα με την «έρευνα», αυτός ο αριθμός είναι μεγαλύτερος από αυτόν των συμμετεχόντων στις διαδηλώσεις την περίοδο του «κινήματος των πλατειών» και όπως προκύπτει από το διάγραμμα που συνοδεύει την εν λόγω «έρευνα» πολύ μεγαλύτερος από τους συμμετέχοντες σε διαδηλώσεις την περίοδο του απεργιακού κύματος του Σεπτέμβρη–Οκτώβρη 2011. Η έρευνα του 2023, έβγαλε στον αφρό την παλιότερη έρευνα του 2011.

Η συγκεκριμένη εταιρεία στην εκτίμηση εκλογικού αποτελέσματος το 2012 τα έκανε κυριολεκτικά θάλασσα, γεγονός που την ανάγκασε να εκδώσει μακροσκελή ανακοίνωση στην οποία προσπαθούσε να εξηγήσει τα ανεξήγητα. Αυτής της εταιρείας τα στοιχεία επικαλούνται όσοι υποστηρίζουν ότι οι συμμετέχοντες σε διαδηλώσεις τον Ιούλιο του 2011 ήταν μόλις 29% του ενήλικου πληθυσμού και οι διαδηλωτές τον Οκτώβρη του 2011 ήταν κάτω από 25%. Φυσικά, ήταν η περίοδος τέτοια που καθιστούσε τις δημοσκοπήσεις αναξιόπιστες. Γιατί όμως κάποιοι σήμερα τις θεωρούν αξιόπιστες αναδρομικά;

Η ανοησία αυτής της «έρευνας» θα έπρεπε να είναι προφανής σε οποιονδήποτε έχει την παραμικρή σχέση με το κίνημα. Το 2011 είχαμε δύο 48ωρες πανεργατικές απεργίες που και οι δύο συνοδεύτηκαν από ογκώδεις διαδηλώσεις. Και οι δύο κλόνισαν την κυβέρνηση, μετά μάλιστα τη δεύτερη 48ωρη στις 21-22 Οκτώβρη, δρομολογήθηκε η παραίτηση της κυβέρνησης Παπανδρέου. Έγιναν επίσης πάνω από δέκα 24ωρες πανεργατικές απεργίες και όλες συνοδεύτηκαν από ογκώδεις διαδηλώσεις, όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά σε όλες τις πόλεις της χώρας. Ακόμα, έγιναν δεκάδες κλαδικές απεργίες ή απεργίες μεμονωμένων σωματείων. Από την 1η Σεπτέμβρη μέχρι την 28η Οκτώβρη, υπήρξαν μόλις 3 ημερολογιακές μέρες που δεν γινόταν κάποια απεργιακή κινητοποίηση. Κορωνίδα των κινητοποιήσεων, η 28η Οκτώβρη, όταν ματαιώθηκε η παρέλαση στη Θεσσαλονίκη από το πλήθος που είχε καταλάβει το οδόστρωμα. Σε όλα αυτά ας προσθέσουμε και το «κίνημα των πλατειών» στο οποίο επίσης συμμετείχαν χιλιάδες άνθρωποι, πολλοί από αυτούς ελεύθεροι επαγγελματίες και ΕΒΕ, οι οποίοι δεν μπορούσαν να απεργήσουν κι επομένως δεν συμμετείχαν στο απεργιακό κίνημα.

Η εταιρεία Public Issue μας λέει με την «έρευνά» της ότι οι άνθρωποι που συμμετείχαν σε όλες αυτές τις κινητοποιήσεις είναι λιγότεροι από όσους συμμετείχαν σε δύο όλες κι όλες απεργιακές συγκεντρώσεις το Μάρτη του 2023. Υπήρξαν μάλιστα «διανοούμενοι» που προσφέρθηκαν να συμφωνήσουν με αυτό το συμπέρασμα και να το προωθήσουν με άρθρα τους, ενώ ο βουλευτής του ΚΚΕ Παφίλης υιοθέτησε τη συγκεκριμένη έρευνα, αναφέροντας ότι στις κινητοποιήσεις για τα Τέμπη συμμετείχαν 2,8 εκατομμύρια άνθρωποι.

[….]

Η αντιμετώπιση της επίθεσης της αστικής ιδεολογίας χρειάζεται εργαλεία […]

Χρήσιμο εργαλείο θα ήταν ένα θεωρητικό περιοδικό, το οποίο λείπει εντελώς σήμερα από την Αριστερά. Η πρόταση για ένα θεωρητικό περιοδικό πρέπει να αποτελεί στοιχείο της παρουσίας μας και της απεύθυνσής μας σε άλλες δυνάμεις από κοινού με το γενικό πολιτικό σχέδιο.

Β. Το σημερινό πολιτικό σκηνικό και η δυνατότητα ανατροπής του

Η πολιτική ηγεμονία της Νέας Δημοκρατίας επιβεβαιώνεται ξανά και ξανά στις εκλογικές αναμετρήσεις. Οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ προοιωνίζονται τη μακροημέρευση αυτής της ηγεμονίας.

Η ηγεμονία αυτή είναι προϊόν της ήττας της εργατικής τάξης και των οργανώσεών της την περασμένη δεκαετία. Ήττα που αποτυπώθηκε με τη νομοθέτηση και εφαρμογή των μνημονιακών μέτρων που τροποποίησαν τους όρους αναπαραγωγής της εργατικής τάξης και με την αποδυνάμωση των εργατικών συνδικαλιστικών οργανώσεων. Η ήττα αυτή συνδέεται με τη συντριπτική ιδεολογική και πολιτική ήττα των πολιτικών δυνάμεων της Αριστεράς.

Δικομματισμός ή κυρίαρχο κόμμα;

Η αλλαγή των εκλογικών συσχετισμών μετά τη συντριβή του αντιμνημονιακού κινήματος έχει αλλάξει τη φύση του κομματικού συστήματος και από το μοντέλο της δικομματικής εναλλαγής έχουμε περάσει στο μοντέλο του κυρίαρχου κόμματος.

Αυτή η αλλαγή οφείλεται: α. Στη μετατόπιση του εκλογικού σώματος προς τα δεξιά, με τη ΝΔ να κινείται στο 40% και τα κόμματα στα δεξιά της πάνω από 10% και β. Στην πολυδιάσπαση της «κεντροαριστεράς».

Έχει χυθεί πολύ μελάνι για τις προσπάθειες να στηθεί δεύτερος «πόλος» του κομματικού συστήματος. Ωστόσο, δεν προκύπτει ότι κάτι τέτοιο αποτελεί επιδίωξη της αστικής τάξης. Ιστορικά, τέτοια προσπάθεια είχε υπάρξει μετά την εκλογική επιτυχία της ΕΔΑ το 1958, κυρίως με πρωτοβουλία της αμερικάνικης πρεσβείας. Τότε επιχειρήθηκε να συνενωθούν τα κομματίδια του κέντρου σε ένα κόμμα και δημιουργήθηκε η Ένωση Κέντρου. Το πρόβλημα που κλήθηκε να λύσει τότε η αστική τάξη, ήταν ο κίνδυνος να αναδειχθεί η Αριστερά σε δεύτερο ισχυρό πόλο απέναντι στην δεξιά. Σήμερα, δεν υπάρχει τέτοιος κίνδυνος, ενώ ο δικομματισμός έχει και μειονεκτήματα, τα οποία αναδείχτηκαν την περίοδο της κρίσης. Βασικό μειονέκτημα του είναι ότι υπάρχει πάντα εναλλακτική κυβερνητική λύση και αυτό δίνει δύναμη στους αγώνες, καθώς γίνεται ρεαλιστικός στόχος η ανατροπή της κυβέρνησης είτε άμεσα είτε μεσοπρόθεσμα (στις επόμενες εκλογές). Αντίθετα, με το σημερινό μοντέλο του κυρίαρχου κόμματος, δεν υπάρχει ρεαλιστική και άμεση εναλλακτική κυβερνητική πρόταση.

Η απροκάλυπτη στήριξη των διαφόρων κέντρων στη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ που πήρε το όνομα «Νέα Αριστερά» (στο εξής Ν.Α.), δείχνει ότι η αστική τάξη στο μεγαλύτερο μέρος της έχει πλέον αποφασίσει να πορευθεί με το μοντέλο του κυρίαρχου κόμματος και γι’ αυτό στηρίζει κάθε κίνηση που οδηγεί στον παραπέρα κατακερματισμό της αντιπολίτευσης. Αυτό δείχνει τόσο η δυσανάλογη προβολή της Ν.Α. από τα ΜΜΕ, όσο και η  επίθεση στη νέα ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ από πατενταρισμένους πράκτορες της αστικής τάξης (Παπαδημούλης, Δραγασάκης).

Τα αδύναμα σημεία της κυριαρχίας της Νέας Δημοκρατίας

Ξέρουμε ότι η σημερινή πολιτική κυριαρχία των αστικών πολιτικών δυνάμεων στην Ελλάδα και ιδιαίτερα της ΝΔ, παρόλο που φαίνεται αδιατάρακτη και διασφαλισμένη, δεν πρόκειται να διαρκέσει για πάντα. Εξαρτάται πρώτα απ’ όλα από τη διεθνή οικονομική κατάσταση και την επίδρασή της στην ελληνική οικονομία, αλλά και από τις πολιτικές διεργασίες στο εσωτερικό της χώρας.

Αδύναμα σημεία της κυριαρχίας της ΝΔ είναι τα εξής:

1. Η κυριαρχία αυτή δεν βασίζεται σε μια βελτίωση της θέσης των εργαζόμενων τάξεων με μόνιμα χαρακτηριστικά. Οι εργαζόμενοι δεν βρίσκονται σε μια κατάσταση όπου έχουν λύσει το πρόβλημα «της πάλης για την ατομική τους ύπαρξη», όπως συνέβαινε για ένα σημαντικό τμήμα της εργατικής τάξης σε προηγούμενες περιόδους. Η όποια βελτίωση είναι εύθραυστη και συνδέεται με την υποταγή της εργατικής τάξης στην κυρίαρχη τάξη. Σε ορισμένες περιπτώσεις, αυτό επικοινωνείται με σχεδόν απροκάλυπτο τρόπο. Π.χ. η ανάκτηση της επενδυτικής βαθμίδας συνδέεται ευθέως με την πολιτική σταθερότητα και την κυριαρχία της ΝΔ, δημιουργώντας ζωηρή αντίθεση με τις περιόδους που είχαμε «απείθαρχες» κυβερνήσεις. Μια τέτοια κατάσταση είναι ευάλωτη σε αλλαγές του διεθνούς οικονομικού κλίματος και ιδιαίτερα σε μια επιστροφή της κρίσης.

2. Μπορεί στο πολιτικό σκηνικό πέραν της ΝΔ να μην αναδεικνύεται μια ισχυρή δύναμη που να μπορεί να διεκδικήσει την κυβέρνηση, όμως το τοπίο είναι ρευστό και υπό διαμόρφωση και τα αποτελέσματα του 2ου γύρου των τοπικών εκλογών ανέδειξαν μια τάση συσπείρωσης ενάντια στη ΝΔ πέρα από τις κομματικές ντιρεκτίβες.

[….]

Το ΚΚΕ [...] κινδυνεύει λόγω της υποχώρησης του ΣΥΡΙΖΑ να βρεθεί ξανά στη δύσκολη θέση να αναμετράται με το ερώτημα της κυβέρνησης. Με τις δημοσκοπήσεις να δείχνουν ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ να κινούνται στην περιοχή του 10%, το ΚΚΕ βρίσκεται σε θέση διεκδίκησης της 2ης θέσης κι επομένως της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οι ευρωεκλογές τον επόμενο χρόνο θα είναι κρίσιμο τεστ για το πως θα αντιδράσει η ηγεσία του ΚΚΕ σε ένα τέτοιο κάλεσμα [...] Επιπλέον πρόβλημα για το ΚΚΕ είναι ο μικρός βαθμός ελέγχου στην εκλογική του βάση, κάτι που επιβεβαιώθηκε στο 2ο γύρο των εκλογών για τοπική διοίκηση, όπου το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων του στον 1ο γύρο συντάχθηκε με το «αντι-ΝΔ» μέτωπο. Τέλος, το σημερινό ΚΚΕ είναι ευάλωτο σε δύο βασικά ζητήματα: στο ζήτημα της εκκλησίας το οποίο και αποφεύγει συστηματικά και στο Μακεδονικό όπου κατάφερε να έρθει σε σύγκρουση με την ιστορία του. [...]

Σε σχέση με τις διεργασίες στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, είναι φανερό ότι οποιαδήποτε διάσπαση από το χώρο αυτό δεν έχει καμία τύχη. Μας ενδιαφέρει ότι ήδη υπάρχουν μεμονωμένοι αγωνιστές που διαρρέουν κατά μόνας από αυτόν το χώρο. [….]

Για τη συγκρότηση ενός μετώπου δυνάμεων στη βάση των πραγματικών δυνατοτήτων της εποχής και με στόχο τη διεκδίκηση της εξουσίας, προτείνουμε το πρόγραμμα, με βασικά σημεία:

Α-Τη μονομερή διαγραφή του δημόσιου χρέους (εκτός αυτού προς τα ασφαλιστικά ταμεία), ενέργεια που είναι ο βασικός πυλώνας ενός προγράμματος εξουσίας που υπηρετεί τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Προϊόν μιας τέτοιας μονομερούς ενέργειας είναι:

-Η κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, καθώς οι κρατικοδίαιτες (αλλά ελεγχόμενες από τους ιδιώτες) τράπεζες θα οδηγηθούν στη χρεοκοπία.

-Η κρατικοποίηση των επιχειρήσεων που ελέγχονται από τις τράπεζες.

-Η έξοδος από ΕΕ, ΔΝΤ και ευρωζώνη, καθώς μια τέτοια ενέργεια παραβιάζει τις καταστατικές αρχές της Ένωσης και του ΔΝΤ.

Β-Την έξοδο από το ΝΑΤΟ. Το ξήλωμα των βάσεων ΗΠΑ και ΝΑΤΟ.

Γ-Την κρατικοποίηση ΔΕΚΟ και μεγάλων επιχειρήσεων και τη λειτουργία τους με εργατικό έλεγχο. Αυτό σημαίνει μεταξύ άλλων: Κρατικοποίηση των ναυτιλιακών εταιρειών και δήμευση της περιουσίας των εφοπλιστών, απαλλοτρίωση των τεχνικών εταιρειών και επαναφορά των δημόσιων δρόμων στον δημόσιο έλεγχο.

Δ-Χωρισμό κράτους – εκκλησίας. Αποδημοσιοϋπαλληλοποίηση του κλήρου, δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας, κατάργηση του μεσαιωνικού άβατου στο «Άγιο» Όρος.

Συμφωνία στο πρόγραμμα, σημαίνει όχι μόνο συμφωνία στους στόχους, αλλά και στις πολιτικές προϋποθέσεις για να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι. Το πρόγραμμα που προτείνουμε περιγράφει μια μεγάλης κλίμακας απαλλοτρίωση ιδιωτικής ιδιοκτησίας και μπορεί να επιβληθεί μόνο με την επαναστατική βία.

Χωρίς πολιτική πρόταση δεν μπορεί να οργανωθεί καμία κίνηση ανατροπής της σημερινής κατάστασης και πολιτική πρόταση χωρίς πρόγραμμα δεν μπορεί να υπάρξει.

 [….]

17.12.2023