Σχετικά με την πρόταση διαλόγου του ΜΕΡΑ25

«Αν σας εμπιστευόμασταν την κυβέρνηση, τι θα κάνατε τις πρώτες 100 ημέρες;»

«Πώς, και με τι εργαλεία, θα διαχειριζόσασταν τη λυσσαλέα αντίδραση της Ολιγαρχίας-χωρίς-σύνορα;»

Τα δύο αυτά ερωτήματα που διατυπώνονται στην πρόταση διαλόγου του ΜΕΡΑ 25 που δημοσιοποιήθηκε με άρθρο του γραμματέα του, είναι κρίσιμα για κάθε αριστερή πολιτική δύναμη που επιδιώκει την ανατροπή της σημερινής καταθλιπτικής κατάστασης. Κι αυτό, γιατί κάθε πολιτική πρόταση κρίνεται και οφείλει να κρίνεται σαν πρόταση εξουσίας. Άλλωστε, η ουσία της πολιτικής είναι η διεκδίκηση της εξουσίας.

Και η επιδίωξη της διαμόρφωσης ενός «περιεκτικού, ολοκληρωμένου, συγκροτημένου, λογικά συνεπούς Προγράμματος Ρήξης» είναι επιδίωξη για τη διαμόρφωση ενός προγράμματος εξουσίας και ως τέτοια είναι μια επιδίωξη ενδιαφέρουσα.

Απέναντι σε αυτήν την επιδίωξη και στο κάλεσμα που τη συνοδεύει, σημειώνουμε τα εξής:

Η βάρβαρη ταξική πολιτική που συμπυκνώθηκε στα αλλεπάλληλα μνημόνια:

Απάντησε στην κρατική χρεοκοπία εξασφαλίζοντας την αποπληρωμή του χρέους και επιβάλλοντας διεθνή οικονομική επιτροπεία και, σε αντάλλαγμα για την παραχώρηση του μεριδίου της εθνικής κυριαρχίας που συνιστά η επιτροπεία, πρόσφερε στην αστική τάξη ένα ονειρεμένο (για τους κεφαλαιοκράτες) νομοθετικό οπλοστάσιο απέναντι στον εσωτερικό εχθρό.

Ταυτόχρονα προστάτευσε τα προνόμια της κυρίαρχης αστικής τάξης, όπως το αφορολόγητο του εφοπλιστικού κεφαλαίου, τη ληστρική εκμετάλλευση των εθνικών δρόμων από το κατασκευαστικό κεφάλαιο, την ιδιωτική ιδιοκτησία στις τράπεζες παρά τα τεράστια κρατικά κεφάλαια που δαπανήθηκαν για τη διάσωσή τους και φορτώθηκαν στο δημόσιο χρέος, την απομύζηση του κρατικού κορβανά από την εκκλησία κλπ.

Η πολιτική αυτή ήταν η μοναδική δυνατή πολιτική για την αστική τάξη. Γι’ αυτό και καμία κυβέρνηση δεν υποχώρησε παρά τις θυελλώδεις αντιδράσεις που κορυφώθηκαν στα τέλη του 2011 με το μεγαλύτερο απεργιακό κύμα στη σύγχρονη ελληνική ιστορία και παρά τη μαζική αποστοίχιση οπαδών, μελών και ψηφοφόρων από τα μνημονιακά κόμματα.

Απέναντι σε αυτήν τη –μοναδική δυνατή για την αστική τάξη– πολιτική, η μόνη δυνατή πολιτική για την εργατική τάξη ήταν η επαναστατική ανατροπή του αστικού καθεστώτος. Όμως, καμία από τις πολιτικές οργανώσεις της εργατικής τάξης δεν υιοθέτησε μια τέτοια πολιτική κατεύθυνση, παρά τους μαζικούς αγώνες του 2010-12 που στην κορύφωσή τους το 2011, οδήγησαν τη χώρα σε επαναστατική κατάσταση.

Η ανυποχώρητη στάση των μνημονιακών κυβερνήσεων με τη στήριξη της ΕΕ και η αδυναμία των εργατικών οργανώσεων (συνδικαλιστικών και πολιτικών) οδήγησε στην κατεδάφιση κατακτήσεων δεκαετιών, εξέλιξη που χωρίς αμφιβολία συνιστά ήττα για την εργατική τάξη και το κίνημά της.

Η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα αναζήτησαν πολιτική λύση μέσα στην ήττα και η μοναδική πολιτική λύση που τους προτάθηκε ήταν το ανεδαφικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Ανεδαφικό γιατί υποσχόταν επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση χωρίς να θίξει κανένα από τα προνόμια της τάξης που βρίσκεται στην εξουσία και ήταν κερδισμένη από τη μνημονιακή πολιτική.

Η προκήρυξη του δημοψηφίσματος το 2015 ήταν ο ειδικός τρόπος που εκδηλώθηκε η νομοτελειακή αποτυχία της κυβέρνησης της «αριστερής παρένθεσης» (Γενάρης 2015 με Ιούλιο 2015) και αποτέλεσε εκδήλωση της συντριβής του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ από την πραγματικότητα. Ταυτόχρονα, αποτέλεσε και μια μεγάλη ευκαιρία για την εργατική τάξη να ανατρέψει την κατάσταση. Ευκαιρία που σχεδόν όλες οι πολιτικές οργανώσεις της εργατικής τάξης την αντιμετώπισαν κοντόφθαλμα, σαν ευκαιρία να πάρουν ρεβάνς από τον ΣΥΡΙΖΑ και να πάρουν πίσω τα «κλεμμένα» (ψήφους και επιρροή).

Αντίθετα με τα κόμματα της Αριστεράς που δεν έβλεπαν πέρα απ’ τη μύτη τους, τα επιτελεία της αστικής τάξης κατάλαβαν τον κίνδυνο. Σε άρθρα που αναφέρονται στο 2015 γράφτηκε ότι περάσαμε «ξυστά απ’ τον εμφύλιο». Το ότι οι αστοί αντιλαμβάνονταν έτσι την κατάσταση, σημαίνει ότι προετοιμάζονταν για εμφύλιο, κάτι που προκύπτει και από δηλώσεις και ενέργειες εκείνης της περιόδου. Από το «ο αστικός κόσμος θα αντιδράσει» του Μεϊμαράκη και την σχεδόν απροκάλυπτη ομολογία προετοιμασίας πραξικοπήματος του Στουρνάρα, μέχρι την υπόγεια κινητοποίηση όλων των μηχανισμών της αστικής τάξης. Μέχρι και στο συνδικαλιστικό κίνημα, οι πράκτορες της αστικής τάξης είχαν προετοιμαστεί να καλέσουν σε συνελεύσεις και διαδηλώσεις, αν ο Τσίπρας δεν έφερνε συμφωνία.

Η αστική τάξη δεν χρειάστηκε να χρησιμοποιήσει όλα τα όπλα της. Η απλή επίδειξή τους αρκούσε για να σύρει στον εξευτελισμό μια κυβέρνηση που νόμιζε ότι η διαπραγμάτευση με την τρόικα θα ήταν σαν να έκανε περίπατο στην εξοχή και κατάλαβε πολύ αργά ότι περπατούσε σε ναρκοπέδιο.

Τα γεγονότα του 2015 βάρυναν ακόμα περισσότερο την ήττα του 2010-12, οδήγησαν την εργατική τάξη στην απογοήτευση και τον αναχωρητισμό και δημιούργησαν γόνιμο έδαφος για την επόμενη κυβέρνηση της ΝΔ. Ήδη από το 2016, η ΝΔ του Μητσοτάκη είχε κατακτήσει την πολιτική ηγεμονία και απλά την επιβεβαίωσε στις εκλογές του 2019.

Σε λίγους μήνες η κυβέρνηση Μητσοτάκη συμπληρώνει τέσσερα χρόνια στην κυβερνητική εξουσία. Η ΝΔ διήνυσε αυτήν την τετραετία αξιοποιώντας το μεγάλο πολιτικό πλεονέκτημα που της χάρισε η Αριστερά σε όλες της τις εκδοχές. Το πλεονέκτημα αυτό συνίσταται στο ότι δεν εμφανίζεται καμία άλλη συγκροτημένη και ρεαλιστική πρόταση εξουσίας, πέρα από μικρές παραλλαγές του μνημονιακού προγράμματος που ήδη το εφαρμόζει η σημερινή κυβέρνηση. Αυτή η συνθήκη εξηγεί και γιατί η κυβέρνηση δεν αντιμετώπισε ιδιαίτερες αντιστάσεις από την εργατική τάξη και το κίνημά της. Ένας αγώνας, για να έχει διάρκεια και αντοχή, χρειάζεται πολιτική προοπτική και καμία διαφορετική πολιτική προοπτική δεν εμφανίζεται σήμερα.

Η πολιτική κυριαρχία του μνημονιακού μπλοκ και η ηγεμονία της Νέας Δημοκρατίας πιέζει τις δυνάμεις της Αριστεράς, οι οποίες μετακινούνται σε πιο «ρεαλιστικές» θέσεις. Αυτό φαίνεται στα προγραμματικά κείμενα που κατατίθενται από νέες ή παλιότερες συλλογικότητες. Το πλέον χαρακτηριστικό στοιχείο αυτής της μετατόπισης, είναι η απουσία κάθε αναφοράς στη διαγραφή του δημόσιου χρέους. Ο στόχος της διαγραφής του δημόσιου χρέους είχε πλατιά αποδοχή από την αγωνιζόμενη εργατική τάξη, είχε γραφτεί σε πανό, είχε γίνει σύνθημα και τα χρόνια των αντιμνημονιακών αγώνων είχε υιοθετηθεί σχεδόν από το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων της Αριστεράς. Σήμερα, όμως εξαφανίζεται από το προσκήνιο με ευθύνη των πολιτικών δυνάμεων που αναζητούν πιο «άμεσα» προτάγματα.

Το ΜΕΡΑ25 κατάφερε να εκπροσωπηθεί κοινοβουλευτικά, όχι επειδή εμφανίστηκε σαν μια αριστερή διαφωνία στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά επειδή πιστώθηκε τη στάση του γραμματέα του κατά τη διάρκεια της θητείας του σαν Υπουργού Οικονομικών. Από τη θέση αυτή, εμφάνισε ένα συγκεκριμένο σχέδιο για το χρέος και έδειξε ότι είχε την απαιτούμενη αποφασιστικότητα να το φτάσει μέχρι το τέλος. Ανεξάρτητα από τις διαφωνίες μας με το συγκεκριμένο σχέδιο, αναγνωρίζουμε ότι αυτό το σχέδιο, μαζί με την ανυποχώρητη στάση που το συνόδευσε, αποτέλεσε το πολιτικό κεφάλαιο του ΜΕΡΑ 25.

Θεωρούμε επίσης, ότι το ζήτημα του χρέους εξακολουθεί να είναι ο «κρίσιμος κρίκος» της όλης κατάστασης και παρά το ότι η εξυπηρέτησή του είναι σήμερα διαχειρίσιμη, αργά ή γρήγορα θα αποτελέσει και πάλι σοβαρό πρόβλημα. Κανένα «περιεκτικό, ολοκληρωμένο και λογικά συνεπές Πρόγραμμα Ρήξης» δεν μπορεί να εκπονηθεί, χωρίς να θέσει στο επίκεντρό του το ζήτημα του δημόσιου χρέους.

Αυτό πρέπει να είναι και το σημείο εκκίνησης ενός σοβαρού και συγκροτημένου διαλόγου που μπορεί να καταλήξει σε ολοκληρωμένο και λογικά συνεπές πρόγραμμα. Και σε ένα τέτοιο διάλογο έχουμε τη διάθεση να συμβάλλουμε.

κομμουνιστική οργάνωση ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, 30-1-2023

Τιμάμε την εξέγερση του Πολυτεχνείου

Δυναμώνουμε τον αγώνα για την ανατροπή της κυβέρνησης

Οργανώνουμε τις δυνάμεις μας για την ανατροπή του καπιταλισμού

Η ήττα του εργατικού κινήματος και του αντιμνημονιακού αγώνα της περιόδου 2010-2012 καθόρισε τις εξελίξεις μέχρι πρόσφατα. Δημιούργησε το έδαφος της πολιτικής κυριαρχίας της ΝΔ, η οποία μετέτρεψε την ήττα της εργατικής τάξης σε μέτρα εμπέδωσης της αστικής κυριαρχίας (ιδιωτικοποιήσεις, διάλυση των εργασιακών σχέσεων, αύξηση της εκμετάλλευσης και ασυδοσία του κεφαλαίου στον χώρο εργασίας, ένταση του αυταρχισμού με μέτρα εναντίον των απεργιών, των διαδηλώσεων, του συνδικαλισμού, κ.τ.λ.).

Όμως, η εργατική τάξη δεν μπορεί να μείνει υποταγμένη για πολύ και το αποκρουστικό πρόσωπο του καπιταλισμού δεν μπορεί να κρυφτεί. Η ανάγκη για αύξηση των κερδών των καπιταλιστών που μπαίνει πάνω από όλα οδηγεί σε ένταση των συγκρούσεων, σε πολέμους, όπως αυτός που μαίνεται στην Ουκρανία, σε αύξηση της εξαθλίωσης, σε συνεχή ξεσπάσματα πανδημικών ασθενειών, σε εντεινόμενη περιβαλλοντική και κλιματική καταστροφή του πλανήτη.

Στην Ελλάδα, το επιτελικό κράτος της ΝΔ φέρνει στην επιφάνεια όλη τη δυσωδία των κρατικών μηχανισμών και του πολιτικού προσωπικού της αστικής τάξης με τις παρακολουθήσεις από τις κρατικές υπηρεσίες, τα σκάνδαλα των στελεχών της ΝΔ που εμπλέκονται σε κυκλώματα παιδικής πορνείας (Μίχος) ή σε πλουτισμό μέσα από τη «νόμιμη» εξαγορά κόκκινων δανείων (Πάτσης). Αυτά προστίθενται στους χιλιάδες θανάτους από την πανδημία –για τους οποίους η ΝΔ φέρει εγκληματικές ευθύνες– και τη συνεχιζόμενη φτωχοποίηση της εργατικής τάξης και των εργαζόμενων μικροαστών. Η ΝΔ δεν έχει να δώσει τίποτα άλλο στην εργατική τάξη παρά τα ψίχουλα των επιδοτήσεων και αυξήσεις που εξαερώνονται πριν καλά-καλά μπουν στην τσέπη μας. Μόνο απολύσεις, περικοπές μισθών, και καταστολή προσφέρει πλουσιοπάροχα η πολιτική της στην εργατική τάξη, την ίδια στιγμή που τα κέρδη των εταιρειών ενέργειας, πετρελαίου, τροφίμων, των αλυσίδων σουπερμάρκετ σπάνε ρεκόρ.

Αυτή η κατάσταση θα σπρώχνει την εργατική τάξη σε αντίσταση και αγώνα. Αυτό φάνηκε στις συγκεντρώσεις της απεργίας της 9ης Νοέμβρη και στους αγώνες που ξεσπάνε σε διάφορους χώρους.

Είναι ακριβώς αυτή η άθλια κατάσταση που φέρνει στο προσκήνιο την επικαιρότητα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Μόνο που τώρα η εργατική τάξη, η νεολαία, οι εργαζόμενοι μικροαστοί χρειάζονται κάτι παραπάνω: μια πραγματική επανάσταση που θα ανατρέψει συθέμελα το σάπιο καθεστώς του καπιταλισμού στην Ελλάδα, και όχι απλώς την πολιτική του έκφραση.

Αυτό ακριβώς φοβούνται η κυβέρνηση, τα αστικά κόμματα και οι κεφαλαιοκράτες. Γι’ αυτό επιθυμούν και προσπαθούν να υπονομεύσουν, να ξεδοντιάσουν, να θάψουν το Πολυτεχνείο.

Η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου πρέπει να γίνει ένας ακόμα σταθμός στην άνοδο του κινήματος ενάντια στη δυστοπική κατάσταση που μας ετοιμάζει η αστική τάξη και οι ανάγκες του καπιταλισμού.

Να βροντοφωνάξουμε το Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία ξανά. Να αντιπαλέψουμε την πείνα, το κρύο, τον πόλεμο. Για ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς-μεροκάματα-συντάξεις. Για την κρατικοποίηση των δομών παραγωγής και μεταφοράς ενέργειας, της παραγωγής και μεταφοράς πετρελαίου και φυσικού αερίου, την κατάργηση του χρηματιστηρίου ενέργειας. Να παλέψουμε για την ήττα του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, για την ήττα της δικής μας αστικής τάξης και των πολεμοχαρών σχεδίων της, για το κλείσιμο των αμερικανικών βάσεων, την απεμπλοκή από τον πόλεμο στην Ουκρανία.

Αγώνες για να επιτύχουν τέτοιους στόχους δεν απαιτούν απλώς μεγαλύτερη μαζικότητα και περισσότερο κίνημα, ούτε αρκεί η διαρκής ζύμωση και προβολή της ανωτερότητας του σοσιαλισμού. Απαιτούν να μπουν μπροστά οι πρωτοπόρες δυνάμεις της εργατικής τάξης και να οργανώσουν συνολικά τον αγώνα για την ανατροπή της σημερινής κυβέρνησης και κάθε κυβέρνησης που θα εφαρμόζει το πρόγραμμα των μνημονίων, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ. Απαιτούν την ενίσχυση των πολιτικών χαρακτηριστικών του αγώνα ώστε να διεκδικήσουμε όχι απλώς μια πιο φιλολαϊκή πολιτική αλλά την ανατροπή του καπιταλισμού, την εγκαθίδρυση της εξουσίας της εργατικής τάξης, της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Όλοι στις πορείες για την εξέγερση του Πολυτεχνείου

Προσυγκέντρωση κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ

στην Αθήνα Σταδίου και Βουκουρεστίου, 4:30 μμ

κομμουνιστική οργάνωση ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ                         www.anasyntaxi.gr

32 χρόνια από τη δολοφονία Τεμπονέρα

Το αίμα των νεκρών αγωνιστών βάφει κόκκινο το μέλλον των λαών

32 χρόνια πριν η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη δολοφόνησε τον κομμουνιστή καθηγητή Νίκο Τεμπονέρα γιατί στάθηκε στο πλευρό των αγωνιζόμενων μαθητών του. Οι μαθητές αγωνίζονταν με καταλήψεις σχολείων και διαδηλώσεις για να μην περάσει ο αντιδραστικός νόμος του υπουργού Παιδείας Κοντογιαννόπουλου για την εκπαίδευση και είχαν τη συμπαράσταση όλου του εργαζόμενου λαού. Μέσα από τις καταλήψεις των μαθητών μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης έπαιρναν τη δική τους εκδίκηση για τα αντεργατικά μέτρα που είχε καταφέρει να περάσει η κυβέρνηση του Κων. Μητσοτάκη. Η κυβέρνηση αντέδρασε με λυσσαλέα βία ενάντια στους μαθητές και έδωσε την εντολή στα αποβράσματα των κομματικών της οργανώσεων για την ανακατάληψη των σχολείων. Αυτό οδήγησε στη δολοφονία του καθηγητή Τεμπονέρα από τον πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ Πάτρας και δημοτικό σύμβουλο Καλαμπόκα έξω από σχολείο της Πάτρας.

Τα γεγονότα εκείνων των ημερών δεν χάνουν τη σημασία τους σήμερα. Πολλοί θέλουν να ξεχαστεί η δολοφονία Τεμπονέρα. Η αστική τάξη και τα κόμματά της θέλουν να ξεχαστεί γιατί τους χαλάει το αφήγημα του εκσυγχρονισμού που επιφέρουν οι αστικές πολιτικές και της συναίνεσης που αυτές απολαμβάνουν. Όμως, οι πολιτικές της αστικής τάξης και των κομμάτων της εκσυγχρονίζουν την εκμετάλλευση και την εξαθλίωση των μαζών και συναντούν συνεχώς της αντίστασή τους που μόνο με την βία κάμπτεται. Η επίσημη αριστερά στέκεται αμήχανα απέναντι στο γεγονός γιατί ήταν απούσα από αυτούς τους αγώνες, καθώς η ίδια είχε ανοίξει το δρόμο της διακυβέρνησης από τη ΝΔ και τον φιλελεύθερο οδοστρωτήρα με την οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα στην οποία συμμετείχε, και πιο πριν με την κυβέρνηση Τζαννετάκη.

Σήμερα που η κυβέρνηση τσακίζει κάθε δικαίωμα και κατάκτηση της εργατικής τάξης. Σήμερα που η κυβέρνηση δολοφονεί και αρρωσταίνει κατά χιλιάδες τα πιο αδύναμα μέλη της κοινωνίας με την πολιτική της στην υγεία και την παιδεία, με την πολιτική της στην εργασία, και τον καθημερινό της αυταρχισμό. Σήμερα που, από τη μια, οι αστοί πολιτικοί και οι καπιταλιστές κηρύττουν την «εγκράτεια» στο λαό και την ίδια ώρα κλέβουν ατιμώρητοι τον ιδρώτα του, ενώ από την άλλη η απλήρωτη βενζίνη 20 ευρώ ενός 16χρονου τσιγγάνου τιμωρείται με θάνατο από τα τάγματα ασφαλείας του καθεστώτος. Σήμερα που η κυβέρνηση αφήνει ελεύθερους τους παιδοβιαστές της και δεν κάνει τίποτα για να προστατέψει τα παιδιά από τα νύχια των ιδιωτικών ΜΚΟ. Σήμερα που η κυβέρνηση καμαρώνει για τις συνθήκες ζούγκλας που έχει δημιουργήσει για τους εργαζόμενους, παράδεισο όμως για τα αφεντικά. Σήμερα που η κυβέρνηση επαίρεται για τον πατριωτισμό της και την τουρκοφάγα διάθεσή της προσφέροντας τη χώρα ως οικόπεδο στα σχέδια των αμερικανών ιμπεριαλιστών, ετοιμάζοντας τη νεολαία ως τροφή για τα κανόνια και στερώντας πόρους από τα νοσοκομεία και τα σχολεία. Σήμερα που ο δολοφόνος Καλαμπόκας, όπως και κάθε δολοφόνος στην υπηρεσία του καθεστώτος, κυκλοφορεί ελεύθερος αλλά τα μέλη της 17 Νοέμβρη ή των αναρχικών δεν μπορούν ούτε τις νόμιμες άδειες από τη φυλακή να πάρουν.

Σήμερα που συμβαίνουν όλα αυτά, και θα συμβούν ακόμα χειρότερα, καθώς ο καπιταλισμός σαπίζει, εμείς οι προλετάριοι και οι επαναστάτες πρέπει να κρατήσουμε στη μνήμη μας τον Τεμπονέρα και τα γεγονότα εκείνης της περιόδου. Γιατί δείχνουν το επίπεδο που πρέπει να φτάσουμε για να γίνουμε πραγματικά ελεύθεροι άνθρωποι:

Ένα ισχυρό κίνημα και η θυσία ενός κομμουνιστή δεν φτάνει για να ανατραπεί το σάπιο καθεστώς που θα γεννά συνεχώς εκμετάλλευση, καταπίεση και εξαθλίωση. Χρειάζεται συνειδητός αγώνας για την τελική ανατροπή του ίδιου του καπιταλισμού και για την εγκαθίδρυση της εξουσίας της εργατικής τάξης, της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Τότε, οι Μητσοτάκηδες και οι Καλαμπόκες του κόσμου θα τιμωρηθούν όπως τους αξίζει, μαζί με τους αφεντικά του κόσμου αυτού. Για να πάρουν τα όνειρά μας εκδίκηση.

Όλες και όλοι

τη Δευτέρα 9 Γενάρη στις 6.30μ.μ.

στα Σχολεία Τεμπονέρα

κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, www.anasyntaxi.gr

Επίδειξη οπορτουνισμού, γραφειοκρατικού και κρατικού συνδικαλισμού από το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ στην Πάτρα

Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στον Σύλλογο Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών (Σ.Ι.Ε.Λ.) νομού Αχαΐας, υπό την καθοδήγηση της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Πατρών, που ελέγχεται από το ΠΑΜΕ, προσέφυγαν στα αστικά δικαστήρια για να διοριστεί προσωρινή διοίκηση στο σωματείο.

Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ κατέχουν μία από τις πέντε θέσεις του Δ.Σ. του σωματείου, από τις προηγούμενες εκλογές του 2020 (βλ. εδώ), ενώ τις υπόλοιπες τις κατέχει η Αγωνιστική Παρέμβαση που είναι δύναμη της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς (βλ. ανακοίνωσή της εδώ). Οι εκλογές για νέο Δ.Σ. ήταν να γίνουν τον Ιούνιο, αλλά το Δ.Σ. ομόφωνα αποφάσισε να μεταθέσει τις εκλογές για τον Νοέμβριο, ώστε να υπάρξει μεγαλύτερη συμμετοχή. Και ενώ οι δυνάμεις της Αγωνιστικής Παρέμβασης βρισκόταν σε συνεννόηση με τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ για τη διεξαγωγή των εκλογών (είχε προγραμματιστεί ήδη η εκλογικο-απολογιστική συνέλευση του σωματείου και εκλογή εφορευτικής επιτροπής για την Κυριακή 6 Νοεμβρίου με ομόφωνη απόφαση του Δ.Σ.), οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ κατέθεσαν προσφυγή για τον διορισμό προσωρινής διοίκησης λόγω εκπρόθεσμης θητείας, και μάλιστα ζήτησαν από το αστικό δικαστήριο η προσωρινή διοίκηση να αποτελείται από μέλη μόνο της δικής τους παράταξης!

Είναι γνωστό τοις πάσι πως το ΠΑΜΕ καθοδηγείται από την Κ.Ε. του ΚΚΕ. Ως εκ τούτου οι ευθύνες επιμερίζονται στην ηγεσία του ΠΑΜΕ και στην Κ.Ε. του ΚΚΕ.

Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς σ’ αυτές τις ενέργειες;

Το πρώτο και πιο σημαντικό είναι η προσφυγή στο αστικό κράτος από τις δυνάμεις του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ για να διορίσει το αστικό κράτος, μέσω των δικαστηρίων, προσωρινή διοίκηση. Όταν ο δικαστής ανακηρύσσεται απόλυτος κυρίαρχος στα ζητήματα ζωής και δράσης των σωματείων, δεν είναι δυνατόν να γίνεται λόγος όχι μόνο για την ταξική τους ανεξαρτησία αλλά ούτε για την οργανωτική. Το ΠΑΜΕ, από τη μια, διακηρύσσει την αναγκαιότητα για ταξικά σωματεία, και αυτο-ανακηρύσσει τον εαυτό του ως ταξική δύναμη, ενώ, από την άλλη, προσκαλεί το αστικό κράτος να παρέμβει στις διεργασίες του κινήματος. Και αυτό το κάνει με τον πιο χυδαίο τρόπο, τον τρόπο των εργοδοτικών και αστικών δυνάμεων του εργατικού κινήματος, οι οποίες δεν ντρέπονται να καλούν την αστική δικαιοσύνη να ανακηρύξει τους ίδιους στη διοίκηση των σωματείων επικαλούμενοι τυπικές διατάξεις του αστικού νόμου, τις οποίες έχουν παραβιάσει πρώτοι οι ίδιοι. Δεν πρέπει να διαφύγει της προσοχής μας ότι προσφεύγοντας στα αστικά δικαστήρια εναντίον της διοίκησης του Σ.Ι.Ε.Λ νομού Αχαΐας, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ προσφεύγουν και εναντίον του εαυτού τους, αφού συμμετείχαν σε όλες τις ενέργειες της διοίκησης.

Δυστυχώς, είναι διαδεδομένο, όχι μόνο στις αστικές δυνάμεις αλλά και σε δυνάμεις εργατικής αναφοράς, να θεωρούν τον αστικό νόμο και τον αστικό τύπο πιο σημαντικά από την ίδια την ταξική ανεξαρτησία της εργατικής τάξης, του κινήματός της και των οργανώσεων της. Ελάχιστοι, και στις πιο αριστερές δυνάμεις στο κίνημα, αναρωτιούνται γιατί θα έπρεπε τα σωματεία να ακολουθούν τις διατάξεις του αστικού νόμου, ο οποίος καθορίζει τη συγκρότηση, τη «νόμιμη» σύσταση και τη λειτουργία των σωματείων. Γιατί θα έπρεπε να αποφασίζουν τα δικαστήρια για τις εσωτερικές διαδικασίες των σωματείων και για το πότε αυτές είναι ή δεν είναι νόμιμες. Αλήθεια, οι σύντροφοι του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ (αλλά και άλλων δυνάμεων της αριστεράς) θα σκέφτονταν ως φυσιολογικό να αποφασίζουν τα δικαστήρια για τη συγκρότησή και για τις εσωτερικές διεργασίες των οργανώσεων τους; Θα τους φαινόταν φυσιολογικό να παρευρίσκεται εκπρόσωπος του κράτους στις αρχαιρεσίες τους; Η ανάμειξη της αστικής εξουσίας έχει γίνει τόσο συνηθισμένη στην περίπτωση των σωματείων που δεν προκαλεί πια εντύπωση. Όπως έγραφε ο Κώστας Μπατίκας:

«Εκπρόθεσμη διοίκηση, έστω και για μια μέρα, αποτελεί έγκλημα καθοσιώσεως για τους συνδικαλιστές κάθε απόχρωσης, ενώ η προσφυγή και η αίτηση για διορισμό διοίκησης, ευλογημένη πράξη, ή, σε κάθε περίπτωση, ασήμαντο πλημμέλημα» (Κώστας Μπατίκα, Συνδικάτα και πολιτική, εκδ. Εργοεκδοτική, Αθήνα: 1994, σελ. 239).

Και συνεχίζει:

«… η συνηθισμένη, καθημερινή, πλατιά διαδεδομένη πρακτική των διορισμών στη συνδικαλιστική ζωή της χώρας μας δημιούργησε φαινόμενα εκφυλισμού και παρακμής και γελοίες καταστάσεις που δείχνουν το χαμηλό επίπεδο και τη φτώχεια όχι μόνο του κρατικού συνδικαλισμού αλλά και του ρεφορμισμού και όλων των παραλλαγών της αστικής επιρροής, που μετέφεραν στις εργατικές οργανώσεις τη μικροαστική υποκουλτούρα της καθυστέρησης και της μιζέριας, με την αποπνικτική της δυσοσμία. Αυτή η υποκουλτούρα καμιά σχέση δεν έχει, και δεν θα μπορούσε να έχει, με την κουλτούρα και τα ιδανικά της εργατικής τάξης» (ό.π.).

Όταν οι σύντροφοι του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ με τόση ελαφρότητα, και τόσο αυτοεξευτελισμό, αποφασίζουν να προσφύγουν στην αστική δικαιοσύνη για τον διορισμό προσωρινής διοίκησης, πώς ακριβώς ελπίζουν ότι θα πείσουν την εργατική τάξη να ανατρέψει «στην πράξη», όπως διακηρύσσουν, τον νόμο Χατζηδάκη; Τι παραπάνω κάνει ο νόμος Χατζηδάκη από το να επιβάλει τον ασφυκτικό έλεγχο του κράτους στα σωματεία;

Ένα δεύτερο σημείο αυτής της ντροπιαστικής ενέργειας των δυνάμεων του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ είναι ότι οργανώθηκε, όπως φαίνεται, από το Εργατικό Κέντρο, καθώς στο δικαστήριο εμφανίστηκε εκπρόσωπος της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Πάτρας για να υποστηρίξει το «δίκαιο» αίτημα της μειοψηφίας της διοίκησης του Σ.Ι.Ε.Λ. Αχαΐας για διορισμό προσωρινής διοίκησης. Δεν φτάνει που ανακατεύεται η αστική δικαιοσύνη στα εσωτερικά των σωματείων, έρχεται τώρα και η δευτεροβάθμια οργάνωση να ρίξει και αυτή το βάρος της υπέρ της τοποθέτησης προσωρινής διοίκησης, παίρνοντας το μέρος της μειοψηφίας. Αλήθεια, γι’ αυτό ήθελαν να πάρουν τον έλεγχο του Εργατικού Κέντρου στην Πάτρα οι δυνάμεις του ΚΚΕ, για να επιβάλουν την αλλαγή συσχετισμών με τη βοήθεια της αστικής δικαιοσύνης;

Μετά από όλα τα παραπάνω, είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς στα καλέσματα του ΚΚΕ προς την εργατική τάξη για συμπόρευση και αγώνες με το ΚΚΕ. Σε τι να συμπορευτεί η εργατική τάξη με το ΚΚΕ; Στον αποκλεισμό των άλλων φωνών που έχουν άλλη αντίληψη για το κίνημα από αυτήν του ΚΚΕ; Στην επέμβαση του αστικού κράτους στα εσωτερικά του κινήματος; Έ, όχι. Η ανασύνταξη του ταξικού εργατικού κινήματος δεν περνάει μέσα από αυτές τις πρακτικές αλλά σε σύγκρουση με αυτές.

Βάιος Παπαθεοχάρης