Ο Παύλος ζεί - τσακίστε τους Ναζί!

5 χρόνια πέρασαν από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τον Χρυσαυγίτη Ρουπακιά στο Κερατσίνι.

Τιμούμε τη μνήμη του Π. Φύσσα και όλων των θυμάτων των σύγχρονων οπαδών του ναζισμού και του φασισμού.

Αντιφασιστική δράση παντού! Στις πόλεις, στα χωριά, στους τόπους δουλειάς, στα σχολεία και σε κάθε γειτονιά.

Ούτε σπιθαμή γής στην Χρυσή Αυγή και τα λογής ακροδεξιά, ρατσιστικά, φασιστικά και ναζιστικά σκουπίδια που δρουν ανενόχλητα υπό την ανοχή του αστικού κράτους και σε συνεργασία με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς εναντίον κάθε φωνής και δράσης που εναντιώνεται στην αστική πολιτική και κυριαρχία.

Συμμετέχουμε μαζικά στις αντιφασιστικές συγκεντρώσεις-διαδηλώσεις-εκδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα.

Κερατσίνι, Τρίτη 18/9: Συγκέντρωση στις 5.30μμ στην οδό Π. Φύσσα 60 και διαδήλωση στην πόλη. 

Ο Ναζισμός και ο Φασισμός τσακίζονται από την πάλη ενάντια στους κεφαλαιοκράτες, το αστικό κράτος και παρακράτος!

Ο καπιταλισμός στην Ελλάδα πνέει τα λοίσθια κι αν δεν τον βοηθήσουμε να «πεθάνει» θα μας οδηγήσει στην καταστροφή

 Η πύρινη καταστροφή που έπληξε την Αττική δεν είναι αποτέλεσμα ούτε γενικά των ακραίων καιρικών φαινομένων, ούτε γενικά των ανθρώπων. Είναι ένα ανθρώπινο δημιούργημα που μόνο μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού θα μπορούσε να εμφανιστεί. Είναι η ζωντανή απόδειξη του πόσο άρρωστο είναι το σύστημα μέσα στο οποίο ζούμε, του ότι το μόνο που έχει να προσφέρει είναι τη μία τραγωδία πίσω από την άλλη.

  Η Αριστερά της μεταπολίτευσης πεθαίνει!

Η Αριστερά της εποχής της κρίσης παλεύει να γεννηθεί!

Τα χρόνια της κρίσης στην Ελλάδα θα περάσουν σίγουρα στην ιστορία σαν μια έντονη και πολυτάραχη περίοδος. Η κρίση όμως δεν έχει τελειώσει και σίγουρα δεν προβλέπεται να τελειώσει σε κάποιον ορατό χρονικό ορίζοντα η βάρβαρη πολιτική λιτότητας που εφαρμόζεται στη χώρα.

Αν καλούμασταν να κάνουμε σήμερα έναν απολογισμό της δράσης των πολιτικών εκφράσεων του εργατικού κινήματος, έναν απολογισμό δηλαδή της δράσης της Αριστεράς τι θα είχαμε να μετρήσουμε και ποια θα ήταν τα γεγονότα – ορόσημα που θα επισημαίναμε;

Χωρίς αμφιβολία, το βασικό χαρακτηριστικό της περιόδου, είναι ότι η εργατική τάξη υπέστη βάρβαρες περικοπές στα εισοδήματα και τα κεκτημένα της. Παρά το απεργιακό κίνημα και τους δυναμικούς αγώνες το κίνημα της εργατικής τάξης μέτρησε αλλεπάλληλες ήττες που χειροτέρευσαν δραματικά τη θέση της. Η ήττα αυτή δεν είναι μόνο ήττα της εργατικής τάξης, αλλά και ήττα της Αριστεράς που είναι ο πολιτικός χώρος που είναι ταγμένος στον αγώνα για υπεράσπιση και διεύρυνση των κατακτήσεων των εργαζομένων.

Oι εμπορικοί πόλεμοι.

Η συνάντηση των G7 στον Καναδά (8-9 Ιουνίου) σηματοδότησε την έναρξη του εμπορικού πολέμου ανάμεσα στις αναπτυγμένες ιμπεριαλιστικές χώρες του πλανήτη. Λίγες μέρες πριν την έναρξη της συνάντησης ο Τραμπ ανακοίνωσε μια σειρά από προστατευτικούς δασμούς ενάντια στις υπόλοιπες χώρες του G7 (δασμοί 25% στο ατσάλι και 10% στο αλουμίνιο σε εισαγωγές από τον Καναδά, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Μεξικό), για λόγους «εθνικής ασφάλειας». Ο Τραμπ ικανοποιούσε έτσι μια βασική προεκλογική του δέσμευση: να θέσει τα συμφέροντα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού πάνω από όλα. Οι Γάλλοι δεν άργησαν να βαφτίσουν τη συνάντηση κορυφής «συνάντηση των G6+1».¹ Και σαν να μη έφτανε αυτό, ο Τραμπ λες και θέλει να ‘τη σπάσει’ στους υπόλοιπους, ζήτησε οι G7 να ξαναγίνουν G8 με τη συμμετοχή της Ρωσίας.²

 Όσοι προστρέχουν στην υπεράσπιση της αστικής πατρίδας, πρέπει να επαναπροσδιορίσουν τη σχέση τους με την σοσιαλιστική επανάσταση και τον κομμουνισμό.

Η ελληνική Αριστερά, στα χρόνια που ακολούθησαν το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης του 2007-8, αλλά και παλιότερα, φέρνει την πραγματικότητα στα μέτρα της για να χωρέσει τα ονειροπολήματά της αλλά κυρίως για να επιτρέπει στον εαυτό της να παίρνει λάθος θέσεις στα πιο κρίσιμα ζητήματα. Εν προκειμένω, το ζήτημα που είναι θερμό είναι ο πόλεμος. Προκαταβολικά πρέπει να διαπιστώσουμε, χωρίς καμιά διάθεση τσουβαλιάσματος, ότι η ηγεσία της ελληνικής Αριστεράς μοιάζει παραδομένη στην ελληνική αστική τάξη και στον αγώνα της για την αναρρίχησή της στον παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό. Η ήττα της Αριστεράς το καλοκαίρι του 2015 έφερε στον αφρό όλα τα κουσούρια της, αλλά κυρίως απέδειξε ότι η σχέση της με την σοσιαλιστική επανάσταση είναι πλατωνική. Οι επίδοξοι πολιτικοί ηγέτες της εργατικής τάξης από τη μια γάβγιζαν εναντίον της αστικής τάξης και από την άλλη έτρωγαν από το χέρι της.

Μια από τις αποφάσεις της κυβέρνησης Τζανετάκη ήταν η καταστροφή των φακέλων κοινωνικών φρονημάτων. Για ιστορικούς λόγους περίπου 2100 φάκελοι που αφορούσαν ιστορικά πρόσωπα, διασώθηκαν. Μεταξύ αυτών και ο φάκελος του Κώστα Μπατίκα. Ό,τι διαβάσαμε από τον φάκελο του Κώστα Μπατίκα είναι αποκαλυπτικό για τον τρόπο παρέμβασης του κράτους στις πολιτικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις της εργατικής τάξης!

Στις 30 Μάη απεργούμε με τα εργατικά αιτήματα και κάτω από τις δικές μας σημαίες!

 Με Ενιαίο Eργατικό Mέτωπο και όχι κάτω από την λεγόμενη “Κοινωνική Συμμαχία” που είναι υποταγή των εργατών σε ξένα συμφέροντα!

 Όχι στην υποταγή στα συμφέροντα των μικρών και μεγαλύτερων καπιταλιστών!

 Στις 30 Μάη οι πλειοψηφίες της ηγεσίας της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ οργανώνουν απεργιακή συγκέντρωση από κοινού με συνδικαλιστικές οργανώσεις μικροαστών, ελευθέρων επαγγελματιών και εργοδοτών. Τα αιτήματα και οι στόχοι αυτής της κινητοποίησης αφορούν κυρίως των μικρούς και μεγαλύτερους καπιταλιστές οι οποίοι προσπαθούν να επανα-διαπραγματευτούν την θέση τους ενόψει του τέλους ενός ακόμα μνημονιακού προγράμματος. Δεν αφορούν όμως την εργατική τάξη η οποία καλείται, για μία ακόμα φορά, να κουβαλήσει νερό στο μύλο των καπιταλιστών.

 Για πρώτη φορά οι συνδικαλιστικοί φορείς των εργαζομένων ιδιωτικού και δημόσιου τομέα μπαίνουν κάτω από τη σκέπη των αφεντικών, εμφανίζοντας μάλιστα κοινό πλαίσιο αιτημάτων.

Το γεγονός αυτό, μπορεί να είναι πρωτόγνωρο στα χρονικά του εργατικού κινήματος, είναι όμως λογική συνέχεια μιας συνεχούς πορεία υποταγής του εργατικού κινήματος στα αστικά και μικροαστικά συμφέροντα. Μόλις δύο χρόνια πριν η ηγεσία της ΓΣΕΕ καλούσε σε υπερψήφιση του ΝΑΙ στο Δημοψήφισμα και τασσόταν στο πλευρό των ντόπιων καπιταλιστών και των Ευρωπαίων τοκογλύφων. Την ίδια σχεδόν περίοδο η ΑΔΕΔΥ καλούσε σε κοινή συγκέντρωση στο Σύνταγμα με τους αγρότες που διεκδικούσαν μια σειρά αιτημάτων που ήταν από αδιάφορα έως εχθρικά στα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Ήταν τότε η πρώτη φορά που ένας τριτοβάθμιος συνδικαλιστικός φορέας υποστήριζε ανοιχτά διεκδικήσεις που ζήταγαν κρατικό χρήμα μέσω ενισχύσεων και επιδοτήσεων.

Τότε δεν αντέδρασε κανείς, καθώς ακόμα και οι αυτοονομαζόμενες “ταξικές” πτέρυγες και παρατάξεις του συνδικαλιστικού κινήματος δεν βρήκαν τίποτε το μεμπτό σε αυτό. Και πως να βρουν άλλωστε, όταν σχεδόν σύσσωμη η Αριστερά εδώ και δεκαετίες σέρνεται πίσω από τις μικροαστικές διεκδικήσεις αγροτών, φορτηγατζήδων, ταξιτζήδων, φαρμακοποιών και λοιπών “αναξιοπαθούντων”, παραμερίζοντας τα εργατικά συμφέροντα και ξεχνώντας ότι η κοινωνία αποτελείται από τάξεις με συγκρουόμενα ταξικά συμφέροντα και τα όποια αιτήματα τα κρίνουμε με ταξική μεροληψία από τη σκοπιά της δικής μας τάξης, της εργατικής τάξης.

Η εργατική τάξη πρέπει να αντιμετωπίσει τη σημερινή κατάσταση από τη σκοπιά των δικών της ιδιαίτερων συμφερόντων. Με τα δικά της αιτήματα να εναντιωθεί στην κυβέρνηση και από ταξική σκοπιά να κρίνει και τις κινητοποιήσεις των μεσαίων στρωμάτων και να οικοδομήσει τις συμμαχίες της.

 Η 1^η Μάη θα ενώνει πάντα την εργατική τάξη όλων των εθνών κάτω από τη σημαία της Προλεταριακής Επανάστασης!

Όχι άλλες θυσίες για το ελληνικό κεφάλαιο και το «εθνικό» συμφέρον!

Η τάξη των κεφαλαιοκρατών απάντησε στην κρίση και την κρατική χρεοκοπία με την ολομέτωπη επίθεση στην εργατική τάξη. Με τη βάρβαρη ταξική πολιτική που συμπυκνώθηκε στον όρο «μνημόνιο». Οι Έλληνες κεφαλαιοκράτες με την έμπρακτη στήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ισοπέδωσαν μισθούς, κοινωνικές δαπάνες και εργατικά δικαιώματα.

Η επίθεση ενάντια στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις μας είναι διαρκής, όπως μια διαρκής λεηλασία θα είναι και η ασκούμενη πολιτική για να ξεπεραστεί η καπιταλιστική κρίση σε βάρος μας και να ανακάμψει η καπιταλιστική κερδοφορία.