Απόφαση της Πολιτικής Επιτροπής της κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ

Η καπιταλιστική κρίση συνεχίζει να κυριαρχεί στο παγκόσμιο σκηνικό και όλο και περισσότερες χώρες βιώνουν τις συνέπειές της. […]Εκτίμησή μας είναι ότι η κρίση θα είναι μακρόχρονη. Οι αισιόδοξες προβλέψεις που προβάλλονται από διάφορες πλευρές, είναι αβάσιμες και έχουν στόχο την εξαπάτηση της εργατικής τάξης και των εργαζομένων και τη συγκράτηση των διεκδικήσεων. Την κρίση κυρίως πληρώνει η εργατική τάξη με τις απολύσεις και τη δραματική αύξηση της ανεργίας, την πτώση του βιοτικού επιπέδου και την εξαθλίωση ενός διευρυνόμενου τμήματός της. Ταυτόχρονα, η κρίση οξύνει τους ενδοιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.

Στην Ελλάδα η πολιτική κατάσταση καθορίζεται από την κρίση. Η κρίση έχει συμβάλει στον παραπέρα εκτροχιασμό των δημόσιων οικονομικών, στην εκτίναξη του ελλείμματος και του δημόσιου χρέους. Σε κεντρικό ζήτημα αναδεικνύεται το χρέος, καθώς στην εξυπηρέτησή του είναι προσανατολισμένη σε μεγάλο βαθμό η κυβερνητική πολιτική. Στην ουσία, η αστική τάξη βαδίζει σε τεντωμένο σχοινί. Ο μόνος δρόμος που μένει για την κυβέρνηση είναι ο δρόμος των ρήξεων και της καταστολής...

Η εργατική τάξη που ήδη πληρώνει την οικονομική κρίση με την ανεργία, την υποαπασχόληση, την ονομαστική και πραγματική μείωση μισθών, είναι και θα είναι το βασικό θύμα αυτής της πολιτικής. Πέρα από το βάθεμα της κρίσης και την περαιτέρω αύξηση της ανεργίας που θα είναι η πρώτη συνέπεια της περιοριστικής πολιτικής, είναι βέβαιη η παραπέρα υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου της εργατικής τάξης, σαν συνέπεια της σχεδιαζόμενης άγριας περικοπής των κοινωνικών δαπανών. Επιπλέον, οι εργαζόμενοι θα έχουν να αντιμετωπίσουν το εκ νέου άνοιγμα του ασφαλιστικού που γίνεται με διακηρυγμένους στόχους την μείωση των συντάξεων, την αύξηση των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση, την υποκατάσταση της κοινωνικής από την επαγγελματική ασφάλιση, την ιδιωτικοποίηση της ασφάλισης στη βάση της θεωρίας των τριών ασφαλιστικών πυλώνων και το πετσόκομμα της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.

Το δίλημμα που θέτουμε ότι την κρίση είτε θα την πληρώσει το κεφάλαιο είτε η εργατική τάξη, στην περίπτωση της εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους, γίνεται ξεκάθαρο: το χρέος είτε θα πληρωθεί από την εργατική τάξη και τα εργαζόμενα στρώματα είτε από τους κεφαλαιοκράτες – δανειστές. Η αστική τάξη δεν έχει περιθώρια ελιγμών και δεν υπάρχουν περιθώρια για ενδιάμεσες μεταρρυθμιστικές λύσεις. Η Ελλάδα αναδεικνύεται σαν αδύναμος κρίκος της Ε.Ε. και ευρύτερα της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας.

Η καπιταλιστική κρίση και η προσπάθεια της αστικής τάξης να απαντήσει με τη μέγιστη δυνατή συστράτευση και την εμπέδωση κλίματος συναίνεσης, επηρεάζει και το συνδικαλιστικό κίνημα. Η ηγεσία του σ.κ., εκφραστής της κυριαρχίας της αστικής επιρροής στις γραμμές του εργατικού σ.κ., πορεύεται πλέον απροκάλυπτα στο πλευρό της αστικής τάξης, υποτάσσει τα εργατικά συμφέροντα στην «εθνική προσπάθεια» για την αντιμετώπιση της κρίσης, συνεχίζοντας με μεγαλύτερη ένταση την πολιτική της ταξικής συνεργασίας.

Η γραμμή υποταγής της ηγεσίας του σ.κ., καταδικάζει την εργατική τάξη στην αδράνεια, ταυτόχρονα όμως αυξάνει την απόσταση ανάμεσα στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και την εργατική βάση και δημιουργεί έδαφος για τις δυνάμεις που διακηρύσσουν την αγωνιστική αντεπίθεση της εργατικής τάξης να ενισχύσουν την παρουσία τους. Αυτήν τη δυνατότητα προσπάθησε να εκμεταλλευτεί το ΠΑΜΕ και οι δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, όπως και οι δικές μας δυνάμεις με την απεργία της 17ης Δεκέμβρη. Ωστόσο, η απεργία είχε μικρή συμμετοχή, με εξαίρεση το λιμάνι όπου έγινε μαχητική απεργία με μαζική συμμετοχή.

Από τον τρόπο που κινήθηκε το ΠΑΜΕ στις 17 Δεκέμβρη, γίνεται σαφές ότι η σκέψη για διάσπαση της ΓΣΕΕ υπάρχει στο εσωτερικό του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ. Ωστόσο, αν και γίνονται βήματα σε αυτήν την κατεύθυνση, πρέπει να εκτιμήσουμε ότι δεν πρόκειται να προχωρήσει το αμέσως επόμενο διάστημα σε τέτοια κίνηση, κυρίως λόγω του δυσμενούς συσχετισμού για τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ. Πρέπει παράλληλα, να εντοπίσουμε τον κίνδυνο που εμφανίζεται και να αντιμετωπίσουμε τις απόψεις που είναι θετικές σε μια τέτοια εξέλιξη.

[…]

Στην περίοδο που βρισκόμαστε, για τους κομμουνιστές είναι αναγκαία η προβολή στοιχείων ενός μεταβατικού προγράμματος που να περιγράφει ένα πλαίσιο επαναστατικής απάντησης στην κρίση. Προμετωπίδα μας είναι το σύνθημα της διαγραφής του χρέους, (εκτός από τα χρέη προς τα ασφαλιστικά ταμεία). Το σύνθημα αυτό αναγκαστικά συμπληρώνεται με τους παρακάτω στόχους πάλης:

• Έξοδος της χώρας από την Ε.Ε.

• Κρατικοποίηση χωρίς αποζημίωση και με δεσμευτικό εργατικό έλεγχο, όλων των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας

• Κρατικοποίηση όλων των τραπεζών με εργατικό έλεγχο και κατάργηση κάθε εμπορικού μυστικού και τραπεζικού απορρήτου.

Συνδέεται επίσης, με ένα συνολικό πλαίσιο αιτημάτων

[….]

Η υλοποίηση ενός τέτοιου προγράμματος μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο από τη δικτατορία του προλεταριάτου και προϋποθέτει νικηφόρα επαναστατική διαδικασία.

Στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, αξιοποιούμε κάθε αγωνιστική δραστηριότητα και ενισχύουμε κάθε κινητοποίηση της εργατικής τάξης. Σε αυτά τα πλαίσια στηρίζουμε και την απεργιακή κινητοποίηση στις 10 Φλεβάρη. […]Είμαστε κάθετα αντίθετοι με την οργανωτική διάσπαση του συνδικαλιστικού κινήματος και αποκρούουμε κάθε σκέψη για διάσπαση απ’ όπου κι αν προέρχεται. Η οργανωτική διάσπαση του σ.κ. είναι εγκληματική ενέργεια, που προσφέρει υπηρεσία στην αστική τάξη και θα έχει καταστροφικές συνέπειες για την εργατική τάξη και το συνδικαλιστικό της κίνημα. Η διάσπαση του κινήματος που προκαλούν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, δεν απαντιέται με οργανωτική διάσπαση. […]

Η Π.Ε. της κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ

24-1-2010