Απόφαση του Γραφείου της ΠΕ της κ.ο Ανασύνταξη

Με τις συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα και στις κεντρικές πλατείες των πόλεων όλης της χώρας, εκδηλώθηκε ένα μαζικό κίνημα διαμαρτυρίας που κατάφερε να έχει διάρκεια και αντοχή. Το κίνημα αυτό είναι προϊόν της κοινωνικής κατάστασης που διαμορφώνεται εξ’ αιτίας της κρίσης και της κυβερνητικής πολιτικής. Η σύνθλιψη των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης, συνοδεύεται από την απότομη καταστροφή των μεσαίων στρωμάτων. Οι τάξεις των ανέργων... πυκνώνουν πλέον και από μικροαστούς που προλεταριοποιούνται και αυτό αποτελεί νέο στοιχείο σε σχέση με την κοινωνική σύνθεση του πληθυσμού. Το νέο αυτό κοινωνικό στοιχείο, εκτιμάμε ότι έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο κίνημα των «αγανακτισμένων» και έβαλε τη σφραγίδα του στην πρώτη φάση των συγκεντρώσεων. Ιστορικά, η απότομη προλεταριοποίηση μεσαίων στρωμάτων, μπορούσε να αποτελέσει τη θρυαλλίδα ενός γενικότερου κοινωνικού ξεσπάσματος. Η συνάντηση των μικροαστικών στρωμάτων που περνάνε στις γραμμές του προλεταριάτου με το κίνημα της εργατικής τάξης μπορεί να αποδειχτεί γόνιμη, καθώς η μόρφωση αυτών των στρωμάτων και η συνειδητοποίηση του κοινού με την εργατική τάξη συμφέροντος τους από κάποιους εκπροσώπους τους, βοηθάει το εργατικό κίνημα στην οργάνωση του, όπως περιγράφεται και στο πρώτο κεφάλαιο του κομμουνιστικού μανιφέστου.

Στις συγκεντρώσεις συμμετέχει μια ετερόκλητη μάζα ανθρώπων στην οποία κυριαρχεί η νεολαία (φοιτητές- σπουδαστές και άνεργοι), ενώ υπάρχει εμφανής τάση αύξησης των εργαζομένων που συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις σε σχέση με τις πρώτες μέρες.

Το κεντρικό πολιτικό στίγμα των συγκεντρώσεων είναι η αντίθεση στο μνημόνιο και την κυβέρνηση. Η αντίθεση αυτή συμπληρώνεται από την καταδίκη του συνόλου του πολιτικού κόσμου, την απόρριψη των κομμάτων, αλλά και των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Τα χαρακτηριστικά αυτά - που κυριαρχούσαν πλήρως τις πρώτες μέρες των συγκεντρώσεων - είναι αποδείξεις του αυθόρμητου χαρακτήρα αυτού του κινήματος διαμαρτυρίας. Το αυθόρμητο άλλωστε, κυριαρχείται από την αστική ιδεολογία και δεν πρόκειται να προσανατολιστεί σε επαναστατική κατεύθυνση χωρίς παρέμβαση του συνειδητού παράγοντα. Όλο τον προηγούμενο χρόνο, η αυθόρμητη αντίδραση εκφράστηκε αποκλειστικά μέσα από το συνδικαλιστικό κίνημα και ιδιαίτερα μέσα από τις πανεργατικές απεργίες. Παρά τη μαζική συμμετοχή στις απεργίες και τις απεργιακές συγκεντρώσεις, η κυβέρνηση δεν εμποδίστηκε να ισοπεδώσει τα εργατικά δικαιώματα, καθώς η ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος αδυνατούσε να δώσει προοπτική, ενώ δεν ήθελε να δώσει διάρκεια στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Έτσι, παρ’ όλο που σχεδόν σε κάθε πανεργατική απεργία πλημμύριζαν οι δρόμοι, την επόμενη μέρα όλα επανέρχονταν στην «ομαλότητα». Η κατάσταση αυτή συνέβαλε στην παραπέρα απαξίωση των συνδικαλιστικών οργανώσεων, η οποία εκφράστηκε και στις συγκεντρώσεις των «αγανακτισμένων», οι οποίες κατάφεραν να έχουν τη διάρκεια και τη συνέχεια που δεν μπόρεσε να έχει το συνδικαλιστικό κίνημα – έστω κι αν αυτή η διάρκεια αφορά μια απλή διαμαρτυρία και όχι έναν απεργιακό αγώνα. Η αποστροφή προς τα κόμματα είναι φυσιολογική αντίδραση του εκλογικού κοινού των αστικών κομμάτων - που αποτελεί άλλωστε την πλειοψηφία των συγκεντρωμένων – και ιδιαίτερα αυτού του τμήματος που είτε εντάσσεται στην εργατική τάξη είτε στα μεσαία στρώματα και αισθάνεται προδομένο από το πολιτικό σύστημα. Η αποστροφή αυτή είναι σύμπτωμα της διάρρηξης των κοινωνικών συμμαχιών των κεφαλαιοκρατών με μικροαστικά στρώματα και με τμήματα των μισθωτών.

Είναι σημαντικό πάντως, το ότι οι συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα και στις άλλες πόλεις, φαίνεται ότι παίρνουν διαφορετική ρότα από το αρχικό απολίτικο-ακομμάτιστο και αντίθετο σε κάθε μορφή ταξικής οργάνωσης (συνδικάτα, κόμματα αστικά και εργατικά) στίγμα που του προσέδιδαν οι εμπνευστές του και προσπαθούν τα αστικά media να επιβάλουν, υπερτονίζοντας την αναγκαιότητα υπεράσπισης του ειρηνικού χαρακτήρα των κινητοποιήσεων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα γι’ αυτήν τη μεταβολή, αποτελεί το κάλεσμα της ανοιχτής συνέλευσης προς τους απεργούς να καταλήγουν τις κινητοποιήσεις τους στο Σύνταγμα και να ενώνονται μαζί τους, καθώς και η στήριξη της πανελλαδικής απεργίας και το κάλεσμα για περικύκλωση της βουλής στις 15/6.

Η αντίθεση των «αγανακτισμένων» στο μνημόνιο, περιβάλλεται από μια νοσταλγία της προ μνημονίου κατάστασης και από αυταπάτες σχετικά με τη δυνατότητα επιστροφής σε αυτήν. Αυτό το χαρακτηριστικό παραπέμπει σε κατεστραμμένα μεσαία στρώματα που νοσταλγούν την προηγούμενη ταξική τους θέση. Ανάλογες αυταπάτες όμως υπάρχουν και στην πλειοψηφία της εργατικής τάξης, πράγμα που σχετίζεται τόσο με τις μικροαστικές επιρροές πλατιών εργατικών στρωμάτων που διατηρούν στοιχεία της προηγούμενης ταξικής τους θέσης (π.χ. εργάτες αγροτικής καταγωγής), όσο και με την κυριαρχία της αστικής επιρροής στο κίνημα της εργατικής τάξης. Είναι ωστόσο, αντικειμενικό η αντίθεση στην κυβερνητική πολιτική να συνδεθεί με κάποια θέση και αυτό ήδη γίνεται με την υιοθέτηση από μέρος των συμμετεχόντων στις συγκεντρώσεις συνθημάτων όπως «διαγραφή του χρέους», αναγκάζοντας τα αστικά ΜΜΕ να επιχειρηματολογούν με άρθρα τους ενάντια στις «επικίνδυνες θεωρίες».

Η σημερινή οικονομική κατάσταση της χώρας και οι φιλοδοξίες της αστικής τάξης αποκλείουν οποιαδήποτε «ενδιάμεση» λύση. Η όποια αστική κυβέρνηση θα είναι αναγκασμένη να κινηθεί στη ρότα του μνημονίου με μικρές παραλλαγές. Απέναντι σε αυτήν την προοπτική, αντίπαλο δέος αποτελεί η κατεύθυνση που περιγράφεται από το πρόγραμμά μας. Η κινητοποίηση πλατιών λαϊκών μαζών ενάντια στο μνημόνιο, βάζει το ζήτημα της πολιτικής προοπτικής στην ημερήσια διάταξη και δημιουργεί ευνοϊκό έδαφος για να σκορπιστούν οι αυταπάτες, να απλωθεί η επιρροή του προγράμματος που συνιστά την εργατική απάντηση, να ριζώσει το σύνθημα της εργατικής κυβέρνησης.

Το κίνημα διαμαρτυρίας που εκδηλώνεται με τις συγκεντρώσεις στις κεντρικές πλατείες των πόλεων, υπάρχουν δυνατότητες να μετατραπεί σε πολιτικό κίνημα διεκδίκησης της πολιτικής εξουσίας. Χωρίς πολιτική έκφραση του κινήματος, χωρίς τη μετατροπή του αυθόρμητου σε συνειδητή προσπάθεια κατάληψης της πολιτικής εξουσίας, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι αυτό θα ξεφουσκώσει, θα απορροφηθεί ή θα αξιοποιηθεί, από αστικής επιρροής δυνάμεις. Απ την πλευρά μας, αξιοποίηση αυτών των δυνατοτήτων σημαίνει ότι η πλειοψηφία του κόσμου που συμμετέχει στις συγκεντρώσεις θα προσανατολιστεί στο πρόγραμμα που ξεκινάει από το κρίσιμο κρίκο της διαγραφής του χρέους και προχωράει και σε όλα τα άλλα αιτήματα-στόχους.

Ανατροπή του αντεργατικού προγράμματος Σταθερότητας, του μνημονίου, του συμφώνου για το ευρώ, του μεσοπρόθεσμου νέου σφαγείου κλπ

• Μονομερής διαγραφή του χρέους{εκτός αυτού προς τα ασφαλιστικά ταμεία}

• Έξοδος από την ΟΝΕ την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ

• Κρατικοποίηση τραπεζών, μεγάλων επιχειρήσεων, οργανισμών κοινής ωφέλειας χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο

• Κρατικοποίηση των επιχειρήσεων που κλείνουν ή πτωχεύουν με δήμευση των περιουσιών των ιδιοκτητών τους

• Διαγραφή των χρεών των εργατικών οικογενειών και των φτωχών αγροτών, ρύθμιση των χρεών των εργαζόμενων μικροαστών

• Χωρισμός κράτους – εκκλησίας. Δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας

• Απαγόρευση των απολύσεων - Αυξήσεις στους μισθούς - Μείωση του χρόνου εργασίας - Δουλειά για όλους

Σημαίνει επίσης, ότι θα εξηγηθεί στους εργαζόμενους που συγκεντρώνονται στις πλατείες, τι είναι σήμερα η άμεση δημοκρατία, δηλαδή η δημοκρατία των εργατικών συμβουλίων, των αιρετών και ανακλητών αντιπροσώπων στα πρότυπα της παρισινής κομμούνας και ότι ο δρόμος για την επίτευξη της περνάει μέσα από τη σοσιαλιστική επανάσταση και το τσάκισμα του αστικού κράτους. Τέλος, σημαίνει ότι το κίνημα αυτό θα συνδεθεί με το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, θα ασκήσει οργανωμένη πίεση προς τα συνδικάτα και τις ομοσπονδίες για δυναμικές απεργιακές κινητοποιήσεις. Κόμβο σε αυτό, αποτελεί η επιτυχία της απεργίας στις 15/6, η επιτυχία της κλιμάκωσης των απεργιακών και άλλων κινητοποιήσεων στην προσπάθεια μπλοκαρίσματος ψήφισης του μεσοπρόθεσμου σχεδίου στη Βουλή, την οποία η κυβέρνηση μετέθεσε για το τέλος του μήνα ή στις αρχές του Ιούλη, ως αποτέλεσμα της πίεσης του εργατικού- λαϊκού παράγοντα (των απεργιών, των μαζικών συγκεντρώσεων στις πλατείες κλπ).

Ιούνης 2011 το Γραφείο της Π.Ε της κ.ο Ανασύνταξη