Απόφαση του Γραφείου της Π.Ε της κ.ο Ανασύνταξη

1. Η ελληνική οικονομία εξακολουθεί να παραμένει σε βαθιά κρίση. Σε βαθιά κρίση θα βρίσκεται και ολόκληρο το 2011 ακόμα και με βάση τις συντηρητικές εκτιμήσεις της Τράπεζας της Ελλάδος που εκτιμάει ότι θα έχουμε μείωση του ΑΕΠ κατά -3%. Σε αυτό το κρισιακό περιβάλλον, τα μέτρα που παίρνονται από την κυβέρνηση για την εξυπηρέτηση του χρέους αποδίδουν πολύ λιγότερο από όσο...

αρχικά υπολογίζονταν, οι στόχοι του προϋπολογισμού δεν προσεγγίζονται και απαιτούνται διαρκώς νέες παρεμβάσεις, νέα μέτρα, που εντείνουν την ύφεση. Η εξέλιξη της κατάστασης οδηγεί με βεβαιότητα σε κάποια μορφή χρεοκοπίας και αυτό αντανακλάται στη δημόσια συζήτηση περί αναδιάρθρωσης του χρέους με «κούρεμα». Αν και η επικείμενη πτώχευση δεν φαίνεται να συμβαίνει άμεσα, τίποτα δεν μπορεί να αποκλειστεί, καθώς η εκτέλεση του προϋπολογισμού βαδίζει σε τεντωμένο σχοινί.

2. Η σημερινή κατάσταση αξιοποιείται από τους κεφαλαιοκράτες, οι οποίοι καταφέρνουν μια συντριπτική νίκη σε βάρος της εργατικής τάξης. Με στόχο την παγίωση του νέου ταξικού συσχετισμού που διαμορφώνεται, έχει ανοίξει η συζήτηση για αλλαγή του συντάγματος. Από ορισμένες πλευρές μάλιστα, προτείνεται να γίνουν οι αναγκαίες για την αστική τάξη αλλαγές, ακόμα και με παραβίαση της προβλεπόμενης διαδικασίας αλλαγής του συντάγματος. Στόχος τους είναι ο στραγγαλισμός των εργατικών και λαϊκών αντιδράσεων που θα υπάρξουν κάτω απ το βάρος της επίθεσης που δέχονται. Στα σχέδιά τους επίσης βρίσκεται η ιδέα της «κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας», είτε με « προσωπικότητες», πανεπιστημιακούς και άλλους που θα στηριχθεί απ τη βουλή, είτε με συνεργασίες κομμάτων.

3. Η εμφανής απαξίωση του πολιτικού προσωπικού και η πρωτοφανής φθορά των κομμάτων εξουσίας, έχουν θέσει εδώ και καιρό επί τάπητος, για την αστική τάξη, το ζήτημα της ανασυγκρότησης του κομματικού συστήματος. Το αδιέξοδο στο οποίο οδηγείται η πολιτική του μνημονίου, η επικείμενη χρεοκοπία και η κοινωνική αναταραχή που θα ακολουθήσει, καθιστούν ζήτημα πρώτης γραμμής για την αστική τάξη την συγκρότηση κομματικού συστήματος που να μπορεί να διαχειριστεί την επερχόμενη κοινωνική αναταραχή κατά τρόπο που να διασφαλίζει την αστική εξουσία. Ένα τέτοιο κομματικό σύστημα μπορεί να προκύψει είτε με τη δημιουργία νέων κομματικών σχηματισμών είτε με την ανασυγκρότηση κάποιων από τα ήδη υπάρχοντα κόμματα ώστε να μπορούν να καναλιζάρουν την κοινωνική οργή και να την οδηγήσουν σε ανώδυνες για την αστική τάξη λύσεις. Σε αυτήν την κατεύθυνση πραγματοποιούνται πολλαπλές παράλληλες διεργασίες που εμπλέκουν το σύνολο, σχεδόν, των πολιτικών σχηματισμών και ρευμάτων. Σε αυτές τις διεργασίες εντάσσουμε την πρωτοβουλία για σχηματισμό επιτροπής λογιστικού ελέγχου (ΕΛΕ) του χρέους. Η δημιουργία Ε.Λ.Ε, η κεντρική της ιδέα για διαγραφή του επαχθούς χρέους, αν και πλασάρεται από ένα φάσμα δυνάμεων που τοποθετούνται στην Αριστερά και επαφίεται στο δυναμισμό των κινημάτων, συναντάει την αποδοχή δυνάμεων που βρίσκονται σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα (π.χ. ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, ΛΑΟΣ, τμήματα του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ.). Η ΕΛΕ και η διαγραφή του επαχθούς χρέους, μπορεί να αποτελέσει «εθνικό στόχο» που θα στηριχτεί και από τμήματα της αστικής τάξης, ενσωματώνοντας στο αστικό πολιτικό σύστημα πλατιά κομμάτια της Αριστεράς, κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής.

Ακόμα όμως κι αν δεν εξελιχτούν έτσι τα πράγματα, η πρωτοβουλία για την ΕΛΕ αποτελεί ήδη από σήμερα μηχανισμό ενσωμάτωσης. Η πρωτοβουλία αυτή ήδη καταφέρνει να διεμβολίσει την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και φαίνεται ότι καταφέρνει να σύρει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην υποστήριξη ενός ρεφορμιστικού προγράμματος. Απέναντι στη λογική της ΕΛΕ και στην κυβερνητική λύση που προκύπτει από αυτήν, αντιπαραθέτουμε την απαίτηση της μονομερούς διαγραφής του δημόσιου χρέους (εκτός αυτού προς τα ασφαλιστικά ταμεία), το πρόγραμμα και τη λύση της εργατικής κυβέρνησης.

4. Ο καπιταλισμός δεν μπορεί πλέον να διασφαλίσει στην εργατική τάξη και στα φτωχά λαϊκά στρώματα, ούτε τα στοιχειώδη: εργασία, αξιοπρεπές μεροκάματο, κοινωνική ασφάλιση και σύνταξη, δωρεάν, δημόσια υγεία-πρόνοια-παιδεία.

Η παραμικρή πλέον κατάκτηση αποτελεί ζήτημα επαναστατικής πάλης, θα επιτευχθεί δηλαδή με την πάλη που αμφισβητεί συνολικά την ιδιωτική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και την ξεπεσμένη και πλήρως εκφυλισμένη αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Η πάλη για κρατικοποίηση των μέσων παραγωγής, στο όνομα της εργατικής τάξης και η δημοκρατία των εργατικών συμβουλίων αποτελούν την απάντηση στην ανικανότητα του καπιταλισμού να καλύψει όλες τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων.

Μέσα στην πάλη για υπεράσπιση και διεύρυνση των δικαιωμάτων μας, οικοδομούμε σωματεία εκεί που δεν υπάρχουν, παλεύουμε ενιαιομετωπικά για σωματεία μαζικά-ενωτικά- αγωνιστικά, αυτοτελή και ανεξάρτητα από το κράτος και την εργοδοσία που θα συσπειρώνουν στις γραμμές τους όλους τους εργάτες ανεξάρτητα απ την εργασιακή τους σχέση (μόνιμοι, ωρομίσθιοι, συμβασιούχοι, 4ωρίτες, αορίστου χρόνου, κλπ.) ανεξάρτητα από φυλή, χρώμα, θρησκεία, εθνικότητα, από ιδεολογικές και πολιτικές αντιλήψεις.

Τα σωματεία να οικοδομήσουν επιτροπές ανέργων οι οποίες θα δρουν από κοινού με τους εργαζόμενους αλλά και αυτοτελώς, διεκδικώντας αιτήματα απ’ τους Δήμους (π.χ., μηδενισμό φόρων και δημοτικών τελών), τον ΟΑΕΔ (π.χ., επίδομα μέχρι να βρουν δουλειά), το ΙΚΑ (θεώρηση των βιβλιαρίων), τις τράπεζες (διαγραφή ή ρύθμιση χρεών), τη ΔΕΗ (ενάντια στις διακοπές παροχής ρεύματος), κλπ. Να υπάρξει διακλαδικός συντονισμός μεταξύ των επιτροπών των ανέργων και ενοποίηση των αγώνων και των διεκδικήσεων με το σύνολο του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Παλεύουμε αποφασιστικά μέσα στο υπάρχον συνδικαλιστικό κίνημα, για την αλλαγή των συσχετισμών δύναμης σε όλα τα επίπεδα. Για ένα σωματείο κατά κλάδο, μια Ομοσπονδία, ένα Εργατικό Κέντρο, μία ΓΣΕΕ, όλα «εκτός πάσης αστικής επιρροής».

Συντονισμός δράσης Ομοσπονδιών και σωματείων για την υπογραφή Κλαδικών Συμβάσεων. Να μην υπογραφεί καμία επιχειρησιακή και ατομική σύμβαση, ούτε καν τοπική ή σε επίπεδο νομού ή περιφέρειας. Συγκέντρωση όλων των δυνάμεων σε κλαδικό-πανελλαδικό επίπεδο. Όλες οι Συμβάσεις στις Ομοσπονδίες, με ταυτόχρονη περιφρούρηση όλων των κατακτήσεων που είναι πάνω απ’ την Κλαδική.

Να γίνουν παντού Γενικές συνελεύσεις, σε όλες της συνδικαλιστικές οργανώσεις, σε Σωματεία, Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες, σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔY, οι οποίες να είναι απαλλαγμένες από εκλογικές διαδικασίες με θέμα την οικονομική κρίση και τη στάση της εργατικής τάξης, και οι οποίες να πάρουν μέτρα για την οργάνωση του αγώνα για το αντιπάλεμα των συνεπειών της κρίσης αλλά και για την ανατροπή της ίδιας της αιτίας της. Να τοποθετηθεί κάθε παράταξη, κάθε ιδεολογικό ρεύμα και κάθε αντιπρόσωπος και να καταθέσει σχέδιο δράσης. Η ευθύνη για την παραπέρα πορεία είναι και συλλογική αλλά και ατομική για τον κάθε εκλεγμένο αντιπρόσωπο.

Να συνεχίσουμε να θέτουμε στη συζήτηση το ζήτημα των εργατικών συμβουλίων, στοχεύοντας στους πρωτοπόρους αγωνιστές στους χώρους εργασίας, αλλά και σε αγωνιστές που είναι οργανωμένοι πολιτικά. Η οικοδόμηση εργοστασιακών συμβουλίων στους χώρους εργασίας και ιδιαίτερα στα εργοστάσια, τα οποία θα ασκούν τον εργατικό έλεγχο και όλες οι αποφάσεις τους θα είναι δεσμευτικές για την επιχείρηση, είναι το πιο κομβικό σημείο του προγράμματός μας. Η υλοποίηση αυτής της κατεύθυνσης σε συνθήκες εξέγερσης σηματοδοτεί την διαμόρφωση των προϋποθέσεων για τη μετατροπή της εξέγερσης σε νικηφόρα επανάσταση.

Να ανεβάσουμε τον πήχη των αγώνων και διεκδικήσεών μας, εκεί που τον έθεσαν οι καπιταλιστές και η κυβέρνηση:

• Ανατροπή του αντεργατικού Προγράμματος Σταθερότητας και του μνημονίου

• Μονομερής διαγραφή του δημόσιου χρέους εκτός αυτού προς τα ασφαλιστικά ταμεία

• Να χάσουν τα κεφάλαιά τους οι εγχώριοι και διεθνείς τοκογλύφοι αντί να ληστευθεί η εργατική τάξη και τα εργαζόμενα στρώματα για να πληρωθούν οι απαιτήσεις των καπιταλιστών-παράσιτων

• Διαγραφή των χρεών των εργατικών οικογενειών και των φτωχών αγροτών, ρύθμιση των χρεών των εργαζόμενων επαγγελματιών

• Έξοδος από την ΟΝΕ την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ

• Κρατικοποίηση τραπεζών, μεγάλων επιχειρήσεων, οργανισμών κοινής ωφέλειας χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο

• Χωρισμός κράτους-εκκλησίας. Δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας

• Απαγόρευση των απολύσεων. Αυξήσεις στους μισθούς. Μείωση του χρόνου εργασίας. Δουλειά για όλους

Μόνο η εργατική εξουσία, η δικτατορία του προλεταριάτου, μπορεί να υλοποιήσει και να διευρύνει ένα τέτοιο πρόγραμμα.

Σήμερα, στις επείγουσες συνθήκες που δημιουργεί η καπιταλιστική κρίση, και ελλείψει των εργατικών και λαϊκών οργάνων που θα επιβάλουν την εργατική εξουσία, απαιτείται από τις πολιτικές δυνάμεις που έχουν αναφορά στην εργατική τάξη, να καταθέσουν πολιτική πρόταση για έξοδο από την παρούσα κρίση. Απαιτείται η συγκρότηση πολιτικού μετώπου που θα αναδείξει αυτούς τους στόχους, θα τους κάνει κτήμα του εργατικού και λαϊκού κινήματος και στηριζόμενο σ’ αυτό, θα αναλάβει να τους υλοποιήσει από θέση κυβερνητικής εξουσίας, ως εργατική κυβέρνηση, φροντίζοντας παράλληλα για την ανάδειξη των εργατικών και λαϊκών οργάνων (εργατικά συμβούλια) που θα αναλάβουν εν τέλει την πλήρη και διευρυμένη υλοποίηση του προγράμματος.

Μάης 2011 το Γραφείο της Π.Ε της κ.ο Ανασύνταξη