Ο καπιταλισμός στην Ελλάδα πνέει τα λοίσθια κι αν δεν τον βοηθήσουμε να «πεθάνει» θα μας οδηγήσει στην καταστροφή

 Η πύρινη καταστροφή που έπληξε την Αττική δεν είναι αποτέλεσμα ούτε γενικά των ακραίων καιρικών φαινομένων, ούτε γενικά των ανθρώπων. Είναι ένα ανθρώπινο δημιούργημα που μόνο μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού θα μπορούσε να εμφανιστεί. Είναι η ζωντανή απόδειξη του πόσο άρρωστο είναι το σύστημα μέσα στο οποίο ζούμε, του ότι το μόνο που έχει να προσφέρει είναι τη μία τραγωδία πίσω από την άλλη.

 Τα «ακραία καιρικά φαινόμενα» είναι πλέον γνωστό ότι προκαλούνται όχι γενικώς από την επίδραση του ανθρώπινου είδους (λες και υπήρχε περίπτωση να προκαλούνται από την επίδραση των αρειανών), αλλά από την ανάπτυξη του καπιταλισμού. Τη στιγμή που υπάρχουν οι τεχνολογικές δυνατότητες να ζήσουμε όλοι καλύτερα και σε αρμονία με τη φύση, η καπιταλιστική ανάγκη του κέρδους καταστρέφει καθημερινά τον πλανήτη κάνοντας τη ζωή πάνω του αβίωτη.

Αλλά πέρα από τη γενική ευθύνη του καπιταλισμού για τις φυσικές καταστροφές που προκαλεί η ασυδοσία του παγκόσμιου καπιταλισμού και το κυνήγι του κέρδους, οι πυρκαγιές στην Αττική αναδεικνύουν ειδικότερα τη χρεοκοπία του ελληνικού καπιταλισμού.

Ενός καπιταλισμού που αναπτύχθηκε με γνώμονα τα συμφέροντα των εργολάβων και των μεγάλων εταιριών, την καπιταλιστική εκμετάλλευση των αναγκών των λαϊκών στρωμάτων για κατοικία, την ακραία εμπορευματοποίηση της γης.

Ενός καπιταλισμού που οδήγησε, ειδικά με το πρόγραμμα «Καλλικράτης», στην αποδυνάμωση και εγκατάλειψη των δήμων και κοινοτήτων στην τύχη τους.

Ενός καπιταλισμού που η οικονομική χρεοκοπία των καπιταλιστών του (τραπεζικός τομέας, βιομήχανοι, κτλ) τον οδηγεί να φορτώνει τα βάρη στις πλάτες της εργατικής τάξης και των εργαζόμενων μικροαστών, να συρρικνώνει τις δαπάνες για δημόσιες υπηρεσίες σε τομείς κρίσιμους για καταστάσεις φυσικών καταστροφών (πυροσβεστική, πολιτική προστασία, νοσοκομεία, κτλ), και να περιμένει μετά να αντιμετωπιστούν τα αποτελέσματα της οποιαδήποτε κρίσης από τον «εθελοντισμό» και την αλληλεγγύη των πολιτών.

Ενός καπιταλισμού που το διοικητικό του σύστημα υπάρχει για να εκμαυλίζει συνειδήσεις και για να ελέγχει τις αντιδράσεις των εργαζομένων, όχι όμως για να τους σώζει όταν κινδυνεύουν.

Ενός καπιταλισμού που αναδεικνύει τη μια πίσω από την άλλη αστικές κυβερνήσεις που βάζουν πάνω από την επιβίωση του λαού την επιβίωση των συμφερόντων των καπιταλιστών, των τοκογλύφων-δανειστών και φυσικά τη δική τους πολιτική επιβίωση ως το πολιτικό προσωπικό αυτών των συμφερόντων.

Φτάνει πια!

Δεν αρκεί ούτε ο γενικός θυμός και η οργή, ούτε οι ενέργειες εθελοντισμού και συνεισφοράς προς τους πληγέντες συνανθρώπους μας για να επουλώσουν αυτό που έγινε.

Η πραγματική πληγή είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός στη Ελλάδα.

Τα προβλήματα που πρέπει να λυθούν για να εξασφαλίσουμε ότι δεν ξαναζήσουμε τέτοιες τραγικές καταστάσεις αφορούν μέτρα που δεν μπορεί να εφαρμόσει ο ελληνικός καπιταλισμός:

-την ισόρροπη ανάπτυξη όλης της επικράτειας, αντί της συσσώρευσης εργατικού δυναμικού στην Αττικοβοιωτία ώστε να έχουν οι καπιταλιστές φθηνό εργατικό δυναμικό προς εκμετάλλευση.

-την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, αντί της αντιμετώπισής του ως πηγή κέρδους ή ως λάφυρο για πλατσικολόγημα ανάλογα με την οικονομική επιφάνεια του καθενός.

-την άμεση εμπλοκή των ίδιων των εργαζομένων με την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, ως αγαθό που ανήκει σε όλους, αντί της δράσης των ΜΚΟ και των εθελοντών μέσα σε μια κοινωνία ιδιωτικών συμφερόντων.

-τη διάλυση της ατελείωτης γραφειοκρατίας –η οποία είναι αναγκαία για την εξουσία των καπιταλιστών, αλλά η οποία είναι ανίκανη να προσφέρει στους πολίτες κάτι άλλο εκτός από ταλαιπωρία, ολιγωρίες, πατρονάρισμα, και καταστολή–, και την αντικατάστασή της από αιρετούς και ανακλητούς εκπροσώπους που θα λογοδοτούν άμεσα στους εργαζόμενους.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πνίγεται η ίδια από τους καπνούς της καταστροφικής πυρκαγιάς και έτσι πρέπει. Δεν ισχύει ότι είναι ανίκανοι ή ότι δεν έκαναν τίποτα. Έπραξαν πολλά:

-συνέχισαν την πολιτική των προκατόχων τους με το ρυθμιστικό σχέδιο της Αθήνας-Αττικής, δηλ. με την παραχώρηση επί της ουσίας δημόσιας γης σε μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα (βλ. την παραχώρηση του άλσους Ν. Φιλαδέλφειας στον Μελισσανίδη, του Ελληνικού στον Λάτση, κτλ) και με τις νομιμοποιήσεις αυθαιρέτων.

-συνέχισαν την πολιτική των προκατόχων τους στην υλοποίηση των μνημονίων, δηλ. στο ξεζούμισμα της εργατικής τάξης της χώρας για την αποπληρωμή των δανειστών σε βάρος των κοινωνικών αναγκών.

-συνέχισαν την πολιτική των προκατόχων τους στη δημόσια διοίκηση με τη επικάλυψη αρμοδιοτήτων, με τη μη ανάληψη ευθύνης, με το αλαλούμ της γραφειοκρατίας, αλλά επέμειναν σε μια παντελώς άχρηστη αξιολόγηση για να τρομοκρατούν τους δημόσιους υπάλληλους.

Οι πυρκαγιές της 23 Ιουλίου διέλυσαν όλο το μύθο που προσπάθησε να κτίσει ο ΣΥΡΙΖΑ για το πόσο καλύτερος διαχειριστής του καπιταλιστικού συστήματος είναι από τους άλλους μνημονιακούς. Οι πανηγυρισμοί για τη δήθεν έξοδο από τα μνημόνια και για ανάπτυξη έγιναν αποκαΐδια. Το μόνο που άλλαξε είναι η πιο ωμή κοροϊδία με την προσπάθεια η αποτυχία να εμβαπτιστεί σε τάχαμου αριστερές κορώνες περί αλληλεγγύης και εθελοντισμού.

Ο ελληνικός καπιταλισμός δεν έχει να μας προσφέρει τίποτα. Από την έναρξη της κρίσης έδειξε το πραγματικό πρόσωπό του: τρέφεται από τις σάρκες μας και δεν πρόκειται να σταματήσει αν δεν τον σταματήσουμε. Ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται σε πορεία σήψης και παρακμής εδώ και πολύ καιρό. Απέναντί του όμως δεν έχει ένα πραγματικό αντίπαλο που θα τον στείλει μια και καλή στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας.

Αντιθέτως, είναι η δική μας αδυναμία –η αδυναμία της εργατικής τάξης και των πολιτικών της εκπροσώπων– να ορθώσουμε το ανάστημά μας στο ύψος της επίθεσης που δεχόμαστε, που επιτρέπει τη διαιώνιση της σαπίλας και τη χειροτέρευση της ζωής μας.

Αυτό είναι που πρέπει να αλλάξει. Μόνο με τη διεκδίκηση της εξουσίας από την εργατική τάξη και την ανατροπή της σημερινής καπιταλιστικής εξουσίας μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο αύριο. Και αυτό το καθήκον μπαίνει επιτακτικά μπροστά μας γιατί η κατρακύλα του ελληνικού καπιταλισμού θα συνεχιστεί ακάθεκτη και τα θύματά της θα είμαστε πάλι εμείς.