Εργατική Κυβέρνηση

Εργατική Κυβέρνηση


αναδημοσίευση από το "ΠΡΙΝ" 06/02/2011

Στις εκλογές του περασμένου Νοέμβρη για περιφερειακή και τοπική Διοίκηση, η κ.ο. Ανασύνταξη, οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ένα σοβαρό δυναμικό κομμουνιστών και ανένταχτων αριστερών, δώσαμε τη μάχη με ένα πρόγραμμα που συνιστούσε την εργατική απάντηση στην κρίση. Το πρόγραμμα αυτό, το οποίο για πρώτη φορά κατατέθηκε από πολιτικές δυνάμεις σε εκλογική μάχη τουλάχιστον από το 1974 μέχρι σήμερα, περιλαμβάνει μιας μεγάλης κλίμακας απαλλοτρίωση κεφαλαίου και ιδιωτικής ιδιοκτησίας μέσων παραγωγής αλλά και πολιτικούς στόχους που σπάζουν διεθνή στηρίγματα και δεσμούς του κεφαλαίου. Απαντά με συγκεκριμένο τρόπο στο πώς θα πληρώσουν οι κεφαλαιοκράτες την κρίση, μετατρέποντας το γενικό αυτό σύνθημα σε απτή πρόταση για υλοποίηση.

  • Μονομερής διαγραφή του Δημόσιου χρέους, εκτός αυτού προς τα ασφαλιστικά ταμεία.

  • Έξοδος από την ΟΝΕ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ.

  • Κρατικοποίηση με εργατικό έλεγχο τραπεζών, οργανισμών κοινής ωφέλειας και μεγάλων επιχειρήσεων.

  • Χωρισμός εκκλησίας – κράτους, δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας.

  • Ικανοποίηση των εργατικών αιτημάτωνΑπαγόρευση των απολύσεων – Δουλειά για όλους, αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις.

Κατά τη γνώμη μας, το πρόγραμμα αυτό... αποτελεί επαρκή βάση για τη συγκρότηση πολιτικού μετώπου όλων των δυνάμεων που έχουν αναφορά στην εργατική τάξη, όλων των πολιτικών κομμάτων, οργανώσεων και ομάδων που θέλουν να υπηρετήσουν μία εργατική απάντηση στην παρούσα κρίση.

Το ερώτημα έχει ήδη τεθεί με την κατάθεση του προγράμματος: ποια κυβέρνηση θα το υλοποιήσει; Σ’ αυτό το ερώτημα η κ.ο. Ανασύνταξη έχει ήδη απαντήσει: Μόνο η εργατική εξουσία, η δικτατορία του προλεταριάτου, μπορεί να υλοποιήσει στο σύνολό του και να διευρύνει ένα τέτοιο πρόγραμμα.

Σήμερα, στις επείγουσες συνθήκες που δημιουργεί η καπιταλιστική κρίση, και ελλείψει των εργατικών και λαϊκών οργάνων που θα επιβάλουν την εργατική εξουσία, απαιτείται από τις πολιτικές δυνάμεις που έχουν αναφορά στην εργατική τάξη, να καταθέσουν πολιτική πρόταση για έξοδο από την κρίση και παράλληλα να απαντήσουν άμεσα και πειστικά στο προηγούμενο ερώτημα. Μια τέτοια απάντηση συνιστά το παραπάνω πρόγραμμα και η συγκρότηση πολιτικού μετώπου που θα αναδείξει αυτούς τους στόχους, θα τους κάνει κτήμα του εργατικού και λαϊκού κινήματος και θα αναλάβει να τους υλοποιήσει από θέση κυβερνητικής εξουσίας, φροντίζοντας παράλληλα για την ανάδειξη των εργατικών και λαϊκών οργάνων (εργατικά συμβούλια κ.α) που θα αναλάβουν εν τέλει την πλήρη και διευρυμένη υλοποίηση του προγράμματος.

Στο σύνθημα «εργατική κυβέρνηση» που είναι προϊόν θεωρητικών επεξεργασιών του κομμουνιστικού κινήματος, του 4ου Συνεδρίου της 3ης Διεθνούς, αλλά και της εμπειρίας του κινήματος, συμπυκνώνεται η τακτική των κομμουνιστών για την εργατική απάντηση στην κρίση.

Η καπιταλιστική κρίση, που είναι βαθιά και παρατεταμένη στη χώρα μας, σε συνδυασμό με το χρέος που δεν είναι εξυπηρετήσιμο, καθιστούν την Ελλάδα αδύνατο κρίκο στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα και αυτό καθορίζει τα άμεσα καθήκοντα των κομμουνιστών. Άμεσο καθήκον τους είναι να σπάσουν, εδώ και τώρα, τον αδύναμο κρίκο, χωρίς να περιμένουν κάποια άλλη κρίση στο μέλλον ή κάποια άλλη χώρα να προχωρήσει στην επανάσταση (χωρίς αυτό να αποκλείεται) και χωρίς να δώσουν το περιθώριο στους καπιταλιστές να ξεπεράσουν, αργά ή γρήγορα, την κρίση τους και να ανασυνταχτούν.

Η ωριμότητα ή όχι του υποκειμενικού παράγοντα κρίνεται από την απάντηση που θα δώσουν οι κομμουνιστές στην παρούσα κρίση και απ’ το κατά πόσο θα ανταποκριθούν στα καθήκοντα της στιγμής, όπως αυτά προκύπτουν από την συγκεκριμένη κατάσταση. Η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα δέχονται απανωτές ήττες και στενάζουν απ’ την επέλαση των κεφαλαιοκρατών και των κυβερνήσεών τους, κυρίως λόγω της έλλειψης αντίπαλου επαναστατικού δέους. Φτώχεια, ανεργία, εξαθλίωση, πείνα, είναι το μέλλον που μας φτιάχνουν. Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, το τέλος της κρίσης θα βρει την εργατική τάξη ηττημένη, αποδυναμωμένη και πολυκερματισμένη και τις οργανώσεις της, συνδικαλιστικές και πολιτικές, συρρικνωμένες και ανυπόληπτες.

Απέναντι σε μια τέτοια προοπτική, καμιά ομάδα, καμιά οργάνωση, κανένα κόμμα, που έχει αναφορά στην εργατική τάξη, δεν έχει το δικαίωμα και την πολυτέλεια να υπεκφεύγει και πολύ περισσότερο να φυγομαχεί. Η κατάθεση πολιτικής πρότασης και η συγκρότηση πολιτικού μετώπου για την εφαρμογή του παραπάνω προγράμματος από θέση κυβερνητικής εξουσίας, θα δώσει μεγάλη ώθηση στο κίνημα, θα μαζικοποιήσει τους αγώνες, θα τους καταστήσει νικηφόρους μιας και το κίνημα θα έχει στόχους και προοπτική εξουσίας. Οι αγώνες σε αυτήν την κατεύθυνση μπορούν, εκτός των άλλων, να αναγκάσουν τους καπιταλιστές και τις κυβερνήσεις τους να κάνουν παραχωρήσεις προκειμένου να σώσουν την εξουσία και την ιδιοκτησία τους.

Ωστόσο οι κομμουνιστές, με τους συμμάχους τους, θα έχουν απαντήσει ήδη στους παραπλανητικούς ελιγμούς των καπιταλιστών προωθόντας τη δική τους προοπτική διεξόδου στο ίδιο το κίνημα, δηλαδή την υλοποίηση αυτού του προγράμματος από την εργατική κυβέρνηση, η οποία – ανεξάρτητα από το εάν προκύψει από εκλογές ή την εγκαθιδρύσει το ίδιο το κίνημα – θα είναι το πρώτο βήμα προς την εργατική εξουσία και δημοκρατία.

Αν δεν βαδίσουμε σε αυτό το δρόμο, δεν μπορούμε να μιλάμε στα σοβαρά για εργατική απάντηση στην κρίση, όχι φαντασιακή και μελλοντολογική, αλλά, άμεσα υλοποιήσιμη, ούτε για ουσιαστική υποστήριξη του συνθήματος «την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία».

Δημήτρης Κάβουρας