Κύμα αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους Λευκιμμιώτες

Τι συνέβη στη Λευκίμμη. Ιστορικό του αγώνα

Πριν 5 χρόνια με πρωτοβουλία του Πολιτιστικού και Περιβαλλοντικού Συλλόγου «το Αλεύχιμον» ξεκίνησε, σε θεσμικό και νομικό επίπεδο, ο αγώνας ενάντια στο ΧΥΤΑ Νότου. Είχε προηγηθεί η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, που πάρθηκε εν κρυπτώ με τη συναίνεση και τη ψήφο των παρατάξεων που στήριζε τότε το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και το ΚΚΕ. Τα επιχειρήματα των κατοίκων εύλογα και προφανή: απόσταση μικρότερη των 500 μέτρων από τον οικισμό, ανάμεσα σε ποτάμια-με άμεσο άρα κίνδυνο για τη μόλυνση του υδροφόρου ορίζοντα, εντός γεωργικής γης χαρακτηριζόμενης ως «υψηλής παραγωγικότητας» και τέλος πολύ κοντά σε δυο άλλες οχλούσες χρήσεις, το λιμάνι και τις εγκαταστάσεις του βιολογικού καθαρισμού.

Απέναντι στα επιχειρήματα των κατοίκων Δήμος και Νομαρχία επέδειξαν αδιαλλαξία που είχε ως αποτέλεσμα να υιοθετηθούν νέες μορφές αγώνα από πλευράς Λευκιμμιωτών. Μετά από μαζικότατη λαϊκή συνέλευση των κατοίκων, απόντων των επισήμων πολιτικών κομμάτων, αποφασίστηκε το Μάρτη του ’08 κατάληψη του εργοταξίου του υπό ανέγερση ΧΥΤΑ. Μια κατάληψη που κράτησε πάνω από τρεις μήνες, με την ενεργό και μαζική παρουσία εκατοντάδων Λευκιμμιωτών.

Καταστολή: η απάντηση της τοπικής και κεντρικής εξουσίας

Ας σημειωθεί ότι την ίδια περίοδο σημαντικές κινητοποιήσεις λαμβάνουν χώρα και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας (Γραμματικό, Καρβουνάρι Θεσπρωτίας, Ελληνικό Ιωαννίνων κ.α.). Η κεντρική εξουσία δεν θα ήταν δυνατόν να παραμείνει αδιάφορη ενάντια στις μικρές αυτές ανταρσίες. Μετά από σύντομη και αιφνιδιαστική επίσκεψη του τότε υφυπουργού δημόσιας τάξης στο νησί, η κυβέρνηση Καραμανλή, με τη σύμφωνη γνώμη Νομαρχίας και Δήμου, στέλνει το Μάιο του ’08 έναν ολόκληρο στρατό κατοχής αποτελούμενο από 11 διμοιρίες ΜΑΤ, δυνάμεις της ΟΠΚΕ και δεκάδες ασφαλίτες.

Από τη μια μεριά οι κάτοικοι, άντρες, γυναίκες, παιδιά, ακόμη και οι ιερείς της περιοχής, πρόχειρα αναχώματα από παλιά αυτοκίνητα, ελαστικά και κλαδιά. Απέναντί τους παραταγμένες οι διμοιρίες των ΜΑΤ, πάνοπλες, με αντιασφυξιογόνες μάσκες, έχοντας λάβει εντολή να εκκενώσουν το εργοτάξιο από τους κατοίκους της Λευκίμμης, με σκοπό την απρόσκοπτη συνέχιση της κατασκευής του έργου, συνεπώς τη διαφύλαξη των συμφερόντων του εργολάβου.

Η σύγκρουση αναπόφευκτη. Σύννεφα καπνού, ατμόσφαιρα αποπνικτική από χημικά και δακρυγόνα και οι κάτοικοι του χωριού να ξεχύνονται στα διπλανά στενά και στα γύρω χωράφια κυνηγημένοι, φοβισμένοι, έκπληκτοι, οργισμένοι.

Η επίθεση του κράτους εναντίον ενός μικρού χωριού είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο μιας νέας γυναίκας, μητέρας δυο παιδιών (η Μ.Κουλούρη, εύστοχα χαρακτηρίστηκε ως το πρώτο θύμα του περιβαλλοντικού κινήματος στην Ελλάδα), και τη σύλληψη δεκάδων άλλων. Ακολούθησε παλλαϊκή πορεία με τη συμμετοχή πάνω από 3000 Λευκιμμιωτών και Κερκυραίων με παλμό και ένταση.

Τα γεγονότα του "μαύρου Μαΐου" διαδέχτηκε η 16η Ιουνίου 2008, μέρα που διάλεξαν τα ΜΑΤ για τη δεύτερη επίθεση τους ενάντια στη Λευκίμμη. Το κυνηγητό και οι συμπλοκές κράτησαν ώρες, με τα ΜΑΤ να οπισθοχωρούν, να επιτίθενται εκ νέου, να περιμένουν εντολές, να αναδιοργανώνονται και πάλι από την αρχή. Και πάλι ο στόχος τους ήταν απρόσκοπτη συνέχιση της κατασκευής του έργου. Τα ΜΑΤ βρίσκονταν και συνεχίζουν να είναι στη Λευκίμμη, όχι για να προστατέψουν τους Κερκυραίους (από τι άλλωστε;) αλλά για να τρομοκρατήσουν και να υπερασπίσουν τα συμφέροντα του εργολάβου. Αδικία, πικρά, θύμος, οργή, τα αισθήματα των Λευκιμμιωτών που τροφοδότησαν την αντίσταση τους για πάνω από 12 συνεχόμενες ώρες.

Οι διώξεις και οι κινήσεις αλληλεγγύης

Στις 12 Νοέμβρη ’09 σύρθηκαν στα δικαστήρια ως υπεύθυνοι ή συμμετέχοντες στα γεγονότα της 16ης Ιουνίου οι Β.Καραβαζάκης (υποψήφιος βουλευτής της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στέλεχος του ΕΚΚΕ), Γ.Πανδής, Σ.Σαμοΐλης και Αν.Ανδρονικόπουλος. Οι εκατοντάδες αλληλέγγυοι που βρίσκονταν εκεί μετέτρεψαν τη δική σε γιορτή με τραγούδια και συνθήματα (ακόμα και εντός της αίθουσας του δικαστηρίου, του «ναού» της αστικής δικαιοσύνης). Είχε προηγηθεί σύσκεψη σωματείων που αποφάσισε τρίωρη στάση εργασίας την ημέρα της δικής (προς διευκόλυνση των εργαζόμενων να παραστούν). Συνολικά εκδόθηκαν πάνω από 25 ψηφίσματα αλληλεγγύης από ομοσπονδίες και σωματεία από όλη τη χωρά και 22 από φοιτητικούς συλλόγους. Επίσης, κοινό κείμενο αλληλεγγύης υπογράφτηκε από 13 αντικαπιταλιστικές κινήσεις πόλεων και νομών.

Αξίζει να σημειωθεί ότι δυο μέρες πριν τη δίκη διοργανώθηκε από τη Contra Rossa, τοπική αριστερή κίνηση πόλης, εκδήλωση αλληλεγγύης με παρουσία αγωνιστών περιβαλλοντικών κινημάτων από όλο το νησί, δείχνοντας με αυτό το τρόπο ότι δημιουργείται ένα κοινό μέτωπο τόσο ενάντια στην περιβαλλοντική υποβάθμιση του νησιού όσο και υπέρ της υπεράσπισης των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Ενδεικτικά ας αναφερθούν κάτοικοι από το Τεμπλόνι, από τους Χωρεπισκόπους (νταμάρια), από τη μέση Κέρκυρα (επιτροπή αγώνα ενάντια στο ΒΙΟΠΑ) και από το Θινάλι (ενάντια στη τσιμεντοποίηση της λιμνοθάλασσας Αντινιώτη).

Η πίεση του κινήματος αλληλεγγύης ήταν τέτοια που ανάγκασε το Νομαρχιακό Συμβούλιο και το Εργατικό Κέντρο να εκδώσουν ψηφίσματα ενώ και η βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και υφυπουργός Τουρισμού Α.Γκερέκου έκανε δηλώσεις στήριξης των κατηγορουμένων, επαναλαμβάνοντας την προεκλογική της δέσμευση για αποχώρηση των ΜΑΤ από τη Λευκίμμη. Τα ΜΑΤ ωστόσο 3 μήνες μετά την αλλαγή κυβέρνησης παραμένουν στη Κέρκυρα για να μας υπενθυμίζουν τη συνέχεια του κρατικού μηχανισμού.

Τελικά, κάτω από το βάρος όσων αναφέρθηκαν, η δική αναβλήθηκε για τις 12 Ιουνίου του ’10. Η βιομηχανία διώξεων όμως, καλά κρατεί. Τέσσερις ακόμη αγωνιζόμενοι κάτοικοι, μεταξύ αυτών και ο ιερέας του χωριού σέρνονται σε νέα δική στις 17 Δεκεμβρίου, ημέρα της εργατικής απεργίας, κατηγορούμενοι για τον ανυποχώρητο και παρατεταμένο αγώνα τους. Γι’ αυτό και όπως αποφασίστηκε σε σύσκεψη, η πορεία της Πέμπτης θα έχει κατάληξη τα δικαστήρια της Κέρκυρας.

Στις 17 Δεκεμβρίου δεν δικάζονταν όμως μόνο οι τέσσερις λευκιμμιώτες. Μαζί τους δικάζεται το κίνημα της Λευκίμμης, το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, τα δημοκρατικά δικαιώματα συνολικά. Δικάζεται η Λευκίμμη και μαζί της όλη η Κέρκυρα. Δικάζεται, η αντίσταση κατά της κακοποίησης του περιβάλλοντος και του συστήματος που την γεννά, η ελευθερία στη γνώμη και την έκφραση, οι αγώνες δύο σχεδόν χρόνων σε Λευκίμμη και Τεμπλόνι.

Μαζί με τους «4» δικάζονται όλοι όσοι διαφωνούν με την κρατική καταστολή και την επιλογή να σταλεί ένας στρατός από ΜΑΤ εναντίον ενός μικρού χωριού. Υπό αυτή την έννοια, στις 12 Νοεμβρίου και στις 17 Δεκεμβρίου δικαζόμασταν όλοι.

Ας σταματήσουν λοιπόν, οι διώξεις στη Λευκίμμη, ας αποσυρθούν οι κατηγορίες κατά δεκάδων κατοίκων και συμμετεχόντων στις κινητοποιήσεις!

Και τελικά ας δικαστούν οι πραγματικοί υπεύθυνοι για το θάνατο μιας γυναίκας και την περιβαλλοντική υποβάθμιση όλου του νησιού!

Να φύγουν επιτέλους τα ΜΑΤ από την Κέρκυρα!