Νόμος αποκλεισμού, ομηρίας και στέρησης δικαιωμάτων των μεταναστών

Πιστό στη λογική της “μηδενικής ανοχής”, του χωρισμού των μεταναστών σε νόμιμους και λαθραίους, της Ευρώπης - φρούριο του “κανονισμού του Δουβλίνου”, το πολυδιαφημισμένο νομοσχέδιο του ΠΑΣΟΚ για την απόδοση ιθαγένειας στους μετανάστες δεύτερης γενιάς, δεν ανταποκρίνεται καν στις ψοφοδεείς προεκλογικές υποσχέσεις του ΠΑΣΟΚ για το θέμα. Μετά δε τη δημόσια διαβούλευση και την εθνικιστική πίεση που ασκήθηκε στην κυβέρνηση από ρασοφόρους, ακροδεξιούς, το ΛΑΟΣ και το Σαμαρά, οι αλλαγές που επήλθαν ήταν σε κατεύθυνση αυστηροποίησης και περιορισμού δικαιωμάτων.

Θεσπίζεται λοιπόν ως υποχρεωτική η νόμιμη πενταετής παραμονή όχι μόνο του ενός αλλά και των δύο γονέων στην Ελλάδα για να μπορεί ένα παιδί που γεννιέται στη χώρα μας να αποκτήσει την ελληνική ιθαγένεια.

Για τα παιδιά που δεν έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα, ως προϋπόθεση ορίζεται η επιτυχής εξαετής φοίτηση σε τάξεις ελληνικού σχολείου, κάτι που αφαιρεί το δικαίωμα από παιδιά που ήρθαν σε μεγαλύτερη ηλικία και δεν έχουν προλάβει να ολοκληρώσουν έξι τάξεις.

Μεταξύ των απαραίτητων δικαιολογητικών για τους ενήλικες περιλαμβάνονται πλέον και τρεις συστατικές επιστολές Ελλήνων πολιτών, ενώ θα περνάνε ειδικά τεστ γνώσης της ελληνικής γλώσσας, πολιτικής αγωγής και ιστορίας. Ταυτόχρονα, απαιτείται «να έχει ενταχθεί ομαλά στην οικονομική και κοινωνική ζωή της χώρας, να έχει εξοικειωθεί πλήρως με τους θεσμούς του πολιτεύματος της Ελληνικής Δημοκρατίας και την πολιτική ζωή της χώρας και να διαθέτει βασική γνώση της ελληνικής πολιτικής ιστορίας». Για την πολιτογράφηση απαιτείται το χαράτσι των 1000 ευρώ που είναι το πιο ακριβό στην ΕΕ. Πιθανή καταδίκη για απόκρυψη “λαθραίου” μετανάστη ή “εγκλήματα” που αφορούν χρήση μέσων υψηλής τεχνολογίας (βλέπε αντιγραφή cd και dvd) ή ακόμα και για πλημμελήματα όπως η “αντίσταση κατά της αρχής”, θα είναι απαγορευτική για την απόκτηση ιθαγένειας. Θεσμοθετείται δηλαδή, η παράδοση στο έλεος της αστυνομίας, η απαίτηση της ρουφιανιάς και της υποταγής ως προϋπόθεση νομιμοποίησης.

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις μεταναστευτικών φορέων και κινήσεων, η αρχική πρόταση του υπουργείου έδινε δικαιώματα μόνο σε 80.000 ενώ με τη νέα ρύθμιση ο αριθμός αυτός δεν ξεπερνά τις 15.000. Κι αυτό ενώ τα παιδιά μεταναστών που ζουν στην Ελλάδα είναι περίπου 250.000 και δεν γράφονται στα δημοτολόγια, ούτε παίρνουν πιστοποιητικό γέννησης.

Το ασφυκτικό αυτό πλαίσιο υιοθετείται την ίδια στιγμή που ο Ραγκούσης παραδέχεται ότι μόνο τα τελευταία δύο χρόνια 140.000 (ο πραγματικός αριθμός είναι πιθανότατα μεγαλύτερος) έχασαν τα χαρτιά τους γιατί οι εργοδότες τους τους έκλεβαν ένσημα, την ίδια στιγμή που αποφασίζεται η λειτουργία πανευρωπαϊκού παραρτήματος του «Frontex» στον Πειραιά. Πρόκειται ουσιαστικά για νόμο που εν τέλει υπηρετεί “συνολικότερο πολιτικό σκεπτικό αυστηρής επιτήρησης της μετανάστευσης” όπως σε ανύποπτο χρόνο είχε προαναγγείλει ο Χρυσοχοϊδης.

Οι μετανάστες δεν είναι λαθραίοι ή νόμιμοι. Η μόνη πραγματική διάκριση που μπορεί να γίνει είναι αυτή μεταξύ προσφύγων πολέμου, πολιτικών προσφύγων και οικονομικών μεταναστών. Κι αυτό μόνο για να διαπραγματευτούμε ορθότερα τις πραγματικές ανάγκες και τα δικαιώματα τους, να εντοπίσουμε τις αιτίες και τους υπευθύνους για το δράμα τους.

Γιατί για παράδειγμα είναι προκλητικό η ελληνική αστική τάξη που συμμετέχει στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και αλλού, να αντιμετωπίζει ως λαθραίους ανθρώπους προερχόμενους απ' αυτές τις χώρες, αντί να τους προσφέρει (ως έχει ευθύνη ακόμα και με βάση το ιμπεριαλιστικό διεθνές δίκαιο) καταφύγιο και πολύ περισσότερο αντί να σταματήσει αμέσως τη συμμετοχή της στην καταλήστευση και την πολεμική καταστροφή των χωρών τους. Είναι αδιανόητο η Ελλάδα να αποτελεί τη χώρα με το μικρότερο ποσοστό θετικών κρίσεων στις αιτήσεις χορήγησης πολιτικού ασύλου στην ΕΕ. Είναι ανεπίτρεπτο η Ελλάδα να εμποδίζει την έξοδο μεταναστών προς τις χώρες της ΕΕ που οι ίδιοι θέλουν να φτάσουν, γιατί έχει υπογράψει σχετικές συμφωνίες με τους Ευρωπαίους εταίρους της. Και φυσικά δεν πρέπει να γίνεται ανεκτό από την εργατική τάξη να αντιμετωπίζει το κράτος και το ελληνικό κεφάλαιο (που θησαύρισε στις πλάτες της φτηνής εργατικής δύναμης των οικονομικών μεταναστών) τους ξένους εργάτες ως ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας και ως εργαλείο διάσπασης και ανταγωνισμού στα πλαίσια του εργατικού κινήματος.

Η συντριπτική πλειοψηφία των μεταναστών και προσφύγων που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της εργατικής τάξης. Με αυτό το κριτήριο το εργατικό κίνημα πρέπει να βάλει στο κέντρο της πάλης του το αίτημα της νομιμοποίησης όλων των μεταναστών, με ίσα κοινωνικά, οικονομικά, πολιτιστικά και πολιτικά δικαιώματα.

Θοδωρής Νασόπουλος