Γενική κριτική πάνω στις Θέσεις

Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε στο παρελθόν, είναι επείγουσα ανάγκη να συγκροτηθεί ένα λαϊκό, μαζικό, επαναστατικό κίνημα που να μπορέσει όχι απλά να αντισταθεί αλλά να κατορθώσει να ανατρέψει τις δυνάμεις του κεφαλαίου και τους συμμάχους του, που σπρώχνουν τους λαούς στην εξαθλίωση και τον πλανήτη στην άβυσσο της καταστροφής.

Η αποτυχία της ιστορικής αριστεράς να κάνει πραγματικότητα το όνειρο του Μαρξ το 1848, η αδυναμία της να βάλει στην θέση τα παλιάς κοινωνίας μια ένωση αυτοδιαχειριζόμενων συνεταιριστών/ παραγωγών, χωρίς πολιτική εξουσία και ανταγωνισμούς, αφήνει το στοίχημα ανοιχτό στην ιστορία.

Η ελπίδα που γέννησε η οχτωβριανή επανάσταση θάφτηκε, σχεδόν στο ξεκίνημά της και στη θέση των πρώτων Σοβιέτ δημιουργήθηκε ένας ξεχωριστός μηχανισμός πολιτικού ελέγχου και ιδιοποίησης της υπερεργασίας, μια μορφή κεφαλαιοκρατικού σχηματισμού. Επί της ουσίας, παρά τον ισχυρισμό πολλών αριστερών διανοουμένων, το σοβιετικό σύστημα ποτέ δεν ήταν κρατικός καπιταλισμός. Η κατάρρευσή του πρέπει να αναζητηθεί στη βάση του παγκόσμιου συσχετισμού δυνάμεων και της δομικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, ιδιαίτερα από την δεκαετία του 1970 και μετά.

Αποτέλεσμα αυτής της κρίσης και δευτερευόντως της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης ήταν που ο καπιταλισμός υποχρεώθηκε να υιοθετήσει μια όλο και περισσότερο επιθετική πολιτική παρά τις ρητορικές κορώνες για παγκόσμια συμφιλίωση, διαρκή ειρήνη και ευημερία.

Η Σοβιετική Ένωση ουσιαστικά ποτέ δεν αποτέλεσε ιδεολογικό αντίπαλο δέος για τον καπιταλισμό. Αντίθετα, η υποτιθέμενη σοβιετική απειλή χρησιμοποιήθηκε πολλές φορές για να δικαιολογείται η επιθετική πολιτική των ΗΠΑ και η διόγκωση του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος.

Με το πρόσχημα αυτής της «απειλής» ανέτρεπαν κυβερνήσεις που δεν ήταν απόλυτα της αρεσκείας τους και επέβαλαν δικτατορίες απόλυτα εξαρτώμενες από την Ουάσιγκτον, Χιλή, Γρενάδα, Παναμάς, Τουρκία, χούντα των συνταγματαρχών στην Ελλάδα, και η λίστα τελειωμό δεν έχει.

Όταν αυτή η απειλή εξέλιπε, έπρεπε να δημιουργηθεί ένας καινούριος εχθρός, έστω και φανταστικός και έτσι φτάσαμε στην 11^η Σεπτεμβρίου, όπου μέσα από τις στάχτες των δίδυμων πύργων γεννήθηκε η νέα απειλή και το όνομα αυτής «τρομοκρατία». Τα πρώην αγαπημένα παιδιά των ΗΠΑ, Μπιν Λάντεν και Σαντάμ Χουσείν γίνανε σατανάδες. Από τη στιγμή που ο Σαντάμ μετά από οχτώ χρόνια πολέμου με θύματα εκατομμύρια νεκρούς δεν κατάφερε να καταστρέψει το Ιράν, η μοίρα του ήταν προδιαγεγραμμένη. Ο νέος σχεδιασμός στο Ιράκ και γενικότερα στην Μ. Ανατολή ήταν αυτό που επακολούθησε.

Στην Γιουγκοσλαβία, αφού ο Μιλόσεβιτς αρνήθηκε να υποκύψει στα κελεύσματα των Αμερικανών και των Ευρωπαίων συμμάχων τους, να υιοθετήσει το νέο δόγμα της αχαλίνωτης ελεύθερης αγοράς και τους όρους της νέας παγκόσμιας τάξης, δεν δίστασαν να ισοπεδώσουν την χώρα, να καταστρέψουν ολοκληρωτικά τις υποδομές της και να την διαμελίσουν, επιβάλλοντας επί της ουσίας μια μορφή εδαφικής κατοχής.

Όμως, παρά την φαινομενικά απόλυτη κυριαρχία του καπιταλισμού και την στρατιωτικο- πολιτική μονοκρατορία των ΗΠΑ, το κεφαλαιοκρατικό σύστημα βρίσκεται αντιμέτωπο με μια βαθιά κρίση, κρίση οικονομική, κοινωνική, πολιτισμική, περιβαλλοντική.

Παρότι το κεφάλαιο δείχνει να κυριαρχεί, σε ένα δεύτερο επίπεδο βρίσκεται αντιμέτωπο με μια βαθιά δομική κρίση. Το κεφαλαιοκρατικό σύστημα περικλείει στα σπλάχνα του συγκρουσιακές αντιφάσεις που είναι αδύνατο να ξεπεράσει, ιδιαίτερα στην εποχή μας που το κεφάλαιο έχει πια αγκαλιάσει το σύνολο του πλανήτη, έχει φτάσει στο τελευταίο ολοκληρωτικό του στάδιο, δηλαδή στην καταστροφικότερη φάση του.

Το γεγονός ότι ο ηγεμονικός ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ εξακολουθεί να κυριαρχεί στην παγκόσμια σκακιέρα, τουλάχιστον πολιτικο- στρατιωτικά, δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι μπορεί να θεωρείται σταθερός και πολύ περισσότερο μόνιμος. Οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί εντείνονται όλο και περισσότερο και ο κίνδυνος να ξεσπάσουν σε μια ανοιχτή σύγκρουση στο όχι πολύ απόμακρο μέλλον είναι πολύ πιθανός. Στα σημερινά αδιέξοδα, η μόνη επιτυχία του κεφαλαίου είναι ότι μπορεί να αναβάλλει την κατάρρευσή του. Εξακολουθεί να επιβιώνει και να κυριαρχεί μέσα από συνεχείς κρίσεις. Από την στιγμή που δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνική ειρήνη χωρίς κοινωνική ισότητα, ο καπιταλισμός θα χαροπαλεύει στριμωγμένος μέσα στις εγγενείς αντιφάσεις και αντιθέσεις του, παράγοντες που δεν μπορούν να εκριζωθούν.

Μέσα σε αυτό το ζοφερό κλίμα που κυριαρχεί παγκόσμια, το ΝΑΡ έχει εγκαινιάσει μέσα από τις στήλες του ΠΡΙΝ ένα ανοιχτό διάλογο, καλώντας όλες τις συνιστώσες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς να υποβάλουν προτάσεις και να γράψουν άρθρα στοχεύοντας σε μια σύγκλιση βασικών θέσεων, σε μια προσπάθεια με απώτερο στόχο την συγκρότηση μιας Αριστεράς ριζοσπαστικής, ανατρεπτικής, που θα συσπειρώνει όλες τις διάσπαρτες πολιτικές οργανώσεις και τους ανένταχτους αριστερούς σ’ ένα κοινό μέτωπο, σ’ ένα κοινό πόλο.

Αρχικά, πρέπει να δεχτούμε ότι όλες οι οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς τα τελευταία περίπου 17 χρόνια μετά την κατάρρευση της σοβιετικής ένωσης και μετά την διάσπαση της ΚΝΕ και την διαγραφή και απομάκρυνση πολλών μελών και στελεχών του ΚΚΕ, δεν κατόρθωσαν να αναπτύξουν μια βιώσιμη εναλλακτική λύση, να δημιουργήσουν μια κρίσιμη μάζα και να εξασφαλίσουν μια σχετική κοινωνική απεύθυνση.

Σαν αποτέλεσμα αυτών των αδυναμιών κυριάρχησε η εσωστρέφεια και η ανυπαρξία οργανωτικών δομών λειτουργίας που τις έχει οδηγήσει σε ένα άκαρπο κινηματισμό και σε μια αποσπασματική δράση χωρίς διακριτό πολιτικο-ιδεολογικό στίγμα.

Η δημιουργία μιας άλλης Αριστεράς, επαναστατικής, κομμουνιστικής, δεν δείχνει να είναι εφικτή μέσα από τον διάλογο αυτών των οργανώσεων, όπως τουλάχιστον είναι σήμερα δομημένες, κύρια γιατί, στις περισσότερες από αυτές δεν υπάρχει μια εδραιωμένη πολιτικο- ιδεολογική βάση.

Η συντριπτική πλειοψηφία των μελών και οπαδών αυτών των οργανώσεων «βγάζει σπυράκια» στο άκουσμα και μόνο της δικτατορίας του προλεταριάτου και του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Η επιχειρηματολογία ότι στην σύγχρονη «μεταβιομηχανική» κοινωνία η βιομηχανική χειρωνακτική εργασία τείνει προς εξαφάνιση είναι ένα χοντροκομμένο μύθευμα. Σε παγκόσμιο επίπεδο η συντριπτική πλειοψηφία της εργασίας είναι χειρωνακτική. Πώς θα χαρακτηρίσουμε τις χιλιάδες και τα εκατομμύρια εργαζομένων- υπαλλήλων που χάνουν την δουλειά τους μέσα από τις εξαγορές και συγχωνεύσεις πολυεθνικών και το κλείσιμο χιλιάδων μικρομεσαίων και όχι μόνο επιχειρήσεων; Πού θα κατατάξουμε τα εκατομμύρια ανέργων, εξαθλιωμένων και ακυρωμένων του πλανήτη;

Η μάχη θα κριθεί στην θεμελιώδη σύγκρουση μεταξύ του κεφαλαίου και της εργασίας, στο σύνολο της εργασίας, ως του μόνου ανταγωνιστή του κεφαλαίου. Η μάχη πρέπει να δοθεί με την βαθιά κατανόηση ότι ο κόσμος της εργασίας θα απελευθερωθεί από την σκλαβιά του μόνο με επαναστατική δράση. Μόνο η δημιουργία και η συγκρότηση ενός γνήσιου, επαναστατικού, κομμουνιστικού κόμματος μπορεί να οδηγήσει τον κόσμο της εργασίας σε αυτή την μάχη, ένα κόμμα που θα δημιουργήσει ο ίδιος.

Μέσα στις οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς υπάρχουν σοβαρές δυνάμεις που οραματίζονται και θέλουν να συμβάλουν στην συγκρότηση ενός τέτοιου πολιτικού υποκειμένου. Δυνάμεις που θα επανεξετάσουν κριτικά το παρελθόν και την ιστορία του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος.

Αυτές οι δυνάμεις έχουν καθήκον να συστρατευτούν και να συμβάλουν σε αυτό το στόχο, με πλήρη συνείδηση και προβληματισμό για τις μοιραίες συνέπειες της καταστροφικής δύναμης του καπιταλισμού σε αυτό το στάδιο της Ιστορίας. Η διαδικασία αυτή είναι αλήθεια, θα είναι κοπιαστική αλλά βαθιά αναγκαία και απαραίτητη. Γιατί αν ένα τέτοιο κίνημα δεν καταστεί δυνατόν να δημιουργηθεί παγκόσμια, τότε δεν μπορεί να έχει μέλλον η ίδια η ανθρωπότητα. Ο εικοστός πρώτος αιώνας ή θα είναι ο αιώνας της απελευθέρωσης και της κυριαρχίας του κόσμου της εργασίας ή θα είναι ο αιώνας του ολοκληρωτικού χάους.

Σ. Κ.