Για την ενότητα της εργατικής τάξης

Την τελευταία 15ετία η δράση ευρύτερων τμημάτων της Αριστεράς στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα καθοδηγείται από αντιλήψεις ενός άκρως περιορισμένου ορίζοντα, που οδηγούν στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα από τους επιθυμητούς και διακηρυσσόμενους στόχους. Ενώ όλοι διακηρύσσουν ότι επιδιώκουν την ενότητα της εργατικής τάξης και τη συσπείρωσή της για την ανατροπή του καπιταλισμού, οι πρακτικές που εφαρμόζουν οδηγούν στην αποσυσπείρωση και τη διάσπαση.

Το ΠΑΜΕ π.χ. εννοεί την ενότητα των εργατών ως ενότητα εκείνων που δέχονται την καθοδήγησή του, που δέχονται τις θέσεις του και είναι διατεθειμένοι να δράσουν κάτω από τις σημαίες του με βάση τα δικά του διεκδικητικά πλαίσια. Αποκόβει τα συνδικάτα, στις διοικήσεις των οποίων έχει την πλειοψηφία, από την υπόλοιπη εργατική τάξη και προχωρεί συστηματικά σε ξεχωριστές από το υπόλοιπο συνδικαλιστικό κίνημα συγκεντρώσεις. Ταυτόχρονα, στα συνδικάτα που είναι μειοψηφία, οδηγεί τις δυνάμεις του σε συστράτευση με τις πρωτοβουλίες του ΠΑΜΕ, άρα και σε ξεχωριστές συγκεντρώσεις. Αποκλείει έτσι στην πράξη από την ενότητα που διακηρύσσει, όλα τα μέλη των συνδικάτων αυτών που δε συμφωνούν με την καθοδήγηση του ΠΑΜΕ και τη γραμμή του ΚΚΕ. Έτσι, όχι μόνο τη διάσπαση προωθεί, αλλά και τη μαζικότητα των συνδικάτων της δικής του επιρροής συρρικνώνει, ενώ αποσπά τις – διόλου ευκαταφρόνητες – δυνάμεις του από τα συνδικάτα που είναι μειοψηφία.

Δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς προωθούν επίσης μια «ενότητα» στη βάση προωθημένων «αντικαπιταλιστικών» στόχων και ασκούν την ίδια πρακτική των ξεχωριστών συγκεντρώσεων.

Η ενότητα για αυτές τις αντιλήψεις υπάρχει μόνο με όσους έχουν κατακτήσει ήδη ένα αρκετά ανεπτυγμένο επίπεδο ταξικής συνείδησης. Αυτό όμως είναι μάλλον ενότητα ομοϊδεατών και δεν έχει καμία σχέση με την ενότητα των εργατών ανεξάρτητα από πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές, θρησκευτικές και φιλοσοφικές πεποιθήσεις, η οποία δεν μπορεί να επιτευχθεί στη βάση της ταυτότητας αντιλήψεων, αλλά στη βάση των προβλημάτων που είναι κοινά για όλους, ενάντια στον καπιταλισμό.

Καταγγέλλουν, και σωστά, τις αστικοποιημένες διοικήσεις της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ αλλά με την πρακτική τους αφήνουν ανενόχλητες αυτές τις ηγεσίες στο καταστροφικό τους έργο, χαρίζοντάς τους ουσιαστικά τις εργατικές μάζες που τις ακολουθούν.

Η εργατική τάξη ως προϊόν και αξεχώριστη πλευρά του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, έχει να επιτελέσει τον ιστορικό της ρόλο που είναι προδιαγεγραμμένος από τη θέση της στην παραγωγή και είναι ανεξάρτητος από το τι κάθε φορά σκέφτεται τούτος ή ο άλλος εργάτης ή και ολόκληρη η εργατική τάξη σε κάθε δεδομένη στιγμή.

Το ζητούμενο είναι να συνειδητοποιήσει αυτόν το ρόλο για να μπορέσει να τον εκπληρώσει και σε αυτόν τον στόχο πρέπει να κατευθύνεται η δράση της Αριστεράς στην εργατική τάξη και το κίνημά της. Η δράση των κομμουνιστών πρέπει να αποσκοπεί στην απαλλαγή των εργατών από την αστική επιρροή και στο κέρδισμα της τάξης για την επανάσταση. Γι’ αυτό η ενότητα δράσης με όλους τους εργάτες (και όχι η ενότητα με τους ήδη συνειδητοποιημένους), η εφαρμογή της τακτικής του ενιαίου μετώπου είναι υποχρεωτική, αν θέλουμε να ενώσουμε την εργατική τάξη και να την προετοιμάσουμε ώστε να πραγματοποιήσει την επαναστατική ανατροπή. Είμαστε αναγκασμένοι να παλεύουμε συνεχώς ώστε να απαλλαγεί το συνδικαλιστικό κίνημα από πρακτικές που αντέγραψε από το αστικό κοινοβούλιο και από τις κρατικές παρεμβάσεις (οικονομικές, δικαστικές). Τα συνδικάτα δεν μπορούν να είναι κοινοβούλιο γιατί υπάρχουν κοινά εργατικά συμφέροντα και όχι διαφορετικά ταξικά συμφέροντα. Τα αιτήματα που θα προβάλλουν στην πάλη, άλλα πραγματοποιήσιμα στα πλαίσια του συστήματος και άλλα μη πραγματοποιήσιμα όπου οι εργάτες προβάλλοντάς τα και παλεύοντας για τη διεκδίκηση να διαπαιδαγωγούνται και να βλέπουν το μέλλον του κινήματος. Οι αποφάσεις για την οργάνωση των κινητοποιήσεων καθώς και οι μορφές πάλης να προκύπτουν μέσα από την πλατειά συζήτηση ανάμεσα στα μέλη και με όλους τους εργαζόμενους.

Η πάλη των κομμουνιστών σήμερα για την απαλλαγή της εργατικής τάξης απ’ την αστική κυριαρχία απαιτεί να προτάξουν την ενότητα των εργατών με βάση τα προβλήματα, την αιρετότητα και ανακλητότητα, τον εργατικό έλεγχο, τη διαφάνεια και τη λογοδοσία των εκλεγμένων. Η πάλη για την απαλλαγή του εργατικού κινήματος από την αστική κηδεμονία στην οργάνωση και πρακτική, περνά μέσα από την πλατιά απεύθυνση στους εργάτες να ενταχθούν στις μαζικές συνδικαλιστικές οργανώσεις, να δημιουργήσουν νέες εκεί που δεν υπάρχουν, να οργανώσουν την πάλη για την αλλαγή των συσχετισμών στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα υπέρ της προλεταριακής κατεύθυνσης. Μόνο σε αυτήν την περίπτωση θα μπορεί το συνδικαλιστικό κίνημα να οδηγηθεί στη μαζικοποίηση, στην προσέλκυση νέων μελών, στην άνθιση όλων των διαδικασιών του, θα ενοποιήσει την τάξη και θα γίνει πραγματικό σχολείο της επανάστασης και του κομμουνισμού. Η εφαρμογή της τακτικής του ενιαίου μετώπου για τους κομμουνιστές είναι όσο ποτέ άλλοτε σήμερα αναγκαία και με βάση αυτό θα κριθούν. Δεν υπάρχει χρόνος για άλλες υποχωρήσεις στις αστικές λογικές. Να αναγνωρίσουμε μέσα στην ίδια την κοινωνία που μας περιβάλλει εκείνη τη δύναμη – την εργατική τάξη – που λόγω της κοινωνικής της θέσης έχει τη δυνατότητα να σαρώσει το παλιό και να δημιουργήσει το νέο, να την οργανώσουμε και να την ενώσουμε για το μεγάλο σκοπό.

Σωτήρης Μαλάμος