ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΟΥΜΕ ΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΣΩΤΗΡΗ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟ

Αποχαιρετούμε αύριο Δευτέρα, 24 Φλεβάρη, τον σ. Σωτήρη Γεωργακόπουλο. Η τελετή θα γίνει στις 10 π.μ. στον Άγιο Ελευθέριο Αχαρνών (Αχαρνών 384). Η ταφή θα γίνει στην Αμαλιάδα. Για όσους επιθυμούν να παρευρεθούν στην κηδεία στην Αμαλιάδα, θα αναχωρήσει λεωφορείο από τον Άγιο Ελευθέριο στις 11:30 π.μ.

Πέθανε ο Μιχάλης Βασιλάκης

Ο Μιχάλης Βασιλάκης, κομμουνιστής και γραμματέας του Εργατικού Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου (Ε.Α.Μ)., πέθανε τα ξημερώματα της 18ης Φεβρουαρίου στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Πατρών.

Γεννήθηκε στο Μιράμπελο της Κρήτης, ήρθε όμως στην Πάτρα ως φοιτητής και σπούδασε Φυσική στο Πανεπιστήμιο. Έκτοτε η ζωή του και η δράση του συνδέθηκαν με την πόλη της Πάτρας.

Το 1985 μαζί με άλλους κομμουνιστές δημιούργησαν το Ε.Α.Μ. αποσχιζόμενοι από το ΚΚΕ. Ήταν μια διάσπαση από τα αριστερά του ΚΚΕ, το οποίο βρισκόταν σε δρόμους αναζήτησης συμφιλίωσης με τον αναθεωρητισμό και τον κυβερνητισμό, δρόμοι που οδήγησαν λίγο αργότερα στο κοινό πόρισμα με την Ελληνική Αριστερά (Ε.ΑΡ.) του Λεωνίδα Κύρκου,  το σχηματισμό του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου και τελικά τη συμμετοχή στις αστικές κυβερνήσεις του Τζαννετάκη και της Οικουμενικής. Αυτήν την περίοδο, το Ε.Α.Μ. προσπαθεί να στηριχθεί στο μαρξισμό για να διαμορφώσει θέσεις για την αποτυχία των λαϊκών δημοκρατιών που  κατέρρεαν, για τον ιμπεριαλισμό, για το εργατικό κίνημα,  τη θέση της Ελλάδας στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα , κτλ.

Το 1991 δολοφονείται στην Πάτρα από μέλη της τοπικής ΟΝΝΕΔ που προσπαθούν να σπάσουν τις μαθητικές καταλήψεις, οι οποίες χαλάνε τη βιτρίνα της πανίσχυρης και αήττητης μέχρι τότε κυβέρνησης Μητσοτάκη, ο κομμουνιστής καθηγητής Νίκος Τεμπονέρας, στέλεχος του Ε.Α.Μ. Ο Μιχάλης Βασιλάκης θα σταθεί ακούραστος αγωνιστής της τιμωρίας όχι μόνο των φυσικών και αλλά των ηθικών αυτουργών της δολοφονίας. Από τότε και κάθε χρόνο στις 9 Γενάρη, ο Μιχάλης Βασιλάκης ως γραμματέας του Ε.Α.Μ., θα εκφωνεί το λόγο στο μνημείο Τεμπονέρα. Οι παθιασμένοι λόγοι του αποτελούν οδοδείκτες για τα γεγονότα της τελευταίας τριαντακονταετίας.

Την περίοδο 2001-2 η οργάνωση της Αριστερής Ανασύνταξης βρισκόταν σε συζητήσεις με το Ε.Α.Μ. για τη επίτευξη μιας ευρύτερης ενότητας των κομμουνιστών. Το καθήκον των κομμουνιστών να διαμορφώσουν τους όρους της δημιουργίας του δικού τους πολιτικού φορέα, αντί να επιτρέπουν στο ρεφορμισμό να τους ποδηγετεί, παραμένει, και μάλιστα αναδεικνύεται σήμερα που ο καπιταλισμός έχει μπει σε ακόμα πιο έντονη φάση σήψης και κρίσης, κρίσιμο καθήκον, ίσως το πιο κρίσιμο για την επιτυχία της κοινωνικής απελευθέρωσης της εργατικής τάξης.

Εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στη φυσική και στην πολιτική οικογένεια του Μιχάλη Βασιλάκη.

Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΒΙΩΣΙΜΟΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΤΑΜΕΙΑ

ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ

Οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις τους προσπαθούν με κάθε μέσο να τσακίσουν τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης. Οι ασφαλιστικοί νόμοι που ψηφίζονται από τη δεκαετία του ’90 και μετά κάνουν ακριβώς αυτό: μειώνουν τις συντάξεις, αυξάνουν την ηλικία συνταξιοδότησης, μειώνουν τις παροχές.

Όλα αυτά εμφανίζονται ως αναγκαίες μεταρρυθμίσεις για τη βιωσιμότητα του δημόσιου ασφαλιστικού συστήματος.

Οι κυβερνήσεις που παίρνουν αυτά τα μέτρα δεν λένε όμως ότι τα χρήματα από τις εισφορές των εργαζομένων έκαναν βιώσιμη την καπιταλιστική κερδοφορία. Τροφοδότησαν με δανεικά και αγύριστα τις επενδύσεις του μεγάλου κεφαλαίου, έγιναν ομόλογα για να κερδοσκοπήσουν οι χρυσοκάνθαροι του χρηματιστηριακού τζόγου, κουρεύτηκαν για τις ανάγκες της αποπληρωμής του χρέους ενός χρεοκοπημένου καπιταλισμού.

Ο καπιταλισμός δεν έχει τίποτα να προσφέρει στους εργαζόμενους εκτός από φτώχεια, εξαθλίωση, ελαστικά ωράρια, χαμηλούς μισθούς, και δουλειά μέχρι το θάνατο.

Ο καπιταλισμός δεν είναι βιώσιμος και πρέπει να τον βοηθήσουμε να πεθάνει! Αυτό απαιτεί να αντισταθούμε σήμερα στα σχέδια επιδείνωσης του ασφαλιστικού συστήματος που φέρνει ο νόμος Βρούτση για το ασφαλιστικό.

Ο νόμος Βρούτση διατηρεί όλη τη λογική του νόμου Κατρούγκαλου:

-διατηρεί τη διάκριση εθνικής και ανταποδοτικής σύνταξης, το πρώτο βήμα για να επιβληθεί η κεφαλαιοποιητική, δηλαδή, η ιδιωτική ασφάλιση,

-εγγυάται μόνο τη χρηματοδότηση της εθνικής σύνταξης,

-διατηρεί τη συμμόρφωση του ασφαλιστικού συστήματος στις δημοσιονομικές ανάγκες της χώρας και τις ανάγκες αποπληρωμής του χρέους,

-διατηρεί τα αυξημένα όρια συνταξιοδότησης,

-διατηρεί την κατάργηση της 13ης και της 14ης σύνταξης,

-περιορίζει τα βαρέα και ανθυγιεινά,

-μειώνει τις εισφορές των εργοδοτών κινούμενο στην κατεύθυνση της πλήρους απαλλαγής της εργοδοσίας. Μείωση των εισφορών σημαίνει μείωση του μισθού και των συντάξεων.

Ακόμα και η ενοποίηση των ταμείων, της κύριας και της επικουρικής ασφάλισης, και η ψηφιοποίηση της σύνταξης δεν γίνονται για να διευκολυνθούν οι εργαζόμενοι αλλά για να ανοίξει ο δρόμος του κατακερματισμού των εργαζομένων με τη μετατροπή του συστήματος σε κεφαλαιοποιητικό, δηλαδή, σε ένα σύστημα όπου ο κάθε εργαζόμενος θα αναλαμβάνει το «ρίσκο» της επένδυσης των δικών του εισφορών.

Η κυβέρνηση παρά την προσπάθεια να παρουσιάσει το νομοσχέδιο ως θετικό, γιατί θα δώσει δήθεν αυξήσεις, δεν μπορεί να κρύψει ότι, σύμφωνα με τον προϋπολογισμό που ψήφισε η ίδια,  η δαπάνη του ΕΦΚΑ αναμένεται να μειωθεί κατά 155 εκατ. φέτος, ενώ η δαπάνη για τις επικουρικές συντάξεις κατά 71 εκατ.

Το ασφαλιστικό νομοσχέδιο αφορά όλους τους εργαζόμενους της χώρας. Δεν αφορά μόνο τους απόμαχους της εργασίας αλλά τον κάθε εργαζόμενο αφού η κοινωνική ασφάλιση αφορά κάθε πτυχή που συνδέεται με την παροχή ή την αδυναμία παροχής εργασίας: την προστασία από την ανεργία, την ασθένεια, την αναπηρία, την προστασία της μητρότητας, το ύψος και την ποιότητα παροχής ιατρικής και φαρμακευτικής περίθαλψης κτλ. Αφορά επίσης όλους τους εργαζόμενους γιατί σε τελική ανάλυση αφορά τη διαχείριση του μισθού μας: οι εισφορές μας είναι μέρος του μισθού μας, είναι δικά μας χρήματα που όμως τα διαχειρίζεται το αστικό κράτος. Το νομοσχέδιο Βρούτση, πατώντας στο νόμο Κατρούγκαλου, ενισχύει τη λογική που θέλει αυτά τα χρήματα να τα διαχειρίζονται απευθείας οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες.

Ο καπιταλισμός αναιρεί το δικαίωμα σε μόνιμη και σταθερή εργασία και μαζί με αυτό το δικαίωμα αναιρεί και τα δικαιώματα που αφορούν τις περιόδους που ο εργαζόμενος βρίσκεται εκτός εργασίας.

Οι αλλαγές δείχνουν τη βαθιά σήψη του καπιταλιστικού συστήματος που δεν μπορεί να εξασφαλίσει τα βασικά στους εργαζόμενους: αξιοπρεπή δουλειά και αξιοπρεπή δικαιώματα συνδεδεμένα μ’ αυτήν.

Το ξαναλέμε λοιπόν: αυτό που δεν είναι βιώσιμο δεν είναι η δημόσια κοινωνική ασφάλιση αλλά ο καπιταλισμός.

Ενάντια στην προσπάθεια του καπιταλισμού να μεταθέσει την κρίση στις πλάτες των εργαζομένων, όλοι οι εργαζόμενοι - παλιοί και νέοι, Έλληνες και μετανάστες, άνδρες και γυναίκες, του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα - αλλά και άνεργοι και οι εργαζόμενοι αυτοαπασχολούμενοι  πρέπει να προτάξουν τα δικά τους συμφέροντα και να παλέψουν ενιαία για την ικανοποίησή τους ενάντια στον καπιταλισμό. Διεκδικούμε:

-Σύνταξη στα 60 για τους άνδρες, στα 55 για τις γυναίκες ή μετά από 30 χρόνια εργασίας. Πέντε χρόνια λιγότερα για τα Βαρέα και Ανθυγιεινά.

-Αύξηση των μισθών, σταθερή και μόνιμη εργασία και ταυτόχρονη αύξηση των συντάξεων.

-Πλήρη χρηματοδότηση της ασφάλισης και της υγείας από το κράτος.

- Δωρεάν περίθαλψη από ένα αποκλειστικά δημόσιο, υγειονομικό σύστημα, σε κάθε πολίτη που διαμένει στη χώρα, Έλληνα ή μετανάστη, εργαζόμενο ή άνεργο.

-Να επιστραφούν τα κλεμμένα των ασφαλιστικών ταμείων – να πληρώσουν τα κέρδη των καπιταλιστών την κοινωνική ασφάλιση.

-13ος και 14ος μισθός και σύνταξη.

Όλοι στην απεργία στις 18 Φλεβάρη

Κάτω ο νόμος Βρούτση - Κατρούγκαλου

κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ,

www.anasyntaxi.gr

Αντίο σύντροφε

Τα ξημερώματα της 16ης Φεβρουαρίου, ο σύντροφος Σωτήρης Γεωργακόπουλος έχασε την άνιση μάχη με τον καρκίνο, σε νοσοκομείο της Γερμανίας, σε ηλικία 49 ετών.

Ο Σωτήρης οργανώθηκε στην ΚΝΕ-ΝΑΡ την περίοδο του μεγάλου φοιτητικού-μαθητικού κινήματος το 1990-91, όντας τότε φοιτητής στο Τμήμα Χημείας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Συμμετείχε στην πρώτη συντακτική επιτροπή της εφημερίδας Εργατική Πολιτική την περίοδο της έκδοσής της το 2005 και ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, συμμετέχοντας στην ιδρυτική συνδιάσκεψη του 2007.

Από το 2002 ήταν υπάλληλος της Αγροτικής Τράπεζας και πρωτοστάτησε στην ίδρυση της Αγωνιστικής Πρωτοβουλίας εργαζομένων της ΑΤΕ με την οποία ήταν και υποψήφιος το 2007 και το 2010. Ως τραπεζοϋπάλληλος συμμετείχε στους αγώνες του κλάδου, όπως η μεγάλη απεργία για το ασφαλιστικό το 2005. Από το 2011 εργαζόταν ως καθηγητής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Υπηρέτησε αρχικά σε σχολεία της Αθήνας, από όπου και συμμετείχε στην απεργία του 2013, και στη συνέχεια εργάστηκε σε ελληνικά σχολεία στη Γερμανία.

Ως κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ αποχαιρετούμε με θλίψη το σύντροφό μας κι εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στην οικογένειά του, στη σύντροφό του Κατερίνα και την κόρη του Ιωάννα.

Για τον τόπο και τον χρόνο της κηδείας του Σωτήρη θα ενημερώσουμε με ανάρτηση στην ιστοσελίδα μας.

Οι αστικές τάξεις ετοιμάζονται για πόλεμο, η εργατική τάξη πρέπει να απαντήσει

Οι στιγμές είναι κρίσιμες για την εργατική τάξη της χώρας.

Η εργατική τάξη υπέστη μια συντριπτική ήττα το προηγούμενο διάστημα εφαρμογής της μνημονιακής πολιτικής. Από το εξεγερτικό πνεύμα του 2011-12, όπου στην Ελλάδα δημιουργήθηκαν συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, και το δημοψήφισμα του 2015, όπου η ελληνική κοινωνία διαχωρίστηκε ταξικά με νίκη της εργατικής τάξης και του ΟΧΙ, φτάσαμε στο 2019, οπότε επισφραγίστηκε η ήττα του εργατικού κινήματος με τη νίκη στις εκλογές του Ιουλίου ενός καθαρόαιμου εκφραστή της αστικής τάξης και της μνημονιακής πολιτικής, με ταυτόχρονη αποδυνάμωση όλων των οργανώσεων της εργατικής τάξης, πολιτικών και συνδικαλιστικών. Η ήττα αυτή οφείλεται, σε τελική ανάλυση, στην αδυναμία και ανικανότητα των οργανώσεων της εργατικής τάξης να προβάλλουν ως δύναμη εξουσίας, να διεκδικήσουν και να καταλάβουν την εξουσία όλο το προηγούμενο διάστημα, ιδιαίτερα την περίοδο του φθινοπώρου του 2011 έως την άνοιξη του 2012. Πράγμα που επέτρεψε τελικά στον ρεφορμιστικό ΣΥΡΙΖΑ να κυριαρχήσει πολιτικά, να αφομοιώσει τις αντιστάσεις της εργατικής τάξης και να οδηγήσει το κίνημά της σε ήττα, τραυματίζοντας την αξιοπιστία όχι μόνο της ρεφορμιστικής αριστεράς αλλά και συνολικά της αριστεράς και την απελευθερωτική προοπτική της εργατικής τάξης.

Στο έδαφος αυτής της ήττας, η αστική τάξη βρίσκει το δρόμο στρωμένο για να περνάει την αντεργατική πολιτική της (βλ. τον αναπτυξιακό νόμο με τη περαιτέρω διάλυση των συλλογικών συμβάσεων, την ένταση της καταστολής, την προώθηση της ιδιωτικοποίησης της κοινωνικής ασφάλισης, τον έλεγχο των κινητοποιήσεων, κτλ), ενώ παράλληλα ετοιμάζεται να σύρει την εργατική τάξη στον όλεθρο είτε με την εμπλοκή στις πολεμικές αναμετρήσεις στην περιοχή, είτε, ακόμα χειρότερα, με την κατά μέτωπο ένοπλη σύγκρουση με την Τουρκία.