Σταθερό βήμα από την κυβέρνηση στην υλοποίηση των αντεργατικών αλλαγών

Συστηματική προετοιμασία της επίθεσης στο ασφαλιστικό από τα αστικά επιτελεία

Η κυβέρνηση μετράει ήδη στο ενεργητικό της δύο σημαντικές επιτυχίες. Την κατάργηση της μονιμότητας στον ΟΤΕ και το νέο ασφαλιστικό στις τράπεζες. Τα όποια εμπόδια συνάντησε μέχρι σήμερα, είτε στην εφαρμογή της εθελουσίας εξόδου στον ΟΤΕ είτε στο προχώρημα των αλλαγών στο ασφαλιστικό των τραπεζών, οφείλονται δυστυχώς, περισσότερο στην κυβερνητική ανοργανωσιά και λιγότερο στην οργάνωση του εργατικού κινήματος.

Η ολοκλήρωση του προγράμματος της κυβέρνησης, όπως αυτό εκφράστηκε από την «ατζέντα Αλογοσκούφη», δεν θα αποτελέσει μόνο συντριπτική ήττα για την εργατική τάξη, αλλά θα αλλάξει και την σύνθεσή της, εξαλείφοντας σχεδόν τους θύλακες «εργασιακής ασφάλειας» και συρρικνώνοντας τα καλοπληρωμένα τμήματα της εργατικής αριστοκρατίας. Η ιδιωτικοποίηση των ΔΕΚΟ και μόνο, θα τσακίσει ουσιαστικά την ραχοκοκαλιά του συνδικαλιστικού κινήματος που – καλώς ή κακώς – είναι τα συνδικάτα των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας.

Ταυτόχρονα, εξελίσσεται μια επικοινωνιακή επίθεση γύρω από το ασφαλιστικό, προλειαίνοντας το έδαφος για την επίθεση της κυβέρνησης και σε αυτό το μέτωπο. Οι αναλύσεις των «έγκυρων» εφημερίδων και τα ρεπορτάζ «κοινωνικής ευαισθησίας» στα κανάλια, εντοπίζουν το πρόβλημα των ασφαλιστικών ταμείων στην διαρκή επιδείνωση της σχέσης μεταξύ ενεργών ασφαλισμένων και συνταξιούχων. Έτσι, σύμφωνα με τους αναλυτές των αστικών ΜΜΕ, το πρόβλημα των ελλειμμάτων των ταμείων οφείλεται στη …γήρανση του πληθυσμού. Επομένως, τα ελλείμματα είναι κάτι περίπου αντικειμενικό και οι θυσίες των εργαζόμενων για τη σωτηρία των ταμείων κάτι εξίσου αναπόφευκτο. Όσο για την λεηλασία των ταμείων από το κεφάλαιο……περασμένα – ξεχασμένα.

Από πουθενά δεν αναφέρεται το στοιχειώδες, ότι δηλαδή η σχέση μεταξύ ασφαλισμένων – συνταξιούχων δεν έχει καμία σημασία, καθώς οι συνταξιούχοι έχουν προκαταβάλει και με το παραπάνω τις συντάξεις που σήμερα τους παρέχονται. Κι αυτό είναι αυταπόδεικτο αν υπολογιστούν τα χρήματα που έχουν, στην κυριολεξία, κλαπεί και με τα οποία τα ταμεία θα εμφάνιζαν μεγάλο πλεόνασμα. Μόνο η «μεγάλη μπάζα» επί κυβέρνησης Καραμανλή (του Ά) την διετία 1975 – 76, όταν τα ασφαλιστικά ταμεία ήταν υποχρεωμένα να δεσμεύουν τις καταθέσεις τους στην Εθνική Τράπεζα με επιτόκιο 0.5 % τη στιγμή που ο πληθωρισμός έτρεχε με 25 %, εξανέμισε το ένα τρίτο των αποθεματικών τους. Στη συνέχεια η περίφημη «κοινωνικοποίηση» των προβληματικών επιχειρήσεων επί ΠΑΣΟΚ, εξανέμισε κάμποσα ακόμα δισ. με την μεγαλοφυή «μετοχοποίηση των χρεών» που ενώ απάλλαξε τους βιομήχανους από τα χρέη, εμφανίστηκε σαν «σοσιαλιστική τομή». Την χαριστική βολή έδωσε βέβαια, το τζιράρισμα των αποθεματικών στο χρηματιστήριο με τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα.

Ο αποπροσανατολισμός που επιχειρείται και σε σχέση με το ασφαλιστικό, αποδεικνύει ότι τα αστικά επιτελεία προετοιμάζουν προσεκτικά κάθε βήμα τους και υποστηρίζουν αποφασιστικά κάθε κίνηση της κυβέρνησης. Ας θυμηθούμε, ότι η συμφωνία με την ΟΜΕ – ΟΤΕ και η κατάργηση της μονιμότητας στον οργανισμό συνέπεσε με μια τεράστια εκστρατεία ενάντια στην μονιμότητα στον δημόσιο τομέα.

Από την άλλη μεριά, οι ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος μπροστά στην διαγραφόμενη ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου, έχουν να επιδείξουν την απόλυτη αφασία. Παρ’ όλο που, όπως έδειξαν και οι συγκεντρώσεις στη ΔΕΘ, από την μεριά της εργατικής τάξης διαφαίνονται αγωνιστικές διαθέσεις, αυτές έρχονται σε αναντιστοιχία με την πολιτική κατεύθυνση που ηγεμονεύει στο συνδικαλιστικό κίνημα. Ωστόσο, στον αντίποδα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, εμφανίζονται κινήσεις οργάνωσης, είτε αυτές αφορούν συντονισμό μεταξύ συνδικάτων είτε πολιτική συνεργασία μεταξύ αγωνιστών του εργατικού κινήματος, κινήσεις που όσο κι αν είναι μικρές, μπορούν να παίξουν καταλυτικό ρόλο στην ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος.

Πολυτεχνείο της αντεπίθεσης του εργατικού κινήματος,

ενάντια στην υποταγή, την ενσωμάτωση και την περιθωριοποίηση

Σ’ αυτές τις συνθήκες, η συμμετοχή στον εορτασμό της επετείου του Πολυτεχνείου θα αποτελέσει σημαντικό δείκτη του πολιτικού κλίματος και των διαθέσεων των εργαζόμενων. Η αδύναμη ακόμα, τάση της επαναστατικής ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος, έχει ν’ αναμετρηθεί με έναν εξαιρετικά δυσμενή πολιτικό συσχετισμό δυνάμεων. Έχει κατ’ αρχήν, ν’ αντιμετωπίσει την ισχυρή τάση της υποταγής σε αυτόν τον συσχετισμό, τάση που εκφράζεται με την έλλειψη αυτοπεποίθησης των εργαζόμενων στις δυνάμεις τους και στο κίνημά τους, με την αγωνιστική απραξία και την αναζήτηση ατομικής λύσης. Επίσης, με την πανταχού παρούσα τάση της ενσωμάτωσης και της λογικής του εφικτού, καθώς και με την απελπισία της τυφλής εξέγερσης χωρίς στόχο και προοπτική.

Σε εποχές σαν την σημερινή, είναι που το Πολυτεχνείο στέλνει μήνυμα. Το μήνυμα της αστείρευτης δύναμης της εργατικής τάξης και των δυνατοτήτων που αν και κάποιες φορές μοιάζουν να έχουν χαθεί, παραμένουν πάντα κρυμμένες. Αν και ανολοκλήρωτη, η εξέγερση του Πολυτεχνείου τροποποίησε αποφασιστικά τον συσχετισμό, δημιούργησε νέα αυτοπεποίθηση στην εργατική τάξη και αποτέλεσε σημείο αναφοράς και πηγή έμπνευσης για τον κοινωνικό ριζοσπαστισμό της μεταπολίτευσης.

Σήμερα, η αγωνιστική αντεπίθεση του εργατικού κινήματος προϋποθέτει τον αποφασιστικό διαχωρισμό από όλες τις παραπάνω τάσεις, καθώς και μια πολυεπίπεδη προσπάθεια συγκέντρωσης δυνάμεων. Μια προσπάθεια που θα περιλαμβάνει τόσο την προσπάθεια συντονισμού, συνεργασίας και συγκρότησης δυνάμεων στο συνδικαλιστικό κίνημα, όσο και την αναγκαία θεωρητική και προγραμματική τεκμηρίωση και πολιτική οργάνωση των πιο πρωτοπόρων αγωνιστών. Η υποτίμηση της μιας ή της άλλης πλευράς θα οδηγεί σε ανολοκλήρωτες προσπάθειες, τίμιες και με καλές προθέσεις μεν, που όμως δεν θα μπορούν να σπάσουν το καβούκι της περιθωριοποίησης.