ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΠΕΛΕΤΙΔΗ

Η περίπτωση του δημάρχου Πατρέων κ. Πελετίδη, θέτει μια σειρά από επίκαιρα ερωτήματα για τους κομμουνιστές. Το κρίσιμο ερώτημα είναι: ποια πρέπει να είναι η στάση των κομμουνιστών απέναντι στην πιθανότητα να ασκήσουν διοίκηση σε ένα μηχανισμό του αστικού κράτους και πώς πρέπει να ασκούν διοίκηση, αν η εργατική τάξη τους δώσει αυτήν τη δυνατότητα; Οι φορείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, δηλ. οι Δήμοι και οι Περιφέρειες, είναι αναμφισβήτητα μηχανισμοί του αστικού κράτους. Δεν είναι διεκδικούμενες αυτόνομες νησίδες εξουσίας. Τέτοιες νησίδες δεν υπάρχουν στα πλαίσια των μηχανισμών εξουσίας που έχει θεσμοθετήσει το αστικό κράτος. Συνολικά, αυτοί οι μηχανισμοί (από την κυβέρνηση μέχρι τους δήμους, από το στρατό μέχρι τα σχολεία) έχουν σκοπό τη στήριξη της εξουσίας των καπιταλιστών και την αναπαραγωγή του κεφαλαίου.

Αυτό είναι αρκετά φανερό στην περίπτωση των δήμων. Οι δήμοι οργανώνουν την τοπική εξουσία στα πλαίσια του αστικού κράτους κατά εκχώρηση από το ίδιο το αστικό κράτος. Το πλαίσιο λειτουργίας τους διαπερνιέται από όλο το αστικό νομικό και διοικητικό σύστημα που έχει εξελιχθεί για να προστατέψει την ιδιωτική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και την απρόσκοπτη αναπαραγωγή των σχέσεων εκμετάλλευσης. Δημοτικές αρχές που θα αρνούνταν αυτό το ρόλο θα καθαιρούνταν άμεσα από τους αστικούς μηχανισμούς της δικαιοσύνης και της καταστολής (ας θυμηθούμε ότι για ένα μεγάλο διάστημα της νεότερης ελληνικής ιστορίας οι δημοτικοί άρχοντες διορίζονταν από την εκάστοτε κυβέρνηση, ενώ οι μη αρεστοί καθαιρούνταν, π.χ., στη διάρκεια της χούντας αλλά και σε όλη τη διάρκεια του 20^ου αιώνα). Στη μεταπολίτευση οι δήμοι ανέλαβαν και αναλαμβάνουν περισσότερες αρμοδιότητες και πλέον, μαζί με τις περιφέρειες, διαδραματίζουν κρίσιμο ρόλο στην αναπαραγωγή του κεφαλαίου. Ολόκληρο το νομικό πλαίσιο λειτουργίας των Δήμων είναι έτσι φτιαγμένο, και δεν θα μπορούσε να είναι και αλλιώς, ώστε το τοπικό/εθνικό/ξένο κεφάλαιο να ευνοείται και δεν είναι καθόλου τυχαίο που συχνά-πυκνά οι δημοτικοί άρχοντες δεν είναι άλλοι παρά τα μέλη της αστικής τάξης της πόλης που χρησιμοποιούν ανοικτά τη δημοτική εξουσία για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους, ή σε άλλες περιπτώσεις, μαριονέτες των ντόπιων καπιταλιστών (βλ. τις περιπτώσεις των δημοτικών αρχών στον Πειραιά ή στο Βόλο, αλλά το ίδιο ισχύει και για λιγότερες τρανταχτές περιπτώσεις).

Εύλογα λοιπόν προκύπτει το ερώτημα τι στάση πρέπει να κρατήσουν οι κομμουνιστές, ως η πρωτοπορία της εργατικής τάξης, απέναντι σε αυτόν τον αστικό θεσμό. Είναι φανερό για όσους είναι κομμουνιστές, για όσους δεν έχουν διαφθαρεί από τα φληναφήματα των ρεφορμιστών, ότι η κατάκτηση της εξουσίας σε έναν δήμο δεν μπορεί να δημιουργήσει μια μορφή σοσιαλιστικής νησίδας εντός του καπιταλισμού. Μήπως λοιπόν δεν θα έπρεπε να παίρνουν μέρος στις δημοτικές εκλογές οι κομμουνιστές; Το ίδιο ερώτημα φυσικά τίθεται και για τις εθνικές εκλογές και για τις ευρωεκλογές. Το ερώτημα όμως γίνεται πιο έντονο στην περίπτωση των δημοτικών εκλογών, πρώτον, γιατί στις δημοτικές εκλογές υπάρχουν πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες για να εκλεγεί ένας κομμουνιστής ως δήμαρχος και μάλιστα αυτό έχει συμβεί επανειλημμένα σ’ όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, και δεύτερον, γιατί μια τέτοια δημοτική αρχή θα βρεθεί να δρα στα πλαίσια του υπάρχοντος καπιταλισμού. Τουλάχιστον, αν ένα επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα κέρδιζε την κυβερνητική πλειοψηφία, θα μπορούσε να τη χρησιμοποιήσει επαναστατικά, δηλ. ως τη θεσμική έναρξη της προλεταριακής επανάστασης (κάτι για το οποίο υπάρχει θεωρητικό κεκτημένο, π.χ., η τακτική της Εργατικής Κυβέρνησης από την Τρίτη Διεθνή). Τι όμως μπορεί να κάνει ένας κομμουνιστής δήμαρχος σε μια πόλη εν μέσω καπιταλιστικής κυριαρχίας;

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2019

Οι Δήμοι και οι Περιφέρειες αποτελούν τμήμα της διοίκησης του αστικού κράτους, δηλαδή τμήμα του μηχανισμού καταπίεσης της εργατικής τάξης από τους καπιταλιστές. Η λειτουργία αυτή εντάθηκε όχι μόνο μέσα από τον «Καλλικράτη», και ακόμα περισσότερο μέσα από τον «Κλεισθένη Ι», αλλά κυρίως μέσα από τις διαδικασίες της κρίσης και της επίθεσης που εξαπέλυσε η αστική τάξη εναντίων των εργατών και των φτωχότερων εργαζόμενων στρωμάτων της κοινωνίας, επίθεση που κωδικοποιήθηκε με τον όρο «μνημόνια». Οι Δήμοι και οι Περιφέρειες πλέον ελέγχονται πολύ πιο ασφυκτικά όχι μόνο από το ελληνικό αστικό κράτος (μέσα από το Παρατηρητήριο Οικονομικής Αυτοτέλειας των ΟΤΑ, την Αποκεντρωμένη Διοίκηση, κτλ) αλλά και από την ίδια την ΕΕ. Οι λειτουργίες τους, ιδιαίτερα οι κοινωνικές, αλλά και τα έργα ανάπτυξης προϋποθέτουν τη συμμετοχή σε ευρωπαϊκά προγράμματα. Επιπλέον, οι λειτουργίες ειδικά των Δήμων απαιτούν την όλο και μεγαλύτερη φορολογική αφαίμαξη των δημοτών, ενώ η Αυτοδιοίκηση συνολικά αναδεικνύεται σε πρωταθλητή στην αποσάθρωση των εργασιακών σχέσεων μέσω των συμβάσεων ορισμένου χρόνου και τις ελαστικές σχέσεις εργασίας.

Από την άλλη, οι Δήμοι και οι Περιφέρειες έχουν αποκτήσει πολύ περισσότερες αρμοδιότητες και εξουσίες: οι Δήμαρχοι, όπως και οι Περιφερειάρχες, μπορούν να προσλαμβάνουν εργαζόμενους –με συμβάσεις ορισμένου χρόνου– να μοιράζουν συμβάσεις και χρήματα δεξιά και αριστερά για έργα, αναγκαία ή κατ’ επίφαση, να επηρεάζουν την οικονομική και κοινωνική ζωή μιας πόλης ή περιφέρειας σε σημαντικό βαθμό [για παράδειγμα, αποφασίζοντας πού θα γίνουν πεζόδρομοι, αναπλάσεις, μεγάλα έργα, και ασκώντας κοινωνική πολιτική (παιδικοί σταθμοί, ΚΑΠΗ, κτλ)]. Το πιο σημαντικό: σε αντίθεση με την υπόλοιπη κρατική διοίκηση, ο προϊστάμενος της τοπικής αυτοδιοίκησης εκλέγεται άμεσα από τους πολίτες και βρίσκεται πολύ πιο κοντά τους για να τον ελέγξουν.

Αυτός ο διττός χαρακτήρας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης υπογραμμίζει την ανάγκη να μην αντιμετωπίσει η Αριστερά τις αυτοδιοικητικές εκλογές με αδιαφορία ή με την παραδοσιακή στάση της καταγραφής των δυνάμεών της και της γενικόλογης καταγγελίας.

Η Αριστερά θα έπρεπε να πάρει μέρος στις εκλογές όσο γίνεται πιο ενωμένη με σκοπό να αποσπάσει Δήμους και Περιφέρειες από τις αστικές και μνημονιακές δυνάμεις και να εφαρμόσει τη δική της πολιτική ενάντια ακριβώς σε όλα αυτά τα δεσμά που χαλκεύονται για τους εργαζόμενους.

Η ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ

ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟΚΡΑΤΕΣ

  Η μνημονιακή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ συνεχίζει αταλάντευτα στο δρόμο που χάραξαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και ακολουθεί πιστά τον κύκλο που είδαμε να επαναλαμβάνεται πολλές φορές αυτήν την εξαετία: Διαπραγμάτευση – Συμφωνία – Εφαρμογή του μνημονιακού προγράμματος – Αποτυχία – Νέα διαπραγμάτευση. Σήμερα βρισκόμαστε στη φάση που αρχίζει να εκδηλώνεται η αποτυχία του προγράμματος που συμφώνησε η κυβέρνηση το καλοκαίρι και να προβάλει η απειλή του «κόφτη».

Τα περί «παράλληλου προγράμματος» που θα απάλυναν τις συνέπειες του μνημονίου αποδεικνύονται ωμά ψέματα. Τα 6 χρόνια εφαρμογής του μνημονίου έχουν αποδείξει ότι οι μνημονιακές πολιτικές δεν μπορούν να οδηγήσουν σε καμία έξοδο από την κρίση προς όφελος των εργαζομένων. Οδηγούν σε συνεχή εξαθλίωση τις εργαζόμενες τάξεις χωρίς καμία προοπτική βελτίωσης της κατάστασής τους.