Η ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης νέα πηγή κερδοφορίας για τους καπιταλιστές

Η κυβέρνηση της ΝΔ δηλώνει αποφασισμένη να φέρει μέχρι τον Οκτώβριο για ψήφιση στη Βουλή νόμο που θα ιδιωτικοποιεί την επικουρική ασφάλιση, με παράλληλη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών των καπιταλιστών στα ασφαλιστικά ταμεία κύριας ασφάλισης, πράγμα που θα έχει δυσμενείς επιπτώσεις στα ταμεία και στις συντάξεις.

Δεν είναι η πρώτη φορά, ούτε θα είναι η τελευταία, που το ασφαλιστικό ζήτημα βρίσκεται στην επικαιρότητα και στο προσκήνιο. Όλες οι κυβερνήσεις το «λύνουν» για πολλά χρόνια, αλλά κάθε 2-3 χρόνια το επαναφέρουν για να το «λύσουν» ξανά. Η κοινωνική ασφάλιση της εργατικής τάξης, τα ασφαλιστικά της ταμεία, η περιουσία τους, τα αποθεματικά και οι ασφαλιστικές της εισφορές αποτελούσαν από χρόνια και αποτελούν και σήμερα, πεδίο δράσης και πηγή κερδοφορίας για τους καπιταλιστές, πάντα με την ενεργή παρέμβαση τού κράτους τους.

 ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΠΕΛΕΤΙΔΗ

Η περίπτωση του δημάρχου Πατρέων κ. Πελετίδη, θέτει μια σειρά από επίκαιρα ερωτήματα για τους κομμουνιστές. Το κρίσιμο ερώτημα είναι: ποια πρέπει να είναι η στάση των κομμουνιστών απέναντι στην πιθανότητα να ασκήσουν διοίκηση σε ένα μηχανισμό του αστικού κράτους και πώς πρέπει να ασκούν διοίκηση, αν η εργατική τάξη τους δώσει αυτήν τη δυνατότητα; Οι φορείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, δηλ. οι Δήμοι και οι Περιφέρειες, είναι αναμφισβήτητα μηχανισμοί του αστικού κράτους. Δεν είναι διεκδικούμενες αυτόνομες νησίδες εξουσίας. Τέτοιες νησίδες δεν υπάρχουν στα πλαίσια των μηχανισμών εξουσίας που έχει θεσμοθετήσει το αστικό κράτος. Συνολικά, αυτοί οι μηχανισμοί (από την κυβέρνηση μέχρι τους δήμους, από το στρατό μέχρι τα σχολεία) έχουν σκοπό τη στήριξη της εξουσίας των καπιταλιστών και την αναπαραγωγή του κεφαλαίου.

Αυτό είναι αρκετά φανερό στην περίπτωση των δήμων. Οι δήμοι οργανώνουν την τοπική εξουσία στα πλαίσια του αστικού κράτους κατά εκχώρηση από το ίδιο το αστικό κράτος. Το πλαίσιο λειτουργίας τους διαπερνιέται από όλο το αστικό νομικό και διοικητικό σύστημα που έχει εξελιχθεί για να προστατέψει την ιδιωτική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και την απρόσκοπτη αναπαραγωγή των σχέσεων εκμετάλλευσης. Δημοτικές αρχές που θα αρνούνταν αυτό το ρόλο θα καθαιρούνταν άμεσα από τους αστικούς μηχανισμούς της δικαιοσύνης και της καταστολής (ας θυμηθούμε ότι για ένα μεγάλο διάστημα της νεότερης ελληνικής ιστορίας οι δημοτικοί άρχοντες διορίζονταν από την εκάστοτε κυβέρνηση, ενώ οι μη αρεστοί καθαιρούνταν, π.χ., στη διάρκεια της χούντας αλλά και σε όλη τη διάρκεια του 20^ου αιώνα). Στη μεταπολίτευση οι δήμοι ανέλαβαν και αναλαμβάνουν περισσότερες αρμοδιότητες και πλέον, μαζί με τις περιφέρειες, διαδραματίζουν κρίσιμο ρόλο στην αναπαραγωγή του κεφαλαίου. Ολόκληρο το νομικό πλαίσιο λειτουργίας των Δήμων είναι έτσι φτιαγμένο, και δεν θα μπορούσε να είναι και αλλιώς, ώστε το τοπικό/εθνικό/ξένο κεφάλαιο να ευνοείται και δεν είναι καθόλου τυχαίο που συχνά-πυκνά οι δημοτικοί άρχοντες δεν είναι άλλοι παρά τα μέλη της αστικής τάξης της πόλης που χρησιμοποιούν ανοικτά τη δημοτική εξουσία για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους, ή σε άλλες περιπτώσεις, μαριονέτες των ντόπιων καπιταλιστών (βλ. τις περιπτώσεις των δημοτικών αρχών στον Πειραιά ή στο Βόλο, αλλά το ίδιο ισχύει και για λιγότερες τρανταχτές περιπτώσεις).

Εύλογα λοιπόν προκύπτει το ερώτημα τι στάση πρέπει να κρατήσουν οι κομμουνιστές, ως η πρωτοπορία της εργατικής τάξης, απέναντι σε αυτόν τον αστικό θεσμό. Είναι φανερό για όσους είναι κομμουνιστές, για όσους δεν έχουν διαφθαρεί από τα φληναφήματα των ρεφορμιστών, ότι η κατάκτηση της εξουσίας σε έναν δήμο δεν μπορεί να δημιουργήσει μια μορφή σοσιαλιστικής νησίδας εντός του καπιταλισμού. Μήπως λοιπόν δεν θα έπρεπε να παίρνουν μέρος στις δημοτικές εκλογές οι κομμουνιστές; Το ίδιο ερώτημα φυσικά τίθεται και για τις εθνικές εκλογές και για τις ευρωεκλογές. Το ερώτημα όμως γίνεται πιο έντονο στην περίπτωση των δημοτικών εκλογών, πρώτον, γιατί στις δημοτικές εκλογές υπάρχουν πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες για να εκλεγεί ένας κομμουνιστής ως δήμαρχος και μάλιστα αυτό έχει συμβεί επανειλημμένα σ’ όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, και δεύτερον, γιατί μια τέτοια δημοτική αρχή θα βρεθεί να δρα στα πλαίσια του υπάρχοντος καπιταλισμού. Τουλάχιστον, αν ένα επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα κέρδιζε την κυβερνητική πλειοψηφία, θα μπορούσε να τη χρησιμοποιήσει επαναστατικά, δηλ. ως τη θεσμική έναρξη της προλεταριακής επανάστασης (κάτι για το οποίο υπάρχει θεωρητικό κεκτημένο, π.χ., η τακτική της Εργατικής Κυβέρνησης από την Τρίτη Διεθνή). Τι όμως μπορεί να κάνει ένας κομμουνιστής δήμαρχος σε μια πόλη εν μέσω καπιταλιστικής κυριαρχίας;

 Ανακοίνωση για το αποτέλεσμα των εκλογών της 26ης Μάη

Το εκλογικό αποτέλεσμα αποτυπώνει την πολιτική κατάσταση και το συσχετισμό δυνάμεων που έχει διαμορφωθεί κάτω από την επίδραση του μνημονιακού καθεστώτος. Αποτελεί έκφραση της γενικής υποχώρησης του εργατικού κινήματος μετά τους σκληρούς και μαζικούς πολιτικούς αγώνες της διετίας 2010–2012, που κορυφώθηκαν με τη διαμόρφωση επαναστατικής κατάστασης στη χώρα στα τέλη του 2011. Η υποχώρηση αυτή, πριν αποτυπωθεί στο πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα, είχε εκδηλωθεί στη μετατόπιση της δημόσιας συζήτησης από την οποία εξοβελίστηκε κάθε αναφορά σε πολιτικές εκτός του μνημονιακού μονόδρομου. Ζητήματα που αποτελούσαν πεδία διαμάχης πριν μερικά χρόνια, όπως π.χ. το ζήτημα του χρέους και οι προτάσεις για διαγραφή του, δεν περιλαμβάνονται πλέον στη δημόσια συζήτηση, η οποία κυριαρχείται από φιλοκαπιταλιστικές θέσεις.

Τα βασικά συμπεράσματά μας για το αποτέλεσμα είναι τα εξής:

1. Ο ΣΥΡΙΖΑ έστρωσε το δρόμο στη Νέα Δημοκρατία και η εργατική τάξη του γύρισε την πλάτη

Παρά το χαμήλωμα του ορίου ηλικίας στα 17 χρόνια, οι ψηφίσαντες ήταν ελαφρά λιγότεροι από το 2014 και περίπου 350.000 περισσότεροι σε σχέση με το Σεπτέμβρη του 2015.

Στα αξιοσημείωτα του εκλογικού αποτελέσματος των ευρωεκλογών είναι και η σημαντική αύξηση σε λευκά και άκυρα ψηφοδέλτια. Άκυρα και λευκά μαζί είναι πάνω από 260.000 και αποτελούν ιστορικό ρεκόρ σε οποιαδήποτε εθνική εκλογική αναμέτρηση (βουλευτικές εκλογές ή ευρωεκλογές). Αντίθετα, στις περιφερειακές εκλογές έχουμε μείωση των λευκών και άκυρων και σε απόλυτο αριθμό και σε ποσοστό. Τα άκυρα πέφτουν στα 219.163 από 230.111 (3,77% από 3,78% το 2014) και τα λευκά σε 175.709 από 203.950 (3,02% από 3,35%).