Άρθρο στην εφημερίδα ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ (φύλλο 70, Νοέμβρης 2019)

Η πανταχού παρούσα θεωρία των σταδίων

Σχεδόν το σύνολο της Αριστεράς (μετά και την προσχώρηση του ΚΚΕ) ξορκίζει την τρισκατάρατη θεωρία των σταδίων. Παρά την ομόθυμη αυτή καταδίκη όμως, η θεωρία των σταδίων παρεισφρύει παντού: σε άρθρα, κείμενα θέσεων, απόψεις και σε τελική ανάλυση κυριαρχεί στις απόψεις, τις πράξεις και στη δράση της Αριστεράς.

Η θεωρία αυτή συνίσταται στη θέση ότι ανάμεσα στη σημερινή κατάσταση και στη σοσιαλιστική επανάσταση, πρέπει αναγκαστικά να παρεμβληθούν ορισμένα στάδια της κοινωνικής εξέλιξης (π.χ. Η αντιμονοπωλιακή δημοκρατία όπως είχε αποφασίσει το 9ο συνέδριο του ΚΚΕ). Αυτά τα ενδιάμεσα στάδια της κοινωνικής εξέλιξης ήταν εγκεφαλικά κατασκευάσματα που δεν θα μπορούσαν ποτέ να υπάρξουν και γι' αυτό και οι θεωρίες αυτές δεν επιβεβαιώθηκαν ποτέ από την πραγματικότητα. Η απόρριψη της θεωρίας των σταδίων (θα έπρεπε να) καταλήγει στη θέση ότι ανάμεσα στη σημερινή κατάσταση αστικής κυριαρχίας και τη σοσιαλιστική επανάσταση δεν παρεμβάλεται καμία άλλη φάση ή στάδιο της κοινωνικής εξέλιξης κι επομένως το βασικό καθήκον των κομμουνιστών είναι η εργατική σοσιαλιστική επανάσταση και η επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου που είναι ο μοναδικός δρόμος για το σοσιαλισμό – κομμουνισμό.

Παρακάτω σχολιάζουμε δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα υποταγής στη θεωρία των σταδίων από δύο αρθρογράφους που δηλώνουν ορκισμένοι εχθροί της, πράγμα που δείχνει τη μεγάλη επιρροή που έχει η συγκεκριμένη θεωρία στο γενικότερο αντιμαρξιστικό περίγυρο της σημερινής Αριστεράς.

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ

ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ, ΣΑΒΒΑΤΟ 11/1, 2μμ

Η δολοφονία του Ιρανού αξιωματούχου Κασέμ Σουλεϊμανί και άλλων Ιρακινών και Ιρανών στην πρόσφατη αεροπορική επιδρομή στο Ιράκ, η κυνική ανάληψη ευθύνης από τις ΗΠΑ και οι νέες  απειλές Τραμπ για 52 χτυπήματα στο έδαφος του Ιράν, ριψοκινδυνεύουν μια χωρίς επιστροφή ανάφλεξη του πολέμου, ανοίγοντας τις πύλες της κολάσεως για την περιοχή και τους λαούς του κόσμου. Μπροστά στο νέο σχέδιο των ΗΠΑ για την αποσταθεροποίηση στη Μέση Ανατολή και ενδεχόμενη σύγκρουση μεγάλης κλίμακας σε μια περίοδο όξυνσης των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων με κίνδυνο χρήσης πυρηνικών και άλλων μη συμβατικών όπλων, οφείλουμε να πάρουμε ξεκάθαρη θέση και να αναλάβουμε αντίστοιχες πρωτοβουλίες.

Είναι η στιγμή να ενώσουμε τη φωνή μας με τα  αντιπολεμικά κινήματα σε όλη τη γη, να καταδικάσουμε τις εγκληματικές ενέργειες των ΗΠΑ και να απαιτήσουμε την αποχώρηση των δυνάμεών τους από τη Μέση Ανατολή.  Ένας τέτοιος αντιπολεμικός προσανατολισμός στην Ελλάδα σημαίνει την εναντίωσή μας στις αμερικανονατοϊκές στρατιωτικές βάσεις, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Η περσινή χρησιμοποίηση της Σούδας ως εφαλτήριο για στρατιωτικό χτύπημα στη Συρία και η αναβάθμιση της σε βάση που οι Αμερικάνοι «σταυροφόροι» θα χρησιμοποιούν κατά το δοκούν χωρίς καμία τυπική έγκριση, οι πρόσφατες συμφωνίες για νέες αμερικανονατοϊκές βάσεις και η τοποθέτηση πυρηνικών στον Άραξο δεν αφήνουν κανένα περιθώριο εφησυχασμού.

Η ενεργή συμμετοχή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του ευρωατλαντικού άξονα, η πιο αναβαθμισμένη από ποτέ συνεργασία με το Ισραήλ, κράτος-δολοφόνο και άμεσο συνεργάτη των ΗΠΑ που προωθεί τους πιο φιλοπόλεμους σχεδιασμούς στη Μέση Ανατολή, η πρόσφατη υπογραφή για τον αγωγό East Med και οι αντίστοιχες συμφωνίες με την χούντα της Αιγύπτου, αποτελούν σοβαρούς κινδύνους για την ειρήνη του λαού μας και των λαών της περιοχής, ιδιαίτερα λαμβάνοντας υπόψη και την επικίνδυνη και επιζήμια και για τους δύο λαούς όξυνση του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού. Μάλιστα, μέσα σε αυτή την έξαρση της αμερικάνικης επιθετικότητας, αποτελεί πρόκληση η επίσκεψη του Έλληνα Πρωθυπουργού στις ΗΠΑ.  Θα συμβάλουμε από κοινού ούτως ώστε οι μαζικοί φορείς, με την πλατύτερη δυνατή συσπείρωση, να ορθώσουν ένα τοίχος αντίστασης και να απαιτήσουν:

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΙΡΑΝ-ΙΡΑΚ. ΕΞΩ ΟΙ ΗΠΑ ΑΠΟ Μ. ΑΝΑΤΟΛΗ

ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΟΥΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥΣ

ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

ΑΠΕΜΠΛΟΚΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟ ΑΞΟΝΑ ΗΠΑ-IΣΡΑΗΛ-ΑΙΓΥΠΤΟΥ.

ΛΕΦΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΔΑΠΑΝΕΣ – ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΥΣ

Αναμέτρηση,  ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ, Αριστερό Ρεύμα, ΔΕΑ, Ιντιφάντα – Αντιμπεριαλιστικό Μέτωπο, κ.ο. Ανασύνταξη, Κόκκινη Γραμμή, Κρίση και Κριτική, Κ-σχέδιο, ΛΑΕ, Πανελλαδικός Αντιπολεμικός Κινημαντικός Συντονισμός, Παρέμβαση, Συνάντηση για μια Αντικαπιταλιστική και Διεθνιστική Αριστερά, Samidoun-Δίκτυο Αλληλεγγύης Παλαιστίνιων Κρατουμένων

Το ενιαίο μέτωπο, η εργατική κυβέρνηση και οι καινούργιοι «κλασικοί»

Στο άρθρο του με τίτλο «Η θεωριτικοποίηση της ασέβειας» το οποίο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα της Κίνησης Κομμουνιστών – Εργατικός Αγώνας, ο σ. Γεράσιμος Αραβανής (στο εξής ΓΑ) ασκεί κριτική στις απόψεις της Αλέκας Παπαρήγα όπως αυτές διατυπώθηκαν στο άρθρο της με τίτλο «Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΑΡΝΗΣΗΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΤΟΥ ΚΚΕ ΣΕ ΑΣΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ (2012-2015), το οποίο δημοσιεύτηκε στο τεύχος 5 του 2019 της ΚΟΜΕΠ.

Γράφει μεταξύ άλλων στο άρθρο του ο ΓΑ στο υποκεφάλαιο με τίτλο «Η λαϊκή συνείδηση στην εποχή των μνημονίων»:

«Η τοποθέτηση των δυνάμεων της αριστεράς σχετικά με την εκτίμηση της συγκυρίας που διαμορφώθηκε μετά το 2009 όντως έχει μεγάλο εύρος. Υπήρχαν τοποθετήσεις, κυρίως από αριστερίστικες οργανώσεις, ότι διερχόμαστε περίοδο προεπαναστατική, περίπου περίοδο επαναστατικής κατάστασης και άρα έπρεπε να τεθεί θέμα άμεσης διεκδίκησης της εξουσίας και από την αντίθετη πλευρά ότι οι εξελίξεις αυτές δεν είναι κάτι ουσιαστικά διαφορετικό από ότι πριν, συνεχίζονται οι προ κρίσης συνθήκες, δεν έχουν διαμορφωθεί νέες δυνατότητες και ανάγκες προσαρμογής της πολιτικής. Τέτοιες ήταν οι αντιλήψεις του ΚΚΕ. Και η μία και η άλλη άποψη είναι εντελώς λανθασμένες και η επικράτησή τους θα απέβαινε καταστροφική» (ΓΑ, ό.π.).

Ο ΓΑ απορρίπτει και τις δύο απόψεις, πιάνει το κέντρο, και καταθέτει τη δική του πρόταση:

«…Η εξέλιξη αυτή, σε συνδυασμό με την πολύ πλατιά κινητοποίηση των εργαζομένων, διαμόρφωσε ιδιαίτερα θετικό έδαφος για ανάπτυξη των αγώνων και σοβαρή ενδυνάμωση του κινήματος και φυσικά παράλληλη αμφισβήτηση της αστικής στρατηγικής με στόχο την ανατροπή της. Τη δυνατότητα αυτή δεν μπορούσαν να την αποδώσουν μόνο ορισμένα αιτήματα ανακούφισης των φτωχότερων στρωμάτων, ούτε φυσικά η ζύμωση της αναγκαιότητας του σοσιαλισμού και της λαϊκής εξουσίας, αλλά η διεκδίκηση μιας δέσμης στόχων ουσιαστικής ανακούφισης του λαού: η διεκδίκηση της ανατροπής των μνημονίων, η έξοδος από την ΕΕ, η διαγραφή του χρέους και η εθνικοποίηση των τραπεζών. Ένα πλέγμα δηλαδή σημαντικότατων πολιτικών στόχων που αμφισβητούσαν συνολικά την αστική στρατηγική και έφερναν στο προσκήνιο την αναγκαιότητα μιας άλλης πολιτικής που θα εφάρμοζε μία άλλη κυβέρνηση μία κυβέρνηση του εργαζόμενου λαού. Μόνο κατ’ αυτόν τον τρόπο μπορούσε να συνενωθεί η αγωνία του λαού για την επιβίωση με την ανάγκη ριζικών αλλαγών, οι πολιτικά απαίδευτοι εργαζόμενοι με τους πιο πολιτικοποιημένους και με την πρωτοπορία. Τότε ήταν δυνατή η αμφισβήτηση της αστικής στρατηγικής» (ΓΑ, ό.π.).

«…αυτό συμβαίνει πάντα: τις λαϊκές μάζες κινούν οι ανάγκες τους, οι ανάγκες επιβίωσης καταρχήν αλλά και οι κάθε είδους ανάγκες -όχι μόνο υλικές- και στην πορεία προς την επαναστατική κατάσταση μεγάλο τμήμα της εργατικής τάξης το απασχολεί η προοπτική της ανάγκης ξεπεράσματος του καπιταλισμού και της επιβολής μιας άλλης δίκαιης κοινωνίας» (ΓΑ, ό.π.).

Με την πρόταση του ο ΓΑ δίνει όπλα στην ηγεσία του ΚΚΕ και στην Παπαρήγα, αντί να της αφαιρεί όπως επιδιώκει. Ενισχύει τα επιχειρήματά της αντί να τα αποδυναμώνει. Και αυτό επειδή συμφωνεί και αυτός πως, την επίμαχη περίοδο μετά το 2009, δεν δημιουργήθηκαν και δεν υπήρχαν οι κατάλληλες συνθήκες για επανάσταση, ούτε βέβαια για την εργατική εξουσία. Μα αυτό λέει και το ΚΚΕ! Αυτό που προσπαθεί να προσθέσει ο σ. Αραβανής είναι πως, δημιουργήθηκαν συνθήκες για μια άλλη κυβέρνηση, η οποία, σύμφωνα με τον ίδιο, θα εφάρμοζε ένα πρόγραμμα και θα «…μπορούσε να συνενωθεί η αγωνία του λαού για την επιβίωση με την ανάγκη ριζικών αλλαγών, οι πολιτικά απαίδευτοι εργαζόμενοι με τους πιο πολιτικοποιημένους και με την πρωτοπορία. Τότε ήταν δυνατή η αμφισβήτηση της αστικής στρατηγικής».