Οι ευρωεκλογές, η Αριστερά και η πάλη για έξοδο από την ΕΕ των μονοπωλίων

Στη διακήρυξή της για τις ευρωεκλογές η κομμουνιστική οργάνωση ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, παίρνει θέση σε σχέση με το διακύβευμα των ευρωεκλογών, τονίζει την αξία της καταγραφής της αντί ΕΕ ψήφου και επισημαίνει την αναγκαιότητα να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για να αποκτήσει δυναμική αυτή η ψήφος. Παράλληλα, ασκεί κριτική στις δυνάμεις και τα ψηφοδέλτια που επιζητούν την αντί ΕΕ ψήφο:

«Το μόνο ρόλο που μπορούν να παίξουν τα ψηφοδέλτια που διεκδικούν ψήφο στο όνομα της Αριστεράς, είναι η καταγραφή της ψήφου διαμαρτυρίας. Από τη σκοπιά μας, στις επερχόμενες ευρωεκλογές προκρίνουμε μια τέτοια ψήφο διαμαρτυρίας σε Αριστερά ψηφοδέλτια που τοποθετούνται υπέρ της εξόδου από την ΕΕ. Εκτός από τα ιδιαίτερα πολιτικά χαρακτηριστικά που μπορεί να έχει η συγκεκριμένη εκλογική μάχη, αφορά σαφώς και το ζήτημα της ΕΕ, πάνω στο οποίο οφείλουν να τοποθετηθούν τα ψηφοδέλτια που συμμετέχουν στις εκλογές. Δεν έχουμε αυταπάτες σχετικά με τις δυνατότητες αξιοποίησης σε επαναστατική κατεύθυνση της αντί ΕΕ ψήφου από τις δυνάμεις που την επιζητούν και την επιδιώκουν. Παρ’ όλα αυτά, η αντί ΕΕ ψήφος έχει την αυτοτελή της αξία και μπορεί να συμβάλει στην καταγραφή της δυσαρέσκειας και της αντίθεσης των εργαζομένων στην ΕΕ, ενισχύοντας –υπό προϋποθέσεις– μια άλλη δυναμική στην κατεύθυνση της αποδυνάμωσης και διάλυσης της ΕΕ.»

Ο λόγος που καταλήξαμε στο παραπάνω συμπέρασμα δεν είναι αυθαίρετος, έχει πραγματική βάση. Και αυτή βρίσκεται στις θέσεις και τις διακηρύξεις των δυνάμεων που διεκδικούν την αντί ΕΕ ψήφο στις επερχόμενες ευρωεκλογές. Γράφει λοιπόν το ΚΚΕ στη διακήρυξη του:

«…Στη Βρετανία του Brexit, στην Ιταλία του Σαλβίνι, η αντιλαϊκή, αντεργατική πολιτική προχωρά ακάθεκτη, παντού οι εργαζόμενοι πληρώνουν τις επιλογές της αστικής τάξης να αντιπαρατεθεί με την ΕΕ για τα δικά της συμφέροντα. Πολύ απλά, γιατί η κόντρα με την ΕΕ δεν γίνεται από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων αλλά από τη σκοπιά των συμφερόντων των επιχειρηματικών ομίλων.

Η καπιταλιστική Ελλάδα της δραχμής δεν συνιστά ρήξη προς όφελος του λαού. Μια απλή αλλαγή νομίσματος δεν πρόκειται να λύσει τα λαϊκά προβλήματα όσο συνεχίζουν να «βασιλεύουν» οι βάρβαροι νόμοι της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Το λαϊκό εισόδημα θα εξανεμιστεί σ’ αυτήν την περίπτωση με άλλον τρόπο, με την υποτίμηση του νέου νομίσματος, την αισχροκέρδεια, την ανατίμηση των εισαγόμενων εμπορευμάτων, τις νέες θυσίες στο βωμό της ανταγωνιστικότητας των εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων.

Ανάμεσα στα κόμματα που υπηρετούν το κεφάλαιο σινικά τείχη δεν υπάρχουν.

Η μοναδική καθαρή αντίθεση στην ΕΕ, στον ιμπεριαλιστικό της χαρακτήρα, στο αντεργατικό, αντιλαϊκό της περιεχόμενο μπορεί να εκφραστεί μόνο με την ενίσχυση του ΚΚΕ. Γιατί το ΚΚΕ δεν παλεύει με στόχο η Ελλάδα να ενταχθεί σε μια άλλη ιμπεριαλιστική συμμαχία ή για μια αλλαγή νομίσματος με διατήρηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.». (ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ - ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ ΜΑΗΣ 2019)

Να δούμε και το «Κάλεσμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τις ευρωεκλογές»:

«…ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ «ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ» ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ. ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

Δεν συγκρουόμαστε με την ΕΕ και την πολιτική της, για να ενισχύσουμε την «δική μας» αστική τάξη, αλλά τον κόσμο της δουλειάς. Δεν τα βάζουμε με την ΕΚΤ γιατί είναι καλοί οι «δικοί μας» τραπεζίτες. Όλοι τους τα ίδια κοράκια είναι! Ο ένας ενισχύει και βοηθάει τον άλλον!

Οι δεξιοί, ακροδεξιοί και οι άλλοι «ευρωσκεπτικιστές» παζαρεύουν με τις Βρυξέλλες για λογαριασμό των δικών τους βιομήχανων και τραπεζιτών. Αυτοί λένε ενάντια στην ΕΕ από την πλευρά του εθνικισμού, του ρατσισμού και της «Ευρώπης φρούριο».

Το δικό μας «έξω από την ΕΕ» εμπνέεται από τα μεγάλα διεθνιστικά κινήματα κατά της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης από την Γένοβα έως σήμερα. Από την ενότητα των εργατών και των λαών. Από μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση.»

Η ΛΑΕ, στο ιδρυτικό της Συνέδριο, αρνήθηκε στην πλειοψηφία της, την πρότασή μας να υιοθετήσει και να προβάλει με σαφήνεια τη θέση για έξοδο από την ΕΕ, παρόλο που το Δημοψήφισμα για το BREXIT ήταν πολύ πρόσφατο και νωπό και βάραινε στη συζήτηση.

Στη διακήρυξή της για τις ευρωεκλογές παραδέχεται ότι:

«…Η αντιπαράθεση με την πολιτική της λιτότητας και των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων, με τον ιμπεριαλισμό, το ρατσισμό και τον εθνικισμό, μπορούν πράγματι να προωθηθούν μόνο με την πολιτική της ρήξης, της ανατροπής, της εξόδου από την ευρωζώνη και της αποδέσμευσης από την ΕΕ, σε συνδυασμό με την προώθηση ενός μεταβατικού φιλολαϊκού, προοδευτικού προγράμματος παραγωγικού και κοινωνικού μετασχηματισμού.».

 Εξακολουθεί όμως να προβάλει ιδιαίτερα την αναγκαιότητα της άμεσης εξόδου από την ευρωζώνη:

«…Είναι το Ευρώ ως εργαλείο εμπέδωσης της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που ωθεί στην εσωτερική υποτίμηση μισθών και τη λιτότητα ως μόνη διέξοδο των λιγότερο ανταγωνιστικών οικονομιών, αυξάνοντας ταυτόχρονα τα πλεονάσματα της Γερμανίας.»

Το κοινό χαρακτηριστικό των παραπάνω δυνάμεων, το οποίο διακρίνεται με την ανάγνωση των διακηρύξεών τους για τις ευρωεκλογές, είναι η απουσία καλέσματος για άμεση πάλη για έξοδο από την ΕΕ, συνδυασμένο με την απάντηση για το ποιος μπορεί να υλοποιήσει αυτόν το στόχο. Καθώς επίσης και η αδυναμία τους να εξάγουν τα απαραίτητα συμπεράσματα από το πρόσφατο παρελθόν. Φθάνουν μάλιστα στο σημείο να παραπληροφορούν την εργατική τάξη, σε σχέση με το ποιες δυνάμεις ενδιαφέρονται για την έξοδο από την ΕΕ, διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα.  

Αυτό που δεν κατανόησαν το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αδυνατώντας να διδαχθούν και από τη σχετικά πρόσφατη εμπειρία του 2015 και το περήφανο ΟΧΙ του λαού, μη διαθέτοντας τα κατάλληλα εργαλεία, τα εργαλεία του Μαρξισμού-Λενινισμού, είναι το γεγονός που επισημαίνουμε στη διακήρυξή μας: Το αίτημα της εξόδου από την ΕΕ, σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, εξακολουθεί να παραμένει εργατικό αίτημα. Μόνο η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν έχουν λαμβάνειν από την ΕΕ, το αντίθετο μάλιστα, έχουν συμφέρον από την έξοδο της χώρας από αυτή και τη διάλυση της. Η έξοδος από την ΕΕ μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο σε σύγκρουση με την αστική τάξη και την κυριαρχία της στη χώρα, μόνο με την επαναστατική ανατροπή τους.

Το ΚΚΕ διακηρύττοντας ότι

«η μοναδική καθαρή αντίθεση στην ΕΕ, στον ιμπεριαλιστικό της χαρακτήρα, στο αντεργατικό, αντιλαϊκό της περιεχόμενο μπορεί να εκφραστεί μόνο με την ενίσχυση του ΚΚΕ. Γιατί το ΚΚΕ δεν παλεύει με στόχο η Ελλάδα να ενταχθεί σε μια άλλη ιμπεριαλιστική συμμαχία ή για μια αλλαγή νομίσματος με διατήρηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης»,

και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ διακηρύττοντας ότι

«οι δεξιοί, ακροδεξιοί και οι άλλοι «ευρωσκεπτικιστές» παζαρεύουν με τις Βρυξέλλες για λογαριασμό των δικών τους βιομήχανων και τραπεζιτών. Αυτοί λένε ενάντια στην ΕΕ από την πλευρά του εθνικισμού, του ρατσισμού και της ‘Ευρώπης φρούριο’»,

παραπληροφορούν την εργατική τάξη και καλλιεργούν τη σύγχυση. Στην προσπάθεια να στηρίξουν την αναβλητικότητα τους στην πραγματοποίησης αυτού του στόχου, τις όποιες επιφυλάξεις και τους φόβους τους, αποδίδουν στην ντόπια αστική τάξη, ή σε τμήματά της, σε εθνικιστικές, φασιστικές, ευρωσκεπτικιστές και άλλες δυνάμεις, θέσεις και προθέσεις που δεν έχουν, θέσεις και προθέσεις ανύπαρκτες.

Αδυνατούν να δουν την πραγματικότητα, να κατανοήσουν ή  να παραδεχτούν, γιατί έτσι ίσως τους βολεύει, πως όλες οι αστικές δυνάμεις στην Ελλάδα, όλοι οι πολιτικοί εκφραστές του κεφαλαίου, συμφωνούν στην επιλογή της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Αλήθεια, αφού «…το ΚΚΕ δεν παλεύει με στόχο η Ελλάδα να ενταχθεί σε μια άλλη ιμπεριαλιστική συμμαχία», ποιος παλεύει για αυτό; Ποια δύναμη είναι αυτή που παλεύει για έξοδο από την ΕΕ και για την ένταξη της Ελλάδας «σε μια άλλη ιμπεριαλιστική συμμαχία»;

Κατά πόσο αληθεύει αυτό που διακηρύσσει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ; «Οι δεξιοί, ακροδεξιοί και οι άλλοι «ευρωσκεπτικιστές» παζαρεύουν με τις Βρυξέλλες για λογαριασμό των δικών τους βιομήχανων και τραπεζιτών. Αυτοί λένε ενάντια στην ΕΕ από την πλευρά του εθνικισμού, του ρατσισμού και της «Ευρώπης φρούριο». Ποιες δυνάμεις στην Ελλάδα «λένε ενάντια στην ΕΕ», από την πλευρά του εθνικισμού και του ρατσισμού; Γιατί δεν μπαίνουν στον κόπο να κατονομάσουν αυτές τις δυνάμεις;

Καμιά αστική και μικροαστική δύναμη της ελληνικής κοινωνίας δεν αποδέχεται το αίτημα της αποδέσμευσης. Σε αυτήν την κατηγορία εντάσσεται και η φασιστική Χρυσή Αυγή και όλες οι άλλες ρατσιστικές-φασιστικές-φασίζουσες-εθνικιστικές ομάδες και οργανώσεις και οι λεγόμενοι ευρωσκεπτικιστές. Η Χ.Α., παρά τις δημαγωγικές διακηρύξεις της περί εθνικής ανεξαρτησίας, δεν τόλμησε, ούτε τολμάει, να υιοθετήσει και να προβάλει την έξοδο από την ΕΕ και την ΟΝΕ. Με τον τρόπο αυτό αποδεικνύεται η υποταγή της στις στρατηγικές επιλογές της άρχουσας αστικής τάξης και των κεφαλαιοκρατών της χώρας. Οι όποιες κριτικές αυτών των δυνάμεων συρρικνώνονται σε αιτήματα μεταρρυθμίσεων στο πλαίσιο της.

Στην κατεύθυνση των μεταρρυθμίσεων της ΕΕ κινείται και η πρόταση και η πολιτική του κοσμοπολίτη ΣΥΡΙΖΑ, ενάντια στον εθνικισμό και το νεοφιλελευθερισμό, πρόταση και πολιτική η οποία είναι διαφορετική από αυτή της ΝΔ, μέσα όμως στο ίδιο Ευρω-ενωσιακό και μνημονιακό καθεστώς το οποίο πολλές φορές, στην πράξη, καθιστά δυσδιάκριτα τα όρια αυτών των πολιτικών.

Οι αυταπάτες της ΛΑΕ, σε σχέση με την πρότασή της προς την αστική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα να ακολουθήσουν κάποιο άλλο δρόμο εκτός ΟΝΕ, κατέρρευσαν και συντρίφτηκαν από την ίδια την καπιταλιστική πραγματικότητα.

Στο προηγούμενο διάστημα αποδείχθηκε περίτρανα η ορθότητα της θέσης μας: Αποδείχθηκε στην πράξη ότι κανένα τμήμα της αστικής τάξης, μικρότερο ή μεγαλύτερο, δεν θέτει ζήτημα εξόδου από την ΕΕ ή την ΟΝΕ και δεν ενδιαφέρεται για αυτό. Και αυτό διότι η ένταξη στην ΕΕ ήταν οικονομική αναγκαιότητα, ήταν μονόδρομος και ως εκ τούτου στρατηγική επιλογή της άρχουσας αστικής τάξης και όχι μια απλή πολιτική επιλογή, και διότι αντιστάθμισαν τα όποια οφέλη θα είχαν από την έξοδο από την ΟΝΕ, με τη συμπίεση της αξίας της εργατικής δύναμης, τη συντριβή των εργατικών μισθών και των εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, με την αμέριστη βοήθεια της ΕΕ.

Καταγράφηκε με ανεξίτηλα γράμματα η αποφασιστικότητα της αστικής τάξης να υπερασπιστεί με κάθε μέσο και με κάθε τρόπο τον μονόδρομο, για αυτήν, της ΕΕ και της ΟΝΕ: ακόμα και η υπόνοια ή πολύ περισσότερο η πιθανότητα να διακυβευτεί η παραμονή της χώρας στο ευρώ, οδήγησε τον Μεϊμαράκη τη βραδιά του Δημοψηφίσματος, βλέποντας το αποτέλεσμα, να απειλήσει με πραξικόπημα και εμφύλιο πόλεμο, λέγοντας ότι «ο αστικός κόσμος θα αντιδράσει αν δεν υπογράψετε συμφωνία», και τον Στουρνάρα να προετοιμάζει πραξικόπημα, όπως ο ίδιος αποκάλυψε το 2016, σε συνέντευξή του στην τηλεόραση του ΣΚΑΙ. Απειλές και προετοιμασίες που πέρασαν απαρατήρητες για τις δυνάμεις που διεκδικούν την αντί ΕΕ ψήφο, αλλά και για όλες σχεδόν τις δυνάμεις της κομμουνιστικής και μη Αριστεράς. Καμία αντίδραση, καμία καταγγελία, κανένα συμπέρασμα.

Παρόλη την ξεκάθαρη και κάθετη στάση της αστικής τάξης το προηγούμενο διάστημα σε σχέση με την παραμονή της στην ΕΕ και την ΟΝΕ, το ΚΚΕ εξακολουθεί να «φοβάται» πως μπορεί να φύγουμε από την ΕΕ ή την ΟΝΕ και να ενταχθούμε σε κάποια άλλη ιμπεριαλιστική συμμαχία, ή να συμβεί ότι στην Αγγλία ή την Ιταλία, και να εξακολουθήσουμε να έχουμε καπιταλιστική εξουσία! Επιπλέον, έρχεται με τον τρόπο του να συνηγορήσει στην αστική προπαγάνδα, περί της … συντέλειας του κόσμου και ότι θα πεινάσουμε αν φύγουμε τώρα από την ΟΝΕ!

Και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ επίσης, αφήνει να εννοηθεί πως υπάρχει πιθανότητα να φύγουμε από την ΕΕ ή την ΟΝΕ, από τα δεξιά!

Αν έμπαιναν στον κόπο να διαβάσουν έστω, αφού η προηγούμενη εμπειρία δεν τους φώτισε καθόλου, τις θέσεις των δυνάμεων τις οποίες εννοούν και να μας φωτίσουν και εμάς, ίσως να μην έφταναν σε αυτά τα συμπεράσματα. Αλλά ούτε αυτό δεν έπραξαν. Παρόλα αυτά, διεκδικούν τη μοναδικότητα της πιο γνήσιας αντί ΕΕ πάλης από τη σκοπιά των εργατικών συμφερόντων, παραπληροφορώντας την εργατική τάξη για ανύπαρκτες θέσεις υπαρκτών δυνάμεων. Επί της ουσίας, αρνούνται να κάνουν «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης» και διακηρύττουν, ή αφήνουν να εννοηθεί, πως υπάρχει η πιθανότητα η καπιταλιστική Ελλάδα να φύγει από την ΕΕ ή την ΟΝΕ!

Από αυτήν τη σκοπιά κρίνουμε τα ψηφοδέλτια που διεκδικούν την εργατική ψήφο στις επερχόμενες ευρωεκλογές και τις πολιτικές δυνάμεις που τα στηρίζουν. Τα κρίνουμε από τις διακηρύξεις τους, αλλά και από τις πράξεις τους ολόκληρη τη μνημονιακή περίοδο από το 2010 μέχρι και σήμερα. Εκτιμάμε ότι κανένα από αυτά τα ψηφοδέλτια δεν δίνει επαναστατική προοπτική, κανένα δεν μπορεί να ενισχύσει την επαναστατική πάλη ή να συμβάλει στην οικοδόμηση επαναστατικού πολιτικού υποκειμένου. Ενώ η εργατική τάξη κατανόησε τον αντιδραστικό χαρακτήρα της ΕΕ και η κατανόηση αυτή μετατράπηκε σε βούληση, η οποία, μαζί με αυτήν των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, εκφράστηκε περίτρανα στο δημοψήφισμα του Ιούλη του 2015, δεν υπήρξε καμία πολιτική δύναμη που να έδειξε πρόθεση να στηρίξει αποφασιστικά εκείνο το ΟΧΙ και να το μετατρέψει σε επαναστατική πάλη για την ανατροπή του μνημονιακού καθεστώτος και των στηριγμάτων του.

Η εργατική τάξη, παρά το ότι είχε απέναντί της όλο τον ντόπιο, ευρωπαϊκό και αμερικάνικο καπιταλιστικό συρφετό και χωρίς πολιτική στήριξη από την πλειοψηφική κομμουνιστική και μη, Αριστερά, βροντοφώναξε περήφανο ΟΧΙ στην ΕΕ και το ΔΝΤ, στους εκβιασμούς και τις απειλές των τραπεζιτών, των τοκογλύφων, των ιμπεριαλιστών και στις πληρωμένες πένες τους, στους εξαγορασμένους εργατοπατέρες, στους Δεσποτάδες, στους Δημάρχους και Περιφερειάρχες, στα φερέφωνα και στα τσιράκια τους. Η Αριστερά όλων των αποχρώσεων όμως, και ιδιαίτερα η κομμουνιστική Αριστερά, αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων. Δεν πήρε πάνω της το ΟΧΙ και την υλοποίησή του, αντίθετα, κάποιο κομμάτι της, όπως το ΚΚΕ, δούλεψε στην κατεύθυνση της στέρησης δυνάμεων και ψήφων από το ΟΧΙ, ή, κάποιο άλλο, χαμογέλασε πικρόχολα ή χαιρέκακα  όταν … δικαιώθηκε που ο ΣΥΡΙΖΑ πρόδωσε το ΟΧΙ και υπέγραψε συμφωνία.

Η έξοδος της Ελλάδας από την ΕΕ συνδέεται άμεσα με το ζήτημα της εξουσίας. Καμιά καπιταλιστική δύναμη και καμιά καπιταλιστική κυβέρνηση δεν πρόκειται στραφεί ενάντια στην ΕΕ, πόσο μάλλον να κινηθεί στην κατεύθυνση της εξόδου από αυτή. Η λαϊκή πάλη για έξοδο από την ΕΕ πρέπει να βρει αντίκρισμα και διέξοδο στα εργατικά κόμματα που διακηρύσσουν την έξοδο από αυτή, τα οποία μπορούν να ενδυναμώσουν και να ενισχύσουν πραγματικά αυτήν την πάλη στο βαθμό που θα διαμορφώσουν πρόταση εξουσίας και θα ξεφύγουν από την απλή και ανώδυνη για το σύστημα καταγγελία και διαμαρτυρία. Τέτοια πρόταση, πρόταση εξουσίας, τα κόμματα και οι οργανώσεις που διεκδικούν την αντί ΕΕ ψήφο στις επερχόμενες ευρωεκλογές, δεν διαθέτουν. Για τον λόγο αυτό αδυνατούν να εκφράσουν σε όλο του το εύρος και να πολλαπλασιάσουν το αντί ΕΕ λαϊκό αίσθημα και να το μετατρέψουν σε υλική δύναμη ανατροπής της αστικής εξουσίας, αποδυνάμωσης της ΕΕ με την έξοδο της χώρας από αυτή, και επιτάχυνσης της αναγκαίας για την εργατική τάξη διάλυσης της.

Δημήτρης Κάβουρας