Το αυθόρμητο κίνημα στις πλατείες και το συνειδητό καθήκον των κομμουνιστών.

(αναδημοσίευση από το blog Ανταίος 9/6/2011)

Οι μεγάλες λαϊκές μάζες που συγκεντρώνονται καθημερινά στο Σύνταγμα, αλλά και σε όλες σχεδόν τις πλατείες των πόλεων της χώρας, σίγουρα αποτελούν το θέμα της περιόδου που συγκεντρώνει το ενδιαφέρον ολόκληρου του πολιτικού κόσμου, των πολιτικών κομμάτων, του ίδιου του κράτους. Οι κομμουνιστές, πολύ περισσότερο από άλλους, πρέπει να ασχοληθούν και να εξηγήσουν αυτό το αυθόρμητο κίνημα χωρίς να μένουν μόνο στις διαπιστώσεις.

Πρόκειται για μια ετερόκλητη μάζα ανθρώπων στην οποία κυριαρχούν κατεστραμμένα μεσαία στρώματα που βλέπουν την επικείμενη προλεταριοποίηση τους να πλησιάζει και νεολαία (φοιτητές-σπουδαστές και άνεργοι). Αυτό βέβαια δε μειώνει τη σημασία των κινητοποιήσεων για μας, καθώς ιστορικά η συνάντηση των μικροαστικών στρωμάτων που προλεταριοποιούνται και του κινήματος της εργατικής τάξης ήταν πολύ γόνιμη. Η μόρφωση αυτών των στρωμάτων και η συνειδητοποίηση του κοινού με την εργατική τάξη συμφέροντός τους από κάποιους εκπροσώπους των προλεταριοποιημένων μικροαστών, βοηθάει το εργατικό κίνημα στην οργάνωση του, όπως περιγράφεται και στο πρώτο κεφάλαιο του κομμουνιστικού μανιφέστου.

Την άνοδο της αυθόρμητης λαϊκής και εργατικής πάλης και δράσης θα μπορούσαμε να την τοποθετήσουμε στο δεύτερο εξάμηνο του 2009, μετά τις εθνικές εκλογές, περίοδο κατά την οποία άρχισαν να παίρνονται τα πρώτα μέτρα σχετικά με την αύξηση της φορολογίας σε διάφορα προϊόντα (ποτά τσιγάρα, κλπ) και είχε ανοίξει η συζήτηση για το χρέος, τον περιορισμό των δημοσίων δαπανών, και πολλά άλλα.

Ήδη η καπιταλιστική κρίση βρισκόταν σε εξέλιξη. Προάγγελος της συνολικής καπιταλιστικής κρίσης στην Ελλάδα, ο πρώτος κλάδος που μπήκε σε κρίση και ύφεση, ήταν ο κατασκευαστικός κλάδος ο οποίος απ' τις αρχές ακόμα του 2007, άρχισε να αγκομαχά.

Απ' τα τέλη λοιπόν του 2009 οι απεργίες και οι χαμένες εργατοώρες (οι ώρες απεργίας) πλήθαιναν και αυξάνονταν με γεωμετρική πρόοδο ως αποτέλεσμα της κρίσης και της αντεργατικής επίθεσης κυβέρνησης, καπιταλιστών, Ε.Ε, ΔΝΤ.

Το 2009 είχαμε 7 πανελλαδικές απεργίες, το 2010, 13 πανελλαδικές απεργίες και δεκάδες κλαδικές ή επιχειρησιακές. Το 2011, μέχρι τώρα, έχουμε 4 πανελλαδικές απεργίες και δεκάδες επίσης κλαδικές που βρίσκονται σε εξέλιξη (Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, ΟΤΕ, ΔΕΗ, OTA, τράπεζες, κλπ.).

Μετά τη μαζική απεργία της 5ης Μάη του ’10 και την προβοκάτσια που στοίχισε τη ζωή σε 3 εργαζόμενους της MARFIN, ακολούθησε η αναδίπλωση του κόσμου και η μείωση της συμμετοχής στους αγώνες. Χρειάστηκε ένας χρόνος περίπου για να ξαναβγεί, μαζικά, ο κόσμος στο δρόμο, να μαζικοποιηθούν ξανά οι πανελλαδικές απεργιακές συγκεντρώσεις. Με την παρέλευση ενός χρόνου απ' τα γεγονότα της MARFIN, και αφού μεσολάβησαν μέτρα επί μέτρων και συνολική πτώση του επιπέδου ζωής και διαβίωσης της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών και των μικρομεσαίων στρωμάτων, αλλά και διαμαρτυρίες του τύπου ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, εμφανίστηκαν οι συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα και σε άλλες πλατείες. (Μια ανάλογη προσπάθεια τέτοιων συγκεντρώσεων έγινε με τις πυρκαγιές το 2007).

Όλες αυτές οι απεργίες, οι συγκεντρώσεις, οι διαμαρτυρίες, οι αρνήσεις πληρωμής φόρων, κλπ., εντάσσονται στο αυθόρμητο κίνημα.

Ανεξάρτητα εάν πρόκειται για οργανωμένο - αλλού περισσότερο, αλλού λιγότερο - κίνημα, απ' τη στιγμή που δεν θέτει το ζήτημα της εξουσίας, την ανατροπή της αστικής και την εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας, πρόκειται για αυθόρμητο κίνημα που ξεπηδάει ως ανάγκη αντίστασης, αντίδρασης, διαμαρτυρίας, διεκδίκησης, απέναντι στην επίθεση που δέχονται, η εργατική τάξη και άλλα στρώματα, απ' το κράτος και το κεφάλαιο.

Αυτή η εξέλιξη είναι απόλυτα φυσιολογική. Η έλλειψη αντίδρασης θα ήταν αφύσικο φαινόμενο. Όπως απόλυτα φυσιολογικό είναι αυτές οι αυθόρμητες εκδηλώσεις να φτάνουν, στην καλύτερη περίπτωση, ως την πιο ριζοσπαστική εκδοχή της αστικής πολιτικής, και μέχρις εκεί. Κι αυτό διότι στην κάθε κοινωνία κυριαρχεί η ιδεολογία της άρχουσας τάξης και εν προκειμένω, της αστικής, η οποία είναι πλατιά διαδεδομένη «και διαρκώς αναγεννιέται με τις πιο ποικίλες μορφές», όπως μας λέει ο Λένιν στο «Τι να κάνουμε;» και «επιβάλλεται αυθόρμητα πάνω στον εργάτη» ενώ η σοσιαλιστική ιδεολογία δεν εμφανίζεται αυθόρμητα αλλά «έρχεται απ έξω».

Τα χαρακτηριστικά που παίρνουν κάθε φορά οι λαϊκές αντιδράσεις και το πώς  εκδηλώνονται χρήζουν επεξεργασίας και κυρίως παρέμβασης, διότι δεν είναι απαραίτητο κάθε φορά να έχουν, ή να αποκτούν, υγιή και προοδευτικά χαρακτηριστικά, μπορούν να έχουν, ή να αποχτήσουν, και αντιδραστικά.

Κύκλοι της αντίδρασης, προβλέποντας τη λαϊκή αντίδραση στην πολιτική της κυβέρνησης, προσπάθησαν να παρέμβουν στην οργάνωση και έκφρασή της και να της προσδώσουν απ' την αρχή, αντιδραστικά χαρακτηριστικά. Αυτή η προσπάθεια εκφράζεται στα συνθήματα όπως:

«Έξω τα κόμματα και τα συνδικάτα», «Αλήτες προδότες πολιτικοί!», «Κουφάλες κουφάλες, έρχονται κρεμάλες», «Να καεί να καεί, το μπουρδέλο η βουλή!», κλπ.

Τα πράγματα όμως εξελίχτηκαν διαφορετικά απ' ότι περίμεναν οι εμπνευστές και οργανωτές αυτού του σχεδίου. Ο λαός, κάτω απ την πίεση των προβλημάτων του αλλά και την επίδραση των δυνάμεων που προβάλουν μια διαφορετική απ' τη σημερινή, προοπτική, μαζικοποίησε αυτές τις συγκεντρώσεις και τις έδωσε άλλα χαρακτηριστικά και αιτήματα, πράγμα που εκφράζεται  στις συζητήσεις και τις ομιλίες που γίνονται στις συγκεντρώσεις, (όπου συμμετέχει αρκετός αριστερός κόσμος και κομμουνιστές), και  στα ψηφίσματα που εκδίδονται. Παραθέτουμε εδώ κάποια ψηφίσματα που δείχνουν τα χαρακτηριστικά που προσλαμβάνουν αυτές οι συγκεντρώσεις.

«Εδώ και πολύ καιρό παίρνονται αποφάσεις για εμάς χωρίς εμάς. Είμαστε εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, νέοι, μετανάστες... που έχουμε έρθει στο κεντρική πλατεία Πτολεμαΐδας για να παλέψουμε και να αγωνιστούμε για τις ζωές μας και το μέλλον μας. Είμαστε εδώ γιατί γνωρίζουμε ότι οι λύσεις στα προβλήματά μας μπορούν να προέλθουν μόνο από εμάς.

Δεν ψάχνουμε τι μας χωρίζει, βρίσκουμε τι μας ενώνει. Εκεί στις πλατείες θα συνδιαμορφώσουμε όλα μας τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις μας.

Καταγγέλλουμε το ξεπούλημα και την διάλυση των κοινωνικών υπηρεσιών (παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση).Να πάρουν πίσω τα μέτρα που μας κλέβουν το παρόν και το μέλλον μας. Διεκδικούμε τον πλούτο που εμείς παράγουμε και αυτοί μας κλέβουν

Δεν θα φύγουμε από τις πλατείες, μέχρι να φύγουνε αυτοί που μας οδήγησαν εδώ: Κυβερνήσεις, Τρόικα, Τράπεζες, Μνημόνια, όλοι όσοι μας εκμεταλλεύονται και οι πολιτικές τους. Τους διαμηνύουμε ότι το χρέος δεν είναι δικό μας

Ενώνουμε τη φωνή μας με όλες τις πλατείες της Ελλάδας, της Ευρώπης, του Κόσμου.

Ισότητα, Δικαιοσύνη, Αξιοπρέπεια.

Ο μόνος αγώνας που χάνεται είναι αυτός που δεν δόθηκε ποτέ».

2/6/2011

 

Η  πρώτη λαϊκή συνέλευση της πλατείας Συντάγματος εξέδωσε το παρακάτω ψήφισμα:

«Εδώ και πολύ καιρό παίρνονται αποφάσεις για εμάς χωρίς εμάς. Είμαστε εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, νεολαίοι, που έχουμε έρθει στο Σύνταγμα για να παλέψουμε και να αγωνιστούμε για τις ζωές μας και το μέλλον μας. Είμαστε εδώ γιατί γνωρίζουμε ότι οι λύσεις στα προβλήματά μας μπορούν να προέλθουν μόνο από εμάς.

Καλούμε όλους τους Αθηναίους, εργαζόμενους, ανέργους και νεολαία στο Σύνταγμα, και όλη την κοινωνία να γεμίσει τις πλατείες και να πάρει τη ζωή στα χέρια της.

Εκεί στις πλατείες θα συνδιαμορφώσουμε όλα μας τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις μας.

Καλούμε όλους τους εργαζόμενους που θα απεργήσουν την επόμενη περίοδο να καταλήγουν και να παραμένουν στο Σύνταγμα. Δεν θα φύγουμε από τις πλατείες, μέχρι να φύγουνε αυτοί που μας οδήγησαν εδώ: Κυβερνήσεις, Τρόικα, Τράπεζες, Μνημόνια και όλοι όσοι μας εκμεταλλεύονται. Τους διαμηνύουμε ότι το χρέος δεν είναι δικό μας.

ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ!

ΙΣΟΤΗΤΑ - ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ!»

29/5/2011

 

Ψήφισμα των Αγανακτισμένων της Θεσσαλονίκης:

«Εδώ και πολύ καιρό παίρνονται αποφάσεις για εμάς χωρίς εμάς.Είμαστε εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, νέοι, μετανάστες, που έχουμε έρθει στο Λευκό Πύργο για να παλέψουμε και να αγωνιστούμε για τις ζωές μας και το μέλλον μας. Είμαστε εδώ γιατί γνωρίζουμε ότι οι λύσεις στα προβλήματά μας μπορούν να προέλθουν μόνο από εμάς. Δεν ψάχνουμε τι μας χωρίζει, βρίσκουμε τι μας ενώνει. Εκεί στις πλατείες θα συνδιαμορφώσουμε όλα μας τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις μας.

Καταγγέλλουμε το ξεπούλημα και την διάλυση των κοινωνικών υπηρεσιών (παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση). Καλούμε όλους τους εργαζόμενους με τα σωματεία τους, χωρίς κόμματα, που θα απεργήσουν την επόμενη περίοδο να καταλήγουν και να παραμένουν στο Λευκό Πύργο. Να πάρουν πίσω τα μέτρα που μας κλέβουν το παρόν και το μέλλον μας. Διεκδικούμε τον πλούτο που εμείς παράγουμε και αυτοί μας κλέβουν

Δεν θα φύγουμε από τις πλατείες, μέχρι να φύγουνε αυτοί που μας οδήγησαν εδώ: Κυβερνήσεις, Τρόικα, Τράπεζες, Μνημόνια, όλοι όσοι μας εκμεταλλεύονται και οι πολιτικές τους. Τους διαμηνύουμε ότι το χρέος δεν είναι δικό μας

Ενώνουμε τη φωνή μας με όλες τις πλατείες της Ελλάδας, της Ευρώπης, του Κόσμου.

Ισότητα, Δικαιοσύνη, Αξιοπρέπεια.

Ο μόνος αγώνας που χάνεται είναι αυτός που δεν δόθηκε ποτέ.»

31/5/2011

 

Ηράκλειο Κρήτης:

«Είμαστε άνεργοι, εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, μαθητές, φοιτητές, αγρότες, μετανάστες, αγανακτισμένοι με όλους αυτούς που λεηλατούν τις ζωές μας, που αποφασίζουν χωρίς εμάς: με τις κυβερνήσεις και τους συνεργάτες τους, την ΤΡΟΙΚΑ, το ΔΝΤ, την ΕΕ, τις 'μνημονιακές' πολιτικές τους.

Απέναντι στα παπαγαλάκια των ΜΜΕ που μας λένε ότι δεν υπάρχει άλλη λύση, ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, εμείς απαντούμε:

1) Το χρέος δεν είναι δικό μας, δεν το δημιουργήσαμε εμείς και δε θα το πληρώσουμε εμείς και τα παιδιά μας.

2)Η δημόσια περιουσία δεν πωλείται. Θέλουμε δωρεάν παιδεία , υγεία , κοινωνικές παροχές για όλους.

Την κρίση να πληρώσουν οι πλούσιοι.

3) Απαιτούμε πραγματική δημοκρατία τώρα, να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.

4) Σταθερή δουλειά, όχι ανεργία, όχι ανασφάλεια, αξιοπρεπείς μισθούς και συντάξεις. Να ζούμε από την εργασία μας.

5) Να φύγουν αυτοί που μας οδήγησαν εδώ: κυβερνήσεις, τρόικα, τράπεζες, μνημόνια και το πολιτικό προσωπικό τους.

 

Δηλώνουμε ότι μένουμε στην πλατεία για να παράγουμε πολιτική οι ίδιοι, και να κλιμακώσουμε τους αγώνες μας.

Καλούμε νεολαία, εργαζόμενους, άνεργους, σωματεία και φοιτητικούς συλλόγους να συμμετέχουν στους αγώνες μας.

Στηρίζουμε απεργιακές κινητοποιήσεις, δημιουργούμε δίκτυα αλληλεγγύης και στήριξης.

Καλούμε όλο τον κόσμο στην πλατεία κάθε μέρα.

Καλούμε όλο τον κόσμο στην πανευρωπαϊκή συγκέντρωση την ερχόμενη Κυριακή 5 Ιουνίου.

ΓΙΑΤΙ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ»

2/6/2011

Αν θέλει λοιπόν κάποιος να κρίνει αντικειμενικά τις συγκεντρώσεις στις πλατείες, το περιεχόμενο, τον προσανατολισμό και το χαρακτήρα τους, πρέπει να κρίνει με βάση το αποτέλεσμα που υπάρχει και τα «ντοκουμέντα» των συγκεντρώσεων και όχι τους σχεδιασμούς της αντίδρασης (του κράτους, των διάφορων ξένων και ντόπιων μηχανισμών, των μυστικών υπηρεσιών κλπ).

Η αλλαγή στάσης των μεγάλων κυρίως ΜΜΕ, αποτυπώνει την έως τώρα αποτυχία των κύκλων που προαναφέραμε, να αντιδραστικοποιήσουν την λαϊκή αντίδραση και να την καταστήσουν ανώδυνη και ακίνδυνη για την κυβέρνηση και τους στόχους της αστικής τάξης.

Χαρακτηριστικό της αλλαγής στάσης των ΜΜΕ, αλλά και ανοιχτή προβοκάτσια, αποτελεί το κεντρικό άρθρο του Σταύρου Ψυχάρη της εφημερίδας Το ΒΗΜΑ στις 05/06/2011, με τίτλο «ΟΙ ΕΚΔΟΧΕΣ ΤΗΣ ΕΚΤΡΟΠΗΣ» στο οποίο, με αφορμή τη διαμαρτυρία των «αγαναχτισμένων» στο Σύνταγμα και το μούτσωμα των βουλευτών κατά την έξοδό τους απ τη βουλή, γράφει:

«…Η προ ημερών απόπειρα εισβολής «διαδηλωτών» στο κτίριο της Βουλής δεν είναι η πρώτη επίθεση στο Κοινοβούλιο…».

«…Στην κοινωνία υπάρχουν και άτομα που θέλουν τη γενική ανατροπή. Δεν μπορούν προφανώς να την επιβάλουν διότι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού ΔΕΝ θέλει. Ωστόσο υπό ορισμένες προϋποθέσεις μπορεί να προκληθεί τέτοια διασάλευση της τάξης που θα δικαιολογούσε έκτακτα μέτρα. Δηλαδή εκτροπή από τη συνταγματική τάξη. Αυτό θέλουν;».

Προβοκάτσια όμως αποτελεί και το άρθρο της συντακτικής επιτροπής του Ριζοσπάστη, την Κυριακή 5/6/2011, με το οποίο καταλογίζονται ευθύνες στους «αγαναχτισμένους» προσάπτοντάς τους απόψεις που εκφράστηκαν «…σε μπλογκς, απ' αυτά που καθοδηγούν το κίνημα των «αγανακτισμένων»,  «αναρτήθηκε ανακοίνωση των «αγανακτισμένων» στην πλατεία Συντάγματος να φύγουν οι αριστερές δυνάμεις από τις πλατείες…».

Και συνεχίζοντας παρακάτω:

«…Οι κουκουλοφόροι εναντιώνονται στον κρατικό κατασταλτικό μηχανισμό, στη βιτρίνα, αυτόν θεωρούν ως αντίπαλο, και όχι τα μονοπώλια. Η δράση τους καλλιεργούσε όχι εξεγερτικές συνειδήσεις, αλλά τάσεις αποδιοργάνωσης του κινήματος, παρεμπόδισης της λαϊκής συμμετοχής.

Οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες εκφράζουν τάχα μια συμμετοχή από τα κάτω στην αντιμνημονιακή δράση. Αλλά ποια πολιτική δύναμη θα επιβάλει έστω τη θέλησή τους να αποσυρθεί το μνημόνιο; Είναι ενάντια στους πολιτικούς και στα κόμματα. Άρα ποιος θα το κάνει; Άλλοι πολιτικοί, ίσως και άλλες οργανωμένες δυνάμεις με αυτήν την πολιτική που εκφράζουν οι πλατείες. Οι οποίες δεν εναντιώνονται στα μονοπώλια, στους κεφαλαιοκράτες. Άρα ένα άλλο, αναμορφωμένο αστικό σύστημα. Μήπως στοχεύουν και σ' αυτό;…»

Είναι γνωστό ότι οι «αγανακτισμένοι» δεν αναγνωρίζουν καμιά άλλη πηγή ενημέρωσης πέραν της ιστοσελίδας τους (http://real-democracy.gr/el) στην οποία καμιά τέτοια ανακοίνωση δεν υπήρξε!

Η συντακτική επιτροπή του Ριζοσπάστη, με τις ευλογίες φυσικά της ηγεσίας του ΚΚΕ, διότι σε διαφορετική περίπτωση δεν θα έβλεπε το φως της δημοσιότητας αυτό το άρθρο, χρεώνει στους «αγανακτισμένους» τις απόψεις ενός μπλογκ χωρίς να παίρνει υπόψη τα «ντοκουμέντα» δηλαδή τα ψηφίσματα, τα δικά τους δημοσιεύματα, κλπ, αλλά κάτι άλλο. (Φανταστείτε κάποιος να κρίνει το ΚΚΕ απ' το δημοσίευμα κάποιου φιλοκουκουε μπλογκ, τι θα έκανε το ΚΚΕ?).

Με τον τρόπο αυτό, η ηγεσία του ΚΚΕ, παραπληροφορεί τα μέλη του ΚΚΕ και τους αναγνώστες του Ριζοσπάστη, δημιουργώντας το έδαφος για τον εκφυλισμό και την περιθωριοποίηση των συγκεντρώσεων στις πλατείες.

Παράλληλα, ταυτίζει-παραλληλίζει, τους «αγανακτισμένους», έντεχνα με τους κουκουλοφόρους και τους κρίνει με βάση τις προθέσεις και τα σχέδια κάποιων και όχι με βάση τις «θέσεις» τους, όπως αυτές εκφράζονται στα ψηφίσματά τους.

Αν έκρινε όμως κάποιος με βάση τις προθέσεις της ηγεσίας του ΚΚΕ, όπως αυτή  κάνει για άλλους, ίσως κατέληγε στο συμπέρασμα ότι η ηγεσία του βρίσκεται σε «διατεταγμένη υπηρεσία» να συκοφαντήσει τους «αγαναχτισμένους» και στη συνέχεια να καθαρίσει τους δρόμους και τις πλατείες κατά τα πρότυπα του Δεκέμβρη του 2008 (εισπράττοντας τότε τα συγχαρητήρια-ευχαριστήρια του Δημάρχου Αθήνας και πολλών άλλων καθεστωτικών) και ακόμα χειρότερα διότι εδώ δεν πρόκειται για μαθητές αλλά για εργάτες, συνταξιούχους, άνεργους κλπ.

Αυτές οι προβοκάτσιες δείχνουν ανάγλυφα, η κάθε μια με τον τρόπο της, ότι μέσα στην ελληνική κοινωνία κάτι νέο και ελπιδοφόρο γεννιέται και οι κομμουνιστές, χωρίς να υποκλιθούν στο αυθόρμητο, πρέπει να το γονιμοποιήσουν και να το μπολιάσουν με την προοπτική και την ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης που είναι η ανατροπή του καπιταλισμού και η εργατική εξουσία, η μοναδική πόρτα που οδηγεί στο σοσιαλισμό-κομμουνισμό.

Τα ψηφίσματα που εκδίδονται βρίσκονται σε θετική κατεύθυνση, δεν είναι αντιδραστικά, και εν πολλοίς αποδείχνουν, εκτός των άλλων, την ορθότητα και τη δυνατότητα μαζικής επίδρασης και υιοθέτησης απ' την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, του προγράμματος με το οποίο κατεβήκαμε, μια σειρά οργανώσεις, στις προηγούμενες περιφερειακές και δημοτικές εκλογές και φυσικά εξακολουθούμε να το προβάλουμε, απ' την πλευρά μας τουλάχιστον, αποφασιστικά και αταλάντευτα μιας και απ' την αρχή ήμασταν πεισμένοι για την ορθότητά του και τη δυναμική του.

 

-Ανατροπή του αντεργατικού προγράμματος Σταθερότητας και του Μνημονίου

(καθώς και τα επικαιροποιημένα ή τα νέα μνημόνια, το σύμφωνο για το Ευρώ κλπ).

-Μονομερής διαγραφή του χρέους (εκτός αυτού προς τα ασφαλιστικά ταμεία).

-Έξοδος από την ΟΝΕ την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ.

-Κρατικοποίηση τραπεζών, μεγάλων επιχειρήσεων, οργανισμών κοινής ωφέλειας χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο.

-Κρατικοποίηση των επιχειρήσεων που κλείνουν ή πτωχεύουν με δήμευση των περιουσιών των ιδιοκτητών τους.

-Διαγραφή των χρεών των εργατικών οικογενειών και των φτωχών αγροτών, ρύθμιση των χρεών των εργαζόμενων μικροαστών.

-Χωρισμός κράτους – εκκλησίας. Δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας

-Απαγόρευση των απολύσεων. Αυξήσεις στους μισθούς. Μείωση του χρόνου εργασίας. Δουλειά για όλους.

 

Το μεταβατικό αυτό πρόγραμμα ήδη επιδρά και εκφράζεται, έστω περιορισμένα, μέσα απ' τα ψηφίσματα των συγκεντρώσεων και συνελεύσεων στις πλατείες.

Η προοπτική αυτών των συγκεντρώσεων δεν είναι δεδομένη. Θα εξαρτηθεί από διάφορους παράγοντες και κυρίως απ' τη δράση, την παρέμβαση, την επίδραση του συνειδητού παράγοντα, των κομμουνιστών. Και «όταν δεν πάει το βουνό στο Μωάμεθ, πάει ο Μωάμεθ στο βουνό».

Οι κομμουνιστές πρέπει να έχουν σταθερή παρουσία στις συγκεντρώσεις και στις συνελεύσεις, να παίρνουν το λόγο βάζοντας το αίτημα της διαγραφής του χρέους και άλλα αιτήματα-στόχους, την αναγκαιότητα πίεσης προς τα συνδικάτα και τις ομοσπονδίες για δυναμικές απεργιακές κινητοποιήσεις, την αναγκαιότητα πολιτικής έκφρασης του κινήματος μέσα από ένα πρόγραμμα εξουσίας, ζυμώνοντας το σύνθημα της εργατικής κυβέρνησης, το οποίο ανταποκρίνεται στο κενό πρότασης εξουσίας από την αριστερά, για την αποτελεσματική απόκρουση της επίθεσης της αστικής τάξης και την εργατική αντεπίθεση. Θα πρέπει να παρέμβουμε έχοντας στο νου μας το γεγονός ότι απευθυνόμαστε σε μια πλειοψηφία ανθρώπων απαίδευτων κινηματικά και πολιτικά, να εξηγήσουμε τι είναι για μας η άμεση δημοκρατία, δηλαδή, η δημοκρατία των εργατικών συμβουλίων, των αιρετών και ανακλητών αντιπροσώπων στα πρότυπα της Παρισινής Κομμούνας και ότι ο δρόμος για την επίτευξή της περνάει μέσα απ' τη σοσιαλιστική-προλεταριακή- κοινωνική επανάσταση και το τσάκισμα του αστικού κράτους.

Πρέπει να καταδείξουμε ότι χωρίς την πολιτική έκφραση του κινήματος – την μετατροπή του αυθόρμητου σε συνειδητή προσπάθεια κατάληψης της πολιτικής εξουσίας-, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι αυτό θα ξεφουσκώσει ή θα απορροφηθεί από αστικής επιρροής δυνάμεις.

Κομβικό σημείο αποτελεί η επιτυχία της απεργίας στις 15/6, με παράλληλη προσπάθεια μπλοκαρίσματος της ψήφισης του μεσοπρόθεσμου σχεδίου στη Βουλή που προβλέπει νέα αντεργατικά μέτρα, αύξηση της άμεσης και άμεσης φορολογίας των εργαζομένων, κλπ.

Οι κομμουνιστές πρέπει να συνδέσουν τις συγκεντρώσεις αυτές με το συνδικαλιστικό κίνημα, να μετατραπούν, οι συγκεντρώσεις, σε λαϊκές συνελεύσεις οι οποίες πρέπει να παίρνουν αποφάσεις, να διεκδικούν απ' το κράτος και την κυβέρνηση, να αναδεικνύουν στόχους και αιτήματα όπως ήδη κάνουν, να διευρύνονται σε πόλεις και χωριά. Μπορούν επίσης να εκλέγουν αιρετούς και ανά πάσα στιγμή ανακλητούς αντιπροσώπους, οι οποίοι θα εναλλάσσονται διαρκώς και θα αναλαμβάνουν να οργανώνουν καλύτερα τις συγκεντρώσεις, να οργανώνουν την περιφρούρησή τους, το συντονισμό με όλες τις πλατείες της χώρας, αλλά γιατί όχι και τον πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο συντονισμό.

Οι συνελεύσεις να επεκταθούν και να εδραιωθούν στους εργασιακούς χώρους με τα εργοστασιακά συμβούλια και τις εργατικές επιτροπές οι οποίες θα ασκούν τον εργατικό έλεγχο.

Βρισκόμαστε μπροστά σε μορφές διαμαρτυρίας και λαϊκής αυτενέργειας που εκφράζονται με αυτό τον τρόπο.

Στην αμέσως επόμενη περίοδο θα κριθεί ο εκφυλισμός ή μη, των συγκεντρώσεων στις πλατείες, η αντοχή, η διάρκεια και ο προσανατολισμός τους. Οι κομμουνιστές πρέπει να δώσουν όλες  τις δυνάμεις τους στη δεύτερη εκδοχή.

Δημήτρης Κάβουρας