[2017-12-14] Όλοι στην Απεργία

 Όλοι στην Πανελλαδική-πανεργατική απεργία στις 14 Δεκέμβρη!

Να μην περάσει η κατάργηση της απεργίας!

Έξω το κράτος, η κυβέρνηση και η εργοδοσία από τα σωματεία!

Πάλη για Συλλογικές  Συμβάσεις Εργασίας, με γενικευμένη και υποχρεωτική ισχύ, αυξήσεις στα μεροκάματα, στους μισθούς και τις συντάξεις!

Κανένα σπίτι εργάτη στα χέρια τραπεζίτη!  Προστασία της πρώτης κατοικίας, διαγραφή των χρεών των εργατικών οικογενειών στις τράπεζες και την εφορία!

Ανατροπή των μνημονίων!

 

  Το κλείσιμο της τρίτης αξιολόγησης και τα νέα μέτρα που θα φέρει αυτή: το ξεπούλημα της Δημόσιας περιουσίας και των επιχειρήσεων (πχ ΔΕΗ, Λιγνιτικές μονάδες), οι πλειστηριασμοί των  πρώτων κατοικιών από τις τράπεζες με την συνδρομή της κρατικής βίας, η εκ νέου μείωση των κοινωνικών δαπανών που φέρνει ο όγδοος κατά σειρά μνημονιακός προϋπολογισμός που θα ψηφιστεί σε λίγες μέρες από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, καθώς και τα μέτρα της δεύτερης αξιολόγησης  που θα εφαρμοστούν από το 2018 και μετά περιλαμβάνοντας νέες μειώσεις στις συντάξεις, άγρια φορολόγηση των μισθωτών μέσω της μείωσης του αφορολόγητου κ.α , αναιρούν το κυβερνητικό αφήγημα και δείχνουν ότι και το 2018 θα είναι χρονιά κρίσης και συνέχισης των μνημονίων. Η κυβέρνηση με την εκστρατεία του κοινωνικού μερίσματος υιοθετεί δοκιμασμένες και χρεοκοπημένες επικοινωνιακές τακτικές τύπου success story.

Η κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία είναι η προετοιμασία της αστικής τάξης για τον νέο κύκλο σύγκρουσης.

Η προσπάθεια παρέμβασης του κράτους στα εσωτερικά των σωματείων, με πρόσχημα την δημοκρατία και την αναζωογόνηση του εργατικού κινήματος,  και η εμμονή της Τρόικα και της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να διαλύσουν το απεργιακό δικαίωμα, μέσω της άρον- άρον αποσυρμένης τροπολογίας που προβλέπει ως προϋπόθεση για την κήρυξη απεργίας στα πρωτοβάθμια σωματεία τη σύγκληση Γενικής συνέλευσης με απαρτία του 50 + 1 % των οικονομικά τακτοποιημένων μελών, πατάει δυστυχώς και στην εικόνα διάλυσης του εργατικού κινήματος. Η μάχη ενάντια σε τέτοιου τύπου κρατικές παρεμβάσεις πάει μαζί με την μεγάλη μάχη για την ανασυγκρότηση των συνδικαλιστικών και πολιτικών οργανώσεων της τάξης μας. Η σημερινή «παραδοσιακή» απεργία ενόψει της κατάθεσης του προϋπολογισμού είναι σύμπτωμα του παλιού -προ μνημονίου- τρόπου διεκδίκησης, των διαβουλεύσεων στους διαδρόμους του κοινοβουλίου κλπ. Σήμερα, η κατάσταση έχει αλλάξει. Η εργοδοσία έχει ένα πανίσχυρο οπλοστάσιο (αντεργατικών/μνημονιακών νόμων, εκβιασμών, καταστολής) απέναντι στην εργατική τάξη. Κάθε μικρή ή μεγάλη διεκδίκηση μετατρέπεται σε σκληρή πολιτική μάχη. Η Αριστερά απαιτείται να μπει στην πρώτη γραμμή της εργατικής αντίστασης και σύγκρουσης με την εργοδοσία, τους δικαστές, την αστυνομία και την κυβέρνηση.

Η οικονομική στασιμότητα οιωνός νέας ύφεσης και νέας επίθεσης στα δικαιώματά μας.

Η κυβέρνηση διαφημίζει την έξοδο από τα μνημόνια το 2018, δηλαδή την  τυπική ολοκλήρωση του προγράμματος που επιβλήθηκε με την υπογραφή του 3ου μνημονίου, το οποίο υπερψηφίστηκε από τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής, το Ποτάμι και την πολιτική στήριξη του μνημονιακού Λεβέντη, για την σωτηρία των τραπεζών και της καπιταλιστικής εξουσίας. Σημαίνει άραγε ότι θα επιστρέψουμε στις εργασιακές συνθήκες και τους μισθούς του 2010; Κατηγορηματικά όχι! Οι μνημονιακοί νόμοι και η Επιτροπεία θα παραμείνουν ως έχουν, όπως αποδεικνύει η εμπειρία άλλων χωρών (π.χ. Ιρλανδία, Πορτογαλία) που οι κυβερνήσεις τους διατείνονται πως βγήκαν  από τα μνημόνια, αλλά και τα ψηφισμένα μέτρα της δεύτερης αξιολόγησης που θα εφαρμοστούν προοδευτικά από το 2018 μέχρι το 2021.

Η πρόσκαιρη και φαινομενική πολιτική σταθερότητα στην Ελλάδα, δεν σημαίνει ότι ξεπεράστηκε η καπιταλιστική κρίση. Τα στοιχεία της ελληνικής αλλά και της ευρωπαϊκής και διεθνούς οικονομίας δεν φανερώνουν καμία ανάκαμψη της κρίσης. Η στασιμότητα που παρατηρείται σήμερα είναι οιωνός για το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή μια νέα περίοδο ύφεσης και νέων δεινών. Οι μνημονιακές πολιτικές που εφαρμόζονται και θα συνεχίσουν να εφαρμόζονται δεν είναι τίποτα άλλο από την στρατηγική της αστικής τάξης για την ανάκαμψη από την κρίση μέσω του τσακίσματος της εργατικής τάξης. Η μάχη απέναντι στις μνημονιακές πολιτικές και τα μέτρα είναι συνολική πολιτική μάχη απέναντι στο καπιταλισμό και στο κεφάλαιο και γι΄αυτό απαιτείται ένα εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα που θα μαζέψει τα συντρίμμια της πολιτικής ήττας του καλοκαιριού του 2015. Μια Αριστερά που σε κάθε αγώνα θα εκπροσωπεί τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και η δράση της θα αποτελεί θετικό παράδειγμα και πόλο συσπείρωσης.

Κ.Ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ